Με την ομιλία αυτή, ο πρωθυπουργός, ζήτησε και επίσημα από την ελληνική εργατική τάξη να «σφίξει για άλλη μια φορά το ζωνάρι» – διαψεύδοντας τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει προεκλογικά στους ψηφοφόρους για μια πολιτική διαφορετική από αυτή της ΝΔ – και παράλληλα, από τα υπόλοιπα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς, να προσέλθουν σε διάλογο για την εξασφάλιση συναίνεσης για να βγει η χώρα από την κρίση.
Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, περιγράφουν ένα νέο γύρο περικοπών και φοροεπιδρομής για να καλυφθούν οι τρύπες του προϋπολογισμού. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που έρχονται να επιδεινώσουν την κατάστασή τους, εν μέσω μιας πολύ δύσκολης οικονομικής συγκυρίας.
Τα σημαντικότερα από αυτά είναι:
– Το πάγωμα αυξήσεων στο δημόσιο για μισθούς και συντάξεις από 2000 ευρώ και πάνω και αυξήσεις λίγο πάνω από τον πληθωρισμό για τους υπόλοιπους.
– Η περικοπή κατά 10% των επιδομάτων των δημόσιων υπαλλήλων.
– Οι αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων «μη στρατηγικού χαρακτήρα».
– Η ενιαία φορολογική κλίμακα για φυσικά πρόσωπα και η κατάργηση φορολογικών ελαφρύνσεων για αποδοχές κληρονομιάς και γονική παροχή.
Σε μια περίοδο εκτόξευσης της ανεργίας και της φτώχειας, που μαστίζουν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η κυβέρνηση επιλέγει να πάρει μια σειρά μέτρων που θα εντείνουν το πρόβλημα της ανεργίας, τη στιγμή μάλιστα που τα συνδικάτα σε όλο το δημόσιο τομέα μιλούν για ελλείψεις σε οργανικές θέσεις εργασίας που εντείνουν τους ρυθμούς και δυσχεραίνουν τις συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους. Είναι μέτρα που θα περικόψουν την οικονομική «ανάσα» των επιδομάτων και θα καταστήσουν τους μισθούς ανεπαρκείς, στέλνοντας το εξοργιστικό μήνυμα, ότι οι εργαζόμενοι που λαμβάνουν 2000 ευρώ αποτελούν προνομιούχα στρώματα που πρέπει να πληρώσουν την κρίση! Θα επιφέρουν χειρότερες εργασιακές συνθήκες και μισθούς για εκατοντάδες εργαζόμενους στις εναπομείνασες δημόσιες επιχειρήσεις που θα ιδιωτικοποιηθούν και θα επιτρέψουν την περαιτέρω ληστρική αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, για να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι οι επιχειρηματίες στις πλάτες των καταναλωτών. (Αλήθεια ποιες επιχειρήσεις είναι «μη στρατηγικού χαρακτήρα» για τον κ. Παπανδρέου; Μήπως και ο ΟΛΠ δεν ήταν μία από αυτές;) Τέλος, αυτά τα μέτρα φέρνουν νέες φορολογικές επιβαρύνσεις αδιάκριτα στα φυσικά πρόσωπα, τη ίδια στιγμή που οι φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις είναι προκλητικές.
Βεβαίως, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, προσπαθώντας να δείξει τάχα ότι όλοι πληρώνουν για την κρίση, αναγκάστηκε να συμπεριλάβει και κάποιες δημαγωγικές περικοπές και φορολογικές επιβαρύνσεις σε λιγοστά από τα πιο παρασιτικά τμήματα του κεφαλαίου, όπως η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και η φορολόγηση κατά 90% στα «μπόνους» που θα μοιράσουν οι ιδιωτικές τράπεζες στα μεγαλοστελέχη τους. Αυτά τα μέτρα δεν αλλοιώνουν στο ελάχιστο την ασυλία που παρέχει η κυβέρνηση στην τεράστια κερδοφορία του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά στρώματα που πληρώνουν έτσι κι αλλιώς τις βαρύτερες συνέπειες της κρίσης με τη μορφή της ανεργίας και της συντριβής της αγοραστικής τους δύναμης, πρέπει επίσης να επωμιστούν τα βάρη του «δημοσιονομικού νοικοκυρέματος», σε αντίθεση με τους καπιταλιστές που παρά την κρίση αντλούν τεράστια ποσά κερδών, οι οποίοι απαλλάσσονται από το βάρος αυτό. Άλλωστε η «επιθετικότητα» ενάντια στα «γκόλντεν μπόυς» είναι ένα προπέτασμα καπνού που χρησιμοποίησαν όλοι οι υπερασπιστές του καπιταλισμού, από τον Μπράουν ως τον Σαρκοζί, για να κρύψουν αυτή την εξοργιστική πραγματικότητα, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν την οργή των εργαζόμενων προς τους «ασύδοτους κερδοσκόπους», για να αθωώσουν την άρχουσα τάξη εν γένει. Λες και δεν έχει το ίδιο το σύστημα που υπερασπίζονται, ως κινητήρια δύναμη την κερδοσκοπία!
Τα υπόλοιπα μέτρα αποσκοπούν στον υποτιθέμενο εξορθολογισμό του διάτρητου ελεγκτικού μηχανισμού του κράτους, για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Τα μέτρα αυτά βέβαια, δεν μπορεί παρά να επιφέρουν μηδαμινά αποτελέσματα, καθώς η διαφθορά της κρατικής γραφειοκρατίας είναι αδιάρρηκτα δεμένη με την κερδοσκοπική φύση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και την ταξική φύση αυτού του κράτους, που είναι φτιαγμένο για να την εξυπηρετεί. Κανένας ελεγκτικός μηχανισμός δεν μπορεί να βάλει φρένο στην φοροδιαφυγή, παρά μόνο ο εργατικός έλεγχος σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής και της κρατικής διοίκησης, αλλά το αίτημα αυτό είναι ξένο με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί αυτή η κυβέρνηση.
Βεβαίως ακόμη και στην ιδεατή περίπτωση (και αβέβαιη) που τα μέτρα αυτά θα φέρουν τα επιθυμητά για την κυβέρνηση αποτελέσματα, τον περιορισμό του ελλείμματος και την αποφυγή του κινδύνου της κρατικής χρεοκοπίας, σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα σημάνει την «έξοδο της χώρας από την κρίση». Η κρίση αυτή, είναι μια κρίση που προκαλείται από την αναρχία στην παραγωγή που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό και την ασυμβατότητα που υπάρχει ανάμεσα στην διατήρηση της υψηλής κερδοφορίας για το κεφάλαιο και στην εξασφάλιση ενός ανεκτού βιοτικού επίπεδου για τις πλατειές εργαζόμενες μάζες. Με αυτή την έννοια, η δημοσιονομική κρίση είναι μια συνέπεια και όχι η αιτία της κρίσης. Τα μέτρα αυτά λοιπόν, όχι απλώς δε θα καταπολεμήσουν την οικονομική κρίση, αλλά θα την επιδεινώσουν, δημιουργώντας ασφυκτικές συνθήκες που αποτρέπουν την κατανάλωση από τα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή, προκειμένου να αποφευχθεί η κρατική χρεοκοπία, θα οδηγηθούν σε μαζική χρεοκοπία χιλιάδες εργαζόμενα νοικοκυριά!
Παρ’ όλα αυτά όμως, παρά την προφανή σκληρότητα των μέτρων για τα κατώτερα στρώματα, η διεθνής άρχουσα τάξη, εξέφρασε μέσα από τα ΜΜΕ, όχι απλά τη δυσπιστία της για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, αλλά και την έλλειψη ικανοποίησής της για την αναποφασιστικότητα του Παπανδρέου για σκληρές ανατροπές. Σε όλους τους τόνους διακήρυξαν ότι τα μέτρα αυτά δεν αρκούν, και ότι αυτό που περίμεναν από τον πρωθυπουργό, ήταν τίποτα λιγότερο από μια μίμηση του ιρλανδικού μοντέλου, δηλαδή το πλήρες πάγωμα μισθών, την απαγόρευση προσλήψεων στο δημόσιο και ένα ραγδαίο κύμα ιδιωτικοποιήσεων! Με την ίδια διάθεση υποδέχτηκαν τις δηλώσεις και τα εγχώρια μεγαλοαστικά συγκροτήματα (βλ. «Καθημερινή»).
Παρ’ ότι δεν υπάρχει διαφωνία με την κατεύθυνση των μέτρων, παρά μόνο με την έκτασή τους, το γεγονός αυτό αποδεικνύει, ότι για την εγχώρια και διεθνή αστική τάξη, δεν υπάρχει άλλη λύση σε αυτή την περίοδο, από την σκληρή επίθεση σε όλα τα επίπεδα ενάντια στις κατακτήσεις και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η δημιουργία μιας απέραντης εργασιακής βαρβαρότητας, είναι ο μόνος δρόμος για την εξασφάλιση των κερδών τους και οι κραυγές που θα απαιτούν σκληρά αντεργατικά μέτρα θα είναι η μόνιμη επωδός τους.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου απέδειξε, ότι δεν έχει καμία πρόθεση να αγνοήσει αυτές τις προτροπές. Έτσι για το εργατικό κίνημα και τα κόμματα της Αριστεράς, δεν υπάρχει κανένας λόγος και κανένα περιθώριο ανταπόκρισης στις υποκριτικές εκκλήσεις για «διάλογο και συναίνεση», παρά μόνο ο δρόμος της σοβαρής και ενωτικής προετοιμασίας για την αντεπίθεση των εργαζομένων.
