Μέρος Α´ | Μέρος Β´
Η κρίση στην Ουκρανία
Στη Δύση, υπάρχει μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τον πόλεμο, η οποία θα εντείνεται όσο περνάει ο καιρός, και επίσης μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι δεν είναι όλα καλά στην ίδια την Ουκρανία. Ακόμη και μερικοί από τους πιο σκληροπυρηνικούς πολεμοκάπηλους, όπως ο Ρίτσαρντ Κεμπ, αναγκάζονται να κάνουν μερικές ενοχλητικές ερωτήσεις, όπως βλέπουμε:
«Υπάρχει επίσης αυξανόμενη ανησυχία για τη διαφθορά στην Ουκρανία, που ενισχύεται από εκείνες τις φωνές που αντιτίθενται στην αμερικανική εμπλοκή στην Ευρώπη για άλλους λόγους».
Πρόσφατα, αποκαλύφθηκε ότι ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι απέλυσε όλους τους περιφερειακούς στρατιωτικούς επιτρόπους της Ουκρανίας λόγω διαφθοράς. Προφανώς φοβάται ότι τέτοια σκάνδαλα θα υπονομεύσουν την υποστήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία, η οποία ήδη δείχνει σημάδια αποδυνάμωσης.
Αυτά τα μέτρα δείχνουν τον αυξανόμενο πανικό του. Για παράδειγμα, έχει φυλακίσει έναν διεφθαρμένο μεγιστάνα και πρώην επαρχιακό κυβερνήτη Ιχόρ Κολομόισκι και απέλυσε τον υπουργό Άμυνας Ολέκσιι Ρέζνικοφ.
Αυτές οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια. Πώς γίνεται εν μέσω πολέμου ο Πρόεδρος μιας χώρας να πρέπει να απολύσει τον υπουργό Άμυνάς του; Αυτό πρέπει να είναι ένα πρωτοφανές γεγονός. Φανταστείτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ να είχε απολύσει τον Στρατάρχη Μοντγκόμερι το 1944. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο.
Πρέπει να σημαίνει ότι το επίπεδο της διαφθοράς είναι τόσο τεράστιο και τόσο βαθύ που αγγίζει ακόμη και τα ανώτερα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων, που έπρεπε να γίνει ένα τόσο δραστικό βήμα. Δεν σταματάει όμως εκεί. Η διαφθορά βρίσκεται στην καρδιά της ουκρανικής ολιγαρχίας, όπως ακριβώς βρίσκεται και στην καρδιά της ρωσικής ολιγαρχίας.
Και έχει στενή σχέση με την κυρίαρχη κλίκα του Ζελένσκι. Ας θυμηθούμε ότι ο Ιχόρ Κολομόισκι ήταν μακροχρόνιος σύμμαχος και υποστηρικτής του Ζελένσκι. Αλλά όλα αυτά τα μέτρα «κατά της διαφθοράς» είναι απλώς διακοσμητικά, σχεδιασμένα να εντυπωσιάσουν τους δυτικούς χορηγούς. Όπως ο Κεμπ αναγκάζεται να παραδεχτεί:
«Τίποτα από αυτά δεν θα κάνει σημαντική διαφορά. Καμία στρατηγική αναπροσαρμογή δεν μπορεί να αντιστρέψει την πορεία του πολέμου χωρίς δραστικά αυξημένη στρατιωτική βοήθεια. Και είτε καταπολεμηθεί είτε όχι η διαφθορά, ο Όλαφ Σολτς, ο Εμανουέλ Μακρόν και, το πιο σημαντικό, ο Μπάιντεν θα ασκήσουν πίεση στο Κίεβο να συμβιβαστεί, αργά ή γρήγορα».
Θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις;
Το περασμένο καλοκαίρι, ο Μπάιντεν έγραψε ότι οι ΗΠΑ εξόπλιζαν την Ουκρανία όχι για να νικήσουν τη ρωσική επιθετικότητα, αλλά για να «πολεμήσουν στο πεδίο μάχης και να βρεθούν στην ισχυρότερη δυνατή θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».
Αυτή ήταν η υπόθεση όλων των στρατηγών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και των στρατιωτικών συμβούλων τους. Ως εκ τούτου, η επερχόμενη επίθεση παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ ως μια ασταμάτητη, θριαμβευτική πορεία η οποία, με τη βοήθεια των πιο προηγμένων όπλων που παρείχαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, θα έκοβε τις ρωσικές άμυνες σαν μαχαίρι στο βούτυρο.
Οι δυτικοί «ειδικοί» τυφλώθηκαν από την ίδια τους την προπαγάνδα, η οποία παρουσίαζε τους Ρώσους ως αδιόρθωτα ηλίθιους και ανίκανους, με στρατηγούς εντελώς ανήμπορους να ανταποκριθούν στα υψηλά πρότυπα ενός σύγχρονου στρατού του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, είπαν, οι Ρώσοι ξέμεναν από πυραύλους και πυρομαχικά και δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν.
Αυτή η ανοησία επαναλαμβανόταν ασταμάτητα, μέρα με τη μέρα, με κουραστική κανονικότητα, σαν μια καλά λαδωμένη μηχανή που έβγαζε λουκάνικα. Δεδομένου ότι η επανάληψη είναι η Μητέρα της Μάθησης, οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση, αγνοώντας εντελώς τις πραγματικότητες στο πεδίο της μάχης, δέχτηκαν αυτά τα ψέματα ως αλήθειες.
Ο νικηφόρος ουκρανικός στρατός θα άνοιγε μια τρύπα στη ρωσική άμυνα και σύντομα θα βρισκόταν να κυματίζει τη σημαία του στην Αζοφική Θάλασσα. Οι γραμμές επικοινωνίας της Ρωσίας με την Κριμαία θα αποκόπτονταν και η Μόσχα θα βρισκόταν σε δεινή θέση. Η θριαμβεύουσα κυβέρνηση του Κιέβου θα μπορούσε τότε να υπαγορεύσει όρους σε μια ηττημένη και αποθαρρυμένη Ρωσία. Αυτό ήταν το επίσημο παραμύθι. Όμως διαλύθηκε γρήγορα από τα γεγονότα.
Μερικοί από τους Ουκρανούς στρατηγούς που, σε αντίθεση με τους ειδήμονες στον Λευκό Οίκο, είχαν πραγματική εμπειρία από τις μαχητικές ικανότητες των Ρώσων, προέβαλαν αντιρρήσεις για το σχέδιο. Αλλά γρήγορα υπερκεράστηκαν. Μάλιστα, όποιος στα βρετανικά ΜΜΕ διατυπώνει έστω και την παραμικρή επιφύλαξη απέναντι στην επίσημη αφήγηση, γρήγορα φιμώνεται. Τα άρθρα τους παύουν να δημοσιεύονται και θα είναι πολύ τυχεροί να μην υποβιβαστούν ή ακόμα και να απολυθούν από τη θέση τους.
Η Δύση – ειδικά οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί – απέρριψε όλες τις αντιρρήσεις. Από την άνεση των γραφείων τους στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, πίεζαν διακαώς την κυβέρνηση του Κιέβου να ξεκινήσει την πολυαναμενόμενη αντεπίθεσή της – και επιπλέον με τη μέγιστη δυνατή ισχύ. Ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος – ουκρανικού αίματος πάντα.
Τελικά ο Ζελένσκι υπάκουσε. Δεν είχε πραγματικά πολλές επιλογές, αφού αυτός που πληρώνει τον αυλητή υπαγορεύει και τη μελωδία. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα αποκαλύφθηκε χωρίς έλεος τη στιγμή που ξεκίνησε η επίθεση. Τώρα, κανένας σοβαρός παρατηρητής δεν μπορεί να έχει καμία αμφιβολία ότι η επίθεση απέτυχε. Και απέτυχε με τόσο θεαματικό τρόπο που δύσκολα θα μπορούσαν να προβλέψουν ακόμη και οι πιο πεπεισμένοι σκεπτικιστές.
Η αποτυχία της αντεπίθεσης σημαίνει ότι το καθεστώς του Κιέβου, μακριά από το να αποκτήσει ισχυρότερη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, βρίσκεται σε πολύ πιο αδύναμη θέση από πριν. Και, έχοντας κερδίσει στο πεδίο της μάχης, ο Πούτιν δύσκολα θα δεχθεί συμβιβασμούς.
Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί προτείνουν ως αντάλλαγμα για την ειρήνη, η Ρωσία να διατηρήσει κάποιο, ή και το μεγαλύτερο, μέρος του ουκρανικού εδάφους που έχει κερδίσει και η ουκρανική ένταξη στο NATO να τεθεί για πάντα εκτός συζήτησης.
Αλλά αυτό έχει δύο σημαντικές δυσκολίες. Πρώτον, προσφέρει στη Ρωσία μόνο κάτι που έχει ήδη κερδίσει. Δεύτερον, η ουκρανική ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν ματαιώνεται οριστικά αλλά απλώς αναβάλλεται επ’ αόριστον. Αυτό θα ήταν προφανώς πολύ λίγο για τη Μόσχα αλλά και πάρα πολύ για το Κίεβο.
Γι’ αυτόν το λόγο, δεν φαίνεται οι διαπραγματεύσεις να βρίσκονται στην ατζέντα, τουλάχιστον όχι άμεσα. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο καμπής, όπου δεν θα μπορεί πλέον να συνεχιστεί.
Πολλές φορές γίνεται συζήτηση για μια «παγωμένη σύγκρουση», στην οποία καμία πλευρά δεν μπορεί να καταφέρει την αποφασιστική νίκη. Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί αγνοούν τον πιο σημαντικό παράγοντα, που είναι το ηθικό, τόσο του στρατιωτικού όσο και του άμαχου πληθυσμού.
Η απλή αλήθεια είναι ότι η Ουκρανία δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο. Σε στοιχειώδες επίπεδο ανάλυσης, είναι μια πολύ μικρότερη χώρα από τη Ρωσία και αυτό έχει άμεση σχέση με το συσχετισμό δυνάμεων από τη σκοπιά των ανθρώπινων πόρων.
«Η Ρωσία έχει συγκεντρώσει περισσότερους από 420.000 στρατιώτες στα εδάφη μας που κατέχονται προσωρινά, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας», εξήγησε ο Σκιμπίτσκι, Αναπληρωτής Αρχηγός της Υπηρεσίας Πληροφοριών, σε μια διάσκεψη στο Κίεβο.
Το γεγονός ότι η Ρωσία έχει τόσο πολυπληθή στρατεύματα, της επιτρέπει να ανανεώνει συνεχώς δυνάμεις, πράγμα που σίγουρα δεν ισχύει για την Ουκρανία η οποία έχει χάσει τους περισσότερους από τους έμπειρους στρατιώτες της. Βρίσκονται πίσω από την τρίτη γραμμή άμυνας, από όπου οι Ρώσοι μπορούν να εξαπολύουν σταθερά επιθέσεις με πυραύλους και drones κατά των ουκρανικών δυνάμεων, που είναι παγιδευμένες σε ναρκοπέδια.
Οι απώλειες στην ουκρανική πλευρά είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Τεράστιος αριθμός ανεκπαίδευτων ή ημι-εκπαιδευμένων νεαρών στρατιωτών στέλνονται, ουσιαστικά, στο θάνατό τους, σε μάχες που είναι αποστολές αυτοκτονίας.
Οι ηγέτες της Ουκρανίας φαίνεται να αδιαφορούν για αυτήν την εγκληματική απώλεια ζωών όσο και οι στρατηγοί του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά, ακόμα και αφήνοντας στην άκρη τις ηθικές κρίσεις, από στρατιωτική άποψη και μόνο η πολιτική τους είναι απλά μη βιώσιμη.
Ακόμη και υποθέτοντας ότι οι Ρώσοι υφίστανται μεγάλες απώλειες (και οι εκτιμήσεις για τους ρωσικούς θανάτους από τα δυτικά ΜΜΕ είναι εξίσου φαντασιόπληκτες με τις υποθέσεις ότι η Ρωσία ξεμένει από πυραύλους και πυρομαχικά), η Ρωσία μπορεί να υποστηρίξει απώλειες σε επίπεδα που η Ουκρανία δεν μπορεί.
Το ζήτημα του ηθικού
Όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν όταν επιτυγχάνονται οι βασικοί πολεμικοί στόχοι της μίας από τις αντιμαχόμενες πλευρές ή όταν υπάρχει μια κατάρρευση του ηθικού που καθιστά αδύνατη τη συνέχιση του πόλεμου. Πρόσφατα γεγονότα υποδεικνύουν ότι μια τέτοια κατάρρευση προετοιμάζεται στην Ουκρανία.
Είναι αλήθεια ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν πολεμήσει με απίστευτη αντοχή και γενναιότητα. Αλλά οι πόλεμοι δεν κερδίζονται ποτέ μόνο με ηρωισμό. Και ήταν άκρως ανεύθυνο να υποτεθεί – και μια τέτοια υπόθεση πράγματι έγινε τόσο από την Ουάσιγκτον όσο και από το Κίεβο – ότι θα ήταν δυνατό να πληγεί αποφασιστικά η ρώσική αμυντική γραμμή στέλνοντας γενναίους στρατιώτες να γίνουν κομματάκια μέσα σε τεράστια και θανατηφόρα ναρκοπέδια.
Είναι αδύνατο να πούμε πόσοι θαρραλέοι νέοι στάλθηκαν στον βέβαιο θάνατο μέσα σε αυτά τα τρομερά πεδία θανάτου. Οι εικόνες των θυμάτων είναι πολύ τρομακτικές για να χωρέσουν στο νου. Τα διαμελισμένα κορμιά τους αποτελούν καταδικαστική μαρτυρία γι’ αυτές τις απόπειρες και την εγκληματική ανευθυνότητα των εκείνων που τις διέταξαν.
Η αποτυχημένη επίθεση πληρώθηκε με πολύ αίμα. Και για ποιο λόγο; Για λίγα χιλιόμετρα εδώ ή εκεί, για μερικά εγκαταλελειμμένα χωριά.
Οι ειδήσεις των ηττών στο μέτωπο θα έχουν ένα καταστροφικό αντίκτυπο καθώς διαδίδονται. Η τρομερή απώλεια ζωών αφορά σχεδόν κάθε οικογένεια. Οι νέοι άνδρες στρατολογούνται βίαια και στέλνονται στο μέτωπο με ελάχιστη ή καθόλου στρατιωτική εκπαίδευση, σαν πρόβατα στη σφαγή.
Αλλά η επίθεση πρέπει να διατηρηθεί με κάθε κόστος! Το μέτωπο χρειάζεται περισσότερους άνδρες, πάντα περισσότερους άνδρες! Αυτοί που πέφτουν πρέπει να αντικαθίστανται συνεχώς από νέα θύματα. Αλλά από που προέρχονται οι νέοι στρατιώτες;
Η πατριωτική προπαγάνδα αρχίζει να ακούγεται όλο και πιο κούφια καθώς αυξάνεται η συνειδητοποίηση ότι οι θυσίες που απαιτούνται από την κυβέρνηση είναι πολύ μεγαλύτερες για ορισμένους Ουκρανούς παρά για άλλους.
Φυσικά, το αποφασιστικό βάρος πέφτει στις οικογένειες των φτωχών. Όσοι διαθέτουν χρήματα μπορούν να δωροδοκήσουν για να εξασφαλίσουν ότι οι γιοι τους δεν θα πάνε στο στρατό και θα εξαφανιστούν βολικά πέρα από τα σύνορα σε κάποια ξένη γη.
Οι πλούσιοι αποφεύγουν τη στρατιωτική υπηρεσία με μεγάλες δωροδοκίες. Συνεχίζουν να ζουν μια ζωή αδρανούς πολυτέλειας. Οι φτωχοί κουβαλάνε ολόκληρο βάρος της απώλειας ζωών, της κατάρρευσης του βιοτικού επιπέδου, του εκτοξευόμενου πληθωρισμού, της αχαλίνωτης διαφθοράς και του μαυρεμπορίου.
Πρόσφατα, ο Ζελένσκι κάλεσε τις ξένες χώρες να επιστρέψουν τους Ουκρανούς πολίτες που έχουν δραπετεύσει στο εξωτερικό για να αποφύγουν τη στρατιωτική υπηρεσία. Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά στον πληθυσμό και προκαλούν ένα αυξανόμενο αίσθημα αδικίας.
«Και τι γίνεται με τους γενναίους μας συμμάχους; Τι κάνουν – αυτοί που μας ώθησαν σε αυτόν τον πόλεμο εξαρχής και μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε να πολεμάμε «όσο χρειαστεί»; Τι γίνεται με αυτούς;»
Οι Αμερικανοί έχουν την πολυτέλεια να κάθονται στις άνετες πολυθρόνες τους και να βλέπουν τους Ρώσους και τους Ουκρανούς να αλληλοσφάζονται. Ενθαρρύνουν συνεχώς τους Ουκρανούς να πολεμούν, χωρίς να στέλνουν κανένα δικό τους στράτευμα.
Αναπόφευκτα, οι εξαντλημένοι και γεμάτοι τραύματα Ουκρανοί στρατιώτες θα αναρωτηθούν το προφανές: «πόσο ακόμα θέλουν οι Αμερικανοί να συνεχίσουν να μάχονται μέχρι την τελευταία σταγόνα δικού μου αίματος;»
Το χαμηλό ηθικό και η εξάντληση του πολέμου αναπόφευκτα θα εξαπλωθεί από τους στρατιώτες στους πολίτες, που είναι μάρτυρες της συστηματικής κατάρρευσης της χώρας τους.
Η άρχουσα κλίκα δεν έχει άλλη επιλογή από το να συνεχίζει να ασκεί ανηλεή πίεση σε έναν εξαντλημένο πληθυσμό. Ήδη μια μερίδα στρατηγών απαιτεί την συνέχιση της επίθεσης μέχρι το χειμώνα.
Αλλά αργά ή γρήγορα θα έρθει το σημείο καμπής, όπου οι άνθρωποι δεν θα αντέχουν άλλο. Και όταν η στιγμή αυτή φτάσει, η Ουκρανία θα υποστεί μια καταστροφική κατάρρευση.
Αυτό βέβαια είναι ένα μόνο σενάριο. Αλλά αυτή τη στιγμή, μου μοιάζει όλο και περισσότερο το πιθανότερο.
Πως θα μπορούσε να αντιδράσει η Δύση στην ήττα;
Η νίκη της Ρωσίας θα ήταν μια ταπεινωτική εξέλιξη για τη Δύση. Πώς θα αντιδράσει; Το σενάριο αυτό, οι στρατηγοί τις Δύσης, δεν θέλουν να το εξετάσουν.
Γι’ αυτούς είναι ασύλληπτη μία ήττα της Ουκρανίας. Η μόνη τους προοπτική ήταν μια ήττα της Ρωσίας και η πτώση του Πούτιν. Συνεπώς, δεν έχουν «Σχέδιο Β». Μια ρωσική νίκη θα τους βρει συγχυσμένους, ενώ το βοναπαρτιστικό καθεστώς του Πούτιν θα βγει προσωρινά ισχυροποιημένο.
Η πιθανότητα μιας σοβαρής στρατιωτικής απάντησης είναι ουσιαστικά μηδενική. Εδώ, η Ρωσία κρατά όλα τα χαρτιά στο χέρι της. Αντί να έχει αποδυναμωθεί στρατιωτικά από τον πόλεμο, ο ρώσικος στρατός έχει μετατραπεί σε μία υπολογίσιμη δύναμη, όχι μόνο αριθμητικά αλλά και στην ποιότητα του οπλισμού του, ο οποίος, σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της δυτικής προπαγάνδας, μπορεί εύκολα να συγκριθεί με αυτόν του ΝΑΤΟ – αν δεν είναι ανώτερος.
Παρά τις φτωχές επιδόσεις στην πρώτη φάση του πολέμου, ο ρώσικος στρατός έχει πάρει πολλά μαθήματα (όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο). Οι στρατιώτες και τα στελέχη έχουν σκληραγωγηθεί στις μάχες και το ηθικό έχει ανέβει από τις επιτυχίες.
Το ΝΑΤΟ, όπως είναι τώρα, δεν μπορεί να ελπίζει με κανένα τρόπο ότι θα του επιβληθεί. Και καμία αμερικανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να πείσει τη διστακτική κοινή γνώμη να αποδεχθεί την αποστολή υπολογίσιμων αμερικανικών στρατευμάτων σε έναν πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Όλες οι αυξανόμενες ρωγμές της διατλαντικής συμμαχίας θα έβγαιναν αμέσως στην επιφάνεια. Η φιλοπόλεμη φράξια θα βρισκόταν απομονωμένη και απαξιωμένη, και θα έπεφταν κυβερνήσεις.
Οι αντιδραστικοί θα απαιτήσουν την ενίσχυση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ σαν εγγύηση «απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα». Αλλά πρώτον, η Ρωσία δεν έχει καμία πρόθεση να ξεκινήσει πόλεμο ενάντια σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα. Ο βασικός της στόχος ήταν να εμποδίσει την Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ για να διασφαλίσει την δική της ασφάλεια, κάνοντας την Ουκρανία μια ουδέτερη χώρα.
Δεύτερον, δεν υπάρχει καμία ένδειξη σοβαρών προγραμμάτων επανεξοπλισμού από καμία πλευρά του Ατλαντικού. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη, για παράδειγμα, ότι η Γερμανία θα δώσει το ελάχιστο απαιτούμενο του 2% του ΑΕΠ για ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές δαπάνες, παρά τις όποιες υποσχέσεις. Και το Ηνωμένο Βασίλειο, παρά την πολεμοχαρή του ρητορική, συνεχίζει να περικόπτει τις δαπάνες για τον ήδη συρρικνωμένο στρατό του.
Οι δυτικές κυβερνήσεις πρέπει να ασχοληθούν με τις εσωτερικές προτεραιότητες, ξεκινώντας με την κρίση του κόστους ζωής. Πως μπορεί να γίνει αυτό ταυτόχρονα με προγράμματα επανεξοπλισμού;
Οικονομική κρίση και πόλεμος
Η δεύτερη επιλογή θα ήταν η συνέχιση του οικονομικού πολέμου με στόχο την υπονόμευση της ρωσικής οικονομίας, «για να γίνει πιο αισθητό το τίμημα για την κήρυξη ενός επιθετικού πολέμου». Αλλά ο Κεμπ λέει ότι αυτή η προοπτική είναι «ιδιαίτερα προβληματική». Αυτό είναι αρκετά σωστό.
Οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία απέτυχαν πλήρως να ακρωτηριάσουν τη ρωσική οικονομία και είχαν αμελητέα επίδραση στην ικανότητα του Πούτιν να διεξάγει πόλεμο, όπως σχολίασαν πρόσφατα οι New York Times:
«Η Ρωσία κατάφερε να ξεπεράσει τις κυρώσεις και τους ελέγχους των εξαγωγών που επιβλήθηκαν από τη Δύση φτάνοντας να επεκτείνει την παραγωγή πυραύλων της πέρα από τα προπολεμικά επίπεδα, σύμφωνα με Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ουκρανούς αξιωματούχους, κάνοντας την Ουκρανία ιδιαίτερα ευάλωτη απέναντι σε εντεινόμενες επιθέσεις κατά τους επόμενους μήνες».
Από την άλλη πλευρά, αυτές οι κυρώσεις είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία. Με τη διακοπή της παροχής ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ευρώπη, οι κυρώσεις βάθυναν την κρίση και αύξησαν απότομα τον πληθωρισμό, επιδεινώνοντας εξαιρετικά την κρίση του κόστους ζωής.
Μια πρόσφατη έκθεση αναφέρει: «Ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη παρέμεινε στο 5,3% τον Αύγουστο, που είναι υψηλότερο από αυτό που περίμενε η ΕΚΤ. Ακόμη χειρότερα, η οικονομία διολισθαίνει, ειδικά στη Γερμανία, το μεγαλύτερο μέλος της νομισματικής ένωσης».
Η οικονομία έχει λιμνάσει, αλλά οι τιμές εξακολουθούν να αυξάνονται ταχύτατα, και δεν υπάρχει καμία διέξοδος στον ορίζοντα. Και αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να αρχίσει να αντιμετωπίζεται έως ότου η Ρωσία επανενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Αυτό το γεγονός γίνεται κατανοητό από έναν αυξανόμενο αριθμό Ευρωπαίων αστών πολιτικών, όπως ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Από τη δική του ταξική σκοπιά, μπορεί να δει τον κίνδυνο εντεινόμενων ταξικών συγκρούσεων που αναδύεται από την ανεπίλυτη οικονομική κρίση.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας δεν προκάλεσε την κρίση, αλλά όξυνε τις αντιθέσεις σε όλα τα επίπεδα. Όπως και όποτε ο πόλεμος τελειώσει (και θα τελειώσει, αργά ή γρήγορα), η προοπτική είναι η τρομερή όξυνση της ταξικής πάλης σε παγκόσμια κλίμακα. Το βαρόμετρο της παγκόσμιας πολιτικής προειδοποιεί για μια τεράστια καταιγίδα που προετοιμάζεται.
15 Σεπτεμβρίου 2023
Άλαν Γουντς
Μετάφραση από την ιστοσελίδα marxist.com: Γεωργία Τζιρκαλλή, Σοφία Παπακωνσταντίνου
Μέρος Α´ | Μέρος Β´
