«Γκουαρίμπας», το ανακλητικό δημοψηφίσματα και η «Επανάσταση μέσα στην επανάσταση»
Μετά την ολοκληρωτική ήττα του πραξικοπήματος και την αποτυχία του «λόκ άουτ» αντιμέτωπη με την πτώση του ηθικού στις γραμμές της, η αντιπολίτευση χρειαζόταν κάτι νέο για να διατηρήσει την υποστήριξη σε αυτή ζωντανή. Η αντιπολίτευση τώρα συνειδητοποίησε ότι σε αυτή τη φάση η ισορροπία δυνάμεων δεν ήταν υπέρ της εκδίωξης του Τσάβες μέσω μιας εξέγερσης της «πολιτισμένης κοινωνίας» όπως είχαν σχεδιάσει .
Με πολύ κυνικό τρόπο αρπάχτηκαν από το «Άρθρο 72» του νέου συντάγματος που λέει τα ακόλουθα : «Όλοι οι δικαστικοί λειτουργοί και όσοι αναλαμβάνουν καθήκοντα που η πλήρωση των θέσεων τους γίνεται με τη λαϊκή ψήφο υπόκεινται σε ανάκληση. Από τη στιγμή που έχει παρέλθει το ήμισυ του χρονικού διαστήματος για το οποίο ένας αξιωματούχος έχει εκλεγεί, αριθμός ψηφοφόρων που πρέπει να αποτελούν τουλάχιστον το 20% των εγγεγραμμένου αριθμού των ψηφοφόρων που ορίζεται σχετικά, μπορεί να προωθήσει αίτημα για να διεξαχθεί δημοψήφισμα για την ανάκληση της εντολής των αξιωματούχων που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία».
Προώθησαν μια εκστρατεία και μια οργάνωση που ονομάστηκε “SUMATE” (αργότερα αποδείχτηκε ότι ο κύριος χρηματοδότης της SUMATE ήταν οι Η.Π.Α. ) για να συγκεντρώσουν στο τέλος του 2003 2.400.000 υπογραφές, το ελάχιστο που χρειαζόταν για να απαιτήσουν την ανάκληση των προεδρικών εκλογών. Απέτυχαν να συγκεντρώσουν όμως τον προβλεπόμενο αριθμό υπογραφών.
Η νοθεία ήταν σε μεγάλη έκταση. Υπήρξαν περιπτώσεις που κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι οι υπογραφές τους είχαν πλαστογραφηθεί και στην αίτηση που υπέβαλε η αντιπολίτευση υπήρχαν υπογραφές νεκρών και παιδιών. Υπήρξαν επίσης παραδείγματα εργαζόμενων που απολύθηκαν από τις εργασίες τους από τους εργοδότες τους επειδή αρνήθηκαν να επαναβεβαιώσουν τις υπογραφές τους, όπως η περίπτωση του εργοστασίου της «Κόκα Κόλα» στο Αντιμάνο, όπου 50 εργαζόμενοι απειλήθηκαν με το κλείσιμο του εργοστασίου .
Όταν η CNE( σ.τ.μ. Εθνική Εκλογική Επιτροπή) κήρυξε την ακυρότητα αυτών των υπογραφών οι ηγέτες της αντιπολίτευσης κάλεσαν τους υποστηρικτές τους να βγουν έξω στους δρόμους. Η ολιγαρχία έδειξε ότι θα μπορούσε να συγκεντρώσει τους αριθμούς που απαιτούνταν για να αντιμετωπίσει τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί για την υπεράσπιση της Βενεζουελάνικης Επανάστασης και έτσι στράφηκαν στη βία .
Παρόλο που η απόφαση έγινε αποδεκτή από τους παρατηρητές του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών και του Κέντρου Κάρτερ, η αντιπολίτευση οργάνωσε οδομαχίες και αποκλεισμούς δρόμων κάνοντας χρήση «κοκτέιλ Μολότωφ» και επιτιθέμενοι πυροβολώντας με όπλα .
Η αντιπολίτευση χρησιμοποίησε ημιφασιστικές συμμορίες οι οποίες τρομοκράτησαν συνδικαλιστές, φοιτητές και οποιονδήποτε υποπτεύονταν ότι είναι «Τσαβιστής». Η εκστρατεία γνωστή ως «Λα Γκουαρίμπα» συνέπεσε με την ανακάλυψη σε ένα αγρόκτημα κοντά στην πρωτεύουσα περισσότερων από 90 Κολομβιανών παραστρατιωτικών που τους είχαν φέρει στη χώρα για να φέρουν σε πέρας τρομοκρατικές δραστηριότητες σε βάρος της κυβέρνησης .
Για μια ακόμη φορά οι μάζες αντέδρασαν και απώθησαν τις αντιπολιτευτικές φιλοϊμπεριαλιστικές αντεπαναστατικές προσπάθειες για να ηττηθεί η επανάσταση. Μια μαζική διαδήλωση που κατέκλυσε τους δρόμους του Καράκας στις 29 Φεβρουαρίου 2004 εξουδετέρωσε όλες τις προσπάθειες που έγιναν από την αντιπολίτευση να χρησιμοποιήσει βία, όλη αυτή την χρονική περίοδο.
Κατά τη διάρκεια του πρώτο μισού του 2004 η Βενεζουελάνικη επανάσταση είχε την εμπειρία μιας ριζοσπαστικοποίησης που τη διέτρεξε από την κορυφή ως τη βάση. Την ίδια περίοδο μια περισσότερο συμβιβαστική πτέρυγα ήταν επίσης εμφανής μέσα στο Μπολιβαριανό κίνημα .
Ο Ούγκο Τσάβες στράφηκε στα αριστερά και σκλήρυνε τους λόγους του. Στο εβδομαδιαίο τηλεοπτικό του πρόγραμμα «Αλό Πρεζιντέντε» στις 13 Απριλίου 2004 δήλωσε ανοιχτά την ανάγκη « κάθε ψαράς , φοιτητής , εργάτης και άνθρωπος του λαού να μάθει πώς να χρησιμοποιεί πυροβόλο όπλο , αφού αυτό θα αποτελέσει τη βάση του σχεδίου για έναν οπλισμένο λαό», ως την μόνη εγγύηση για να υπερασπιστούμε την επανάσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό .
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση του Βενεζουελάνου ηγέτη αντανακλά τις πιέσεις από τα κάτω αλλά την ίδια ώρα βρήκαν ήδη έτοιμη ανταπόκριση μέσα στις γραμμές του κινήματος. Οι ηγέτες όλων των κυβερνητικών κομμάτων που (αυτή την περίοδο όλοι μαζί συμμετείχαν στην Διοίκηση του Αγιακούτσο) ήταν σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστοι ανάμεσα στις επαναστατημένες μάζες, που είδαν τους περισσότερους από αυτούς ως καριερίστες, γραφειοκράτες και ανίκανους να καθοδηγήσουν οτιδήποτε.
Ως απόδειξη είχαν ένα σημείο αναφοράς. Η Διοίκηση του Αγιακούτσο επιχείρησε εντελώς άτεχνα, δημοψηφίσματα ανάκλησης , σε βάρος μελών του κοινοβουλίου που στην πραγματικότητα είχαν εκλεγεί από τον κατάλογο των φιλοτσαβικών υποψηφίων.
Παρόλα αυτά , ο ιμπεριαλισμός των Η.Π.Α. έκανε ότι ήταν δυνατό για να επιβάλει το δημοψήφισμα για την ανάκληση του Προέδρου. Σχεδόν σε καθημερινή βάση ο τύπος δημοσίευε απειλητικές δηλώσεις από δημόσιους λειτουργούς του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α. Ως αποκορύφωμα όλων αυτών, οργανώσεις όπως το Κέντρο Κάρτερ και ο Ο.Α.Κ (Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών) ήταν εντός την χώρας, αποσταθεροποιώντας την κατάσταση ακόμη περισσότερο .
Τελικά η Εθνική Εκλογική Επιτροπή αποδέχτηκε τις υπογραφές της αντιπολίτευσης, ακόμη και αν γνώριζε ότι πολλές από αυτές δεν ήταν έγκυρες. Ο Τσάβες με αμφισβητούμενη απόφαση, αποφάσισε να αποδεχτεί την εντολή της Επιτροπής .
Εκείνη την περίοδο ο Χόρχε Μαρτίν ανέφερε :
«Η Εθνική Ένωση Εργαζομένων (UNT) απέρριψε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος βασισμένου σε νοθεία και το Εθνικό Συντονιστικό Κέντρο των Μπολιβαριανών Κύκλων εισηγήθηκε μια κοινή δήλωση με το Μπολιβαριανό Μέτωπο Εργαζομένων με κοινή γραμμή . Η κοινή θέση πάρθηκε σε όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας από πολλές επαναστατικές οργανώσεις. Στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο μια συνάντηση επαναστατικών οργανώσεων καθηγητών , φοιτητών και εργαζομένων ( ανάμεσά τους το Επαναστατικό Μαρξιστικό Ρεύμα και η Επαναστατική Αριστερή Οργάνωση ) πέρασαν ένα ψήφισμα που αντιτιθόταν στο δημοψήφισμα και καλούσε όλο το λαό και τις επαναστατικές οργανώσεις να κινητοποιηθούν ενάντια σε αυτό. Στις 5 μ.μ. , μια εξελισσόμενη συγκέντρωση με 3000 επαναστάτες από περίπου 14 συνοικίες της πρωτεύουσας έλαβε χώρα στην Πλάζα Καράκας, έξω από το κτίριο της Εθνικής Εκλογικής Επιτροπής . Έγινε μια ζωντανή συζήτηση και πέρασαν πολλά ψηφίσματα , ανάμεσά τους τα εξής : 1) να απορριφθεί δυναμικά η νοθεία και να διακηρυχθεί ότι αυτό δε θα γίνει αποδεχτό όποιες όπως και να διαμορφωθούν οι συνθήκες , 2) να απορριφθεί κάθε πιθανότητα να επιτραπεί η νομιμοποίηση της νοθείας μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων κορυφής 3) να αποπεμφθεί από τη χώρα το Κέντρο Κάρτερ και ο Ο.Α.Κ. λόγω του ότι αναμειγνύονται στις διαδικασίες και δεν παραμένουν αμέτοχοι παρατηρητές , 4) να μη γίνει αποδεχτό ότι τα εκλογικά αδικήματα θα μείνουν ατιμώρητα ( όπως συνέβη με τα αδικήματα που διαπράχθηκαν από εκείνους που οργάνωσαν το πραξικόπημα στις 13 Απριλίου 2002 ) ».
Όπως ο Χόρχε Μαρτίν ανέφερε υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα μέσα στις γραμμές του κινήματος :
«Οι αντιδράσεις του λαού όπως εμφανίζονται μπορούν να χωριστούν χοντρικά σε τρεις κύριες ομάδες: σε αυτούς που αποδέχονται το επιχείρημα ότι το δημοψήφισμα θα δώσει μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση στην επανάσταση και τον πρόεδρο και ότι αυτή ήταν η σωστή απόφαση , σε αυτούς που ήταν εξοργισμένοι και αντιτίθονταν στην απόφαση αλλά την αποδέχτηκαν από νομιμοφροσύνη προς τον Τσάβεζ και τελικά σε αυτούς που αντιτίθενται στην απόφαση και επιθυμούν ακόμη να προσπαθήσουν να αγωνιστούν να την αλλάξουν ». (www.handsoffvenezuela.org, 4 Iουνίου 2004 )
Ωστόσο στις 4 Ιουνίου , ο Ούγκο Τσάβες εξαπέλυσε την «Μάχη της Σάντα Ινές» . Η μη δημοφιλής Διοίκηση του Αγιακούτσο αντικαταστάθηκε από τη νέα «Κομμάντο Μαϊσάντα » , περισσότερο αριστερών προσανατολισμών από ότι ο προκάτοχός της σχηματισμός΄. Ο λαός της Βενεζουέλας οργανώθηκε στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια στις εργατικές ενώσεις και στις κοινότητες για να αντιμετωπίσει το δημοψήφισμα ανάκλησης. Σε διάφορες περιοχές η οργάνωση του λαού πήγε πολύ πέρα από τις προσδοκίες της κυβέρνησης .
Σχηματίστηκαν οι UBE ( Μονάδες Εκλογικής Μάχης ) και οι Εκλογικές διμοιρίες. Τα σώματα αυτά έδρασαν σε επίπεδο κοινοτήτων και τα καθήκοντά τους ήταν να πληροφορούν όλους τους πολίτες πώς να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Οι Εκλογικές διμοιρίες και οι UBE αναζητούσαν ψήφους οδό την οδό και πόρτα – πόρτα για την πλευρά του ΟΧΙ . Μερικές πηγές σημειώνουν ότι πάνω από δύο εκατομμύρια Βενεζουελάνοι οργανώθηκαν στις UBE και στις Εκλογικές διμοιρίες .
Οι επαναστάτες κατάλαβαν ότι παρά τη δυσαρέσκεια κάποιων από τους ηγέτες της Μπολιβαριανής Επανάστασης ήταν απόλυτα αναγκαίο να οργανώσουν την ήττα του δημοψηφίσματος ανάκλησης. Στις 15 Αυγούστου ο λαός της Βενεζουέλας έδωσε ένα μάθημα Δημοκρατίας στην υφήλιο. Ο Τσάβες που σκανδαλωδώς είχε στιγματιστεί επανειλημμένα ως «δικτάτορας» υπέβαλε τον εαυτό του σε δημοψήφισμα ανάκλησης .
Μια ακόμα μεγάλη νίκη
Υπήρχαν 4852 εκλογικά κέντρα και 19055 μηχανήματα ηλεκτρονικής εκλογής ώστε να επιτραπεί σε όλους τους Βενεζουελάνους να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Προσήλθαν για να ψηφίσουν 9.789.637 Βενεζουελάνοι . Σε μερικά εκλογικά κέντρα οι ψηφοφόροι στάθηκαν στη σειρά για πάνω από 10 ώρες .
Στην εργατική συνοικία του Πετάρε οι ψηφοφόροι στάθηκαν στην ουρά από τις 4 π.μ. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν μια περίλαμπρη νίκη της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Ο Ούγκο Τσάβες κέρδισε την υποστήριξη του 59,25% των εκλογέων σε μια εκλογική διαδικασία όπου η συμμετοχή ήταν πάνω από 70% .
Τα αποτελέσματα αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την νωθρή συμμετοχή στις εκλογές στις Η.Π.Α και στην Βρετανία. Οι μάζες κατευθύνθηκαν στο Μέγαρο Μιραφλόρες, αυτή τη φορά όχι για να διασώσουν τον Πρόεδρο αλλά για να γιορτάσουν τη μεγάλη νίκη ενάντια στην ολιγαρχία .
Κατά περίεργο τρόπο οι αντιτσαβικοί κλήθηκαν επίσης να γιορτάσουν τη «νίκη» τους. Αυτή ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να προκληθούν συγκρούσεις στους δρόμους και να δημιουργηθούν περισσότερα προβλήματα. Ως συνήθως η αντιπολίτευση ισχυρίστηκε νοθεία, αλλά αυτή τη φορά ούτε ακόμη και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και οι πράκτορες τους στην Βενεζουέλα ( ο ΟΑΚ και το Κέντρο Κάρτερ) δεν τους υποστήριξαν. Είχαν ξεκάθαρα σχέδια να μην αναγνωρίσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος με την πρόκληση χάους στους δρόμους το οποίο θα δικαιολογούσε εξωτερική επέμβαση .
Αλλά το μέγεθος και η κλίμακα της κινητοποίησης των μαζών (συμπεριλαμβανόμενων των μεγαλύτερων διαδηλώσεων στην ιστορία τις χώρας, τις τελευταίες μέρες πριν το δημοψήφισμα ) έπεισαν τους σχεδιαστές της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού ότι οι συνθήκες δεν ήταν πρόσφορες για την επέμβασή τους .
Η ήττα στο δημοψήφισμα επαναλήφθηκε στις περιφερειακές και στις τοπικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2004 , στις οποίες οι Μπολιβαριανοί υποψήφιοι κέρδισαν στις 20 από τις 22 ομόσπονδες πολιτείες της χώρας. Παρόλα αυτά σε αυτές τις εκλογές η βάση του κινήματος εξέφρασε την δυσαρέσκειά της με την μέθοδο επιλογής των Μπολιβαριανών υποψηφίων.
Αυτοί οι υποψήφιοι είχαν επιλεγεί ένα χρόνο πριν από την Διοίκηση του Αγιακούτσο και η βάση του κινήματος δεν ήταν ευχαριστημένη με την ιδέα να μην έχουν ένα λόγο στην επιλογή των υποψηφίων. Αυτή η δυσαρέσκεια έδωσε την αφορμή σε κάποιες οργανώσεις να παρουσιάσουν εναλλακτικούς υποψήφιους .
Οι κριτική που δέχτηκαν από τα κάτω κάποιοι από αυτούς τους υποψηφίους ήταν έγκυρη. Τέτοιου είδους άτομα ήταν ο Κυβερνήτης του Βάργκας και ο Αντόνιο Ροντρίγκεζ οι οποίοι στη διάρκεια του σύντομου πραξικοπήματος του Απριλίου του 2002 στάθηκαν στο πλευρό του πραξικοπηματία προέδρου Καρμόνα .
Οι επαναστατικές οργανώσεις στο Βάργκας οργάνωσαν προκριματικές εκλογές με τη συμμετοχή σχεδόν 14000 λαού .Ο Ροντρίγκεζ πήρε μόλις 1700 ψήφους έναντι σχεδόν 10.000 που ψήφισαν την Γκλάντυς Ρεγκουένα .
Στο τέλος οι μάζες παρά τη θέλησή τους αποδέχτηκαν τους επίσημους υποψηφίους και οι εναλλακτικοί υποψήφιοι δεν είχαν μεγάλη επιτυχία, αλλά η δυσαρέσκεια των μαζών ώθησε τον Ούγκο Τσάβες να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στις προσδοκίες της βάσης και να αντικαταστήσει τις γραφειοκρατικές μεθόδους στην επιλογή των υποψηφίων .
Κατά την διάρκεια των περιφερειακών εκλογών στις 31 Οκτωβρίου 2004 , η Αγροτική Μεταρρύθμιση ήταν το μεγάλο θέμα. Ο Τσάβες ταξίδεψε σε όλη τη χώρα δίνοντας έμφαση στην ανάγκη να προωθηθεί το πρόγραμμα αγροτικής μεταρρύθμισης .
Προέτρεψε τους Μπολιβαριανούς κυβερνήτες να κάνουν συναντήσεις με τους μεγάλους γαιοκτήμονες και να θέσουν ενώπιον τους μια απλή επιλογή, ή θα επιτευχθεί ένα ειρηνικός διακανονισμός με τον οποίο θα παραιτούνταν από μεγάλα κομμάτια της γης τους ή το ζήτημα μπορούσε να λυθεί με σύγκρουση .
Αυτά οι προτροπές είχαν μεγάλη ανταπόκριση σε χιλιάδες χωρικούς σε ομόσπονδες πολιτείες όπως η Ζούλια , το Γιαρακούι και άλλες. Μετά το τέλος της εκστρατείας για το δημοψήφισμα γίναμε μάρτυρες μιας διαρκούς ριζοσπαστικοποίησης των μαζών και μιας στροφής ακόμη προς τα αριστερά από τη μεριά του Τσάβες .
Μετά τις περιφερειακές εκλογές ο Τσάβες συγκέντρωσε τους νεοεκλεγέντες κυβερνήτες και δημάρχους στο στρατόπεδο «Φουέρτε Τιούνα» και απευθύνθηκε σε αυτούς με τραχύ τρόπο. Τους διέταξε όλους να ικανοποιούν τα αιτήματα των μαζών και αν αποτύχουν να το πράξουν ο ίδιος ο Τσάβες θα έπαιρνε την πρωτοβουλία διεξαγωγής δημοψηφισμάτων ανάκλησης τους για να τους εκδιώξει .
Μετά το δημοψήφισμα μια νέα περίοδος επινοήθηκε από το κίνημα και ορίσθηκε ως «η επανάσταση μέσα στην επανάσταση». Αυτό σήμαινε ότι η Μπολιβαριανή επανάσταση έπρεπε να βαθύνει και να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που προκλήθηκαν από γραφειοκρατικά στοιχεία και οπορτουνιστές που είχαν «σαλτάρει» στην αμαξοστοιχία του Τσάβες.
Την ίδια ώρα ο μόνος τρόπος για να ελέγξουν την γραφειοκρατία είναι μέσω της «ενδυνάμωσης» του λαού. Παρόλο που αυτή η διαδικασία είναι γεμάτη σύγχυση, φαίνεται ότι οι μάζες θέλουν να παίξουν έναν ενεργό ρόλο . Αυτή η διαδικασία επίσης δείχνει ότι η Βενεζουελάνικη Επανάσταση είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ορχήστρα του ενός ανδρός, κάτι πολύ περισσότερο από «χειροκροτητές του Τσάβες».
Η Βενεζουελάνικη Επανάσταση εμφανίζει κοινά χαρακτηριστικά που μπορούν να βρεθούν σε όλες τις επαναστάσεις. Το αποφασιστικότερο από όλα είναι η προσπάθεια για απόκτηση ελέγχου των μαζών πάνω στην ίδια τους της μοίρα. Ο Τσάβες συνειδητά έχει ενθαρρύνει αυτή τη διαδικασία με την έκκληση του για αγώνα ενάντια στη γραφειοκρατία .
Εν τω μεταξύ, στα παρασκήνια η ολιγαρχία της Βενεζουέλας σχεδίαζε μια ακόμη επίθεση ενάντια στη Βενεζουελάνικη Επανάσταση. Στις 18 Νοεμβρίου, ο εισαγγελέας Ντανίλο Άντερσον σκοτώθηκε από έκρηξη, καθώς επέστρεφε σπίτι του μετά το τέλος των μαθημάτων του στο Πανεπιστήμιο. Ο Άντερσον ήταν υπεύθυνος για την προσαγωγή σε δίκη διαφόρων αντιπάλων του Προέδρου Ούγκο Τσάβες που κατηγορούνταν για τη συμμετοχή τους στο στρατιωτικό πραξικόπημα της 11ης Απριλίου 2002 . Οι έρευνές του έριξαν φως πάνω στα γεγονότα γύρω από το στρατιωτικό πραξικόπημα και αυτό τρομοκράτησε την ολιγαρχία της Βενεζουέλας .
Η επανάσταση επιταχύνεται, ο σοσιαλισμός στο προσκήνιο
Από τις αρχές του 2005 έχουμε δει την Μπολιβαριανή επανάστση να στρέφεται προς τα αριστερά. Σε μια μαζική συγκέντρωση 1εκ ανθρώπων στις 10 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Τσάβες ανακοίνωσε ένα νέο διάταγμα που είχε ως στόχο να επιταχύνει την αγροτική μεταρρύθμιση. Τα «Ζαμοριανά Διατάγματα» είναι στην πραγματικότητα αρκετά μετριοπαθή διατάγματα και στη φρασεολογία τους μακριά από οποιαδήποτε απειλή της ατομικής ιδιοκτησίας. Ωστόσο, κάτω από τις παρούσες συνθήκες τέτοιοι μετριοπαθείς νόμοι μπορούν να «ερμηνευτούν» από τις μάζες με ένα πιο ριζοσπαστικό τρόπο και να οδηγήσουν σε καταλήψεις .
Η αντίδραση των ιμπεριαλιστών σε αυτό το παραπέρα βήμα προς τα εμπρός σε σχέση με την αγροτική μεταρρύθμιση είναι αυτή της υστερίας. Η επέμβαση στην αγροτική ιδιοκτησία «Ελ Τσαρκότε» τρομοκράτησε τους καπιταλιστές σε όλο τον κόσμο. Η αγροτική ιδιοκτησία αυτή που ανήκει στο Βρετανική εταιρία Vestey Group αποτελείται από 13000 εκτάρια (32000 στρέμματα) γης και παράγει 450.000 κιλά βοδινού κρέατος κάθε χρόνο .
Μόλις 10 μέρες μετά την επέμβαση στο Ελ Τσαρκότε από τον Κυβερνήτη του Κογιέντες, ο Ούγκο Τσάβες υπέγραψε το διάταγμα 3438 που επιδοκίμαζε την εθνικοποίηση της Venepal κάτω από εργατικό και κρατικό έλεγχο. Η Venepal ήταν μια από τις μεγαλύτερες χαρτοβιομηχανίες στη Βενεζουέλα και την Λατινική Αμερική. Απασχολούσε ένα σύνολο 1600 εργαζομένων και έλεγχε το 40% της εθνικής αγοράς χάρτου. Τον Ιούλιο του 2003 οι ιδιοκτήτες της (που συμπαθούσαν το πραξικόπημα της αντιπολίτευσης) δήλωσαν πτώχευση και οι εργαζόμενοι απάντησαν καταλαμβάνοντας το εργοστάσιο και ξεκίνησαν τη διαδικασία της παραγωγής κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα ήταν ότι ο Τσάβες δήλωσε ότι όλες οι επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν ή έκλεισαν θα περνούσαν υπό τον έλεγχο του κράτους της Βενεζουέλας. Η εθνικοποίηση της Venepal βοήθησε να αναζωπυρωθεί η συζήτηση πάνω στο θέμα των κατειλημμένων εργοστασίων όπως στην περίπτωση της Κονστρουκτόρα Νασιονάλ ντε Βαλβούτας ( CNV) και άλλων που ήταν στην ίδια θέση .
Στο τέλος Ιανουαρίου στο Πόρτο Αλέγκρε ο Ούγκο Τσάβες έκανε μια από τις πιο ριζοσπαστικές ομιλίες του μέχρι σήμερα. Στο κατάμεστο Στάδιο Γκιγκαντίνιο στη συνάντηση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ το 2005 δήλωσε :
«Καθημερινά πείθομαι ολοένα περισσότερο και δεν υπάρχει στο μυαλό μου καμιά αμφιβολία, όπως πολλοί διανοούμενοι έχουν πει , ότι είναι απαραίτητο να υπερβούμε τον καπιταλισμό. Αλλά ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεραστεί από μόνος του, αλλά μέσω του σοσιαλισμού , του αληθινού σοσιαλισμού με ισότητα και δικαιοσύνη . Είμαι όμως επίσης πεπεισμένος ότι μπορούμε να το πετύχουμε αυτό κάτω από δημοκρατία, αλλά όχι από τον τύπο της δημοκρατίας που έχει επιβληθεί από την Ουάσιγκτον» ( venezuelanlysis.com , 30 Iανουαρίου 2005 ).
Αυτή η ομιλία και η επαναβεβαίωση αυτής της θέσης ένα μήνα αργότερα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του Τσάβες «Αλό Πρεζιντέντε » ήταν ένα σημείο καμπής στη Βενεζουελάνικη Επανάσταση και στην Ιδεολογική εξέλιξη του Τσάβες. Η εμπειρία διδάσκει ότι «μέσα στα όρια του καπιταλισμού τα προβλήματα της ανισότητας , της φτώχειας και της εξαθλίωσης των μαζών δεν μπορούν να λυθούν» όπως ο Τσάβες εξήγησε. Ο ίδιος ο Τσάβες έχει αποδεχτεί ότι δεν πρόκειται να συγκρουστεί με τους καπιταλιστές, αλλά όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του λαού της Βενεζουέλας έχουν ειδωθεί πάντοτε ως απειλή από ολιγαρχία της Βενεζουέλας. Ο Τσάβες έτεινε χείρα στους καπιταλιστές για να γίνουν τμήμα της Μπολιβαριανής Επανάστασης, αλλά αυτοί πάντα αντιτίθονταν σε μια διαδικασία που θα διασφάλιζε τη δημιουργία μιας πραγματικής δημοκρατίας όπου όλοι οι Βενεζουελάνοι θα είχαν ένα λόγο .
Ο ιμπεριαλισμός δεν παραιτείται από τα σχέδιά του
Στις αρχές του 2005 οι φραστικές επιθέσεις και οι διπλωματικές προκλήσεις του ιμπεριαλισμού των Η.Π.Α. ενάντια στην Βενεζουελάνικη Επανάσταση συνεχίστηκαν. Τον Ιανουάριο, οι Κολομβιανοί πράκτορες απήγαγαν τον ακτιβιστή του FΑRC Ροντρίγκο Γκράντα στο Καράκας. Αυτή ήταν μια πεντακάθαρη μορφή παραβίασης της Βενεζουελάνικης εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η ενέργεια προκάλεσε διπλωματική κρίση μεταξύ της φιλοαμερικανικής , ακροδεξιάς κυβέρνησης της Κολομβίας και της κυβέρνησης της Βενεζουέλας. Ο στόχος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν να χρησιμοποιήσει τις μαριονέτες του στην περιοχή (π.χ τον Κολομβιανό Πρόεδρο Ουρίμπε ) για να συνδέσει την κυβέρνηση του Τσάβες με την τρομοκρατία και το FARC και τότε να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία για διεθνή επέμβαση .
Τελικά η Βενεζουέλα έκλεισε τα σύνορα με την Κολομβία και σταμάτησε τις εμπορικές συναλλαγές στην περιοχή. Η Κοντολίζα Ράις εκτόξευσε απειλές στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας. Είπε ότι ο Ούγκο Τσάβες ήταν μια αρνητική δύναμη στην Λατινική Αμερική . Πιο πρόσφατα ακολούθησε ο Ράμσφελντ. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Η.Π.Α. και η ολιγαρχία της Βενεζουέλας περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να επανέλθουν. Γνωρίζουν ότι η κατάσταση είναι υπέρ της επανάστασης και έτσι δεν μπορούν να επέμβουν όσο σύντομα θα επιθυμούσαν. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι η επαναστατική διαδικασία είναι αναπότρεπτη. Στην πραγματικότητα η αδύναμη θέση τους στην κοινωνία τους κάνει πιο επικίνδυνους. Είναι ξεκάθαρο ότι ένα τμήμα της αντιπολίτευσης και του ιμπεριαλισμού σκέφτονται σοβαρά την πολιτική δολοφονία του Τσάβες ως τη μόνη εξέλιξη. Αυτό συζητήθηκε ακόμη και δημόσια στο ραδιόφωνο και σε τηλεοπτικά προγράμματα στο Μαϊάμι, όπου έχει βρει καταφύγιο η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας .
Οι μεγάλες κατακτήσεις του κινήματος όπως οι «μισιόνες» και τα δημοκρατικά δικαιώματα που επιτεύχθηκαν πρέπει να υπερασπιστούν. Είναι ξεκάθαρο ότι κανένα από αυτά τα σπουδαία επιτεύγματα δεν είναι ασφαλή όσο η ολιγαρχία συγκεντρώνει στα χέρια της την οικονομική δύναμη. Ο Τσάβες έκανε την παρατήρηση ότι κάτω από τον καπιταλισμό δεν υπάρχει διέξοδος για την Λατινοαμερικάνικες μάζες. Η αντίδραση μπορεί να ηττηθεί οριστικά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μάζες να λυθούν ανεπιστρεπτί μόνο με την νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Βενεζουέλα και τη διάχυσή της σε όλο το μήκος και το πλάτος της Λατινικής Αμερικής, στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
Συνδικαλιστές, φοιτητές, ακτιβιστές ενάντια στον πόλεμο και όλοι οι προοδευτικοί και ειλικρινείς άνθρωποι οπουδήποτε, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης με τους Βενεζουελάνους αδελφούς και αδελφές μας και τον γεμάτο κουράγιο αγώνα τους. Είναι μια ευκαιρία να οικοδομήσουμε αλληλεγγύη με ένα κίνημα όχι αφού έχει ηττηθεί όπως έγινε στο παρελθόν, αλλά όσο ακόμη νικάει και μπορεί να οδηγηθεί στη μεγαλύτερη νίκη. Αυτή τη φορά ας μην οργανωθούμε απλά για να αποτρέψουμε μια ιμπεριαλιστική επέμβαση, αλλά για να υπερασπιστούμε μια διαδικασία που φέρνει ελπίδα στις μάζες σε όλη τη Λατινική Αμερική και σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ !
