“Σχέδιο διάσωσης”:Υποκρισία-πρόκληση-εξαπάτηση-Μέρος Α

 

Η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ επιδίδονται τα τελευταία 24ωρα σε θριαμβολογίες για το υποτιθέμενο «σχέδιο διάσωσης» της Ελλάδας από την ΕΕ. Υποστηρίζουν ότι η «κοινοτική αλληλεγγύη», έστω και με την εμπλοκή του ΔΝΤ, υπερίσχυσε και ότι η Ελλάδα διασφαλίστηκε από την χρεοκοπία. Τίποτα όμως δε βρίσκεται πιο μακριά από την αλήθεια. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής για το «σχέδιο διάσωσης» της Ελλάδας δεν πρόσθεσε τίποτα σε ότι ήδη γνωρίζαμε. Το μόνο νέο στοιχείο αυτού του σχεδίου είναι τα επίπεδα υποκρισίας και προκλητικότητας της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, που γίνονται όλο και πιο υψηλά.

Στην πραγματικότητα, αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις και τα επιτελεία τους είναι να σώσουν το σύστημά τους από την βαθύτερη μεταπολεμική του κρίση, που απειλεί την σταθερότητά του και μακροπρόθεσμα, μέσα από τις κοινωνικές της συνέπειες, την ίδια του την ύπαρξη. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας από την ΕΕ, ούτε και η παραμικρή διάθεση επίδειξης αλληλεγγύης, με την πραγματική έννοια αυτών των όρων και όχι βέβαια με την υποκριτική που έχει μάθει να τους χρησιμοποιεί η αστική πολιτική και διπλωματία.

Αν οι Ευρωπαϊκές αστικές κυβερνήσεις ήθελαν να σώσουν πραγματικά την Ελλάδα από την χρεοκοπία δεν θα εκπονούσαν σχέδια δανεισμού, τα οποία μάλιστα θα ενεργοποιηθούν όταν εκείνη φθάσει στο χείλος της χρεοκοπίας. Γιατί ακόμα και ο ευνοϊκότερος δανεισμός αυξάνει το Δημόσιο χρέος και δημιουργεί όρους για μια χρεοκοπία μεγαλύτερης έκτασης στο μέλλον. Αυτό που θα έκαναν, αν εμφορούνταν από ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης, θα ήταν να παράσχουν έκτακτη οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα ώστε να μην θιγεί το βιοτικό επίπεδο του λαού της από την βαθειά ύφεση και παράλληλα, θα υποχρέωναν τις τράπεζές τους να μην απαιτήσουν τα ληστρικά επιτόκια με τα οποία δάνεισαν το ελληνικό κράτος. Όμως μια τέτοια αλληλεγγύη δεν μπορεί να την περιμένει κανείς από αστικές κυβερνήσεις, που έχουν επιβάλει στους εργαζόμενους των χωρών τους σκληρή λιτότητα και έχουν δώσει πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες από την τσέπη των φορολογούμενων. Η στυγνή, ταξική εξωτερική πολιτική τους είναι απλά η λογική συνέχεια της αντίστοιχης εσωτερικής.

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν καθημερινά οι απολογητές του καπιταλισμού και της ΕΕ στη χώρα, είναι ότι μπορεί μακροπρόθεσμα το σχέδιο να έχει κόστος, όμως άμεσα «θα μας δώσει μια ανάσα για να μη χρεοκοπήσουμε και μετά βλέπουμε». Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Οι μόνοι που άμεσα σώζονται με το «σχέδιο διάσωσης», δεν είναι οι έλληνες εργαζόμενοι όπως υποκριτικά ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά αντίθετα, είναι οι ίδιοι οι κερδοσκόποι δανειστές και μάλιστα σε βάρος του ελληνικού λαού. Με την δέσμευση του προέδρου της ΕΚΤ Ζ. Κ. Τρισέ για την παράταση της αποδοχής των ελληνικών ομολόγων σαν εγγύηση για χαμηλότοκο δανεισμό, οι ελληνικές τράπεζες θα μπορούν να συνεχίζουν το τοκογλυφικό τους έργο και να δανείζονται από την ΕΚΤ με ευνοϊκά επιτόκια, με σκοπό μετά να δανείζουν με πολλαπλάσιο επιτόκιο το ελληνικό κράτος. Αυτή πράγματι, είναι μια αμέριστη και ειλικρινής «αλληλεγγύη», που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αληθινή ταξική φύση της ΕΕ και δείχνει ότι οι δομές και οι θεσμοί της δεν έχουν τον παραμικρό χώρο για την υπεράσπιση άλλων συμφερόντων, πέρα από εκείνα των καπιταλιστικών μονοπωλίων.

Εκτός από το στοιχείο της υποκρισίας και της πρόκλησης, στην υποτιθέμενη αυτή «ανάσα» για την ελληνική οικονομία, υπάρχει και το στοιχείο της ανοιχτής εξαπάτησης. Το σχέδιο είναι σκόπιμα τόσο θολό και αφηρημένο που δεν μπορεί κανείς να δει ποια θα είναι συγκεκριμένα αυτή «η ανάσα», ποιο θα είναι το ποσό του δανείου που θα την αποτελεί, ποιο θα είναι το επιτόκιο και πάνω από όλα, ποιοι θα είναι οι πολιτικοί όροι για την χορήγησή του. Από την άλλη πλευρά, το σχέδιο σε τελική ανάλυση επαναλαμβάνει γραπτά αυτό που προφορικά έχουν υποστηρίξει εδώ και καιρό όλοι οι αστοί ευρωπαίοι ηγέτες – συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίδας Καγκελαρίου Α. Μέρκελ – ότι δηλαδή το ελληνικό κράτος από τη στιγμή που θα λάβει σκληρά αντεργατικά μέτρα θα «στηριχτεί», όχι φυσικά για να σωθεί το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, αλλά με σκοπό να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά τους τόκους των κερδοσκόπων δανειστών και για να μην συμπαρασύρει με τη δική του χρεοκοπία το σύνολο των οικονομιών της Ευρωζώνης και το ευρώ.

Είναι ξεκάθαρο, ότι όλες οι Ευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, θα πληγούν αποφασιστικά από τη χρεοκοπία μιας χώρας που βρίσκεται στη ζώνη του ευρώ. Οι συνέπειες από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας θα ήταν ολέθριες για όλη την ΕΕ, αλλά και μέσω αυτής, για ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία. Η ελληνική χρεοκοπία θα μπορούσε να οδηγήσει  σε ένα κύμα χρεοκοπιών που θα ενταφίαζε την εύθραυστη ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η αναπόφευκτη απότομη και ανεξέλεγκτη πτώση του ευρώ, θα έκανε μέσα σε λίγες ώρες κατά πολύ φτωχότερες όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ θα προκαλούσε μια μαζική φυγή κεφαλαίων από αυτές. Έτσι λοιπόν, παρά τη σκληρή στάση και την επίδειξη δύναμης από την πλευρά της Γερμανίας, ήταν από την αρχή σίγουρο ότι οι ευρωπαίοι αστοί δεν θα μπορούσαν να ανεχθούν παθητικά την χρεοκοπία μιας χώρας της Ευρωζώνης.

Εκτός όλων αυτών, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι μέσα στους κατόχους ελληνικών ομολόγων είναι τράπεζες από τις ισχυρότερες δυνάμεις της ΕΕ, με την «φιλεύσπλαχνη» Γαλλία να βρίσκεται στην κορυφή του καταλόγου. Οι κυβερνήσεις τους, εμφανιζόμενες αποφασισμένες να αποτρέψουν την χρεοκοπία της Ελλάδας, εγγυώνται με λεφτά των εργαζόμενων φορολογουμένων τους, τα κέρδη των ίδιων τους των αφεντικών.
Η κυβέρνηση αμέσως ισχυρίστηκε ότι η ύπαρξη του σχεδίου θα κάνει τους κερδοσκόπους δανειστές να δανείσουν την Ελλάδα με αισθητά χαμηλότερα «spread». Όμως καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών αναγγέλλουν τη σύναψη ενός νέου δανείου, με επιτόκιο κοντά στο 6%, δηλαδή το ίδιο ληστρικό με τα προηγούμενα. Η συλλογιστική των κερδοσκόπων δανειστών είναι ψυχρή. Μετά την συμφωνία για τη δήθεν διάσωση, η Ελλάδα είναι και με τον πιο επίσημο τρόπο μια χώρα που αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας. Αυτό παρέχει την απόλυτη κάλυψη στους κερδοσκόπους να συνεχίζουν να τη δανείζουν με ληστρικά επιτόκια. Έτσι πρακτικά το «σχέδιο διάσωσης» εγγυάται και νομιμοποιεί την ληστρική επέλαση των μεγάλων τραπεζών στο χρήμα των εργαζόμενων φορολογουμένων. Συνεπώς, αυτό μας δείχνει πως ακόμα και αυτός ο απελπισμένος, διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης, που δήλωνε ότι δεν ζητά από την ΕΕ χρήματα αλλά «ισότιμους όρους δανεισμού», οδηγήθηκε σε παταγώδη αποτυχία, διαψεύδοντας την αποπροσανατολιστική θριαμβολογία των ημερών.

Τόσο το σχέδιο «διάσωσης», όσο και γενικότερα η «ελληνική κρίση», φανέρωσαν για μια ακόμα φορά το ποιος είναι το αληθινό αφεντικό μέσα στην καπιταλιστική ΕΕ. Το σχέδιο έχει τη σφραγίδα της θέλησης του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Συγκεκριμένα, ικανοποίησε όλες τις βασικές απαιτήσεις που διατύπωσε η καγκελάριος Α. Μέρκελ : 1)  συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που ρίχνει για την Γερμανία το κόστος του σχεδίου διάσωσης, καθώς αυτή σαν η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης θα έπρεπε να συνεισφέρει τα περισσότερα χρήματα, με ποσοστό που υπολογίζεται στο 28%, 2) αποτροπή της χορήγησης οποιουδήποτε δανείου στην Ελλάδα πριν να φθάσει στο χείλος της πτώχευσης, κάτι που δημιουργεί τετελεσμένα για τις χώρες της Ευρωζώνης με υψηλά ελλείμματα που θα θελήσουν να εμφανιστούν ενώπιον της ΕΕ ζητώντας και αυτές φθηνά δανεικά, 3) επιπλέον δέσμευση για αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες στην Ε.Ε, θέτοντας για πρώτη φορά στο προσκήνιο το ζήτημα της αποβολής από την Ευρωζώνη για όσα κράτη δεν συμμορφώνονται με αυτούς.

Η Γαλλία τελικά, παρά τις κινήσεις εντυπωσιασμού του Σαρκοζί, στην πραγματικότητα σύρθηκε πίσω από την Γερμανία, αποδεχόμενη όλες τις αξιώσεις της. Τέλος, φάνηκε καθαρά τόσο ο ξεπεσμός της Βρετανίας που η γνώμη της δεν λήφθηκε καθόλου υπόψη, όσο και η ανυποληψία των υπολοίπων κρατών της Ε.Ε. Ο Paul Taylor αναλυτής του πρακτορείου Reuters ανέφερε χαρακτηριστικά στην «Καθημερινή της Κυριακής» (28/3) ότι ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης εκτός «γαλλογερμανικού άξονα» σχολίασε την ανακοίνωση του σχεδίου ως εξής : «Την επόμενη φορά, θα μπορούσαμε απλώς να τηλεφωνήσουμε για να μάθουμε τι συμφώνησαν Γαλλία και Γερμανία».

Το Δ.Ν.Τ παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση σαν ένα υποτιθέμενο «διαπραγματευτικό χαρτί» («το όπλο πάνω στο τραπέζι» όπως δήλωνε ο Παπανδρέου), ώστε να πιέσει για μια λύση φθηνής δανειοδότησης από την Ε.Ε. Στην πραγματικότητα, αυτός ο ισχυρισμός ήταν εξ αρχής αστείος. Όπως ήδη αναφέραμε, ήταν η ίδια η κυρίαρχη δύναμη στην Ε.Ε, η Γερμανία, αυτή που πίεζε για την εμπλοκή του Δ.Ν.Τ στο σχέδιο. Έτσι είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσει κανείς με τη λογική, πως είναι δυνατό να αποτελεί μοχλό πίεσης σε μια διαπραγμάτευση μια βασική επιλογή που προωθείται με θέρμη από την άλλη διαπραγματευτική πλευρά. Είναι ξεκάθαρο, ότι η προσπάθεια της δουλικής στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο κυβέρνησης Παπανδρέου να εμφανίσει τον εαυτό της σαν τολμηρό υπερασπιστή των εθνικών συμφερόντων, είναι τόσο αγωνιώδης και αδέξια που αγγίζει τα όρια του ανόητου και γραφικού.

Τι σημαίνει όμως πρακτικά η εμπλοκή του Δ.Ν.Τ στο σχέδιο; Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι η εμπλοκή του Δ.Ν.Τ έχει ήδη γίνει και μάλιστα στο αποφασιστικό ζήτημα της σχεδίασης των μέτρων που έχουν ήδη ληφθεί από την κυβέρνηση, αλλά και της επιτήρησης της πορείας υλοποίησής τους. Για το σκοπό αυτό μάλιστα, έχουν δημοσιοποιηθεί επανειλημμένες επισκέψεις κλιμακίων του Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα. Αντικειμενικά η εμπλοκή του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλιστικού επιτελείου, του Δ.Ν.Τ, είναι έκφραση της κοινής επιβολής της βούλησης και των συμφερόντων όλων των κύριων δυνάμεων του δυτικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα, από κοινού ασφαλώς με την ισχυρότερη μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου.

Αυτό όμως που πάνω από όλα έχει αξία να τονιστεί, είναι ότι δεν υπάρχει καμία ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα μέτρα και τη μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης από την Ε.Ε, συγκριτικά με την αντίστοιχες συνταγές του Δ.Ν.Τ. Με ή χωρίς την εμπλοκή του Δ.Ν.Τ, η διακηρυγμένη στόχευση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος που θα περιλαμβάνει μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, περικοπή των μισθών και των συντάξεων κ.λ.π. Το πρόγραμμα αυτό έχει ήδη αρχίζει να εφαρμόζεται με τη διαδικασία «σοκ» από την κυβέρνηση και τα πιο ακραία του τμήματα έχουν εξαγγελθεί από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του αντιπρόεδρου Πάγκαλου και τις πρόσφατες δηλώσεις του για μαζική κατάργηση θέσεων στο Δημόσιο. Έτσι το Δ.Ν.Τ, απλά χρησιμοποιείται με θράσος από τους αστούς απολογητές και την κυβέρνηση σαν «μπαμπούλας» για να αποδεχθούν οι εργαζόμενοι τα στυγνά, ταξικά μέτρα που εφαρμόζονται εναντίον τους.

Το ανησυχητικό είναι ότι και η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ με τη λαθεμένη της στάση, στο όνομα ενός θολού «ευρωπαϊσμού», συνηγόρησε έμμεσα στη δαιμονοποίηση του ΔΝΤ συγκριτικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με αυτό τον τρόπο, παρά τις καλές της προθέσεις, σε μια περίοδο που αποκαλύπτεται περίτρανα το κοινό αντιδραστικό νήμα που συνδέει όλα τα διεθνή ιμπεριαλιστικά επιτελεία, αντί να βοηθά στο προχώρημα της συνείδησης των εργαζόμενων, συνέβαλε στην πολιτική τους σύγχυση.