Η διαφαινόμενη εδώ και πολλούς μήνες δημιουργία νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα είναι πλέον σχεδόν γεγονός μετά την πρόσφατη παραίτησή του από βουλευτής. Έτσι, η διαλυτική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ εντείνεται αποτελώντας το πολιτικό αποτέλεσμα της διαχείρισης του παρηκμασμένου ελληνικού καπιταλισμού από τους ηγέτες του κόμματος την προηγούμενη δεκαετία.
Το timing της κίνησης του Τσίπρα έρχεται σε μια περίοδο που όλα τα κόμματα της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» βρίσκονται σε κρίση και έχουν χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις και όπως φαίνεται επισπεύσθηκε για να προλάβει να ανακόψει το ρεύμα μαζικής λαϊκής υποστήριξης σε ένα πιθανό κόμμα με επικεφαλής την Μ. Καρυστιανού.
Ο σκοπός του Τσίπρα είναι η δημιουργία ενός φορέα που θα συσπειρώσει τους περισσότερους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, του ΣΥΡΙΖΑ και των διασπάσεών του, αλλά και τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ, δημιουργώντας έναν βιώσιμο εναλλακτικό συστημικό πόλο, ο οποίος θα απορροφήσει ακίνδυνα για το σύστημα την μαζική οργή που δημιουργεί η μαζική εργατική και εξαθλίωση και η αποκάλυψη της σήψης του καθεστώτος, και ταυτόχρονα, θα μπορεί ερχόμενος στην κυβέρνηση να μετριάσει την εξαθλίωση και τον αυταρχισμό του καθεστώτος με ένα «λούστρο» φιλολαϊκών μέτρων.
Όμως το πρώτο σκέλος δεν μπορεί να επιτευχθεί εξαιτίας τόσο της μεγάλης φθοράς του συστημικού Τσίπρα στα μάτια της συντριπτικής πλειονότητας του λαού σε μια περίοδο που η πλειονότητα των εργατικών μαζών και της νεολαίας ριζοσπαστικοποιείται και αναζητά μια αντισυστημική πολιτική λύση. Το δεύτερο επίσης είναι ανέφικτο, καθώς στη σκιά μιας πανευρωπαϊκής ύφεσης και με όλα τα δομικά του προβλήματα άλυτα (ακραίος παρασιτισμός και κρατικοδίαιτη φύση, χαμηλή παραγωγικότητα και περιορισμένη βιομηχανική βάση, υπέρογκα χρέη κ.ά.) ο αδύναμος ελληνικός κρίκος του ευρωπαϊκού καπιταλισμού είναι αδύνατο να ανεχθεί φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Η ομιλία στη Σορβόννη
Στις αρχές Οκτωβρίου ο Τσίπρας παρουσίασε ορισμένες πολιτικές θέσεις σε ομιλία του στη Σορβόννη. Εκεί μίλησε για την «άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη που στρατιωτικοποιείται». Φυσικά, δεν είπε κουβέντα για τον ρόλο της κυβέρνησής του που εφάρμοσε το Γ’ Μνημόνιο απογοητεύοντας τον εργαζόμενο λαό, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών. Ή μάλλον, ακόμα χειρότερα, είπε κάποιες κουβέντες και ήταν για μία ακόμα φορά εγκωμιαστικός (δηλαδή αμετανόητος) για την κυβερνητική του θητεία, λέγοντας ότι «έβγαλε την Ελλάδα από την ύφεση» (βάζοντας τον εργαζόμενο λαό να πληρώσει για την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού).
Η Ακροδεξιά έχει ενισχυθεί τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες εξαιτίας του ρόλου των ρεφορμιστικών ηγεσιών και όπως αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση εφαρμόζοντας σκληρή λιτότητα. Έτσι ένα τμήμα των μαζών, το πιο καθυστερημένο πολιτικά και το πιο απελπισμένο, στρέφεται στην Ακροδεξιά για να βρει διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού. Μόνο ένα μαζικό κόμμα με ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα θα μπορούσε να ανακόψει αυτή την άνοδο της Ακροδεξιάς, συσπειρώνοντας τις εργαζόμενες μάζες γύρω του ενάντια στο σύστημα.
Το μόνο συγκεκριμένο μέτρο που πρότεινε στην ομιλία του ο Τσίπρας ήταν αυτό της αύξησης της φορολογίας στον πλούτο των οικονομικά ισχυρότερων. Αυτό το μέτρο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να εξασφαλιστούν πόροι από μια κυβέρνηση με σκοπό να κάνει δημόσια κοινωφελή έργα. Αν αυτό, όμως, δεν συνοδευτεί από τολμηρότερα, αντικαπιταλιστικά μέτρα θα οδηγήσει απλώς σε μαζική φυγή κεφαλαίων από τη χώρα σε άλλες με χαμηλή φορολογία. Όσο για τις εκκλήσεις του για «συμπεριληπτικό πατριωτισμό» και «δημοκρατικό καπιταλισμό» είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ουτοπία και στην πραγματικότητα, δηλώνουν καθαρά ότι ο Τσίπρας δεν θέλει να συγκρουστεί ούτε στο ελάχιστο με τον καπιταλισμό, αλλά να τον υπηρετήσει.
Κωνσταντίνος Αυγέρος