ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ!
Οι μαζικές, μαχητικές απεργίες ενάντια στις απολύσεις, τα χαράτσια και τη σύνθλιψη των μισθών με επίκεντρο το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ και η επικείμενη κορύφωση τους με τη 48ωρη γενική απεργία της 19ης και 20ης Οκτώβρη, σηματοδοτούν το ξέσπασμα του 3ου και ισχυρότερου κύματος εργατικών αγώνων τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Το κύμα αυτό προετοιμάστηκε μέσα από μαζικές συνελεύσεις σε δεκάδες εργατικούς χώρους, στους οποίους διαμορφώνεται ξεκάθαρα η διάθεση για τη μόνη αγωνιστική αντεπίθεση που όπως έχουμε εξηγήσει είναι ικανή να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να απαλλαγεί η εργατική τάξη από τον σύγχρονο εφιάλτη της φτώχειας και της ανεργίας και από τους πολιτικούς απατεώνες που τον εκπροσωπούν στην εξουσία : για μια καλά προετοιμασμένη, γενική πολιτική απεργία διαρκείας.
Είναι αξιοσημείωτο ότι για άλλη μια φορά, η νεολαία με ένα κίνημα καταλήψεων στις σχολές και τα σχολεία, λειτούργησε σαν το ευαίσθητο βαρόμετρο των διαθέσεων της εργατικής τάξης.
Η ταξική πάλη βρίσκεται πλέον σε ένα ανώτερο επίπεδο από το καλοκαίρι. Τώρα η άρχουσα τάξη, η κυβέρνηση και η τρόικα δεν έχουν να κάνουν με την κατάληψη των πλατειών της χώρας, αλλά με την αναπτυσσόμενη από τις απεργίες διαρκείας παράλυση της οικονομίας και του αστικού κράτους.
Η ελληνική χρεοκοπία δείγμα του διεθνούς καπιταλιστικού αδιεξόδου
Την ίδια στιγμή, η ελληνική χρεοκοπία βρίσκεται «προς των πυλών», σαν αποτέλεσμα της ολοένα και πιο βαθειάς ύφεσης, που με βάση τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ οδεύει ολοταχώς για φέτος στο -7% του ΑΕΠ.
Η τύχη της καπιταλιστικής Ελλάδας όμως, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν κρίνεται από τις δικές της οικονομικές επιδόσεις, αλλά από την τροχιά νέας ύφεσης στην οποία βρίσκεται ο παγκόσμιος καπιταλισμός, που δημιουργεί συνθήκες υπερχρέωσης στη μια χώρα μετά την άλλη.
Αν το πρόβλημα ήταν μόνο η Ελλάδα, τότε θα λυνόταν σχετικά ανώδυνα για την Ευρωζώνη και τον παγκόσμιο καπιταλισμό, με μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, χωρίς σοβαρό κόστος. Όμως τώρα, σε συνθήκες πορείας προς μια δεύτερη απανωτή διεθνή ύφεση, γενικευμένης υπερχρέωσης, επισφαλειών και αυξανόμενης κερδοσκοπίας στα ομόλογα των κρατών, η οποιαδήποτε κρατική χρεοκοπία, ακόμα και η πιο «ελεγχόμενη», έχει ανυπολόγιστο κόστος και μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο καταρρεύσεων τραπεζών και κρατών, που θα βαθύνει ακόμα περισσότερο την ύφεση.
Το σχέδιο ελεγχόμενης χρεοκοπίας που εφαρμόζει η τρόικα σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση είναι απλό στη σύλληψή του: αφού «ξεζουμιστεί» η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Ελλάδας για να εξασφαλιστεί με αυτό τον τρόπο η μέγιστη δυνατή ποσότητα κερδών για τους τοκογλύφους δανειστές, θα συντελεστεί ένα «κούρεμα χρέους» με παράλληλη επιδότηση των τραπεζών για να γλιτώσουν τις ζημιές με χρήματα των ελλήνων και ευρωπαίων εργαζόμενων φορολογουμένων. Όμως η εφαρμογή αυτού του σχεδίου στις ρευστές σημερινές συνθήκες της εξαπλωνόμενης ύφεσης και υπερχρέωσης, θέτει ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα για τους ισχυρότερους ευρωπαίους καπιταλιστές, τους γερμανούς και τους γάλλους : ποιος θα πληρώσει τα περισσότερα; Οι γάλλοι θέλουν να θωρακίσουν με γιγάντιες ευρωπαϊκές επιδοτήσεις τις τράπεζες τους από τις απώλειες που θα προκαλέσει το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, ενώ οι γερμανοί από τη δική τους πλευρά, σαν οι βασικοί χρηματοδότες των «σχεδίων διάσωσης», τρέμουν για το κακό προηγούμενο που μπορεί να δημιουργήσει αυτή η μέθοδος, στο ενδεχόμενο αδυναμίας εξυπηρέτησης του δυσθεώρητου ιταλικού και ισπανικού χρέος.
Η σύγχυση που προκαλείται από αυτή την κατάσταση στα ιθύνοντα μυαλά του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού είναι ορατή στις διενέξεις, τις αργοπορίες, τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες που χαρακτηρίζουν κάθε διαβούλευση τους πάνω στο «ελληνικό ζήτημα», όπως η πρόσφατη της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Έτσι έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον ότι με αφορμή την αδυναμία εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, αυτό που έχει τεθεί σε αμφισβήτηση, δεν είναι μόνο το μέλλον της Ελλάδας μέσα στο ευρώ, αλλά και η ίδια η ύπαρξη της Ευρωζώνης, καθώς και η σταθερότητα του παρακμάζοντος καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Διαγραφή χρέους – Κυβέρνηση της Αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα
Τα στοιχεία από τον προϋπολογισμό που παρουσίασε τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση είναι αποκαλυπτικά για το μέγεθος του βάρους που τοποθετούν πάνω στις πλάτες της κοινωνίας τα κέρδη των τοκογλύφων.
Μόνο οι προβλεπόμενοι τόκοι του δημοσίου χρέους για το 2012 είναι 18 δις ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το ποσό για τόκους είναι παραπάνω από το σύνολο των προβλεπόμενων δαπανών για μισθούς και συντάξεις το 2012 (€17,5 δις ευρώ), από το συνολικό ποσό που προβλέπεται να δαπανήσει το 2012 το κράτος από κοινού για ασφάλιση, περίθαλψη και κοινωνική προστασία (15,9 δις ευρώ) και τέλος, ισοδυναμεί με το 40% των προβλεπόμενων πρωτογενών δαπανών του κράτους και με κάτι περισσότερο από το 1/3 των προβλεπόμενων κρατικών φορολογικών εσόδων!!
Όλα αυτά δείχνουν ότι δεν μπορεί να γίνει κανένα βήμα προόδου χωρίς την άμεση στάση πληρωμών στους τοκογλύφους και την διαγραφή του χρέους. Όμως αυτό το μέτρο από μόνο του δεν αρκεί. Είναι ανάγκη να κλείσει μια για πάντα η κοινωνική πληγή που γεννά τα χρέη, τη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανεργία, που δεν είναι άλλη από την αναρχία της παραγωγής και την παραγωγή με σκοπό το κέρδος, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Είκοσι χρόνια μετά την ανάδειξη του καπιταλισμού ως κυρίαρχου οικονομικού συστήματος παγκόσμια, είναι σε όλη την ανθρωπότητα εμφανές ότι το σύστημα αυτό έχει αποτύχει παταγωδώς, διαψεύδοντας όλες τις επαγγελίες των θιασωτών του και γκρεμίζοντας τις αυταπάτες, ιδιαίτερα από την πλευρά των ρεφορμιστών ηγετών του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Η μόνη λύση για να απαλλαγούμε οριστικά από τον εφιάλτη των τόκων και των χρεολυσίων που επιβουλεύεται τις ζωές μας είναι η κοινωνικοποίηση των βασικών μοχλών της οικονομίας και ο δημοκρατικός σχεδιασμός της προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας, δηλαδή η οικοδόμηση του σοσιαλισμού.
Όμως μέσα σε μια σύγχρονη διαδικασία παραγωγής και διανομής που διεξάγεται σε προχωρημένη αλληλοσύνδεση ανάμεσα σε εκατοντάδες διαφορετικά έθνη και κράτη, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας δεν αποτελεί μια υπόθεση «εθνική», αλλά διεθνή. Ο διεθνισμός δεν είναι ένα καθήκον που πηγάζει από τα αισθήματα και την ηθική των ανθρώπων. Αποτελεί αντανάκλαση της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής πραγματικότητας, αλλά και της οργανικής τάσης της κοινωνικής επανάστασης να ξεδιπλώνεται από τη μία χώρα στην άλλη, με τα πρώτα δείγματα αυτής της διαδικασίας να τα βλέπουμε να εξελίσσονται μπροστά μας τους τελευταίους 10 μήνες με τα επαναστατικά κινήματα του Αραβικού κόσμου και του Ισραήλ, καθώς και τα μαζικά εργατικά και νεολαιίστικα κινήματα στην Ευρώπη και εσχάτως και στην καρδιά των ΗΠΑ.
Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, το εργατικό κίνημα και τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς πρέπει να αγωνιστούμε να θέσουν στην προμετωπίδα των σκοπών της πάλης τους μαζί με την διαγραφή του χρέους, την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης και δημοκρατικά σχεδιασμένης οικονομίας, αλλά και τον στόχο των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Αλλά για να μη μείνει κενό γράμμα, το σοσιαλιστικό πρόγραμμα για την διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, πρέπει να μπορεί να εφαρμοστεί το συντομότερο δυνατό στην εξουσία. Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό σήμερα, είναι να συγκροτηθεί στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος ένα πλατύ, μαζικό μέτωπο της Αριστεράς με επίκεντρο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάθε μαζική δύναμη από το ΠΑΣΟΚ και την ευρύτερη Αριστερά που αντιπαλεύει την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας, που θα θέσει σαν άμεσο πολιτικό του στόχο την εκλογή μιας αριστερής, πραγματικά σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Γενική πολιτική απεργία διαρκείας – Το εργατικό κίνημα θα νικήσει!
Παλέψτε για μια κυβέρνηση της Αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα!
Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!
Η Σύνταξη
