Η ταξική πάλη στην Ινδική υποήπειρο έδειχνε τα τελευταία χρόνια να έχει εξαφανιστεί από την ιστορία της Ινδίας. Η μεγάλη περίοδος ανάπτυξης της χώρας που ξεκίνησε με τις ιδιωτικοποιήσεις τομέων της οικονομίας από το 1991, ανοίγοντας το δρόμο για ξένες επενδύσεις, έδινε την εντύπωση σε διάφορους αστούς εμπειριστές και ‘’ρεαλιστές’’ αριστερούς ρεφορμιστές ότι η εργατική τάξη έχει πάψει να αποτελεί επαναστατική δύναμη και ότι δε θα ξαναβλέπαμε απεργίες και παρόμοιες εκδηλώσεις της ταξικής πάλης. Δυστυχώς όμως για αυτούς τους κυρίους και ευτυχώς για τα καταπιεσμένα στρώματα της Ινδίας, η εργατική τάξη της ασιατικής χώρας απέδειξε ότι μπορεί να παίξει τον αποφασιστικότερο ρόλο στα γεγονότα της χώρας και να απελευθερώσει τον εαυτό της από τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες. Η απόδειξη γι’ αυτό είναι η διήμερη γενική απεργία που έλαβε χώρα την 20η και 21η Φεβρουαρίου 2013.
Από το νεοφιλελευθερισμό στην καταστροφή
Οι ιδιωτικοποιήσεις της δεκαετίας του ’90 και η ανάπτυξη που τις ακολούθησε ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με την παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη εκείνης της περιόδου. Η Ινδία κατάφερε να γίνει μία ‘’Ασιατική Τίγρης’’ και μία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου (ανάμεσα σε Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία και Ν. Αφρική) ξεζουμίζοντας βέβαια την εργατική τάξη και χειροτερεύοντας τους όρους ζωής της.
Η ανάπτυξη συνεχίστηκε και στις αρχές της καπιταλιστικής κρίσης σε Η.Π.Α και Ευρώπη, δημιουργώντας την εντύπωση σε πολλούς ανθρώπους στη Δύση ότι η Κίνα και η Ινδία έχουν μείνει ανεπηρέαστες από την κρίση και θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται και στο μέλλον, ξεπερνώντας μάλιστα και την οικονομία των Η.Π.Α. Αυτές οι αυταπάτες αρχίζουν να διαλύονται από την ίδια την πραγματικότητα. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της Ινδίας έχουν αρχίσει να επιβραδύνονται, αφού αυτή η χώρα εξάγει πρώτες ύλες στην Κίνα, η οποία με τη σειρά της εξάγει τα υψηλής τεχνολογίας προϊόντα της σε Ευρώπη και Αμερική. Η ύφεση στην Ευρωζώνη έχει οδηγήσει αναπόφευκτα σε πτώση των ρυθμών ανάπτυξης της δεύτερης μεγαλύτερης σε πληθυσμό χώρας του πλανήτη.
Η άρχουσα τάξη είναι αποφασισμένη να αναγκάσει τους εργαζόμενους και τους φτωχούς αγρότες να πληρώσουν την κρίση. Σε συνδυασμό με τον υψηλό πληθωρισμό και την αύξηση των τιμών, η κυβέρνηση χτυπάει με αντεργατικούς νόμους τα συνδικάτα και το δικαίωμα των εργατών να οργανώνονται. Μαζί με την συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και τη συμπίεση των μισθών προς τα κάτω, κάνουν τη ζωή των μαζών ανυπόφορη.
Η απεργία της 28ης Φλεβάρη 2012
Η 48ωρη απεργία της περασμένης βδομάδας δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Ο προηγούμενος μεγάλος σταθμός της εργατικής πάλης ήταν η γενική μονοήμερη απεργία στις 28 Φεβρουαρίου 2012. Πριν από αυτή την απεργία όμως είχαν προηγηθεί δεκάδες αποσπασματικές απεργίες σε διάφορα κρατίδια ήδη από το 2009. Την απόφαση για την 24ωρη πανεθνική απεργία την πήραν από κοινού όλα τα μεγάλα συνδικάτα της χώρας με κύρια αιτήματα ενάντια στη διαφθορά, στην αύξηση των τιμών πετρελαίου και αερίου και στους αντιδραστικούς νόμους απέναντι στα συνδικάτα. Στην απεργία συμμετείχαν συνολικά 100.000.000 εργαζόμενοι από όλους τους τομείς εργασίας. Ήταν η μεγαλύτερη σε απόλυτους αριθμούς γενική απεργία στην παγκόσμια ιστορία. Πρέπει να σημειώσουμε όμως πως οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες παρόλο που συσπειρώνουν την εργατική τάξη, της δείχνουν τη δύναμή της και την ενώνουν πέρα από φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές, δε μπορούν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Όπως έχει δείξει και η εμπειρία της Ελλάδας, χωρίς ένα ξεκάθαρο επαναστατικό σοσιαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα, οι αποσπασματικές απεργίες δε μπορούν να νικήσουν και επίσης κουράζουν τα πιο πρωτοπόρα τμήματα της τάξης μας. Αυτό που έλειπε λοιπόν από την 28η του Φλεβάρη ήταν ένα επαναστατικό πρόγραμμα από τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Παρά τις αναφορές ηγετών του Κ.Κ Ινδίας στον μεγάλο επαναστάτη Μπαγκάτ Σινγκ που πάλεψε για την ανεξαρτησία της Ινδίας κατά των Άγγλων αποικιοκρατών και δολοφονήθηκε το 1931, δεν έχουν ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού. Ο Μπαγκάτ Σινγκ δεν αγωνίστηκε απλά για την εθνική ανεξαρτησία της Ινδίας διώχνοντας τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά επίσης και κατά των Ινδών ‘’ειρηνιστών’’ αστών και γαιοκτημόνων συνεργατών τους. Ήταν ενάντια στη θεωρία των ‘’δύο σταδίων’’ της επανάστασης. Έριχνε το αίτημα κυβέρνησης εργατών και αγροτών. Στον αντίποδα, η σταλινική ηγεσία του Κ.Κ είναι πολλά χρόνια τώρα σε συμβιβασμό με την ινδική αστική τάξη. Έχει ξεγράψει τη Σοσιαλιστική Επανάσταση από το πρόγραμμά της. Όπως είναι φανερό, παρά την πρόοδο που έχει τελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Η ινδική αστική τάξη δεν έχει εκπληρώσει ούτε τα πιο βασικά αστικοδημοκρατικά καθήκοντά της (αγροτική μεταρρύθμιση, εθνική ενοποίηση και εγκαθίδρυση των στοιχειωδών θεσμών της αστικής δημοκρατίας). Στην πραγματικότητα ποτέ δεν πρόκειται να τα λύσει. Μόνο η εργατική τάξη μπορεί να το κάνει, προχωρώντας ταυτόχρονα στο σοσιαλισμό. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν οι ηγέτες των Κ.Κ.
Η απεργία της 20-21ης Φεβρουαρίου και η ανάγκη για πολιτική απάντηση
Η παγκοσμιοποίηση παρόλα τα προβλήματα που δημιούργησε, έχει δυναμώσει την εργατική τάξη. Η ινδική εργατική τάξη έχει μεγαλώσει σε αριθμό και οργάνωση. Αντικειμενικά οι συνθήκες για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι εξαιρετικά πιο ευνοϊκές από ό,τι ήταν το 1947. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι οι μορφές εκμετάλλευσης. Η πηγή της εξαθλίωσης των μαζών παραμένει ωστόσο η ίδια, ο καπιταλισμός.
Η 48ωρη απεργία είχε τη συμμετοχή 100.000.000 εργατών. Είχε την ίδια συμμετοχή με την απεργία του προηγούμενου χρόνου. Στην απεργία συμμετείχαν εργαζόμενοι στις πετρέλαιο-βιομηχανίες, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις τηλεπικοινωνίες, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία, στις αυτοκινητοβιομηχανίες, στα ορυχεία κλπ. Η συμμετοχή σε πολλά κρατίδια άγγιξε το 100%. Μαζί με την περσινή απεργία είναι μια από τις μαζικότερες απεργίες παγκόσμια. Η απόφαση για την 48ωρη λήφθηκε την 4η του Σεπτέμβρη, 2012, στο Νέο Δελχί, σε μια συνδιάσκεψη στην οποία συμμετείχαν τα 11 μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας. Δημιούργησαν ένα μίνιμουμ πρόγραμμα 10 αιτημάτων παρόμοια με αυτά της περσινής απεργίας που αναφέραμε παραπάνω. Η απεργία ήταν αρκετά πετυχημένη, αφού συμμετείχαν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Το ζήτημα όμως, όπως έχουμε ήδη εξηγήσει, είναι ότι εκτός από τον οικονομικό αγώνα των συνδικάτων, τα δύο Κ.Κ πρέπει να δώσουν ένα συνολικό πολιτικό αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση, με πρόγραμμα τις εθνικοποιήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας. Η αστική κυβέρνηση έχει αποκαλύψει τις διαθέσεις της με τη ‘’διαπραγμάτευση’’ που προσπάθησε να κάνει με τους ηγέτες των συνδικάτων λίγες ημέρες πριν την απεργία, ούτως ώστε να συγκρατήσει το κίνημα (βεβαίως δε δέχτηκε ούτε ένα αίτημα των συνδικάτων). Καιρός είναι τα Κομμουνιστικά Κόμματα να σπάσουν κάθε αυταπάτη περί ‘’προοδευτικότητας’’ της ινδικής αστικής τάξης και να πραγματοποιήσουν τον ύψιστο σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν: τον Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.
Κωνσταντίνος Αυγέρος
{fcomment}
