Η επερχόμενη ήττα του Χίτλερ γεννά πολλούς προβληματισμούς για το παρελθόν αλλά και το μέλλον της Γερμανίας. Από τη στιγμή της ήττας της Γερμανίας αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μια σειρά από προβλήματα που αρχίζουν να ανησυχούν τους Άγγλους και τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Η ανησυχία τους αφορά κυρίως στο μέλλον και την ανοικοδόμηση του ιμπεριαλισμού στην Γερμανία και πώς οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές θα επωφεληθούν από την ήττα αυτή της Γερμανίας και θα υποδουλώσουν στα συμφέροντά τους την εξαθλιωμένη εργατική τάξη της Γερμανίας αλλά και πώς θα ισχυροποιήσουν τον καπιταλισμό στην Γερμανία, φοβούμενοι το ξέσπασμα μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Έτσι, διεισδύουν το δηλητήριο του εθνικισμού στους στρατιώτες και τους εργάτες των Συμμαχικών Δυνάμεων ενάντια στους Γερμανούς στρατιώτες. Ακριβώς επειδή τρέμουν στην ιδέα συνεργασίας των εργατών από αυτές τις χώρες.
Η μοίρα όμως της Γερμανίας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Ο βασικός λόγος για τον οποίο η άρχουσα τάξη της Γερμανίας και ο Στάλιν προέβησαν σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός ότι και οι δύο φοβούνταν ότι πολύ γρήγορα μια σοσιαλιστική επανάσταση θα λάβει χώρα στο εσωτερικό της Γερμανίας. Αν είχαν εγκαίρως εξαφανιστεί τα σώματα της Γκεστάπο και των Ες Ες, τότε δε θα υπήρχε καμία οργανωμένη δύναμη η οποία θα επιβαλλόταν πάνω στις μάζες. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Χίτλερ, τα τερατώδη εγκλήματα των Ναζί και η τεράστια καταστολή που είχαν επιβάλλει είχαν γεννήσει στις μάζες μίσος χωρίς πολλά ανάλογα στην ιστορία. Μια τεραστίων διαστάσεων έκρηξη προετοιμαζόταν μέσα στην κοινωνία, η οποία δεν απειλούσε μόνο το κόμμα των Ναζί αλλά και ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Κάθε εργάτης στη Γερμανία ήξερε ότι τα μεγάλα μονοπώλια, τα τραστ και οι καπιταλιστές ήταν εκείνοι που έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Είναι εύκολα κατανοητό ότι η καταπιεστική συμπεριφορά που έδειξαν οι Γερμανοί στρατιώτες απέναντι στους Εβραίους αντανακλά την καταπίεση που οι ίδιοι δέχονταν από τους καπιταλιστές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Χίτλερ προσπάθησε να δώσει στον δημαγωγικό του λόγο την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτό αντανακλά τις προσδοκίες της πλειοψηφίας του γερμανικού λαού, ακριβώς επειδή στο παρελθόν ο καπιταλισμός είχε αποτύχει και είχε ήδη εκτεθεί στα μάτια των μαζών μετά από την πτώση του Χίτλερ οι μάζες θα κινούνταν στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.
Όμως, αυτό ακριβώς φοβάται η άρχουσα τάξη της Αγγλίας και της Αμερικής, όπως επίσης και η προδοτική ηγεσία του Κρεμλίνου. Μια νέα επανάσταση στην Γερμανία, μετά το 1918 και αυτή τη φορά ολοκληρωμένη, είναι ο μεγαλύτερος φόβος των ιμπεριαλιστών τη στιγμή που έχει πληγωθεί θανάσιμα ο γερμανικός στρατός.
Το ένστικτο όμως της εργατικής τάξης στις συμμαχικές χώρες την καθοδηγεί να διαχωρίσει το μίσος που τρέφει για τον φασισμό από την αυθεντική κίνηση της ίδιας της εργατικής τάξης στην Γερμανία. Η στάση που θα κρατήσουν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί εργάτες απέναντι στην εργατική τάξη της Γερμανίας θα κρίνει και το μέλλον της επανάστασης στην Γερμανία αλλά και το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας, αφού μια αποτυχία της επανάστασης θα επαναφέρει τον φασισμό με άλλη μορφή ή οι ιμπεριαλιστές θα ξαναμοιράσουν τα συμφέροντά τους μ’ έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αναγκαιότητα για σύνδεση των εργατών με τα γεγονότα της Γερμανίας είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ απαραίτητη όπως και η εγκαθίδρυση των ιδεών του μαρξισμού στους κόλπους της εργατικής τάξης σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Δυστυχώς όμως τις ιδέες αυτές του μαρξισμού όχι μόνο δεν τις προπαγανδίζουν, αλλά τις αλλοιώνουν οι σταλινικοί και εκεί αποκαλύπτεται ο προδοτικός τους ρόλος.
Τώρα λοιπόν εκείνοι κουνούν το δάκτυλο και «μαλώνουν» τους εργάτες της Γερμανίας προσποιούμενοι ότι είναι δικό τους το φταίξιμο για την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ. Ουσιαστικά όμως αυτοί λειτούργησαν προδοτικά και τώρα προσπαθούν να αποκρύψουν την ιστορική τους ευθύνη γι’ αυτή την καταστροφή. Οι εργάτες της Βρετανίας αλλά και ιδιαίτερα οι επόμενες γενιές πρέπει να κατανοήσουν το ρόλο που έπαιξε ο σταλινισμός στα γεγονότα της Γερμανίας και στην ενδυνάμωση του Χίτλερ, προκειμένου να κατανοήσουμε τον τωρινό του ρόλο.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι σταλινικοί έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις για να γελοιοποιήσουν τον κίνδυνο του φασισμού, επικεντρώνοντας όλη την προσοχή τους στον αγώνα ενάντια στους σοσιαλδημοκράτες τους οποίους χαρακτήριζαν βασικό τους εχθρό. Ταυτόχρονα, πάλευαν εναντίον του Τρότσκι, ο οποίος είχε δηλώσει ότι μόνο μέσα από ένα ενιαίο μέτωπο όλης της αριστεράς θα νικηθεί ο φασισμός και θα προετοιμαστεί το έδαφος για την νίκη ολόκληρης της εργατικής τάξης.
Οι σταλινικοί όμως έκαναν ακριβώς το αντίθετο, καλούσαν δηλαδή τους εργάτες του Κομμουνιστικού Κόμματος να επιτίθενται στους εργάτες του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, να «σπάνε» τις συναντήσεις τους κλπ.
Ο Τέλμαν ήταν ένας από τους ηγέτες του σταλινικού κόμματος και εχθρός της θεωρίας του Τρότσκι για το ενιαίο μέτωπο, σε πολλούς πολιτικούς του λόγους κατηγορούσε τους σοσιαλδημοκράτες για συνεργασία με την αστική τάξη και αποκήρυττε την συνεργασία των δύο κομμάτων. Ταυτόχρονα έκανε δριμύτατη επίθεση εναντίον του Τρότσκι και της θεωρίας του για ενιαίο μέτωπο της αριστεράς εναντίον του φασισμού. Συγκεκριμένα, ο Τέλμαν είχε δηλώσει ότι «Αυτή η θεωρία του Τρότσκι βοηθάει την ανάπτυξη του φασισμού και της αντεπανάστασης και είναι η πιο καταστροφική θεωρία που έχει διατυπώσει ο Τρότσκι τα τελευταία χρόνια στην αντεπαναστατική του προπαγάνδα».
Φυσικά, η ίδια η ιστορία απέδειξε ακριβώς το αντίθετο. Όμως, την πραγματική ευθύνη για αυτή την εγκληματική πολιτική την έχει ο ίδιος ο Στάλιν, που καθοδηγούσε ουσιαστικά την πολιτική του Τέλμαν, υποστηρίζοντας ανοιχτά ότι ο φασισμός και η σοσιαλδημοκρατία είναι ακριβώς το ίδιο. Για την ακρίβεια ο Στάλιν είχε δηλώσει:
«Ο φασισμός είναι η πιο μαχητική οργάνωση της αστικής τάξης, η οποία υποστηρίζεται σαφώς από τη σοσιαλδημοκρατία, που αποτελεί πτέρυγα του φασισμού. Φυσικά, σε πολλές χώρες τα φασιστικά καθεστώτα θα μπορούσαν να πάρουν την εξουσία και χωρίς την υποστήριξη της σοσιαλδημοκρατίας και το αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και για την σοσιαλδημοκρατία. Όμως, παρά το γεγονός αυτό, αυτές οι δυο πολιτικές τάσεις είναι αλληλοσυμπληρούμενες και όχι αντίθετες και χωρίς αυτές τις δυο πολιτικές τάσεις η αστική τάξη δε θα μπορούσε να βρει αλλού στήριγμα» (Στάλιν δημοσιευμένο στην Die Internationale τον Φεβρουάριο του 1932).
Αυτή ακριβώς η θεωρία αποτελεί διαστρέβλωση και αντιστροφή όλων των διδαγμάτων του Λένιν και φυσικά όλου του μαρξισμού και δημιούργησε σύγχυση και παρέλυσε ολόκληρη την εργατική τάξη και μετά την έριξε τσακισμένη χωρίς μάχη στα χέρια του φασισμού.
Οι Βρετανοί υποκριτές που τώρα αποδοκιμάζουν και κατηγορούν τους Γερμανούς στρατιώτες ακολούθησαν μια ιδιαίτερα προδοτική πολιτική μένοντας αμέτοχοι, τη στιγμή που η σοσιαλδημοκρατία κέρδιζε έδαφος και ύψωνε τη φωνή της σ’ ολόκληρο τον κόσμο σε μια προσπάθεια να αποτραπεί αυτή η τραγωδία που ακολούθησε την άνοδο του φασισμού. Όμως δυστυχώς την εγκληματική αυτή επίθεση εναντίον του Τρότσκι και της θεωρίας για το ενιαίο μέτωπο της αριστεράς ενάντια στον φασισμό και την εμμονή των σταλινικών σε μεθόδους διάσπασης της εργατικής τάξης την πλήρωσε με αιματοχυσία ολόκληρος ο κόσμος.
Τα γραπτά όμως του Τρότσκι έχουν απομείνει σαν επιβεβαίωση της ορθής εκτίμησης των προοπτικών και την σωστή τακτική που πρότεινε ο Τρότσκι.
Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο του Τρότσκι Γερμανία- Το κλειδί στη διεθνή κατάσταση γράφτηκε το 1931 διατηρεί ακόμα και σήμερα την επικαιρότητα του. Ο Τρότσκι και η 4η Διεθνής ξεκάθαρα πρόβλεψαν και προειδοποίησαν για την καταστροφή που έπεται της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία για την εργατική τάξη της Γερμανίας και της Ευρώπης αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης. Αλλά οι σταλινικοί, ακολουθώντας την ακριβώς αντίθετη πολιτική, έριξαν τους εργάτες όλου του κόσμου στα δόντια του φασισμού. Ενδεικτικό αυτής της πολιτικής τους είναι ότι πανηγύριζαν την νίκη του Χίτλερ στις εκλογές ως νίκη για την εργατική τάξη!
Και τώρα μετά την ήττα και την επικείμενη πτώση του χιτλερικού καθεστώτος οι ηγέτες του Κρεμλίνου συστηματικά χύνουν το δηλητήριο του σωβινισμού και του εθνικισμού προκειμένου να βοηθήσουν τον αγγλικό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να υποδουλώσει το λαό της Γερμανίας. Αφού αποδείχτηκαν ανίκανοι να οδηγήσουν το γερμανικό λαό στη νίκη και την επανάσταση, τώρα τον καθοδηγούν και στον αντίθετο δρόμο της αντεπανάστασης.
Όμως, οι εργάτες της Γερμανίας και της Αγγλίας θα συνεχίσουν να στηρίζουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές δυνάστες, στους ηγέτες των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Μόλις όμως συνειδητοποιήσουν τον προδοτικό τους ρόλο θα τους πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας. Θα στηρίζουν όμως τις ελπίδες τους και στη σοσιαλδημοκρατία, από την οποία δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να περιμένουν, αφού παραμένει πιστή στην ρεφορμιστική της πολιτική.
Το πιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε το εμπόδιο που βάζει ο σταλινισμός στο μέλλον της εργατικής τάξης, την προδοσία του σε σημαντικές ιστορικές στιγμές απέναντι στην εργατική τάξη, καθώς και να μελετήσουμε τα γεγονότα στην Γερμανία για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για το μέλλον, θωρακίζοντας τους εαυτούς μας και την εργατική τάξη με τις ιδέες του μαρξισμού.
