Τα νέα δρακόντεια μέτρα της κυβέρνησης την Ινδίας υπό την πρωθυπουργία του Μόντι για το Κασμίρ έχουν προκαλέσει κύματα οργής σε ολόκληρη την περιοχή. Στις 5 Αυγούστου, το 70ετές καθεστώς του συνταγματικά κατοχυρωμένου ημιαυτόνομου κράτους «Τζαμού και Κασμίρ» ανακλήθηκε μ’ ένα απλό προεδρικό διάταγμα. Η συνταγματική ρύθμιση, που αναφέρεται ως άρθρο 370 και 35Α του ινδικού συντάγματος, καταργήθηκε με προεδρικό διάταγμα χωρίς καμία συζήτηση στο Ινδικό κοινοβούλιο.
Επιπρόσθετα, το νέο νομοσχέδιο ψηφίστηκε σε μία μόλις ημέρα από το κοινοβούλιο της Ινδίας και χωρίζει τα κρατίδια «Τζάμμου και Κασμίρ» και Λαντάκ σε δύο μέρη. Η υπάρχουσα συνταγματική δομή στις δύο αυτές περιοχές ανακλήθηκε ξαφνικά χωρίς καμία δημοκρατική διαδικασία. Σύμφωνα με τη νέα ρύθμιση, τα δύο αυτά κρατίδια δεν αναγνωρίζονται πλέον ως ημιαυτόνομα, κάτι που σημαίνει ότι βρίσκονται υπό τον άμεσο έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης στο Νέο Δελχί.
Με αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση Μόντι, έχει θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής και έχει ανοίξει το δρόμο για ένα πιθανό ιμπεριαλιστικό πόλεμο με το Πακιστάν και για αύξηση της καταστολής των μειονοτικών εθνικοτήτων σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτό σίγουρα θα οδηγήσει σε μαζικές κινητοποιήσεις των καταπιεσμένων εθνοτήτων, ιδιαίτερα εκείνων του Κασμίρ και θα προκαλέσει ένα κύμα αλληλεγγύης από την εργατική τάξη τόσο της Ινδίας, όσο και του Πακιστάν.
Το ινδικό κρατίδιο «Τζαμού και Κασμίρ» αποτελεί την πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή στον πλανήτη, με την παρουσία μισού εκατομμυρίου ενόπλων. Προκειμένου να επιβάλει αυτά τα δρακόντεια μέτρα, η κυβέρνηση της Ινδίας αύξησε τις ένοπλες δυνάμεις και έθεσε την περιοχή σε πλήρη απομόνωση. Όλοι οι τουρίστες, οι ινδουιστές προσκυνητές και οι μετανάστες που εργάζονται στο Κασμίρ αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν άμεσα. Επιβλήθηκε αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας σε όλη την περιοχή, όλες οι τηλεφωνικές γραμμές κόπηκαν, το διαδίκτυο επίσης και περισσότεροι από 300 πολιτικοί ηγέτες συνελήφθησαν. Αυτά τα μέτρα συνεχίζονται ακόμα και ολόκληρος ο πληθυσμός αντιμετωπίζει σοβαρή έλλειψη βασικών ειδών. Οι ασθενείς υποφέρουν, ενώ τα τρόφιμα καθίστανται σπάνια για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Χιλιάδες φοιτητές και εργάτες του Κασμίρ που βρίσκονταν εκτός του κρατιδίου δεν μπορούν να επιστρέψουν ή να έρθουν σε επαφή με τις οικογένειές τους μετά τις 5 Αυγούστου.
Σύμφωνα με πρόσφατες ειδήσεις, ήδη έχουν ξεκινήσει μαζικές διαδηλώσεις σε Πακιστάν και Κασμίρ. Η βαριά καταστολή των ινδικών δυνάμεων εναντίον της εθνικής μειονότητας του Κασμίρ, το μόνο που καταφέρνει είναι να ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω τις ήδη εξαγριωμένες μάζες της κοιλάδας. Τα κομμουνιστικά κόμματα της Ινδίας καταδίκασαν έντονα αυτό το μέτρο και οργάνωσαν διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις, με συμμετοχή πολλών φοιτητών και σπουδαστών.
Η προσπάθεια της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μόντι μέσω διαταγμάτων να διευθετήσει μια εδαφική διαμάχη αιώνων ανησυχεί τους κοσμικούς πολιτικούς ηγέτες και αρκετούς εκπρόσωπους της αστικής τάξης σχετικά με τη συνταγματική τάξη και τα δήθεν «θεμέλια» της ινδικής αστικής δημοκρατίας. Με την κίνησή του αυτή, ο Μόντι έβαλε ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο της Νότιας Ασίας σε μεγάλη δίνη. Στην ουσία, αναδεικνύεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η πλήρης ανικανότητα επίλυσης του εθνικού ζητήματος σε καπιταλιστική βάση. Το ηρωικό κίνημα των μαζών του Κασμίρ έχει αναγκάσει τους αστούς να ρισκάρουν να θέσουν σε κίνδυνο ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, προκειμένου να συντρίψουν την όποια επαναστατική εξέγερση για αυτοδιάθεση του Κασμίρ. Το κίνημα αυτό διαρκεί ήδη τρεις δεκαετίες και τόσο η Ινδία, όσο και το Πακιστάν προσπάθησαν να το συντρίψουν με τα πιο βάναυσα και απάνθρωπα μέσα. Το πιο πρόσφατο κίνημα, που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, συνεχίστηκε αμείωτα παρά την παρουσία περισσότερων από 500.000 στρατιωτών στο Κασμίρ και εν μέσω απειλών πολέμου. Το Πακιστάν προσπάθησε να εκτροχιάσει το κίνημα χρησιμοποιώντας το θρησκευτικό φονταμενταλισμό και την τρομοκρατία. Αυτές οι μέθοδοι έδωσαν επίσης στο ινδικό κράτος τη δικαιολογία για μεγαλύτερη καταστολή, χαρακτηρίζοντας όλους του κατοίκους τους Κασμίρ ως τρομοκράτες. Το πιο σημαντικό είναι πως το κίνημα αποκάλυψε τον πολιτικό ξεπεσμό όλων των πολιτικών κομμάτων του Κασμίρ. Από φιλοϊνδικά κόμματα όπως η Εθνική Συνδιάσκεψη (NC), το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (PDP), το Κογκρέσο, αλλά και τα φιλοπακιστανικά κόμματα όπως το “Jamat e Islami” και το “Hurriyat Conference”, έχουν εκτεθεί πλήρως και δεν μπόρεσαν να παίξουν κανένα ρόλο. Το ινδικό κράτος προσπάθησε επανειλημμένα να ελέγξει το κίνημα για την ανεξαρτησία ανεπιτυχώς μέσω αυτών των κομμάτων και να το εκτροχιάσει μέσω διαπραγματεύσεων με τους λεγόμενους ηγέτες του Κασμίρ.
Οι περισσότεροι αναλυτές προβλέπουν μια προσπάθεια αλλαγής της ενθοτικής σύνθεσης του κρατιδίου, ως το επόμενο βήμα της ινδικής κυβέρνησης, ακολουθώντας το παράδειγμα των ισραηλινών εποικισμών στην Παλαιστίνη και της κινεζικής μετανάστευσης των Χαν στο Ξιντζιάνγκ. Οποιαδήποτε προσπάθεια του ινδικού κράτους να αλλάξει την εθνοτική σύνθεση της περιοχής με εποίκους από διάφορα μέρη της χώρας και άλλα με αντιδραστικά μέτρα θα αντιμετωπιστεί με έντονη αντίσταση από τις μάζες του Κασμίρ και την ινδική εργατική τάξη στο σύνολό της. Αυτό τελικά θα συνδέσει το επαναστατικό κίνημα του Κασμίρ με το κίνημα της εργατικής τάξης της Ινδίας και θα έχει επαναστατικές συνέπειες για ολόκληρη την περιοχή.
Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση στο Πακιστάν είναι πολύ πιο εύθραυστη από την Ινδία. Η πακιστανική άρχουσα τάξη χρησιμοποιούσε ανέκαθεν το θέμα του Κασμίρ για να δικαιολογήσει την εκμετάλλευση και τη φτωχοποίηση του πακιστανικού πληθυσμού και να σπαταλάει τεράστια ποσά σε αμυντικές και στρατιωτικές δαπάνες. Αλλά τώρα ο πρωθυπουργός του Πακιστάν, δήλωσε ότι λόγω της σοβαρής οικονομικής κρίσης στη χώρα, το Πακιστάν δεν μπορεί να αντέξει μια πολεμική σύγκρουση. Επίσης, υπάρχει πλήρης απομόνωση του Πακιστάν σε διεθνές επίπεδο, κυρίως λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ.
Το Πακιστάν εξυπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή και υπήρξε ο βασικός σύμμαχός τους κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Αφγανιστάν το 2001, το Πακιστάν φάνηκε πολύ χρήσιμο για τα συμφέροντα της αμερικανικής άρχουσας τάξης. Τώρα όμως οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν στους Ταλιμπάν, ενώ η Ινδία έχει αναπτύξει πολύ στενές σχέσεις με την Αμερική. Η ινδική αγορά είναι 10 φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Πακιστάν, η οικονομία του οποίου συρρικνώνεται με ταχείς ρυθμούς. Υπό τις συνθήκες αυτές, ο ρόλος του Πακιστάν στην περιοχή έχει υποβαθμιστεί. Στην πραγματικότητα, η απόφαση του Μόντι για το Κασμίρ αντικατοπτρίζει τη νέα ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Αυτή η νέα ισορροπία δυνάμεων όμως, είναι αρκετά εύθραυστη, όπως και η φούσκα ανάπτυξης στην ινδική οικονομία, που βαδίζει και εκείνη στην κρίση.
Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός στον αγώνα για ελευθερία στο Κασμίρ είναι η ενότητα της εργατικής τάξης ολόκληρης της περιοχής, η οποία μπορεί να εκφραστεί με γενική απεργία. Μια γενική απεργία σε όλο το Κασμίρ θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα καταδίκης στον Μόντι, αλλά και στο πακιστανικό κράτος, το οποίο καταπιέζει τις μάζες του Κασμίρ για δεκαετίες. Στο τέλος, η μόνη δύναμη στη γη που μπορεί να εξασφαλίσει την ελευθερία των καταπιεσμένων μαζών παντού είναι η εργατική τάξη ολόκληρου του κόσμου. Οι μάζες του Κασμίρ πρέπει να απευθύνονται στα ταξικά τους αδέλφια διεθνώς και όχι να ταπεινώνονται από ιμπεριαλιστικούς θεσμούς όπως ο ΟΗΕ ή η ΕΕ. Μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού μέσω μιας σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ινδία και το Πακιστάν μπορεί να επιτευχθεί η πραγματική ελευθερία: η ελευθερία όχι μόνο από την εθνική καταπίεση, αλλά και από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Σοφία Παπακωνσταντίνου
Πηγή: www.marxist.com
