ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η επίσημη προσφυγή της κυβέρνησης στο τοκογλυφικό «σχέδιο διάσωσης» της ΕΕ και του Δ.Ν.Τ οριστικοποιεί την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος λιτότητας χωρίς τέλος για την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και εγγυημένης κερδοσκοπίας και ασυδοσίας για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Ο τρόπος που έγινε δεκτή η αναγγελία της κυβερνητικής απόφασης από τις τάξεις, είναι ενδεικτικός για το τι πραγματικά αυτή σηματοδοτεί. Ο δείκτης του Χρηματιστηρίου της Αθήνας στο άκουσμα της σχετικής είδησης έφτασε να κερδίζει ακόμη και 4,56%. Οι κερδοσκόποι δανειστές του κράτους ικανοποιήθηκαν, καθώς διασφάλισαν ότι δεν πρόκειται να χάσουν τους ληστρικούς τόκους τους. Όσοι μάλιστα από αυτούς είχαν στοιχηματίσει στην προσφυγή της Ελλάδας στο «σχέδιο» επενδύοντας στα αντίστοιχα κερδοσκοπικά προϊόντα, έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Τα ίδια συναισθήματα ευφορίας απλώνονται σε όλο το φάσμα του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς ο ακρωτηριασμός των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων, εξασφαλίζει ένα μέλλον μεγάλων κερδών στην άρχουσα τάξη, σε μια περίοδο που η παγκόσμια κρίση είχε προσωρινά ανακόψει την ορμή της κερδοφορίας της.
Από την άλλη πλευρά, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα υποδέχθηκαν την κυβερνητική απόφαση με ένα κράμα αισθημάτων οργής και ανησυχίας για το μέλλον. Τα αισθήματα αυτά έχουν δύο βασικές πηγές. Η πρώτη είναι το ίδιο το γεγονός της πολιτικής εξαπάτησής τους από την κυβέρνηση και της επιβολής απανωτών χτυπημάτων στο βιοτικό τους επίπεδο με τη διαδικασία «σοκ», υπό την ασφυκτική πίεση των διεθνών μηχανισμών του ιμπεριαλισμού. Η δεύτερη είναι η απουσία μιας σοβαρής πολιτικής απάντησης στις συνασπισμένες δυνάμεις του κεφαλαίου και μιας λύσης εξουσίας που θα υπερασπίζει τα συμφέροντα τους.
Δυστυχώς οι ηγεσίες τις Αριστεράς που έχουν το καθήκον να δώσουν αυτή την πολιτική διέξοδο στους εργαζόμενους, εμφανίζονται κατώτερες των περιστάσεων.
Ενώ σωστά καλούν σε μαζικούς αγώνες, αντί να ενώσουν τις αριστερές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα γύρω από τη διεξαγωγή μιας υπομονετικής εκστρατείας για να σπάσει η προκλητική απραξία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ακολουθούν λαθεμένες τακτικές. Η ηγεσία του ΚΚΕ διολίσθησε στον ακραίο τυχοδιωκτισμό με τη διοργάνωση μιας 48ωρη «γενικής απεργίας», η οποία απέτυχε να συσπειρώσει ακόμα και τους υποστηριχτές του κόμματος μέσα στο εργατικό κίνημα και τελικά, αντί να ανεβάσει το ηθικό και την αυτοπεποίθηση επέτεινε την απελπισία και την απογοήτευσή στις τάξεις των εργαζόμενων. Από τη δική της πλευρά, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από την σταθερή προώθηση των αναιμικών κινητοποιήσεων του «συντονιστικού πρωτοβάθμιων σωματείων», φαίνεται να προσχωρεί σε μια τακτική κινητοποιήσεων για την «τιμή των όπλων», χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και προοπτική.
Παράλληλα και οι δύο ηγεσίες αδυνατούν να υιοθετήσουν το κατάλληλο πλαίσιο διεκδικήσεων που θα κάνει τους εργαζόμενους να αντιληφθούν ότι υπάρχει μια άλλη, ριζικά διαφορετική, σοσιαλιστική διέξοδος από την κρίση. Αρνούνται να θέσουν σαν επίκαιρους στόχους πάλης μπροστά στα μάτια των εργαζόμενων την παύση αποπληρωμής των τοκογλυφικών δανείων, την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μονοπωλίων κάτω από εργατικό έλεγχο και την αποκαθήλωση του σπάταλου και διεφθαρμένου αστικού κρατικού μηχανισμού. Αρνούνται να διατυπώσουν τον πολιτικό στόχο για μια αριστερή, σοσιαλιστική κυβέρνηση συνεργασίας ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε να δώσει αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό σε εκατομμύρια εργαζόμενους και να μεταφέρει την ανησυχία και το φόβο στο στρατόπεδο του κεφαλαίου.
Η περίοδος που ξεκινά με την εφαρμογή του σχεδίου ΕΕ-ΔΝΤ, πράγματι θα είναι δύσκολη για εκατομμύρια εργαζόμενους. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, μόνο η πλατειά ενότητα της Αριστεράς και η πάλη για μια σοσιαλιστική λύση εξουσίας μπορεί να τους δώσει διέξοδο. Οι ηγεσίες που μέσα στην σφοδρότερη αντεργατική καταιγίδα των τελευταίων 35 χρόνων αρνούνται να δουλέψουν για αυτούς τους στόχους, ανεξάρτητα από προθέσεις, προσφέρουν τις χειρότερες δυνατές υπηρεσίες στην εργατική τάξη.
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΦΩΝΗ
