Η συγκυβέρνηση τρόικας – ελληνικής άρχουσας τάξης «πνέει τα λοίσθια».
Σήμερα στη Βουλή κατά τις ονομαστικές ψηφοφορίες που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ επί των άρθρων και της τροπολογίας του νομοσχεδίου που αφορούσε στην εκχώρηση κρατικών επιχειρήσεων και ακινήτων στο ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων), απερρίφθη τελικά το άρθρο 4, το οποίο διέλυε ουσιαστικά το Τεχνικό Επιμελητήριο, καθώς και η τροπολογία που ήθελε να εντάξει τα Ταμεία Υγείας των δημοσιογράφων, γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών και τραπεζοϋπαλλήλων στον ΕΟΠΥΥ.
Επιπρόσθετα, τα περισσότερα από τα υπόλοιπα άρθρα πέρασαν οριακά, με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση, του κρίσιμου για τη συγκυβέρνηση άρθρου 2, που αφορούσε στην ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΠΑΠ και άλλων επιχειρήσεων με μεγάλη κρατική συμμετοχή. Οι απώλειες ψήφων για τη συγκυβέρνηση προέκυψαν από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Οι καριερίστες αυτοί, πρώην «αριστεροί» βουλευτές, βλέποντας ότι η τρόικα και οι αστοί τους επιφυλάσσουν το άδοξο πολιτικό τέλος της «στυμμένης» λεμονόκουπας αφού πρώτα τους χρησιμοποιήσουν σαν δήμιους που θα δώσουν τη χαριστική βολή στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εμφανίζουν σημάδια «απειθαρχίας» για να σώσουν το πολιτικό τομάρι τους από τη μαζική εργατική οργή. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ίδιοι οι Βενιζέλος και Κουβέλης για να μην έρθουν σε έμπρακτη σύγκρουση με τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες , ενώ παρευρίσκονταν στη Βουλή, δεν μπήκαν στην αίθουσα για να ψηφίσουν.
Η εικόνα διάλυσης των κοινοβουλευτικών ομάδων των ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δημιουργεί βάσιμο προβληματισμό στους εγκεφάλους της συγκυβέρνησης σχετικά με την τύχη του νέου πακέτου μέτρων που έρχεται στη Βουλή την ερχόμενη Τρίτη. Αν η ΔΗΜΑΡ επιμείνει στο «όχι» στα εργασιακά και καταψηφίσει το νομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει όλα τα μέτρα σε ένα άρθρο, τότε για να περάσουν τα μέτρα απομένουν οι 160 βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, άλλοι 5 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δήλωσαν ήδη χθες, ότι δε θα ψηφίσουν τα μέτρα, ενώ άλλοι 2 αφήνουν να εννοηθεί ότι θα κάνουν το ίδιο.
Η εικόνα της παραπαίουσας κυβέρνησης έχει εντείνει στη βάση των συνδικάτων τις πιέσεις προς τις ηγεσίες για κλιμάκωση του εργατικού αγώνα, γεγονός που τελικά ανάγκασε την κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία να μετατρέψει την νέα δρομολογούμενη 24ωρη απεργία σε 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για τις 6 και 7 Νοεμβρίου.
Το εργατικό κίνημα έχει ιστορική ευκαιρία κλιμακώνοντας την πάλη του, να ανατρέψει την συγκυβέρνηση που βρίσκεται πλέον σε θέση άμυνας, να σημειώσει την πρώτη του μεγάλη νίκη μετά από μιας τριετία μεγάλων μαχών και να στείλει ένα μήνυμα εξέγερσης ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις σε όλη την Ευρώπη. Η 48ωρη γενική απεργία, δεν θα αποτελέσει μια ακόμα «τουφεκιά στον αέρα» και θα έχει πραγματική αξία, μόνο αν ενταχθεί σ’ ένα πρόγραμμα περαιτέρω κλιμάκωσης του αγώνα σε μια γενική απεργία διαρκείας μέχρι να ανατραπεί η συγκυβέρνηση. Τώρα που η συγκυβέρνηση των συνασπισμένων ληστών και εκμεταλλευτών μας παραπαίει πρέπει να σφίξουμε τις γροθιές μας και να την αποτελειώσουμε!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν αποτέλεσμα της μετατροπής του σε κύριο πολιτικό εκπρόσωπο και ελπίδα των εργαζόμενων μαζών της χώρας, έχει την καθοριστική ευθύνη να βάλει τον αγώνα τους σε αυτό τον αναγκαίο δρόμο κλιμάκωσης. Όπως τονίζαμε στο πρόσφατο άρθρο μας για τις τρέχουσες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στη χώρα (Το αδιέξοδο της άρχουσας τάξης και η παθητικότητα των αριστερών ηγεσιών – Επαναστατικό πρόγραμμα ή «σχέδιο Β»;) «…ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε όλους τους χώρους δουλειάς και τις εργατικές γειτονιές με καθήκον τους να προετοιμάσουν τη διεξαγωγή μιας γενική απεργίας διαρκείας για την πτώση της συγκυβέρνησης. Οι επιτροπές αυτές, θα πρέπει να προκύψουν μέσα από γνήσιες, μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες γενικών συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς και λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές και τις συνοικίες και εκτός από την προπαγάνδιση της γενικής απεργίας διαρκείας, θα προετοιμάσουν και θα οργανώσουν την οικονομική της στήριξη και την περιφρούρησή της από την τρομοκρατία της Αστυνομίας και των νεοναζί. 2) Για τη δημιουργία ενός τέτοιου πανελλαδικού δικτύου επιτροπών αγώνα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προτείνει ένα Ενιαίο Μέτωπο στο ΚΚΕ και τα συνδικάτα. Όλες οι μαζικές οργανώσεις που υποστηρίζουν την υπόθεση του εργατικού αγώνα πρέπει να ενωθούν. Μόνο έτσι θα νικήσει ο αγώνας. Όσοι δε θα δεχθούν να μπουν μέσα στο Ενιαίο Μέτωπο θα είναι άξιοι περιφρόνησης από την εργατική τάξη. 3) Από κοινού με το ΚΚΕ, τα σωματεία και τις ομοσπονδίες, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να λάβει την πρωτοβουλία για ένα έκτακτο πανεργατικό συνέδριο, με εκλεγμένους αντιπροσώπους από γενικές συνελεύσεις σε όλους τους εργατικούς χώρους. Σκοπός αυτού του συνεδρίου πρέπει να είναι η ίδρυση μιας ενιαίας εργατικής συνομοσπονδίας που θα ενώσει τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και κρατικό τομέα, υπερβαίνοντας τον σημερινό αναχρονιστικό διαχωρισμό σε δύο συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ). Το πανεργατικό συνέδριο πρέπει πάνω από όλα να συζητήσει τον απολογισμό των αγώνων των τελευταίων χρόνων, την οργάνωση της γενικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή της συγκυβέρνησης και να εκλέξει μια νέα κεντρική συνδικαλιστική ηγεσία….».
Αυτός είναι ο μόνος νικηφόρος δρόμος!
{fcomment}
