ΣΥΝ : Τα καθήκοντα της Αριστερής πλειοψηφίας

«ΣΥΝ» : ΟΙ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

 

Σε δυο ημέρες ξεκινούν οι περιφερειακές συσκέψεις του ΣΥΝ στις μεγάλες πόλεις της χώρας, σε μια περίοδο κατά την οποία η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού βαθαίνει, η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να τον σώσει σφίγγοντας τη θηλιά της λιτότητας και της ανεργίας στο λαιμό των εργαζομένων και από την άλλη πλευρά, το κόμμα με την πολιτική του παρουσία εμφανίζεται κατώτερο των περιστάσεων.

 

Η ηγεσία των «ανανεωτικών» προκαλεί χωρίς απάντηση

Η ηγεσία της «ανανεωτικής» πτέρυγας του ΣΥΝ μέσα από τις αποφάσεις της, τις δηλώσεις των στελεχών της και τις προκλητικές της πρωτοβουλίες (βλέπε «γεύμα» Κύρκου) παρέχει αμέριστη συμπαράσταση στη δήθεν εθνική «προσπάθεια» της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Με αυτό τον τρόπο, πρακτικά επιβραβεύει χωρίς ντροπή τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για την πλήρη υποταγή της στα αντιδραστικά κελεύσματα και τις πολιτικές συνταγές των ευρωπαϊκών και διεθνών επιτελείων του κεφαλαίου, για την ευλαβική εφαρμογή της ιδεολογικής της θέσης να διατηρηθεί ανέπαφος ο παρασιτικός, κυρίαρχος ρόλος της άρχουσας τάξης στην οικονομία και να διαφυλαχθούν τα κέρδη της, για τις σχεδιαζόμενες αντεργατικές αλλαγές στο «ασφαλιστικό» («κεφαλαιοποιητικό» σύστημα, αυξήσεις ορίων ηλικίας, εισφορο-απαλλαγές εργοδοσίας κ.α), για τις απολύσεις των εργαζόμενων στα «stage» και για την προώθηση μαζικών απολύσεων στους Δήμους με το σχέδιο «Καλλικράτης», για το χάρισμα του Λιμανιού του Πειραιά στην κινέζικη πολυεθνική και για την συνέχιση της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, για τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών και των δημόσιων επενδύσεων, για τις δυσβάσταχτες αυξήσεις στα τέλη κυκλοφορίας των Ι.Χ και για τους έμμεσους φόρους (καύσιμα, τσιγάρα κ.λ.π) που πλήττουν τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας.

Όσο η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει κι όσο το καθήκον της Αριστεράς να δώσει πολιτική διέξοδο στις εργατικές μάζες γίνεται επιτακτικότερο, τόσο πιο απροκάλυπτη γίνεται η προσχώρηση των ηγετών των «ανανεωτικών» του ΣΥΝ στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο. Όσο περισσότερο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να στηριχθεί πάνω στο σάπιο οικοδόμημα του ελληνικού καπιταλισμού, τόσο περισσότερο η ηγεσία της «ανανεωτικής» πτέρυγας της τείνει «χείρα βοηθείας».

Έτσι πλέον, από την «προγραμματική αντιπολίτευση» – που πρακτικά σήμαινε την μετατροπή της Αριστεράς σε «εξωτερικό σύμβουλο» της κυβέρνησης – οι «ανανεωτικοί» ηγέτες πέρασαν σε ανοιχτές εκκλήσεις για κεντρική πολιτική συνεργασία με τη δεξιά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ξεκινώντας από τις Δημοτικές εκλογές (βλέπε δηλώσεις Κουβέλη) και με στόχο μια «κεντροαριστερή» – στην πραγματικότητα δεξιότατη – συγκυβέρνηση (βλέπε ομιλία Κύρκου στο πολύκροτο «γεύμα»).

Φυσικά η αποκάλυψη των αληθινών πολιτικών θέσεων και προθέσεων των «ανανεωτικών» ηγετών δεν εκπλήσσει κανέναν, παρά μόνο ίσως τους συντρόφους εκείνους που – από δυσπιστία έναντι των ηγετών της σημερινής αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ – υποστηρίζουν μέχρι  σήμερα την «ανανεωτική πτέρυγα», έχοντας αυταπάτες για την πολιτική της. Αυτό που αντίθετα δημιουργεί έκπληξη, αλλά και θυμό, στους απλούς αριστερούς αγωνιστές του ΣΥΝ, είναι η αδράνεια της ηγεσίας της αριστερής πλειοψηφίας του κόμματος μπροστά στις προκλήσεις των «ανανεωτικών ηγετών». Ούτε μια ξεκάθαρη ανακοίνωση αποδοκιμασίας δεν υπήρξε από την ηγεσία της αριστερής πλειοψηφίας, παρά μόνο «αιχμές», «διαρροές» και υπονοούμενα δυσαρέσκειας, που μοιάζουν τόσο ανεπαρκή, όσο προκλητική είναι και η τακτική της ηγεσίας της «ανανεωτικής» πτέρυγας.

Ακόμα χειρότερα, τους τρεις τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τη διολίσθηση της ηγεσίας της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ σε απόψεις που προσυπογράφει με ευχαρίστηση η ηγεσία της «ανανεωτικής» πτέρυγας, η οποία μπορεί έτσι να επαίρεται, ότι παρά την αδύναμη, μειοψηφική θέση της μέσα στο κόμμα, μπορεί να «ρυμουλκεί» την πολιτική του προς τα δεξιά. Θα αναφέρουμε εδώ τα ακόλουθα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

 

Πριν από δυόμιση περίπου μήνες, η πάγια θέση για τη μονιμοποίηση όλων των όμηρων  εργαζόμενων στα «stage», μετατράπηκε χωρίς δικαιολόγηση σε αίτημα για τη «μοριοδότησή τους», που πρακτικά αποτελεί συναίνεση στις μαζικές τους απολύσεις.

 

Η άτολμη και αποσπασματική θέση για τη δημιουργία ενός «δημόσιου τραπεζικού πυλώνα», αντί να αντικατασταθεί από τη διεκδίκηση της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, θάφτηκε πίσω από την απαράδεκτη πρόταση των «λαϊκών ομολόγων», για «να σωθεί η πατρίδα από το χρέος» (βλέπε «Αυγή» 20/12). Με άλλα λόγια, σε μια εποχή διεθνούς κρίσης και αβεβαιότητας, στην οποία το ελληνικό αστικό κράτος είναι πλήρως παραδομένο στις ορέξεις μεγαλο-κερδοσκόπων που μπορούν να σπεκουλάρουν ελεύθερα πάνω στο δημόσιο χρέος, πουλώντας και αγοράζοντας ομόλογα του δημοσίου και ανεβο-κατεβάζοντας ανεξέλεγκτα τις τιμές τους, η Αριστερά εμφανίζεται να προτείνει στους εργαζόμενους να διαθέσουν τις πενιχρές αποταμιεύσεις τους για την αγορά κρατικών ομολόγων, κινδυνεύοντας ανά πάσα ώρα και στιγμή να τις χάσουν από αυτό τον τυφλό, διεθνή μηχανισμό καπιταλιστικής κερδοσκοπίας! Πραγματικά, δεν μπορεί κανείς να βρει σήμερα μια πιο χαρακτηριστική πολιτική έκφραση της καταστροφικής εμπιστοσύνης στον καπιταλισμό, από αυτή που εμπεριέχεται στην απαράδεκτη πρόταση των «λαϊκών ομολόγων», που μάλιστα εμφανίστηκε προς τα έξω – χωρίς σοβαρές και ουσιαστικές αντιδράσεις από τις υπόλοιπες συνιστώσες – με την επίσημη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινοβούλιο…

 

Ταυτόχρονα, η έστω αόριστη πάγια θέση για ευρύτερη συνεργασία των αριστερών δυνάμεων στις Δημοτικές εκλογές, αντί να μετατραπεί σε μια ανοιχτή δημόσια πρόταση συνεργασίας με το ΚΚΕ, αντικαταστάθηκε από μια έκκληση συνεργασίας στους καιροσκόπους «Οικολόγους Πράσινους» (βλέπε απόφαση Πολιτικής Γραμματείας 7/1), οι οποίοι ούτε είναι, αλλά ούτε και αυτοπροσδιορίζονται σαν αριστεροί, έχοντας μάλιστα τονίσει στο παρελθόν ότι είναι ανοιχτοί σε συνεργασία με «οικολογικές» δυνάμεις της «Νέας Δημοκρατίας».

 

Τέλος, μπροστά στην πρωτοφανή όξυνση της ανεργίας, η οποία σύμφωνα με την «Αυγή» της 15/1 σύντομα θα ανεβάσει το συνολικό αριθμό των ανέργων σε 1 εκατομμύριο, αντί η αριστερή ηγεσία να απαντά – παράλληλα με το αίτημα για δημόσια έργα και δημόσιες επενδύσεις – με τη διεκδίκηση για μείωση των ημερήσιων ωρών εργασίας όσο ακριβώς χρειάζεται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι, χωρίς μείωση των μισθών, όπως επίσης και με την απαίτηση για εθνικοποίηση κάθε μεγάλης επιχείρησης που απολύει ή κλείνει, δυστυχώς προβάλει την πρόχειρη και αποσπασματική ακόλουθη θέση : «..Δημιουργία 500.000 θέσεων εργασίας την επόμενη πενταετία  με την δραστική αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, τις μαζικές προσλήψεις στην παιδεία, υγεία, κοινωνική προστασία, με την καθιέρωση ρήτρας απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όπου η χρησιμοποίηση δημόσιων πόρων πρέπει να συνοδεύεται από την υποχρέωση δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας..» (βλ δημόσια δήλωση του σ. Δ. Στρατούλη  στις 14/1 – www.syn.gr). Με άλλα λόγια, η Αριστερά εμφανίζεται να υιοθετεί την πολιτική επιδότησης της εργοδοσίας με μέσο εκβιασμού την ανεργία, ενώ ταυτόχρονα, δεν έχει να προτείνει κανέναν τρόπο για να βρουν δουλειά  οι υπόλοιποι 500.000 άνεργοι, ούτε κάποια λύση για όλους αυτούς που θα είναι άνεργοι μέχρι να γίνουν οι περίφημοι «500.000 διορισμοί σε βάθος 5ετίας»…

Το πολιτικό αδιέξοδο δυστυχώς επιτείνεται από τη διάσπαση της αριστερής πλειοψηφίας του κόμματος πάνω σε ζητήματα που δεν είναι αποφασιστικής σημασίας.

 

Σε μια εποχή κατά την οποία η αριστερή βάση έχει ανάγκη να μιλήσει και να καθορίσει δημοκρατικά την πολιτική του κόμματος και ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ συνταράζεται από τα ύπουλα χτυπήματα των ηγετών των «ανανεωτικών», η ηγεσία των παλιών στελεχών του Αριστερού Ρεύματος συνεχίζει να ευθυγραμμίζεται με τους τελευταίους πάνω στο ζήτημα του έκτακτου συνεδρίου, ενώ επίσης, οι σύντροφοι αυτοί συνεχίζουν να αρνούνται το ουσιαστικό δημοκρατικό προχώρημα του ΣΥΡΙΖΑ, με το μανδύα της υπεράσπισης της «αυτονομίας» του ΣΥΝ.

 

Ο σ. Αλέκος Αλαβάνος, παρά τις αριστερές διακηρύξεις του, αντί να παίρνει πρωτοβουλίες για την ενοποίηση της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ, προσπαθεί να τραβήξει ένα τμήμα της έξω από το κόμμα, με μόνους ικανοποιημένους από αυτή την τακτική τους ηγέτες της «ανανεωτικής» πτέρυγας.

 

Τέλος, η ηγετική ομάδα του σ. Αλέξη Τσίπρα, αντί να στηριχθεί στην αριστερή βάση και να προχωρήσει θαρρετά στην κλιμάκωση της αριστερής στροφής του ΣΥΝ και στην πραγματικά δημοκρατική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, συμβιβάζεται με τις σημερινές παραλυτικές εσωκομματικές ισορροπίες πάνω σε μια πολιτική «μέσων όρων» και «σύνθεσης» δεξιών με αριστερές απόψεις.

 

Οι περιφερειακές συσκέψεις της ερχόμενης εβδομάδας είναι μια ευκαιρία να μιλήσει επιτέλους η αριστερή βάση του ΣΥΝ. Οι αριστεροί αγωνιστές σε όλη την Ελλάδα πρέπει να παλέψουν:

 

– Για την ξεκάθαρη πολιτική αποδοκιμασία της ηγεσίας των ανανεωτικών, των θέσεων  και των σχεδίων της.

 

– Για την ενότητα των γραμμών της αριστερής πλειοψηφίας του ΣΥΝ, ενάντια στις προσωποκεντρικές – γραφειοκρατικές διαμάχες δευτερεύουσας σημασίας που απογοητεύουν την αριστερή βάση και ενισχύουν πολιτικά την ηγεσία των «ανανεωτικών».

 

– Για την διεξαγωγή ενός έκτακτου, δημοκρατικού συνεδρίου στο οποίο θα συζητηθεί εφ’ όλης της ύλης η πολιτική και η τακτική του κόμματος.

 

– Για την ενότητα ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ στους αγώνες και σε ενιαίους αριστερούς συνδυασμούς σε όλη της χώρα στις επερχόμενες Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές.

 

– Για τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο σοσιαλιστικό κόμμα με κατοχυρωμένες τάσεις.

 

– Για να υιοθετηθεί από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ ένα αληθινά αριστερό σοσιαλιστικό πρόγραμμα για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, που θα διατυπώνει καθαρά  το στόχο της εθνικοποίησης κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση του τραπεζικού συστήματος και των υπόλοιπων βασικών μοχλών της οικονομίας και θα τάσσεται υπέρ του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού σχεδιασμού της, σαν τη μόνη λύση για τα δεινά της ανεργίας και της φτώχειας που οξύνονται καθημερινά.