Η επαναστατική οργή παρέλασε στις πλατείες

 

Σήμερα συνέβη ένα πρωτοφανές φαινόμενο σε όλη τη χώρα. Σε κανονικές, ειρηνικές κοινωνικά περιόδους, οι εθνικές επέτειοι προσφέρουν στην αστική εξουσία μια καλή ευκαιρία για την δημιουργία ενός κλίματος «εθνικής ομοψυχίας» με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργαζόμενων μαζών από την ταξική, εκμεταλλευτική πραγματικότητα της κοινωνίας. Οι υψηλόβαθμοι κρατικοί αξιωματούχοι, ανεβασμένοι σε ειδικές εξέδρες ώστε να βρίσκονται ψηλότερα από τους «κοινούς θνητούς», απολαμβάνουν τιμές «επισήμων» και εκφωνούν πανηγυρικούς με κοινότυπες φανφάρες, στο περιθώριο παρελάσεων που συμβολίζουν την υποταγή στην εξουσία. 

 

Σήμερα όμως, τίποτα δεν θύμιζε μια τυπική εθνική επέτειο. Στις περισσότερες πόλεις της χώρας από την Κρήτη, μέχρι τον Έβρο, το «τελετουργικό» άλλαξε. Αντί για φιλήσυχους νοικοκυραίους γεμάτους εθνική περηφάνια, είδαμε απλούς καθημερινούς ανθρώπους κάθε ηλικίας να εκδηλώνουν την επαναστατική τους οργή ενάντια στους πολιτικούς απατεώνες που νομοθετούν τη δολοφονία του βιοτικού τους επιπέδου. Αντί για επευφημούντες «επισήμους» που χαιρετούν τα πλήθη, είδαμε αμήχανα ανθρωπάκια μέσα σε κοστούμια, να φυγαδεύονται από τους μπράβους τους και να δίνουν τις θέσεις τους στις εξέδρες σε οργισμένους συνταξιούχους, απολυμένους εργάτες και νοικοκυρές. Αντί για «περήφανα νιάτα» που παρελαύνουν τιμώντας την εξουσία, είδαμε μαθητές που γυρίζουν το πρόσωπο ή και μουντζώνουν τους «επισήμους», φανερώνοντας την πηγαία απέχθεια που αισθάνονται για αυτούς.

 

Το αυθόρμητο κύμα διωγμού υπουργών και βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις παρελάσεις που εκδηλώθηκε σε όλη τη χώρα, εκφράστηκε μαζικότερα και δυναμικότερα στην Πάτρα, τον Βόλο, την Ρόδο, τα Τρίκαλα, την Κέρκυρα, τη Βέροια την Καλαμάτα, το Ηράκλειο, την  Κοζάνη, την Τρίπολη, το Ναύπλιο, τον Πύργο, τον Άγιο Νικόλαο, το Ρέθυμνο, τις Σέρρες, τη Λάρισα, τον Πειραιά, την Αθήνα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη.

 

Στην Αθήνα χιλιάδες διαδηλωτές εμποδίστηκαν βίαια από την αστυνομία να προσεγγίσουν το χώρο της παρέλασης, ενώ πολλοί μαθητές παρέλασαν με μαύρα περιβραχιόνια. Εκεί όμως που η διαμαρτυρία έφθασε στο ανώτερό της σημείο ήταν η πόλη της Θεσσαλονίκης. Τριάντα χιλιάδες θεσσαλονικείς, συγκρότησαν αυθόρμητα μια διαδήλωση που έδιωξε τους κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους, κατέλαβε την εξέδρα και επέβαλε για πρώτη φορά στην Ιστορία τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στην πόλη, κάνοντας κλοιό γύρω από τα στρατιωτικά αγήματα και αναλαμβάνοντας τον έλεγχο της εορταστικής τελετής, εξαφανίζοντας τα ίχνη του κράτους από αυτήν! 

 

Οι αστοί σχολιαστές στα ΜΜΕ και οι απολογητές της κυβέρνησης κλιμακώνοντας την γνωστή προκλητική και υποκριτική τους στάση, έχουν από το πρωί διεξάγει μια καμπάνια δυσφήμισης της αυθόρμητης εκδήλωσης της λαϊκής οργής, καταγγέλλοντάς την σαν πράξη ασέβειας στο έθνος και στους θεσμούς, στηλιτεύοντας ιδιαίτερα την εκδίωξη του προέδρου της Δημοκρατίας από την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, σαν μια κίνηση «προσβολής της Δημοκρατίας». Γι’ αυτούς τους κυρίους με τις γραβάτες και τις κυρίες με τα ακριβά ταγιέρ, ο «σεβασμός στη Δημοκρατία» συνίσταται στην αδιαμαρτύρητη υποταγή ενός ολόκληρου λαού στις ορέξεις μιας χούφτας ξένων και ντόπιων τοκογλύφων και στην επίδειξη σεβασμού στους πολιτικούς τους υποτακτικούς, που απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας την ώρα που ο λαός εξαθλιώνεται. 

 

Ο οργισμένος λαός εκδιώκοντας αυθόρμητα τους πολιτικούς «επισήμους» από τις παρελάσεις δεν σταμάτησε να τους αποκαλεί «προδότες». Το γεγονός ότι ο χαρακτηρισμός αυτός γίνεται συχνά το τελευταίο διάστημα «καραμέλα» στα στόματα πολλών υπερ-πατριωτών αστών και μικροαστών δημαγωγών, από την ακροδεξιά και το ΛΑΟΣ μέχρι της παρυφές της Αριστεράς, συσκοτίζοντας με εθνικισμό τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι απόλυτα δικαιολογημένος όταν χρησιμοποιείται από τους απλούς ανθρώπους του μόχθου. Πράγματι, οι αστοί πολιτικοί έχουν αναγάγει την προδοσία των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, μαζί με όλα της τα εξαρτήματα, όπως η πολιτική απάτη και η ξεδιάντροπη ψευτιά, σε επάγγελμα. 

 

Αυτό που είδαμε να συντελείται στις σημερινές εορταστικές εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου δεν είναι ούτε «εκτροπή», ούτε «ανομία», ούτε χάος, όπως κραυγάζουν τα βολεμένα τσιράκια του αστικού κατεστημένου. Σηματοδοτεί το ξεδίπλωμα μιας διαδικασίας απόλυτα προοδευτικής : της αυθόρμητης, απότομης και μαζικής άρσης της εμπιστοσύνης του εργαζόμενου λαού στους πολιτικούς απατεώνες που τον κυβερνούν για δεκαετίες. Αυτή η διαδικασία αποτελεί τον θεμέλιο λίθο για τη διαμόρφωση μιας επαναστατικής συνείδησης.

 

Αυτό λοιπόν που αντανακλούν γλαφυρά τα σημερινά ιστορικής σημασίας γεγονότα είναι η ταχύτατη μετατροπή της γενικευμένης οργής του λαού σε μια επαναστατική διάθεση, που βεβηλώνει τα «ιερά και τα όσια» του αστικού καθεστώτος και παραλύει τον ελληνικό καπιταλισμό και τον κρατικό μηχανισμό που τον υπηρετεί, μέσα από γενικές και κλαδικές απεργίες διαρκείας, καταλήψεις υπουργείων και νευραλγικών κρατικών κέντρων και την μετατροπή των επίσημων κρατικών τελετών ταξικής συναίνεσης σε εκδηλώσεις ταξικής διαμαρτυρίας. 

 

Οι κραυγές  των «έγκριτων» σχολιαστών των βραδινών δελτίων ειδήσεων για «διολίσθηση της χώρας στο χάος», «επικίνδυνους δρόμους» και «άνοιγμα των πυλών της κολάσεως» εκφράζουν την κατατρομοκράτηση της άρχουσας τάξης μπροστά στις επαναστατικές συνέπειες που λαμβάνει η κρίση του συστήματός της. Αυτός ο κοινός τρόμος μπροστά στις επαναστατικές διαθέσεις που αναπτύσσονται στους κόλπους του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, εξηγεί την ομοφωνία στις καταγγελίες των αυθόρμητων εκδηλώσεων της λαϊκής οργής από ένα ευρύτατο φάσμα αστικών ηγεσιών και απολογητών του καπιταλισμού, από τους τηλεοπτικούς σχολιαστές μέχρι το μέτωπο «υπεράσπισης των θεσμών» που συγκροτήθηκε σήμερα από την κυβέρνηση, δήμαρχους και περιφερειάρχες, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τη «Δημ. Συμμαχία», και – «ω ποία (αναμενόμενη) κατάπτωσις» – τη δήθεν αριστερή, ηγεσία της ΔΗΜΑΡ.

 

Μπροστά στο παραλήρημα του τρόμου τους, οι αστοί για άλλη μια φορά αναζητούν «υποκινητές» στις τάξεις της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι ηγεσίες της Αριστεράς, είναι απλοί παρατηρητές της αναπτυσσόμενης επαναστατικής διάθεσης των μαζών. Αντί να την επηρεάζουν και να την κατευθύνουν πολιτικά στον δρόμο της άμεσης πάλης για το σοσιαλισμό, απλά την κολακεύουν αμήχανα και ενδόμυχα τη φοβούνται, γιατί αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουν ότι μπορεί να τους σπρώξει ορμητικά προς την εξουσία. Αυτό που αποδεικνύουν με την στάση τους οι αριστερές ηγεσίες, είναι όχι ότι κινούνται στα όρια ενός υποτιθέμενου εξτρεμισμού όπως τους καταλογίζει η άρχουσα τάξη, αλλά αντίθετα ότι, πέρα από παχιά ριζοσπαστικά λόγια και ρητορικά σχήματα που παραπέμπουν σε αντι-νεοφιλελεύθερους ή και αφηρημένους «σοσιαλιστικούς» δρόμους του απροσδιόριστου μέλλοντος, δεν διαθέτουν μια ορατή για τις μάζες λύση εξουσίας και δεν επιθυμούν να προβάλουν ένα πρόγραμμα επαναστατικής πάλης ικανό να δώσει διέξοδο στις μαχητικές διαθέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων αποφασισμένων για αγώνα.   

 

Μα ήρθε πράγματι η ώρα για μια επανάσταση θα αναρωτηθούν οι σκεπτικιστές; Οι μαρξιστές τους απαντούν με ένα ξεκάθαρο και αποστομωτικό ΝΑΙ! Οι πλατιές λαϊκές μάζες αποδεικνύουν ότι θέλουν να αγωνιστούν. Οι 15 διαδοχικές γενικές απεργίες του τελευταίου ενάμιση χρόνου,  οι μαχητικές λαοθάλασσες των εργατικών συλλαλητηρίων – ειδικά των τελευταίων της 19ης και της 20ης του Οκτώβρη, οι δεκάδες άλλες μαχητικές απεργίες διαρκείας και οι καταλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αγωνιστική διάθεση στον ιδιωτικό τομέα, τα δυναμικά κινήματα νεολαίας, το μαζικό κίνημα στις πλατείες, η εμφάνιση λαϊκών συνελεύσεων σε δεκάδες γειτονιές και σήμερα, η θαυμαστή μετατροπή των παρελάσεων σε μαχητικές διαδηλώσεις μαρτυρούν την αναντίρρητη αλήθεια: η κατάσταση γίνεται επαναστατική.