Η απόφαση της κυβέρνησης της Ν.Δ. να προχωρήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και στην αναζήτηση ξένου στρατηγικού εταίρου με συμμετοχή στο μάνατζμεντ, ( επί της ουσίας πρόκειται για την πλήρη παράδοση του οργανισμού σε μεγάλη πολυεθνική) έρχεται να σφραγίσει μαζί με τα πανεπιστήμια και τις υπόλοιπες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ κτλ ) την πολιτική ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση και επικυρώνει την αντεργατική της πολιτική.
Η κίνηση αυτή φέρει ξεκάθαρα την σφραγίδα της αστικής τάξης και αποκαλύπτεται για ακόμα μια φορά ο αντιδραστικός ρόλος του αστικού κράτους. Στην περίπτωση του ΟΤΕ δεν πρόκειται απλά και μόνο για την ιδιωτικοποίηση μιας επιχειρήσης αφού ο ΟΤΕ όπως και η ΔΕΗ αποτελούν επιχειρήσεις κοινωφελούς σκοπού και εξυπηρετούν τις ανάγκες για ηλεκτρισμό και τηλεπικοινωνιακή επικοινωνία της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Το πέρασμα των επιχειρήσεων αυτών σε ιδιωτικό καθεστώς σηματοδοτεί και την αυτόματη μετατροπή τους σε χώρους κερδοφορίας για τους καπιταλιστές οι οποίοι παραγκωνίζουν το κοινωνικό συμφέρον στο βωμό του κέρδους. Αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει μείωση του κόστους λειτουργίας και άρα: απολύσεις και ανεργία, αύξηση της τιμής των προσφερόμενων υπηρεσιών και πλήρη διάλυση του κοινωνικού ρόλου των υπηρεσιών αυτών. Η εισαγωγή των νόμων της αγοράς στον ΟΤΕ έρχεται σε σύγκρουση με την καθολικότητα της ανάγκης για τις παρεχόμενες υπηρεσίες από τον ΟΤΕ και την ανάγκη που υπάρχει να παρέχονται υπηρεσίες όπως η τηλεφωνική επικοινωνία και το internet σε προσιτές για την πλειοψηφία της κοινωνίας τιμές. Αυτό συνεπάγεται άμεσα με επιλεκτική και άνιση ανάπτυξη και αποκλεισμό μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού από αυτές τις δυνατότητες.
Η κυβερνητική απόφαση για ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ δεν είναι ένα γεγονός ουρανοκατέβατο αφού τον δρόμο για την ιδιωτικοποίησή του, είχαν ήδη ανοίξει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία είχε πραγματοποιήσει πέντε διαδοχικές πωλήσεις μετοχικών πακέτων του ΟΤΕ σε ιδιώτες, την πρώτη τον Απρίλη του 1996 και την τελευταία τον Ιούνη του 2002. Είχε ξεκάθαρα σαν στόχο στην πολιτική την πώληση του ΟΤΕ σε τηλεπικοινωνιακές πολυεθνικές. Ακόμα και σήμερα οι μέχρι τώρα τοποθετήσεις στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν εκφράζουν καμία αντίθεση σ’ αυτή καθαυτή την ιδιωτικοποίηση ανεξαρτήτως τμήματος, διαδικασίας και χρόνου εκποίησης.
Το ξεπούλημα λοιπόν του ΟΤΕ το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, συνεχίστηκε με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κορυφώνεται τώρα με την κυβέρνηση της Ν.Δ., όταν ήδη το ποσοστό συμμετοχής του δημοσίου στον ΟΤΕ είναι μόλις 38,7%.
Το κρίσιμο και θεμελιώδες ερώτημα «Γιατί η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιστρέφει στις ιδιωτικοποιήσεις;» η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή αν αναλογιστούμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι μια κυβέρνηση εγγυητής για το ιδιωτικό κεφάλαιο που λειτουργεί σαν αγωγός συσσώρευσης των κερδών για τους καπιταλιστές. Ακριβώς αυτός είναι και ο ρόλος που παίζει το αστικό κράτος γενικότερα ως πιστός υπηρέτης της αστικής τάξης. Οι κρατικοποιήσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν εκφράζουν παρά την φάση στην οποία βρίσκεται το κεφάλαιο στην δεδομένη στιγμή. Έτσι το κράτος κρατικοποιεί τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις όταν αυτές αντιμετωπίζουν προβλήματα και έτσι επωμίζεται το δημόσιο τα χρέη τους και τις ζημιές ενώ ιδιωτικοποιεί όταν το κεφάλαιο έχει άμεση ανάγκη από επενδύσεις σε εγγυημένα κερδοφόρες επιχειρήσεις.
Η απόφαση της κυβέρνησης για την πώληση του ΟΤΕ μαζί με το νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ σηματοδοτεί ένα κρίσιμο στάδιο στην ταξική πάλη. Συνιστά την πιο αποφασιστική κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου έναντι των εργαζόμενων. Είναι καθήκον των εργαζομένων του ΟΤΕ να δώσουν από κοινού αγώνα με τους συναδέλφους τους στις ΔΕΚΟ έτσι ώστε αυτή η απόφαση να μη υλοποιηθεί.
Πρέπει να εξηγηθεί ότι οι αιτίες για τα ελλείμματα του ΟΤΕ και των ΔΕΚΟ, είναι ο αποκλεισμός των εργαζόμενων από κάθε έλεγχο στη διαχείριση των επιχειρήσεων, που άφησε ανενόχλητες τις διορισμένες διοικήσεις να κακοδιαχειρίζονται και να ξεζουμίζουν με ποικίλα προνόμια τις ΔΕΚΟ, είναι η λειτουργία τους σαν «κοινωφελείς νησίδες» μέσα σε ένα σάπιο, καπιταλιστικό περιβάλλον, όπου τη βιομηχανία, τις τράπεζες, το εμπόριο και το ίδιο το κράτος τα εξουσιάζει πλήρως το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιδιώκουν ώστε οι ΔΕΚΟ και Δημόσιες Υπηρεσίες να βρίσκονται υπό εργατικό έλεγχο, να διοίκούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, για να διασφαλίζεται η αξιοκρατική και διαφανής λειτουργία τους. Οι Δημόσιες Υπηρεσίες και οι ΔΕΚΟ πρέπει συνολικά να λειτουργούν σαν τμήμα μιας σοσιαλιστικά σχεδιασμένης οικονομίας κι ενός κράτους χωρίς αυταρχικούς, αντεργατικούς και αδιαφανείς θεσμούς και δομές, ενός κράτους υπηρέτη της πλειοψηφίας, ενός δημοκρατικού εργατικού κράτους, με μια εργατική κυβέρνηση που θα εκφράζει τη βούληση των συλλογικών, δημοκρατικών οργάνων των ίδιων των εργαζόμενων.
Η ΓΣΕΕ πρέπει να βοηθήσει αποφασιστικά στον συντονισμό του αγώνα των εργαζομένωνν στον ΟΤΕ που πρέπει να κλιμακωθεί με κυλιόμενες και επαναλαμβανόμενες απεργίες σε όλες τις ΔΕΚΟ και να ορίσει μια νέα 48ωρη γενική απεργία, η οποία θα συνδέσει τα αιτήματα όλων των μερίδων της εργατικής τάξης και της νεολαίας με αιχμή την διεκδίκηση λιγότερης δουλειάς – δουλειάς για όλους, επιστροφή του χαμένου από την ακρίβεια και τη λιτότητα εισοδήματος, βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, δραστικές αυξήσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, κρατικοποίηση των εργοστασίων που κλείνουν με εργατικό έλεγχο, ματαίωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, μαζί με την εργατική βάση και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλουν να στηρίξουν τον αγώνα του εργατικού κινήματος ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, πρέπει να χτίσουν ένα Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο στους αγώνες και παράλληλα, έχουν χρέος να προβάλουν μια άμεση αριστερή – σοσιαλιστική πρόταση εξουσίας, με επίκεντρο τα ίδια τα δημοκρατικά όργανα των εργαζόμενων και με ένα πρόγραμμα ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομίας.
– ΌΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ.
– ΔΕΚΟ 100% ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΈΛΕΓΧΟ, ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ!
– ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ – ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
