ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
Δεν αρκεί για το Κόμμα να έχει ένα προλεταριακό πρόγραμμα. Απαιτείται επίσης και μια προλεταριακή σύνθεση. Αλλιώς το πρόγραμμα μπορεί να μετατραπεί σένα κομμάτι χαρτί σε μια νύχτα! (Τζ. Κάννον)
Η κρίση που αναπτύσσεται στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Γιατί ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικές οργανώσεις της αριστεράς και η σημασία τους είναι αποφασιστική για την εξέλιξη της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Παλιοί, και περισσότερο, οι νέοι σύντροφοι του χώρου της αριστεράς έχουμε πολλά να διδαχθούμε για τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και βέβαια από τα σοβαρά λάθη των πρωταγωνιστών της.
Κατ’ αρχάς πιστεύουμε ότι οι βασικές αιτίες της κρίσης δεν βρίσκονται στους χαρακτήρες και τις επιδιώξεις του Αλέκου και του Αλέξη και των μπλοκ, ομάδων, προσώπων και τάσεων που συσπειρώνονται γύρω τους. Ωστόσο είναι αυτοί που έδωσαν και δίνουν το χρώμα , τον χαρακτήρα και την ένταση στην σύγκρουση. Έθαψαν την πολιτική συζήτηση πάνω στα καυτά ζητήματα της ταξικής πάλης και των καθηκόντων που αυτή βάζει στην αριστερά και ειδικά στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με κύριο καθήκον την ενότητα στη δράση της εργατικής τάξης ,που προϋποθέτει την ενότητα δράσης της αριστεράς . Η ταξική τους καταβολή ,εκπρόσωποι της μικροαστικής διανόησης, και η κατά συνέπεια πολιτική τους σύγχυση σε συνδυασμό με το γεγονός –όχι τυχαία- ότι πολιτικά συμφωνούν στο «δια ταύτα»,δεν τους επέτρεπε να πράξουν διαφορετικά. Αγνόησαν την βάση του ΣΥΡΙΖΑ και τα δικαιώματα της, τις δημοκρατικές διαδικασίες, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το πνεύμα και το γράμμα της ομόφωνης απόφασης του Πανελλαδικού συντονιστικού (Ιούλης), με αποτέλεσμα να μετατρέψουν μια αναγκαία για την περίοδο συντροφική πολιτική συζήτηση σε βυζαντινοραφίες και σύγκρουση μηχανισμών. Πέτυχαν να απαξιώσουν ακόμη περισσότερο στα μάτια των μαζών την αριστερά προσφέροντας σημαντική υπηρεσία στην κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου. Κάνανε την αριστερά «ρεντίκολο» και «μπαίγνιο» του Πρετεντέρη για να γράψει, εύστοχα –να το παραδεχτούμε- στο «Βήμα» (19-9-10) ότι: «Τώρα αριστεροί είναι όσοι δεν ξέρουν ποιόν να ψηφίσουν στην περιφέρεια Αττικής». Νομίζουμε ότι «η πρόκα» αφορά όλη την αριστερά και όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αιτίες της κρίσης
1) Η όξυνση της ταξικής πάλης
Η βασική αιτία και το πρόβλημα δεν ξεκινά μόνο από το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία του (κύρια του ΣΥΝ, αλλά όχι μόνο) να προσφέρει στο εργατικό και λαϊκό κίνημα απαντήσεις, διέξοδο στην κρίση, προοπτική πάλης, όραμα. Γιατί παρ’ ότι η διαπίστωση είναι σωστή δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης. Η ιστορία των επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων , είναι ιστορία συγκρούσεων, έντονης φραξιονιστικής διαμάχης και διασπάσεων, χωρίς να έχουν πρόβλημα στο πολιτικό πρόγραμμα τους. Το κόμμα των μπολσεβίκων είχε κρίσεις και μετά την κατάληψη της εξουσίας, παρ’ ότι είχε προσφέρει διέξοδο από την κρίση, προοπτική πάλης, όραμα. Και προς αποφυγή παρεξήγησης σαφώς και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ απέχουν μάλλον πολύ από το να είναι επαναστατικοί σχηματισμοί. Αφαίρεση και αν, αν…αν, έφταναν κάποτε να βρεθούν με επαναστατικό πρόγραμμα αυτό θα συνέβαινε μετά από μια μακριά περίοδο σκληρών εσωτερικών συγκρούσεων, διασπάσεων και ανακατατάξεων στον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο θα άξιζε ο κόπος. Υπόθεση εργασίας!
Η κρίση που αναπτύσσεται στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμιση χρόνο. αντανακλά σε ένα μεγάλο βαθμό την όξυνση της ταξικής πάλης , η οποία πραγματοποιείται πάνω στη βάση της πιο βαθειάς μεταπολεμικής κρίσης του συστήματος. Η άρχουσα τάξη για την επιβίωση της έχει εξαπολύσει ανελέητη επίθεση για να πάρει πίσω όλες τις βασικές καταχτήσεις του εργατικού κινήματος. Όπως μας εξηγούσαν οι παλιοί μαρξιστές: η περίοδος της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα άλλο εκτός από κρίσεις και πολέμους, με την αναπόφευκτη αντανάκλαση τους στις εργατικές οργανώσεις μαζί και στο κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας. Πράγματι η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει –λόγω της ιδιομορφίας του χώρου- με τον πιο έντονο τρόπο την κρίση που διαπερνά όλη την αριστερά, κρίση που εκδηλώνεται με διαφορετικούς ρυθμούς και πολιτικά χαρακτηριστικά από οργάνωση σε οργάνωση. Να επισημάνουμε επίσης το γεγονός ότι σε κρίση βρίσκονται και τα κόμματα του κεφαλαίου.
2) Η ασταθής ισορροπία του ΣΥΝ
Η όξυνση της ταξικής πάλης θρυμμάτισε την ειρηνική συνύπαρξη των μονίμων τάσεων στο ΣΥΝ ανατρέποντας την ασταθή ισορροπία τους, γιατί εκούσια η ακούσια υποχρεώνει τους πάντες να διαλέξουν στρατόπεδο. Ήτανε πάνω σ’ αυτή την βάση που πραγματοποιήθηκε η διάσπαση του ΣΥΝ με την αποχώρηση της «Ανανεωτικής πτέρυγας» (ΔΗ-ΑΡ) και τριχοτομήθηκε το πάλαι ποτέ «Αριστερό ρεύμα».
Το διαζύγιο υπήρξε «βελούδινο» γιατί η ταξική βάση των ηγεσιών των τάσεων ήταν και εξακολουθεί να είναι η μικροαστική διανόηση. Η «Ανανεωτικοί» τοποθετημένοι ανέκαθεν κοντά στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και έχοντας καταλάβει ότι είναι αδύνατο να τραβήξουν την πλειοψηφία του ΣΥΝ στο πρόγραμμά τους αποχώρησαν για να πάνε εκεί που ανήκουν.
Οι εναπομείναντες στο ΣΥΝ είναι βέβαιο ότι άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο κοιτάνε προς το στρατόπεδο της εργατικής τάξης δηλώνοντας ωστόσο την αδυναμία τους να προσχωρήσουν σ’ αυτό, γεγονός που φαίνεται στα προγράμματα τους. Όλα, παρά τα ριζοσπαστικά στοιχεία που εμπεριέχουν κινούνται στη λογική της διαχείρισης του συστήματος και με αρκετή σοβαροφάνεια υποδεικνύουν στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη λύσεις, σε μια αταξική βάση για την σωτηρία της χώρας, της Ελλάδας και το Εθνικό συμφέρον, αγνοώντας ότι η τάξη του κεφαλαίου έχει εξαιρετικά πιο ανεπτυγμένη συνείδηση απ’ αυτή της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των ηγεσιών της! Αγνοούν επίσης ότι για το κεφάλαιο το Εθνικό συμφέρον και η τιμή της Ελλάδας είναι απόλυτα ταυτισμένα με τα στενά ταξικά τους συμφέροντα ,ότι υπάρχουν δύο Έθνη, δύο Ελλάδες, ότι υπάρχει Έθνος του εργάτη του άνεργου, του αγρότη, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων των οποίων τα συμφέροντα συγκρούονται μ’αυτά του Έθνους των καπιταληστων. Η πιο κραυγαλέα περίπτωση σοσιαλπατριώτισμου, δυστυχώς, είναι αυτή του Αλαβάνου όπου με τις εθνικό-πατριωτικές τοποθετήσεις του : «Δεν πάμε για σοσιαλισμό. Πάμε για την επιβίωση της χώρας» (Βήμα 30/5/10), «Η Βουλή ψηφίζει το τριετές πρόγραμμα στα αγγλικά», «Η Ελλάδα έχει γερμανίδα πρωθυπουργό», «Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες» (Σπόρτιγκ), εκφράζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την πληγωμένη εθνική περηφάνια του μικροαστού και την εκτίμηση πουχει στο Σοσιαλισμό. Θεωρεί ότι είναι δυνατή «η επιβίωση της χώρας», χωρίς την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων και την κατάργηση της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας !! Τίποτα το περίεργο προς το παρόν. H ταξική του καταβολή δεν του επιτρέπει να καταλάβει ότι : «η επιβίωση της χώρας» σημαίνει επιβίωση του κεφαλαίου πάνω στα κόκαλα της εργατικής τάξης αν «Δεν πάμε για σοσιαλισμό»!!
3) ΣΥΡΙΖΑ μεταβατικό μετωπικό σχήμα
Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπου καλώς δημιουργήθηκε) μέτωπο ετερόκλητων πολιτικά οργανώσεων ήτανε και είναι από την φύση του ένα μεταβατικό και ασταθές, σχήμα κρίσης. Η αναπόφευκτα περιορισμένη πολιτική συμφωνία (δεν θα το πούμε συμβιβασμό) των οργανώσεων με το ΣΥΝ δεν έσβησε τις σοβαρές διαφορές πάνω σε ζητήματα στρατηγικής, πολιτικής, ταχτικής και το οργανωτικό, με αποτέλεσμα σε κάθε σοβαρή στροφή της ταξικής πάλης αυτές οι διαφορές με την μια η την άλλη μορφή να έρχονται με ένταση στην επιφάνεια.
Λογικό και επόμενο ήταν η ένταση της ταξικής πάλης να φέρει στην επιφάνεια τις διαφορές των συνιστωσών και να πράττει η κάθε ηγεσία σύμφωνα με τις παραδόσεις της και το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Το άσχημο είναι ότι αυτές οι διαφορές έχουνε βγει παραμορφωμένα με αποτέλεσμα το κίνημα και ιδιαίτερα η πρωτοπορία του να μην καταλαβαίνει μέσα από τα αντικρουόμενα «κουτσομπολιά» γιατί διάολε σφάζονται στου ΣΥΡΙΖΑ την ποδιά τα παλικάρια της ριζο-σπαστικής και αντικαπ-ιταλιστικής αριστεράς!!! Και αυτό απογοητεύει το κίνημα δεν δικαιώνει κανένα και βυθίζει το σύνολο της αριστεράς στην ανυποληψία.
Θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό να βάλλουμε στο ίδιο τσουβάλι όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι οι οργανώσεις του ρεύματος της ΑΝΑΣΑ μαζί με ανένταχτους της γραμματείας κατήγγειλαν την σύγκρουση, χωρίς αρχές, ανάμεσα στην πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ και το « Μέτωπο» και ζήτησαν δημοκρατικές διαδικασίες και προσφυγή στη βάση. Ωστόσο παρά τις καταγγελίες τους στη πράξη προσαρμόστηκαν στη λογική της συζήτησης που επέβαλλαν τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα για το πρόσωπο και ενώ πολύ σωστά μίλησαν για έλλειψη αρχών, δεν είδαμε συγκεκριμένα την πρόταση τους πάνω στη βάση ποιών αρχών όφειλε να συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η γραμματεία του –εκτός και αν έγινε και δεν το γνωρίζουμε οπότε ανακαλείται- δεν είδαμε να αποκαλύπτουν την πραγματική πολιτική άποψη που έκρυβε η συζήτηση για τον περιφερειάρχη και τέλος νομίζουμε ότι η ΑΝΑΣΑ όφειλε να ανοίξει την πραγματική συζήτηση μ’ όλες τις δυνάμεις της κύρια έξω από τις γραμμές της γραμματείας στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ καλώντας ανοιχτές συσκέψεις σ’ όλες τους βασικούς δήμους της Αττικής με αποκορύφωμα μια ανοιχτή συζήτηση στην Αθήνα. Θεωρούμε ότι αυτή την δράση θα την πλαισίωναν και θα την στήριζαν τα πιο ταξικά στοιχεία του ΣΥΝ. Δεν έγινε γιατί υπήρχαν αυταπάτες ότι στο τέλος θα βρισκόταν το πρόσωπο κοινής αναφοράς , που στην ουσία θα σηματοδοτούσε μια πλασματική πολιτική συμφωνία. Ομολογούμε ότι αυτό θα ήτανε λίγο καλύτερο απ’ αυτό που τελικά έγινε.
4) Η λαθεμένη αντίληψη για το Ενιαίο Μέτωπο ( πως κερδίζουμε την φθορά και τους διαφωνούντες του Πασοκ)
Η κρίση του καπιταλισμού και η σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος έβαλαν στην ατζέντα της αριστεράς δυο σοβαρά καθήκοντα από τα οποία εξαρτάτε η επιβίωση της εργατικής τάξης και χωρίς δόση υπερβολής, το μέλλον της κοινωνίας. Το πρώτο την προβολή του Σοσιαλισμού σαν την μοναδική διέξοδο από την κρίση και το δεύτερο την συγκρότηση του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης για να μπορέσει να αντισταθεί με επιτυχία στην επίθεση της κυβέρνησης του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ δεν έχουν ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και δεν προβάλουν τον Σοσιαλισμό σαν την μόνη διέξοδο από την κρίση. Το ΚΚΕ είναι αλήθεια ότι προβάλει τον Σοσιαλισμό-αφού πρώτα περάσουμε για ένα γεια από την Λαϊκή εξουσία- αλλά τον ταυτίζει με αυτόν που κατέρρευσε και αυτό δεν εξυπηρετεί την προβολή του.
Ωστόσο νομίζουμε ότι το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα που βρίσκεται πίσω από την σύγκρουση στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τον «περιφερειάρχη» είναι η λαθεμένη αντίληψη που κυριαρχούσε στα κόμματα της αριστεράς για την τακτική του Ενιαίου μετώπου, Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έχουνε χτίσει, ιδιαίτερα το ιστορικό ΚΚΕ, τις χειρότερες παραδόσεις.
Το ΚΚΕ «σάλταρε» πολύ εύκολα από τον υπεραριστερισμό του «Σοσιαλφασισμού» και της μοναχικής πορείας, στον αισχρό οπορτουνισμό των συμμαχιών με τα «προοδευτικά» κόμματα η’ προσωπικότητες της αστικής τάξης [ βλέπε «Λαϊκό Μέτωπο», «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας»], στην χωρίς αρχές ενότητα με την ΕΑΡ [δημιουργία ΣΥΝ], για να καταλήξει στην επαίσχυντη συμφωνία συγκυβέρνησης με την δεξιά του Μητσοτάκη. Τώρα προς το παρόν διανύει με πάθος την φάση του υπεραριστερισμού του και της μοναχικής πορείας του. Με τις περίφημες «ταξικές δυνάμεις» και την «ταξική καθαρότητα» γράφει την ιστορία της διάσπασης του εργατικού κινήματος τώρα όπου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φόρα έχει ανάγκη την ενότητά του!
Οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ, ΚΚΕ εσωτ και ΕΑΡ δεν αξιώθηκαν να ποτέ περάσουν σε υπεραριστερή φάση γιατί τα Ευρωκομμουνιστικά χαρακτηριστικά τους δεν τους το επέτρεπαν βάδιζαν με συνέπεια στον δεύτερο δρόμο με επικεφαλή τον ιστορικό τους ηγέτη. Μετά την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ προσκολλήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ ολόψυχα σε τέτοιο βαθμό όπου κατά καιρούς του προσέφέραν τα καλύτερα (δεξιά) τους στελέχη, μέχρι και την πρόεδρο τους την Δαμανάκη και βέβαια τον πολύξερο θεωρητικό τον Μίμη. Πήγαν και έκατσαν και καλά έκαναν. Αντί να κερδίζουν κόσμο από την φθορά του Πασοκ έχαναν και από πάνω. Πρόσφατα αναχώρησε, με τις ευλογίες και τις ευχές του Λεωνίδα, για το ίδιο προορισμό και η «Ανανεωτική».
Συμπέρασμα η λαθεμένη εφαρμογή του Ενιαίου Μετώπου (Ε.Μ) από την πλευρά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ δεν έδωσαν κέρδη, αντίθετα έφεραν σημαντικές απώλειες και στα δύο κόμματα. Και γράφουμε με βεβαιότητα ότι τα σημερινά κέρδη του ΚΚΕ από την αριστερίστικη πολιτική του είναι προσωρινά και αβέβαια. Γιατί όπως μας εξηγούν οι αποφάσεις του 3ου και 4ου συνέδριου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αποφάσεις όπου τις έχουν αγνοήσει εγκληματικά οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, η ταχτική του(Ε.Μ) είναι δίκοπο μαχαίρι. Όχι τυχαία το σύνθημα της εν λόγω ταχτικής ήτανε «Προς τις Μάζες»
Θα ήταν χρήσιμο για το κίνημα να απαιτήσουν τα μέλη του ΚΚΕ από την ηγεσία τους μια και έχουνε στη πρώτη γραμμή της δράσης τους το Ενιαίο Μέτωπο να εκδώσει άμεσα τις αποφάσεις που το αφορούν. Αλλιώς να διαβάσουν αυτά που έχει εκδώσει η «Εργατική Πάλη» (ο Σωφρόνης). Η προτροπή απευθύνεται εξίσου και στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ( όχι μόνο του ΣΥΝ)
Η ηγεσία του ΣΥΝ(Κων/λος) μετά το εκλογικό στραπάτσο του 1993 (2,94) και τα οριακό αποτέλεσμα του 2000 (3,20) σε συνδυασμό με την απροκάλυπτα αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του Πασοκ , αποφάσισε το 2004 να στραφεί προς τα «αριστερά» και δημιούργησε σε μια ευκαιριακή βάση τον ΣΥΡΙΖΑ Νο1 για να τον διαλύσει την επομένη των εκλογών. Οι μεγάλοι αγώνες της νεολαίας (άρθρο 16) και των εργαζομένων έστρεψαν πραγματικά ελαφρώς προς τα αριστερά το ΣΥΝ και στην βάση αυτή ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2, πιο πολιτικός , πιο πραγματικός.
Την προηγούμενη σύντομη αναφορά στις παραδόσεις, ιδιαίτερα του ΣΥΝ, μας την συνιστούν οι κλασικοί του μαρξισμού σαν μια αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χαρακτήρα και τις αιτίες της σύγκρουσης, μια και η παράδοση βαραίνει στη συντηρητική ανθρωπινή συνείδηση [ ιδιαίτερα των ηγετικών] και χρειάζεται μεγάλα γεγονότα για να αλλάξει. Οι ηγεσίες μπορεί να πάνε προς το χειρότερο.
Και, ο χαρακτήρας της σύγκρουσης στο ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ μας αποκαλύπτει του λόγου το ασφαλές, ότι: στην ηγεσία του ΣΥΝ ( και όχι μόνο) επιβιώνει σε άλλους , περισσότερο και σ’ άλλους λιγότερο η παράδοση. Ό,τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζει να μην κάνει στα πεδία των μαχών της ταξικής σύγκρουσης για να συγκροτήσει μέτωπο και δεσμούς με την φθορά και τους διαφωνούντες του Πασοκ, για να αποκτήσει αξιοπιστία , κύρος, συμπάθεια και ηγετικό προφίλ στα μάτια και την συνείδηση των αγωνιστών, ακόμη και των μαζών που έμειναν στο περιθώριο των αγώνων, προσπαθεί τώρα εν όψει των εκλογών, να το πετύχει με εκλογικά τερτίπια παίζοντας με την «ηλίθια» πολιτικά άποψη του κατάλληλου προσώπου [ δεν υποτιμάμε την σημασία του προσώπου] επειδή, κανένα πρόσωπο δεν μπορεί με τίποτα να αντικαταστήσει την λειψή ,χλιαρή , την χωρίς τα κατάλληλα και με προοπτική συνθήματα δράση του κόμματος , των στελεχών και μελών του στα μάτια των μαζών. Ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που νομίζεται. Δεν είναι μαλάκας. Ωστόσο η μεγάλη αγανάκτηση του κόσμου για την αντιλαϊκή πολιτική του Πασόκ δίνει ένα ενδεχόμενο στον διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ [αθροίζοντας τους ψήφους των δύο ψηφοδελτίων] να πάρει ψήφους, ψήφους διαμαρτυρίας, όπως θα συμβεί στο ΚΚΕ,που σήμερα τους έχεις και αύριο τους έχασες και αυτό γίνεται με την αριστερά από εκλογές σε εκλογές. Τα προηγούμενα αφορούν το σύνολο των πρωταγωνιστών της σύγκρουσης και της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι , τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα του Τσίπρα από την μια μεριά και του Αλαβάνου από την άλλη έχοντας κατά βάση κοινό πολιτικό πρόγραμμα και αντίληψη για την τακτική του Ε.Μ δεν είχανε τίποτα περισσότερα να πούνε επί του πολιτικού και κατά συνέπεια πήγαν κατ’ ευθεία στη συζήτηση για το πρόσωπο και εκμεταλλευόμενοι την μόνο στα λόγια και τα χαρτιά αντίδραση των ενδιάμεσων πέτυχαν να ακολουθήσει η συζήτηση την δική τους λογική!! Μητρόπουλος ? Όχι, Αλαβάνος ! Γλέζος, για να τα βρούμε! Γιατί όχι στον Αλαβάνο !! Γιατί μας έχει κάνει τα ρεβίθια στραγάλια !!! Τότε να δούμε την Βαλαβάνη, τον Δρίτσα καλός και τίμιος αγωνιστής( στη θέση της πολιτικής η ηθικολογία)!!!! Τον βρήκαμε Λαφαζάνης!!!!! Δεν…!!!!! Χάθηκε η μπάλα, Λάθος μεγάλο λάθος σε βάρος της Αριστεράς σε βάρος του εργατικού κινήματος που αγωνίζεται να σταθεί όρθιο και να βρει την διέξοδο.
Ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε ότι τις μεγάλες ευθύνες για την κρίση τις έχει η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ υπό τον Τσίπρα. Η προσπάθειά της να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ πίσω από την ασώματη και πολιτικά αμφισβητούμενη προσωπικότητα του Μήτροπουλου συνεχίζει την ολέθρια παράδοση των συμμαχιών της ηγεσίας του ΚΚΕ εσωτ. και της ΕΑΡ, αποδείχνοντας ότι δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από τα λάθη του παρελθόντος. Είναι μια πρόταση από το «δεξιό» παρελθόν του κόμματος και αποκαλύπτει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο εργατικό κίνημα και στο κόμμα την γνώμη του οποίου δεν επιδίωξε να πάρει.
Ο δρόμος «Προς τις μάζες» περνάει πρώτα από την δράση του κόμματος στο πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, οι μάζες πριν απ’ όλα κερδίζονται από την δράση των μελλών και των στελεχών του στο εργοστάσιο, την επιχείρηση, την γειτονιά, στα συνδικάτα, τις απεργίες. Εκεί χτίζονται τα μέτωπα με τους διαφωνούντες του Πασοκ, του ΚΚΕ. Εκεί χτίζεται η ψήφος θέσης και όχι διαμαρτυρίας η στερεή σχέση με το Λαό. Στις εκλογές απλά θα μαζέψεις το αποτέλεσμα της προηγούμενης δουλειάς του κόμματος στο μαζικό κίνημα.
Θ. Μαρακης
