Η εκλογή του Ζοχράν Μαμντάνι ως δημάρχου της Νέας Υόρκης είναι μια από τις πιο ηχηρές νίκες για έναν σοσιαλιστή υποψήφιο στην αμερικανική ιστορία. Στην «πρωτεύουσα του καπιταλισμού» – τη μεγαλύτερη πόλη της πιο ισχυρής ιμπεριαλιστικής χώρας στον πλανήτη – πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι ψήφισαν έναν αυτοαποκαλούμενο δημοκρατικό σοσιαλιστή, γεγονός που οι New York Times σωστά περιέγραψαν ως μια «έξαρση δυσαρέσκειας για το κατεστημένο».
Η σημασία αυτού του πολιτικού σεισμού δύσκολα μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Από την περίοδο που ο Μπέρνι Σάντερς ξεκινούσε την πρώτη του προεδρική εκστρατεία το 2015, οι σοσιαλιστικές ιδέες δεν έχουν πάψει να βρίσκουν αυξανόμενη απήχηση στην αμερικανική εργατική τάξη. Αλλά η νίκη του Ζοχράν είναι ένα από τα πιο σαφή σημάδια της τεράστιας αλλαγής στη συνείδηση των μαζών που έχει συμβεί την τελευταία δεκαετία.
Ο «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός» έχει γίνει δημοφιλής
Μόλις εννιά μήνες πριν, ο Ζοχράν ήταν ουσιαστικά άγνωστος, με ποσοστό 1% στις δημοσκοπήσεις. Όμως οι θέσεις του για πάγωμα των ενοικίων σε πλήθος κατοικιών, δωρεάν μετακίνηση με τα λεωφορεία, προσιτή παιδική φροντίδα και σούπερ-μάρκετ ιδιοκτησίας του Δήμου – για να μην αναφέρουμε την αντίθεσή του στη γενοκτονία στη Γάζα – κέρδισαν γρήγορα μαζική υποστήριξη. Συγκέντρωσε μια βάση 42 χιλιάδων εθελοντών, που τον οδήγησε σε μια συντριπτική νίκη στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος ενάντια στον επίλεκτο του κατεστημένου – και ακολούθως υποστηριζόμενο και από τον Τραμπ – Άντριου Κουόμο.
Έκτοτε, η βάση των εθελοντών του εκτοξεύτηκε στα 104 χιλιάδες άτομα. Συνολικά χτύπησαν 3 εκατομμύρια πόρτες και έκαναν 4,5 εκατομμύρια τηλεφωνήματα μέχρι τις εκλογές. Το νεοϋορκέζικο τμήμα των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών Αμερικής (Democratic Socialists of America – DSA / σ.τ.ε.: μαζική αριστερή ρεφορμιστική οργάνωση που συμμετέχει στο αστικό Δημοκρατικό Κόμμα) – που αποτελείται από 10 χιλιάδες μέλη, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ζοχράν – υπήρξε η ραχοκοκκαλιά αυτής της βάσης εθελοντών.
Στο τέλος, η επιθετική εκστρατεία των 40 εκατ. δολαρίων του Κουόμο δεν ήταν ικανή να αντιμετωπίσει τη δυνατότητα του Ζοχράν να κινητοποιήσει εθελοντές και να ανταποκριθεί στην οργή που ένιωθαν εκατομμύρια Νεοϋορκέζοι της εργατικής τάξης για το αυξανόμενο κόστος ζωής, την προκλητική ανισότητα και τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττονται από το Ισραήλ με την υποστήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ο Ζοχράν κέρδισε τις ψήφους πολλών εργαζομένων γραφείου, αλλά και την πλειοψηφία στις πιο φτωχές γειτονιές, όπως εκείνες του Μπρονξ, όπου πάνω από το ένα τέταρτο των κατοίκων ζει σε συνθήκες φτώχειας.
Σύμφωνα με την εκστρατεία του Μαμντάνι, 6.568 άτομα συμφώνησαν επί τόπου να γίνουν εθελοντές για αυτόν αφού τους προσέγγισαν οι κινήσεις πόρτα-πόρτα. Άλλα 8.389 άτομα συμφώνησαν να γίνουν εθελοντές ως αποτέλεσμα τηλεφωνικής απεύθυνσης. Αυτό δείχνει τον βαθμό ενθουσιασμού για έναν υποψήφιο που θεωρείται γνήσιος αγωνιστής υπέρ εκείνων που για καιρό στερούνταν κάθε πολιτική «φωνή». Πάνω απ’ όλα, το πρόγραμμά του τόνισε την ανάγκη «να μειωθεί το κόστος ζωής για τους Νεοϋορκέζους της εργατικής τάξης».
Ο προσδιορισμός «δημοκρατικός σοσιαλιστής» δεν ήταν τυχαίος παράγοντας, αλλά βασικό συστατικό της επιτυχίας του Ζοχράν. Μια δημοσκόπηση του CNN αποκάλυψε ότι το 85% των ψηφοφόρων του Μαμντάνι θεωρούν τους εαυτούς τους «δημοκρατικούς σοσιαλιστές». Συνολικά, το 25% των ψηφοφόρων της Νέας Υόρκης ταυτίστηκαν με αυτόν τον προσδιορισμό. Αυτό έρχεται μετά από δημοσκόπηση του Σεπτεμβρίου που φανέρωσε ότι ένα εκπληκτικό 74% των πιθανών Δημοκρατικών ψηφοφόρων σε ολόκληρη τη χώρα βλέπουν τον «δημοκρατικό σοσιαλισμό» ως τον όρο που πλησιάζει περισσότερο στην πολιτική τους άποψη.
Ο Ζοχράν κέρδισε επίσης:
- το 65% των ψηφοφόρων που ψήφισαν πρώτη φορά σε δημοτικές εκλογές
- το 59% όσων ζουν στο νοίκι
- το 59% των ερωτηθέντων που δήλωσαν ότι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά
- το 66% αυτών που δήλωσαν ότι το κόστος ζωής είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η Νέα Υόρκη
- το 33% των ψηφοφόρων που δήλωσαν ότι έχουν αρνητική άποψη για το Δημοκρατικό Κόμμα
- το 65% των ψηφοφόρων που έχουν αρνητική άποψη και για τα δύο κόμματα
- το 76% όσων δήλωσαν ότι η αντίθεσή τους στον Τραμπ ήταν ένας λόγος για να ψηφίσουν
- το 9% των ατόμων που ψήφισαν τον Τραμπ πέρυσι, και το 9% των αυτοπροσδιοριζόμενων ως MAGA ψηφοφόρων.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν αυτό που η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής έχει εξηγήσει από την επανεκλογή του Τραμπ πέρυσι: η εργατική τάξη των ΗΠΑ δεν έχει «μετατοπιστεί προς τα δεξιά». Αντίθετα, η κρίση του αμερικανικού καπιταλισμού ωθεί τους εργαζόμενους προς αντι-καθεστωτικούς πολιτικούς πρόθυμους να πολεμήσουν το status quo.
Η αυξανόμενη απήχηση του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού είναι μια διαστρεβλωμένη αντανάκλαση της απελπισμένης αναζήτησης λύσεων στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι εργάτες. Σε αυτή την περίπτωση, βλέπουμε μια περίεργη κατάσταση στην οποία ένας αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής κατεβαίνει ως υποψήφιος του καπιταλιστικού Δημοκρατικού Κόμματος, λόγω της απουσίας ενός μαζικού εργατικού κόμματος στις ΗΠΑ.
Σε μια πόλη όπου οι σιωνιστές Δημοκρατικοί κάνουν κουμάντο εδώ και δεκαετίες, η εκλογή του Ζοχράν είναι επίσης μια σημαντική νίκη για το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Στην πραγματικότητα, η έκκληση του Ζοχράν να συλληφθεί ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου ως εγκληματίας πολέμου εάν επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, υποστηρίχθηκε από το 63% των ψηφισάντων στις προκριματικές εκλογές.
Στην επινίκια ομιλία του, την οποία ξεκίνησε παραθέτοντας τον μεγάλο αμερικανό σοσιαλιστή Γιουτζίν Ντεμπς, ο Ζοχράν υποσχέθηκε να τηρήσει τις τολμηρές υποσχέσεις του και μάλιστα επέδειξε τα δημοκρατικά σοσιαλιστικά του διαπιστευτήρια:
«Όταν μπούμε στο δημαρχείο σε 58 μέρες, οι προσδοκίες θα είναι υψηλές. Θα ανταποκριθούμε σ’ αυτές. Ένας σπουδαίος Νεοϋορκέζος είπε κάποτε ότι ενώ κάνεις εκστρατεία με την ποίηση, κυβερνάς με την πεζογραφία. Αν αυτό πρέπει να είναι αλήθεια, ας επιτρέψουμε στην πεζογραφία μας να συνεχίσει να κάνει ρίμα και ας χτίσουμε μια αστραφτερή πόλη για όλους. Και πρέπει να χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι, τόσο τολμηρό όσο αυτό που έχουμε ήδη διανύσει.
Άλλωστε, η συμβατική σοφία θα σας έλεγε ότι απέχω πολύ από τον τέλειο υποψήφιο. Είμαι νέος, παρ’ όλες τις προσπάθειές μου να μεγαλώσω. Είμαι μουσουλμάνος. Είμαι δημοκρατικός σοσιαλιστής. Και το χειρότερο από όλα, αρνούμαι να ζητήσω συγγνώμη για οτιδήποτε από αυτά».
Τριάντα χρόνια πριν, όλα αυτά θα ήταν απολύτως αδιανόητα στις ΗΠΑ. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η αμερικανική άρχουσα τάξη διακήρυξε θριαμβευτικά ότι ο σοσιαλισμός ανήκε στο παρελθόν. Αλλά η νίκη τους ήταν πύρρεια. Ζούμε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο σήμερα. Αντιλήψεις όπως το ότι η αμερικανική εργατική τάξη είναι κατά κάποιον τρόπο απροσπέλαστη από τις σοσιαλιστικές ιδέες, είναι πλέον παντελώς αβάσιμες. Είναι ξεκάθαρο ότι ο σοσιαλισμός είναι ξανά στην ημερήσια διάταξη.
Η μάχη μόλις ξεκίνησε
Αμέσως μετά την είδηση της νίκης του, ξέσπασαν πανηγυρισμοί στο Μπρούκλιν και στο Κουίνς. Οι DSA της Νέας Υόρκης διακήρυξαν πως «ο σοσιαλισμός νίκησε».
Αναμφίβολα, η εκλογή του Ζοχράν είναι μια νίκη ενάντια στον καπιταλισμό και τον Σιωνισμό. Αλλά τώρα δεν είναι ώρα για εφησυχασμό. Η πραγματικότητα είναι ότι ο γνήσιος σοσιαλισμός δεν έχει νικήσει ακόμη. Μια μακρά, σκληρή μάχη ξεκινά ενάντια στους καπιταλιστές της Νέας Υόρκης και ολόκληρη την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ.
Από τη στιγμή που κέρδισε στις προκριματικές τον Ιούνιο, τα αφεντικά απείλησαν με επενδυτική αποχή ενάντια σε μια Νέα Υόρκη υπό τον Ζοχράν. Ο Τραμπ απείλησε ότι θα διακόψει την ομοσπονδιακή χρηματοδότηση της πόλης. Η κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης Κάθι Χόκουλ – μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος που υποστήριξε διστακτικά τον Ζοχράν – έχει υπονοήσει επανειλημμένα ότι θα εμποδίσει οποιαδήποτε αύξηση της φορολόγησης των πλουσίων. Παράλληλα, ο αστικός Τύπος έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα που συκοφαντούν και επιτίθενται στον Ζοχράν.
Η πίεση της άρχουσας τάξης από εδώ και πέρα μόνο θα αυξάνεται. Μπορεί ο Κουόμο να ηττήθηκε, αλλά εκατοντάδες υψηλόβαθμοι γραφειοκράτες της πόλης παραμένουν στις θέσεις τους και θα συνεχίσουν να παλεύουν για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των ιδιοκτητών.
Ο Μαμντάνι δείχνει να υποκινείται από μια ειλικρινή επιθυμία να μειώσει το κόστος ζωής για τους απλούς ανθρώπους. Αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι για να μετασχηματιστεί η κοινωνία, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Για να πετύχουμε, χρειαζόμαστε μια επιστημονική κατανόηση του πώς λειτουργεί η καπιταλιστική κοινωνία και τι είδους εχθρό αντιμετωπίζουμε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι RCA (σ.τ.ε.: Revolutionary Communists of America, το αμερικανικό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς) έχουν σταθερά αντιταχθεί στην κάθοδο σοσιαλιστών υποψηφίων με το Δημοκρατικό Κόμμα – ένα συστημικό κόμμα του ταξικού εχθρού. Ενώ συντασσόμαστε μαζί με την πλειοψηφία των Νεοϋορκέζων εργατών που πανηγυρίζουν για την ήττα του καθεστωτικού Κουόμο, δεν θα μπορούσαμε να στηρίξουμε την εκστρατεία του Ζοχράν εφόσον ήταν υποψήφιος με το Δημοκρατικό Κόμμα.
Ο Ζόχραν εισέρχεται σε εχθρικό έδαφος και θα χρειαστεί μια σοβαρή στρατηγική για να πετύχει. Αρχικά, θα πρέπει να έχει κατά νου τις δικές του προηγούμενες δηλώσεις σχετικά με τους στόχους του σοσιαλιστικού κινήματος. Όπως δήλωσε σε ένα συνέδριο της Νεολαίας των DSA το 2021:
«Ο σκοπός ολόκληρης αυτής της προσπάθειας δεν είναι απλώς η ενίσχυση της ταξικής συνείδησης, αλλά η νίκη του σοσιαλισμού. Και προφανώς η ενίσχυση της ταξικής συνείδησης είναι ένα κρίσιμο μέρος αυτού. Αλλά διασφαλίζοντας ότι έχουμε υποψηφίους που το κατανοούν αυτό και είναι πρόθυμοι να το προωθήσουν (…) Πρέπει να συνεχίσουμε να εκλέγουμε περισσότερους σοσιαλιστές. Και πρέπει να διασφαλίσουμε ότι δεν θα είμαστε απολογητικοί για τον σοσιαλισμό μας».
Είχε απόλυτο δίκιο όταν τα έλεγε αυτά. Ολόκληρη η ιστορία διδάσκει ότι η αδυναμία απέναντι στον ταξικό εχθρό προκαλεί μόνο περισσότερη επιθετικότητα από μέρους του. Μόνο μια στρατηγική τολμηρού, ανυποχώρητου ταξικού αγώνα – που βασίζεται αποκλειστικά στη δύναμη της εργατικής τάξης – μπορεί να νικήσει.
Αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι, προς το παρόν, ο Ζοχράν δεν έχει ακολουθήσει τις δικές του συμβουλές. Από τις προκριματικές του Ιουνίου, οι καπιταλιστές έχουν κινηθεί με κάθε μέσο για να τον ανακόψουν και σε μια σειρά κλειστών συναντήσεων ο Ζοχράν τους υποδέχθηκε φιλικά. Όπως ανέφεραν οι New York Times τον Οκτώβριο:
«[Από τον Ιούνιο] ο Μαμντάνι έχει συμμετάσχει σε ένα δεύτερο είδος προκριματικών, συναντώντας ήσυχα ισχυρούς μεσάζοντες της εξουσίας της πόλης για να αποσπάσει στήριξη και να περιθωριοποιήσει τους κύριους αντιπάλους του… Κάποιες από αυτές τις συναντήσεις αναφέρθηκαν στα ΜΜΕ. Πολλές όχι.
Εδώ και μήνες, ο Μαμντάνι συναντιέται ιδιωτικά με πρώην ηγέτες της δημοτικής αρχής, στελέχη επιχειρήσεων, επικεφαλής ιδρυμάτων τέχνης και πολιτισμού της Νέας Υόρκης και σκεπτικιστές τοπικούς Δημοκρατικούς. Οι συνομιλίες παρουσιάζονται ως συζητήσεις γνωριμίας με το νέο πολιτικό αστέρι. Αλλά εξυπηρετούν επίσης έναν διπλό σκοπό, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν καλά γι’ αυτές. Σε αυτές, ο Μαμντάνι έχει προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως ένας νέος τύπος αριστερού, ένας ακροατής που κατανοεί τις αδυναμίες του και είναι πρόθυμος να εξελιχθεί. Έχει αναγνωρίσει την έλλειψη διοικητικής εμπειρίας του και έχει ζητήσει συμβουλές. Έχει αναζητήσει κοινό έδαφος (…)
Ο Ρόμπερτ Γουλφ, μέλος της Συνεργασίας για την Πόλη της Νέας Υόρκης και σημαντικός χρηματοδότης του Δημοκρατικού Κόμματος, [είπε ότι] έχει αρχίσει να ανταλλάσσει μηνύματα με τον υποψήφιο, αποτελώντας έναν άτυπο παλμογράφο για την οικονομική και επιχειρηματική κοινότητα της πόλης. Ο Γουλφ συναντήθηκε επίσης με τον Μαμντάνι για μία ώρα στο προεκλογικό γραφείο του αυτόν τον μήνα, σε συνέχεια μιας συνάντησης μέσω Zoom διάρκειας μίας ώρας τον Αύγουστο.
“Ο Ζοχράν, για μένα, είναι περισσότερο ένας προοδευτικός καπιταλιστής”, [είπε] ο Γουλφ, προσθέτοντας ότι ήταν πεπεισμένος από τις ιδιωτικές τους επαφές ότι ο Μαμντάνι κατανοούσε τη σημασία ενός ακμάζοντα ιδιωτικού τομέα στη Νέα Υόρκη του».
Παρομοίως, οι Financial Times ανέφεραν:
«Ο Μαμντάνι εργάζεται σκληρά από τις προκριματικές εκλογές για να διευρύνει την απήχησή του και να αποδείξει στους Νεοϋορκέζους ότι δεν είναι κανένας φανατικός, φλερτάροντας επιμελώς τμήματα των εκλογέων που αρχικά ήταν εχθρικά προς την εκστρατεία του, όπως οι μεγάλες επιχειρήσεις και η Γουόλ Στριτ.
Αρχικά τρόμαξε την πλούσια ελίτ υποσχόμενος να αυξήσει τους φόρους στους πλουσιότερους κατοίκους και επιχειρήσεις της Νέας Υόρκης, προτείνοντας φόρο 2% στα εισοδήματα άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων που θα απέφερε 4 δισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικά έσοδα, και αύξηση του συντελεστή εταιρικού φόρου της πολιτείας στο 11,5% – στο ίδιο επίπεδο με το γειτονικό Νιου Τζέρσεϊ – εξασφαλίζοντας περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Αλλά από τις προκριματικές εκλογές, “το μήνυμά του έχει γίνει πολύ πιο εκλεπτυσμένο”, λέει η Κάθριν Γουάιλντ, επικεφαλής της Συνεργασίας για την Πόλη της Νέας Υόρκης, μιας οργάνωσης που εκπροσωπεί μερικούς από τους μεγαλύτερους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα της πόλης».
Το φλερτ με τον ταξικό εχθρό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Η πίεση που του ασκήθηκε κατά τη διάρκεια αυτών των μυστικών συναντήσεων έχει ήδη οδηγήσει σε μια ορισμένη υπαναχώρηση.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δεσμεύθηκε να αποθαρρύνει τους υποστηρικτές του από το να χρησιμοποιούν το σύνθημα «παγκοσμιοποιήστε την Ιντιφάντα», απολογήθηκε σε μια κλειστή συνάντηση με ομάδα αξιωματικών της αστυνομίας της Νέας Υόρκης για τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της εξέγερσης για τη δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ το 2020, και υπαινίχθηκε ότι το πάγωμα ενοικίων μπορεί να χρειαστεί να επανεξεταστεί μετά από τέσσερα χρόνια.
Διαβεβαίωσε επίσης «επιχειρηματικούς ηγέτες» ότι δεν είναι ανυποχώρητος στη φορολόγηση των πλουσίων και ότι είναι ανοιχτός στη χρηματοδότηση του προγράμματός του μέσω περικοπών δαπανών. Επιπλέον, έχει υπονοήσει ότι θα διατηρήσει τη γόνο δισεκατομμυριούχων Τζέσικα Τις ως επικεφαλής της αστυνομίας.
Ο πρώην πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα τηλεφώνησε στον Ζοχράν δύο φορές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Αφού επαίνεσε την εκστρατεία του, ο Ομπάμα φέρεται να έδωσε συμβουλές για το είδος της «υποδομής» που θα χρειαζόταν ο Ζοχράν για να κυβερνήσει και προσφέρθηκε να τον συμβουλεύει σχετικά με πιθανές μελλοντικές προτάσεις του.
Στο τέλος της θητείας του, ο Ομπάμα ενέκρινε ένα δεκαετές πακέτο στρατιωτικής βοήθειας 38 δισ. δολαρίων για το Ισραήλ, το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε για τη σφαγή δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων. Αποτελεί έναν πολύ κακό «σύμβουλο» για έναν υποψήφιο που κέρδισε σε μεγάλο βαθμό χάρη στην υποστήριξή του στα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Ο Ομπάμα και η υπόλοιπη άρχουσα τάξη θέλουν ο Ζοχράν να παίξει με τους «κανόνες τους» – κανόνες θεσπισμένους από τους καπιταλιστές για να διασφαλίζουν τον πλούτο και την εξουσία τους. Ο Ζοχράν θα ήταν καλύτερα να αγνοήσει πλήρως τις «συμβουλές» που προσφέρονται από αυτούς τους πατενταρισμένους εχθρούς της εργατικής τάξης. Άνθρωποι όπως ο Μπαράκ Ομάμα, η Κάθι Χόκουλ, ο Τσακ Σούμερ, ο Πάτρικ Γκασπάρντ, η Σάλι Σούζμαν και οι όμοιοί τους, πρέπει να αντιμετωπιστούν με περιφρόνηση και να κρατηθούν μακριά από τις υποθέσεις του Ζοχράν. Αν οι καπιταλιστές θέλουν να κάνουν συζητήσεις «γνωριμίας» με τον Ζοχράν, καλώς, αλλά αυτές οι συναντήσεις πρέπει να είναι πλήρως ανοιχτές στο κοινό.
Χρειάζονται τακτικές μαχητικού ταξικού αγώνα
Τον Οκτώβριο, οι New York Times αποκάλεσαν τον Ζοχράν «μορφωμένο και ευγενικό γιο διανοουμένων του Μανχάταν» και σχολίασαν επαινετικά ότι «ακούει, ρωτάει και είναι φιλικός», καθώς και ότι «δεν κάνει διαλέξεις στους επιχειρηματικούς ηγέτες, αλλά αντίθετα ακούει τις απόψεις τους και, ενίοτε, υπόσχεται να λάβει υπόψη τα επιχειρήματά τους».
Αλλά η καπιταλιστική τάξη είναι ένας ανελέητος και αποφασισμένος εχθρός. Κατανοούν ότι τα συμφέροντά τους είναι διαμετρικά αντίθετα με αυτά της εργατικής τάξης. Δεν γίνεται να «γοητευτούν», να λογικευτούν ή να πειστούν με άλλο τρόπο να υποστηρίξουν γνήσιες μεταρρυθμίσεις, αφού οι μεταρρυθμίσεις είναι ενάντια στα ταξικά τους συμφέροντα. Στην εποχή μας, μόνο ο ολομέτωπος ταξικός αγώνας μπορεί να κερδίσει σοβαρές παραχωρήσεις.
Όπως όλοι οι ρεφορμιστές, ο Ζοχράν επιδιώκει να αποτελέσει «τα πάντα για όλους», υποσχόμενος ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην εργατική τάξη, ενώ διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές ότι τα κέρδη τους θα είναι ασφαλή. Τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά αν ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρισκόταν σε τροχιά γενικής ανόδου, όπως από το 1946 έως το 1973. Αλλά σε μια εποχή καπιταλιστικής παρακμής, αυτό είναι απλώς αδύνατο.
Στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χάνει το πλεονέκτημά του έναντι του ανερχόμενου κινεζικού ιμπεριαλισμού. Οι καπιταλιστές αντιμετωπίζουν ακόμη και μικρές παρεμβάσεις στα κέρδη τους ως σοβαρή υπόθεση. Επιπλέον, η αποδοχή οποιωνδήποτε ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων θα ενθαρρύνει την εργατική τάξη να αγωνιστεί για περισσότερα – τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Η άρχουσα τάξη θα πολεμήσει το πρόγραμμα του Ζοχράν – όσο ήπιο και μετριοπαθές κι αν είναι – με νύχια και με δόντια.
Παραθέτοντας τη Βίβλο, «κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφέντες». Στην προσπάθειά του να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις του και να βοηθήσει το σοσιαλιστικό κίνημα να κάνει ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός, οι μόνοι αξιόπιστοι σύμμαχοι του Ζοχράν είναι οι εργαζόμενοι και οι νέοι που τον ώθησαν στη δημαρχία. Ο Ζοχράν έχει επανειλημμένα αναφερθεί στους Δημοκρατικούς ως «το κόμμα μας». Αλλά από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και του σοσιαλιστικού κινήματος, δεν είναι «το κόμμα μας». Είναι το κόμμα τους – το κόμμα των καπιταλιστών – και η κατανόηση αυτής της διαφοράς είναι κρίσιμη.
Οι καπιταλιστές κλιμακώνουν την πίεση στον Μαμντάνι. Συμμετέχοντας στο καπιταλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα ο Μαμντάνι παγιδεύεται. Αλλά ακόμα δεν είναι πολύ αργά για να σπάσει εντελώς με αυτό το περιοριστικό πολιτικό πλαίσιο και να μετατρέψει την εκστρατεία του σε εφαλτήριο για έναν ολομέτωπο ταξικό αγώνα. Ποτέ πριν δεν υπήρξε καλύτερη στιγμή για ένα σπάσιμο με τους Δημοκρατικούς και για το χτίσιμο ενός ταξικά ανεξάρτητου εργατικού κόμματος.
Ο Ζοχράν, μια πασίγνωστη πλέον προσωπικότητα, έχει εκλεγεί δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης στις ΗΠΑ. Έχει πίσω του έναν «στρατό» εθελοντών που θέλουν έναν σοβαρό αγώνα ενάντια στους δισεκατομμυριούχους. Με ένα μόνο βίντεο στο Instagram, θα μπορούσε να καλέσει τους 100.000 εθελοντές του και τα 5 εκατομμύρια ακολούθους του να σχηματίσουν ένα νέο πολιτικό κόμμα, πλήρως ανεξάρτητο από τους Δημοκρατικούς. Ένα τέτοιο κόμμα δεν θα ήταν απλώς ένα εκλογικό όχημα, αλλά θα οργάνωνε έναν σοβαρό αγώνα της εργατικής τάξης.
Δεδομένου του μίσους που αισθάνονται εκατομμύρια άνθρωποι για αμφότερα τα δύο αστικά κόμματα, αυτό θα εξαπλωνόταν σαν πυρκαγιά σε κάθε μεγάλη πόλη, παρέχοντας τη βάση για ένα μαζικό εργατικό κόμμα στις ΗΠΑ. Το κίνημα μπορεί να ξεκινήσει από τη Νέα Υόρκη, αλλά για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, πρέπει να εξαπλωθεί σε εθνικό επίπεδο. Τώρα είναι η ώρα για τόλμη και θάρρος – όλος ο κόσμος παρακολουθεί! Οι απαισιόδοξοι θα υποστηρίξουν ότι μια τέτοια πορεία είναι «ουτοπική». Αλλά ουτοπική είναι η ιδέα ότι οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή μπορεί να προέλθει από το κόμμα των Κλίντον, του Τζο Μπάιντεν και του Άντριου Κουόμο.
Για τη στελέχωση της διοίκησής του, ο Ζοχράν θα πρέπει να βασιστεί μόνο στις τάξεις των DSA (των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών Αμερικής) και άλλων απλών μελών και οργανωτών της εκστρατείας του. Θα πρέπει να δεσμευτεί να πληρώνεται με τον μισθό ενός μέσου εργάτη και το ίδιο και η ανώτερη διοίκηση της πόλης.
Η δημαρχία του θα πρέπει να γίνεται αντιληπτή όχι ως μια νεοϋορκέζικη υπόθεση αλλά ως το επίκεντρο ενός πανεθνικού αγώνα ενάντια στην αμερικανική καπιταλιστική τάξη συνολικά. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στη Νέα Υόρκη είναι τα ίδια προβλήματα που συνθλίβουν τους εργαζόμενους σε όλη τη χώρα: χαμηλοί μισθοί, λιγοστές ευκαιρίες εργασίας, μη προσιτή στέγαση, ακριβά τρόφιμα και υγειονομική περίθαλψη, κλπ.
Η δημόσια ρήξη με το Δημοκρατικό Κόμμα και η έκκληση στην εργατική τάξη της Νέας Υόρκης και των ΗΠΑ συνολικά θα βοηθούσε αποφασιστικά στην πάλη ενάντια στις αντιδραστικές διαιρέσεις του «πολιτισμικού πολέμου» που υπονομεύουν τον αγώνα των Αμερικανών εργατών. Σε αυτή τη βάση, θα γινόταν εφικτό να ξεκινήσει ένας πανεθνικός αγώνας για προσιτή στέγη με πλαφόν ενοικίου στο 10% του εισοδήματος, καλά αμειβόμενες και με εργασιακά δικαιώματα θέσεις εργασίας για την ανοικοδόμηση υποδομών, δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες, προσιτή παιδική φροντίδα και ένα υψηλής ποιότητας εθνικοποιημένο σύστημα υγείας.
Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Αν ο Ζοχράν προχωρήσει στον δρόμο της ταξικής συνεργασίας, αναπόφευκτα θα αναγκαστεί να προδώσει τη βάση του, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του. Αν συμβεί αυτό, τα αστικά ΜΜΕ θα προβάλουν όλα τα δεινά του καπιταλισμού στη Νέα Υόρκη – έλλειψη στέγης, ανεργία κλπ. – ως αναπόφευκτα αποτελέσματα του «σοσιαλισμού». Αυτό θα κηλίδωνε την ιδέα του σοσιαλισμού συνολικά.
Από την άλλη πλευρά, αν ο Ζοχράν εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να ξεκινήσει έναν ανοιχτό αγώνα ενάντια στην αστική τάξη, το σοσιαλιστικό κίνημα θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά την πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ. Όχι οι κλειστές συναντήσεις με τους καπιταλιστές, αλλά αντίθετα οι απεργιακοί αγώνες, οι μαζικές διαδηλώσεις, και οι γενικές απεργίες στη Νέα Υόρκη, το Όλμπανι και ολόκληρη τη χώρα, είναι ο δρόμος προς τα εμπρός.
Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες των RCA (Επαναστατών Κομμουνιστών της Αμερικής) θα βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή των αγώνων, παλεύοντας δίπλα στην τάξη μας. Θέλουμε να συζητήσουμε για τον δρόμο προς τα εμπρός με τους υποστηρικτές του Ζοχράν στη Νέα Υόρκη και σε ολόκληρη τη χώρα, και θα συνεχίσουμε να προβάλλουμε τις προτάσεις μας για το πώς μπορεί να επιτύχει το κίνημα. Θα υποστηρίξουμε κάθε αποφασιστική κίνηση και θα επικρίνουμε τις υπαναχωρήσεις. Είμαστε βέβαιοι ότι, εφόσον διδαχθούμε από τα μαθήματα του παρελθόντος, το απόγειο του σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Αμερική θα είναι πολύ κοντά μας.
Επαναστάτες Κομμουνιστές της Αμερικής
(το τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς στις ΗΠΑ)
μετάφραση από marxist.com: Σοφία Παπακωνσταντίνου