Το 20ο Συνέδριο και μετά, ήτανε η συνέχεια της «αποσταλινοποιημένης» γραφειοκρατικής εξουσίας
Όπως προανέφερα, το μόνο που έκαναν τα τσιράκια του Στάλιν στο περίφημο 20ο Συνέδριο και μάλιστα σε ειδική κλειστή συνεδρίαση ήτανε να «αποσταλινοποιήσουν» την γραφειοκρατία, γιατί δεν άντεχαν πλέον οι Λαοί της ΕΣΣΔ και των Λαικών Δημοκρατιών να κυβερνώνται με τις σταλινικές μεθόδους. Γι αυτό αναγκάστηκαν, με συντριβή καρδίας, να αποκαθηλώσουν τον Στάλιν, χωρίς να αγγίξουν στο ελάχιστο τα υπερβολικά προνόμια της γραφειοκρατίας. Περιόρισαν την κριτική τους στο ζήτημα της προσωπολατρίας και αποκατέστησαν τους διωχθέντες επί Στάλιν, με εξαίρεση, όπως ήταν φυσικό, τον μεγάλο πολέμιο της γραφειοκρατίας ,Τρότσκι! Και αυτό ήτανε όλο..! Αυτό που στην πραγματικότητα ανάγκασε τους γραφειοκράτες να «αποσταλινοποιθούν» και να παρουσιάσουν ένα πιο Δημοκρατικό προσωπείο, ήτανε τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα –και σε καμία περίπτωση αντεπαναστατικά-που ξέσπασαν, μετά το θάνατο του Στάλιν, στις Λαϊκές Δημοκρατίες και ιδιαίτερα, στη Γερμανία το 1953 και στην Ουγγαρία το 1956. Οι Λαϊκές μάζες ξεσηκώθηκαν ενάντια στη γραφειοκρατία και τα προνόμια της, για Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και ελευθερία, για να πάρουν την εξουσία από τα χέρια της γραφειοκρατίας. Η αντεπαναστατική γραφειοκρατία με επί κεφαλής τα τσιράκια Στάλιν, στην πρώτη περίπτωση και στην συνέχεια τον «αποσταλινοποιηθέντα» Χρουστσόφ, στη δεύτερη, πέτυχαν να πνίξουν στο αίμα τις πρώτες προσπάθειες της εργατικής τάξης, να πάρουν την εξουσία, για να δημιουργήσουν τις συνθήκες, για ένα πραγματικά υγιές Σοσιαλιστικό καθεστώς. Παραποιώντας την αλήθεια οι γραφειοκράτες και τα φερέφωνα τους ΚΚ στη Δύση και όχι μόνο, το παρουσίασαν και συνεχίζουν-όχι πλέον όλα- να το παρουσιάζουν, με το ΚΚΕ πρώτο και καλύτερο, σαν έργο της καπιταλιστικής αντεπανάστασης. Τώρα, που οι γραφειοκράτες έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο και ηγήθηκαν της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, οι σωστοί κομμουνιστές οφείλουν τουλάχιστον να δουν, ότι η αντεπανάσταση βρισκόταν στο απέναντι του εξεγερμένου λαού οδόφραγμα!!!
Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη για την επιβεβαίωση της αλήθειας να μεταφέρω, εντελώς συνοπτικά τα γεγονότα και κυρίως τα αιτήματα των απεργών και των εξεγερμένων εργατών, που ήταν καθαρά επαναστατικά. Μετά τον θάνατο του Στάλιν στις 6 Μάρτη του 1953, οι εργάτες στις Λαϊκές Δημοκρατίες διαισθάνθηκαν, ότι είχε έρθει ο καιρός να τερματίσουν με το καταπιεστικό καθεστώς, που τους είχαν επιβάλλει ο Στάλιν και οι γραφειοκράτες, ντόπιοι και Ρώσοι. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από το Πλζέν, ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της Τσεχοσλοβακίας. Άρχισαν, με μια εντελώς αυθόρμητη διαδήλωση διαμαρτυρίας, ενάντια σε μερικές νομισματικές αλλαγές για να αποκτήσει στην εξάπλωση της πολιτικά αιτήματα όπως: Μεγαλύτερη συμμετοχή στη διεύθυνση των εργοστασίων, κατάργηση της εργασίας με το κομμάτι, παραίτηση της κυβέρνησης κι ελεύθερες εκλογές. Μετά δυο βδομάδες στις 17 Ιούνη 1953, εξεγέρθηκαν οι εργάτες ,με πρώτους τους οικοδόμους στο Α. Βερολίνο , με αιτήματα οικονομικά και πολιτικά .Η εξέγερση των εργατών απλώνονταν παρά την αιματηρή καταστολή τους από τα γραφειοκρατικά τανκς, στη μια μετά την άλλη Λαϊκή Δημοκρατία, με μεγαλύτερη ένταση , όπως στην Πολωνία, Ρουμανία ,για να κορυφωθεί τον Οχτώβρη του 1956, σε επαναστατική έκρηξη στην Ουγγαρία. Στην Ουγγαρία, τα γεγονότα ξεκίνησαν με μια μεγάλη μαζική διαδήλωση συμπαράστασης «για να εκφράσουμε τη βαθειά συμπάθεια και αλληλεγγύη προς τους Πολωνούς αδελφούς μας» στον αγώνα τους για την ελευθερία. «Από την πρώτη κιόλας μέρα της επανάστασης, ένα αληθινά προλεταριακό κίνημα είχε εκφραστεί με την αυθόρμητη συγκρότηση Συμβουλίων σ’ όλη την Ουγγαρία. Τα Συμβούλια αυτά που κατά ένα μέρος είχαν απομονωθεί από τον Κόκκινο Στρατό, προσπάθησαν αμέσως να συγκροτήσουν μια ομοσπονδία. Ως το τέλος της πρώτης βδομάδας, είχαν, στην ουσία, εγκαθιδρύσει μια Συμβουλιακή Δημοκρατία.» (Η Ουγγρική Επανάσταση σελ78 Άντυ Άντερσον).
Τα κυριότερα αιτήματα , όπως συνοψίζω από ένα ψήφισμα της Ένωσης Συγγραφέων και από ένα ψήφισμα, του νεοσχηματισμένου Εθνικού Συμβούλιου των Ελεύθερων Συνδικάτων ήταν: « 1.Ανεξάρτητη εθνική πολιτική βασισμένη στις αρχές του σοσιαλισμού. 2.Ισότηταστις σχέσεις με την ΕΣΣΔ και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες 3. Αναθεώρηση των οικονομικών συμφωνιών, σύμφωνα με το πνεύμα της ισότητας των εθνικών δικαιωμάτων 4. Τη διεύθυνση των εργοστασίων από εργάτες και ειδικούς. Συγκρότηση Εργατικών Συμβουλίων σ’ όλα τα εργοστάσια για να εγκαθιδρυθεί α) η εργατική διεύθυνση και β) ένας ριζικός μετασχηματισμός του συστήματος του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας από το κράτος. 5. Πλήρη αντιπροσώπευση της εργατικής τάξης….6. Αναπροσαρμογή των μισθών: άμεση αύξηση κατά 15%των μισθών κάτω από 800 φορίντ και κατά 10% των μισθών κάτω από 1500 φορίντ. Να θεσπισθεί σαν ανώτατο όριο των μηνιαίων μισθών το ποσό των 3500 φορίντ. [ Αυτό κι αν ήταν το αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στους προνομιακούς μισθούς της γραφειοκρατίας ].Συνεχίζω: «7. Αύξηση των πιο χαμηλών συντάξεων 8. Αύξηση των οικογενειακών επιδομάτων 9.Επιτάχυνση της κατασκευής κατοικιών από το κράτος». [(οπ.π σελ 55, 82) , γενικά για τις Επαναστατικές εξελίξεις στις Λ. Δ, συμβουλεύτηκα το πάρα πάνω βιβλίο]
Είναι φανερό, από τα παραπάνω αιτήματα, ότι οι επαναστατικοί αγώνες στις Λ.Δ-όπως και αυτοί του 1968 «Άνοιξη της Πράγας»καθώς επίσης και της Πολωνίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80-είχαν σαν κύριο στόχο την γραφειοκρατία , τα προνόμια της και την εξουσία της , για την αποκατάσταση της εξουσίας της εργατικής τάξης , « της Δικτατορίας του Προλεταριάτου», για την δημιουργία υγιών Σοσιαλιστικών καθεστώτων και δεν ήταν σε καμία περίπτωση έργο της αντεπανάστασης όπως η γραφειοκρατία και τα αλλοτριωμένα φερέφωνα της, ΚΚ στη δύση παρουσίασαν!
Αντίθετα, η νίκη των στρατευμάτων της γραφειοκρατίας ήτανε νίκη της αντεπανάστασης, γιατί διατήρησε την εξουσία της , γιατί δημιούργησε στις μάζες Δύσης και Ανατολής αντιπάθεια, απογοήτευση και αδιαφορία για το παρόν και το μέλλον του «υπαρκτού σοσιαλισμού, μίσος και απομάκρυνση από τα ΚΚ, όπου πλέον είχαν μετατραπεί σε κομμάτι του κρατικού μηχανισμού της γραφειοκρατίας. Οι συνέπειες της ήττας των κινημάτων στις Λ.Δ της Α. Ευρώπης , βοήθησαν την γραφειοκρατία να πριονίσει πάρα πέρα τα θεμέλια της Εθνικοποιημένης και σχεδιασμένης οικονομίας και να ανοίξει το δρόμο για την αναίμακτη καπιταλιστική παλινόρθωση, κρατώντας πλέον σαν καπιταλιστές, στην ιδιοκτησία τους τα «φιλέτα» της οικονομίας, βιομηχανίες και μεγάλες επιχειρήσεις, χωρίς να πληρώσουν μία!!! Δικαιώνοντας δυστυχώς πλήρως την πρόβλεψη του Τρότσκι.
Σ’ ένα κείμενο του προσυνεδριακού διαλόγου γράφεται το εξής σημαντικό: «Θα σταθώ σε ένα βασικό ερώτημα που απασχολεί πολλούς μέσα και έξω από το κόμμα: πώς μπόρεσε να γίνει η ανατροπή του σοσιαλισμού «σε μια χώρα με 20 εκατομμύρια κομμουνιστές και 40 εκατομμύρια κομσομόλους», όπως είπε σε ομιλία του στέλεχος του ΚΚΡΟ στο πρόσφατο Συνέριο του Κόμματος τους» (Ριζ. 5/2/09) Αυτό και μόνο το ερώτημα δείχνει πόση μεγάλη συσκότιση έχει ρίξει η ηγεσία του ΚΚΕ πάνω στις πραγματικές αιτίες της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και τον αποφασιστικό, για την καπιταλιστική παλινόρθωση, ρόλο της γραφειοκρατίας. Γιατί αυτό το ερώτημα δεν θα υπήρχε, επειδή το κόμμα θα είχε καταλάβει ότι: τα 20 και τα 40 εκατομμύρια δεν ήτανε «κομμουνιστές» και «κομσομόλοι», αλλά γραφειοκράτες του «κερατά», πού πρωτοστάτησαν στην αντεπανάσταση!!!! Και μιλάμε για κατάρρευση, επειδή δεν υπήρξε ίχνος αντίστασης.
Γιατί το καθεστώς της ΕΣΣΔ άντεξε 70 χρόνια ;
Έθεσα αυτό το ερώτημα γιατί είναι υπαρκτό, όταν μιλάμε, για ένα εργατικό κράτος με γραφειοκρατικό «καρκίνωμα» σχεδόν από τα πρώτα χρόνια της γέννησης του. Η απάντηση βρίσκεται σε μια σειρά παράγοντες, τους οποίους θα αναλύσω συνοπτικά. Ο πρώτος σημαντικός παράγοντας, καθοριστικής σημασίας, η δύναμη, αντοχή και υπεροχή της Εθνικοποιημένης και Σχεδιασμένης οικονομίας, απέναντι στον καπιταλισμό, την αγορά του και το «αόρατο χέρι της», που κατάφερε μέσα σε λίγες δεκάδες χρόνια, να μετατρέψει μια καθυστερημένη χώρα, τη Ρωσία, στη δεύτερη ανεπτυγμένη οικονομική δύναμη στο πλανήτη, παρά και ενάντια στα πολιτικά και οικονομικά εγκλήματα της γραφειοκρατίας. Στους άλλους παράγοντες, χρειάζεται πριν απ’ όλα να δούμε, την μεγάλη συμπάθεια και επαναστατική αφύπνιση που προκάλεσε στις προλεταριακές μάζες σ’ όλο τον πλανήτη, με επίκεντρο τις επαναστατικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Αυτό έριξε το ηθικό των επιτελείων των ιμπεριαλιστών, αλλά ταυτόχρονα τους έκανε πιο έμπειρους, γι αυτό και στηρίχθηκαν κατ’ αρχή στην σοσιαλδημοκρατία και μετέπειτα στο κύρος της Σοβιετικής γραφειοκρατίας , με ηγέτη τον πάλαι ποτέ μπολσεβίκο Στάλιν , για να συντρίψουν τις μεγάλες επαναστάσεις του μεσοπολέμου, για τις οποίες έχω ήδη αναφερθεί
Παρά τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα της γραφειοκρατίας στην ΕΣΣΔ, την βίαιη κολεκτιβοποίηση και την εξόντωση εκατομμυρίων αγροτών-πέρα από τους κουλάκους- την χωρίς μέτρο τραβηγμένη από τα μαλλιά εκβιομηχάνιση –για τα πολιτικά εγκλήματα έχω ήδη αναφερθεί-το καθεστώς συνέχιζε να επιβιώνει και να έχει την υποστήριξη των μαζών, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή το στρατόπεδο του καπιταλισμού συνταράσσονταν καθ’ όλη την δεκαετία του ’30 από την μεγάλη οικονομική κρίση και την επαναστατική, που επακολούθησε. Αυτή την περίοδο η γραφειοκρατία παρά τα λάθη της, έπαιζε προοδευτικό ρόλο, σε σχέση με την αστική τάξη, γιατί ανέπτυσσε τις παραγωγικές δυνάμεις-παρ’ ότι η ύπαρξη της προετοίμαζε τους όρους της καπιταλιστικής παλινόρθωσης- και όπως έχει εξηγήσει ο Μαρξ, όσο ένα καθεστώς αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις και την παραγωγικότητα συνεχίζει να επιβιώνει, όσο άδικο, εκμεταλλευτικό κι αν είναι.
Ο 2ος παγκόσμιος, με την νίκη της ΕΣΣΔ ενάντια στο φασισμό και την προέλαση του κόκκινου στρατού μέχρι το Βερολίνο-παρά το μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές- βοήθησαν την γραφειοκρατία και το Στάλιν να βγει προσωρινά από την κρίση, εξ αιτίας της κοινωνικής δυσαρέσκειας, που είχανε δημιουργήσει, οι πλαστές δίκες και οι μεγάλες εκκαθαρίσεις, κομμουνιστών, διαφωνούντων και μη, στις μάζες της ΕΣΣΔ και διεθνώς. Η δημιουργία καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού της ΕΣΣΔ, η νίκη της μεγάλης Κινέζικης επανάστασης και η ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, στρίμωξαν τους ιμπεριαλιστές, ενίσχυσαν την γραφειοκρατία και έβγαλαν κατά κάποιο τρόπο την ΕΣΣΔ από την απομόνωση.
Πάνω από τα 2/5του πλανήτη βρέθηκαν κάτω από καθεστώς εθνικοποιημένης και σχεδιασμένης οικονομίας , αλλά κάτω από την εξουσία της γραφειοκρατίας. Θα μπορούσαμε να είχαμε τελειώσει με τον καπιταλισμό, αν η γραφειοκρατία είχε φύγει από την μέση! Ό λεγόμενος «τρίτος κόσμος», μεταπολεμικά και σχεδόν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 συγκλονίζονταν από επαναστατικά κινήματα, σε Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία, ένα τεράστιο μέτωπο κινημάτων , που είχε φέρει σε αδιέξοδο τον ιμπεριαλισμό και ιδιαίτερα τον Αμερικάνικο, μετά μάλιστα και την ντροπιαστική ήττα του στο Βιετνάμ!
Η καπιταλιστική κρίση του1973-74 και η Πορτογαλική επανάσταση, δίνουν νέα ώθηση στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική και μια σειρά αποικίες ανεξαρτητοποιούνται. Την ίδια περίοδο καταρρέουν οι δικτατορίες σε Ελλάδα , Ισπανία και εμφανίζονται στις χώρες αυτές και την Γαλλία αριστερά Σοσιαλιστικά κόμματα, όπου στο προγράμματα τους κυριαρχεί η εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Ο ιμπεριαλισμός ζει τις χειρότερες μέρες του.
Ωστόσο, την ίδια περίοδο και πιο εμφανώς, από την δεκαετία του ’60, τα γραφειοκρατικά καθεστώτα εμφανίζουν στοιχεία κρίσης στην οικονομία και στις μεταξύ τους σχέση, με κορυφαία σύγκρουση την Σινο-Σοβιετική, η οποία παίρνει και πολιτικό χαρακτήρα. Γραφειοκρατία και ιμπεριαλισμός ζούνε μια παράλληλη κρίση, με την μόνη ουσιαστική διαφορά, ότι ο καπιταλισμός γνωρίζει μεταπολεμικά μια θεαματική ανάπτυξη, σε αντίθεση με τα γραφειοκρατικά καθεστώτα και ιδιαίτερα την ΕΣΣΔ που έμπαιναν σε διαδικασία οικονομικής κρίσης, επειδή η γραφειοκρατία μετατρεπόταν σε απόλυτο φρένο της εθνικοποιημένης και σχεδιασμένες οικονομίας. Ο σχετικά προοδευτικός της ρόλος έληξε στο σημείο, όπου κατάφερε τις καθυστερημένες οικονομίες να τις μετατρέψει σε ανεπτυγμένες. Μια πολυσύνθετη ανεπτυγμένη οικονομία δεν μπορεί να προχωράει και να αναπτύσεται πλέον από τα πάνω με γραφειοκρατικά διατάγματα, δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός, σύμφωνος με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, απ’ αυτούς ,που έχουνε αποξενωθεί από τις μάζες .Με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι σπατάλες, η διαφθορά και το αλλοπρόσαλλο φαινόμενο την συνεχή αλλαγή των οικονομικών μέτρων, από την κάθε νέα ηγεσία. Γιατί όπως γράφει και ο σ/φος Μπιτσάκης στο βιβλίο του «ένα φάντασμα πλανιέται»: «Η στρεβλή, αντιδημοκρατική σχεδιοποίηση γεννούσε την αναρχία και το χάος. Μεταξύ άλλων, την σπατάλη των πρώτων υλών και της ενέργειας, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την εξάντληση των αποθεμάτων της πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας»(σελ221 εκδ ΣΤΑΧΥ) Αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις από πλευράς γραφειοκρατίας, δείχνανε από την μια την σοβαρότητα του προβλήματος και από την άλλη την αδυναμία της γραφειοκρατίας να αντιμετώπιση το πρόβλημα, η λύση του οποίου βρίσκονταν, στην ανατροπή και την κατάργηση της. Η λύση βρίσκονταν στην επιστροφή των μαζών στην εξουσία και την Σοσιαλιστική οικοδόμηση, με δημοκρατικά από την βάση των εργατών σχεδιασμένη οικονομία.
Αυτό σήμαινε πολιτική επανάσταση! Αλλά δυστυχώς, οι προσπάθειες των Λενινιστών και των εργατών είχανε πνίγει στο αίμα από τους γραφειοκράτες σ’ όλες τις χώρες του (αν)υπαρκτού «σοσιαλισμού». Την δεκαετία του ’30 στην ΕΣΣΔ και μεταπολεμικά στις « Λαϊκές Δημοκρατίες»,όπου οι εργάτες προσπάθησαν κατ’ επανάληψη ,Α Γερμανία , Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ξανά και ξανά Πολωνία. Όμως ηττήθηκαν χωρίς καμιά ουσιαστική βοήθεια από την παγκόσμια εργατική τάξη, την οποία φρόντιζαν να εμποδίσουν τα ΚΚ και η Σοσιαλδημοκρατία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει το ηθικό των εργατών ,να αδιαφορούν για την παραγωγή και τα πλάνα και γενικά να αναπτύξουν μίσος για το καθεστώς και ιδιαίτερα για τα ΚΚ και τους λεγόμενους κομμουνιστές.
Οι εθνικές συγκρούσεις των γραφειοκρατών, ΕΣΣΔ-Κίνας, Κίνας-Βιετνάμ κλπ, που πήραν και τον χαρακτήρα πολέμων , ξεφτίλισαν στα μάτια των μαζών «Το προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» και το όραμα του Σοσιαλισμού , αυτό αποτελούσε μια έμμεση ιδεολογική νίκη για τον ιμπεριαλισμό, που τον βοηθούσε να σηκωθεί από το καναβάτσο ,όπου τον είχαν ρίξει τα κινήματα. Οι εθνικές συγκρούσεις των γραφειοκρατών, είχαν τη βάση τους στην « ανεξάρτητη οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε κάθε χώρα», πολιτική θέση που ήταν σύμφωνη με την διατήρηση των προνομίων της κάθε εθνικής γραφειοκρατικής κάστας. Ξέχασαν ότι βασικό στοιχείο του Σοσιαλισμού, είναι ο θάνατος της εθνικής οικονομίας- κάτι που έχει ήδη πραγματοποίηση ο ιμπεριαλισμός για τα συμφέροντα μιας δράκας καπιταλιστών και ιμπεριαλιστικών εθνών- και η κατάργηση των συνόρων, για την συγκρότηση της Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Κοινωνίας . Εντάξει, η ΕΣΣΔ κατά την διάρκεια του μεσοπόλεμου ήταν απομονωμένη , μετά τον 2ο Παγκόσμιο, είχε μεγάλη παρέα, γιατί ο «μεγάλος συνεπής» Στάλιν δεν δέχτηκε να συμπεριλάβει στην ΕΕΣΔ τις Λ Δημοκρατίες, της Α Ευρώπης και της Κίνας, ισότιμα και βέβαια, με την σύμφωνη γνώμη των λαών; Γιατί αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τα πολιτικά, τα εθνικά και οικονομικά συμφέροντα της σοβιετικής γραφειοκρατίας! Τα οικονομικά προβλήματα της, επέβαλλαν την εκμετάλλευση των χωρών αυτών- τις οποίες υποτίθεται βοηθούσε να ανασυγκροτηθούν – μέσα από άνισες, προς όφελος της , εμπορικές σχέσεις. Ένα από τα αιτήματα της επανάστασης της Ουγγαρίας ήταν, όχι χωρίς αιτία: « ισότητα στις σχέσεις μεταξύ Ουγγαρίας και Σοβιετικής Ένωσης, πλήρη δημοσίευση όλων των εμπορικών συμφωνιών».( ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1956 σελ 52) Είναι βέβαιο, ότι η Ένωση όλων των χωρών σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, χωρίς την γραφειοκρατία, κάτω από την Δημοκρατική Εξουσία των εργατών, θα απελευθέρωνε τις παραγωγικές δυνάμεις και την ανάπτυξη, σε τέτοιο βαθμό, που θα καθιστούσε θεωρητικά ικανή την συντριβή του ιμπεριαλισμού μέσα από τον δρόμο της οικονομίας!
Αλλοίμονο, η κρίση των γραφειοκρατικών καθεστώτων, ο αυταρχισμός η έλλειψη κάθε ίχνους Δημοκρατίας και οι μεταξύ τους εθνικιστικές πολεμικές συγκρούσεις, θάμπωναν ολοένα και περισσότερο το Σοσιαλιστικό όραμα στις εργατικές μάζες στο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό στερούσε την προοπτική και την πολιτική διέξοδο στα κινήματα και τους αγώνες των εργαζομένων. Αντίθετα βοηθούσε τον ιμπεριαλισμό να ισορρόπηση , να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη του και αλλάζοντας προοδευτικά το ταξικό ισοζύγιο, να περάσει σε φάση αντεπίθεσης. Σημαντική βοήθεια στον ιμπεριαλισμό έδωσε και αντιΛενινιστική θεωρία της «Ειρηνικής Συνύπαρξης», που όπως ομολογούν και οι θέσεις της ΚΕ: «Έτσι, επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχτεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν από την παγκόσμια κυριαρχία του».(σελ 33 θ 29) Και αυτή η θέση αναπτύχθηκε την περίοδο, που τα επαναστατικά κινήματα των μαζών κυριαρχούσαν σχεδόν σ’όλο τον πλανήτη! Η άποψη του Λένιν πάνω σ’ αυτό ήταν ότι: « Όσον καιρό υπάρχουν ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά: τελικά θα νικήσει ή ο ένας ή ο άλλος. Θα ψάλει τη νεκρώσιμη ακολουθία ή της Σοβιετικής Δημοκρατίας ή του Παγκόσμιου Καπιταλισμού»( τ. 42 σελ 78) Τελικά η γραφειοκρατία φρόντισε να «ψάλει» μαζί με τον ιμπεριαλισμό την «νεκρώσιμη ακολουθία της Σοβιετικής Δημοκρατίας»!!!
Κάτω απ’αυτές τις συνθήκες μπήκαν οι βάσεις για την ήττα και τον εκφυλισμό, των επαναστατικών κινημάτων και του αντάρτικου κατ’ αρχή στη Λ. Αμερική και στη συνέχεια σε Αφρική και Ασία, μιλάμε από το τέλος της δεκαετίας του ’70 και μετά. Στην Ευρώπη οι Εργατικοί δίνουν χέρι βοήθειας στη Θάτσερ να νικήσει τον ηρωικό αγώνα των ανθρακωρύχων και έτσι να καθηλώσει το εργατικό κίνημα στην Μ. Βρετανία, ανοίγοντας τον δρόμο στον Θατσερισμό. Οι σοσιαλιστές και οι σοσιαλδημοκράτες στην υπόλοιπη Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Νότια : Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία και Ελλάδα, προχωρούν σε προγράμματα λιτότητας και συγκρούονται με τις μάζες που τους ανέβασαν στην κυβέρνηση- στη βάση της Σοσιαλιστικής προοπτικής- για την σωτηρία του καπιταλισμού και των κερδών του. Απογοητεύουν τις μάζες και ξεφτιλίζουν και αυτοί με την σειρά τους κάθε έννοια Σοσιαλισμού.
Ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός, με την βοήθεια της γραφειοκρατίας, των ΚΚ και της Σοσιαλδημοκρατίας, βγήκε από τα αδιέξοδα, που του δημιούργησαν η κρίση του 1973-74 και τα επαναστατικά κινήματα και ξεδιπλώνοντας τη σημαία του Νεοφιλελευθερισμού, πέρασε στην επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, βρίσκοντας πολιτική και οικονομική διέξοδο, για την ανάπτυξη των κερδών του, για την «ομαλή» λειτουργία του συστήματος. Την ίδια περίοδο η ΕΣΣΔ και τα λοιπά γραφειοκρατικά καθεστώτα βυθίζονται πάρα πέρα στην οικονομική κρίση. Στην εποχή μας για να λειτουργήσει η οικονομία έχει δύο μόνο δρόμους: ή τους νόμους της αγοράς ή τον Σοσιαλισμό-χωρίς το γραφειοκρατικό καρκίνωμα- με Δημοκρατία, κάτω από την εξουσία και τον έλεγχο των εργατών. Δυστυχώς, ο δεύτερος δρόμος της πολιτικής επανάστασης, ήταν κλειστός, γιατί καμιά εκμεταλλεύτρια τάξη ή κάστα δεν παραιτείται των προνομίων της αμαχητί και γιατί οι μάζες είχανε προσπαθήσει αρκετές φορές, αλλά είχαν αποτύχει, επειδή έλειπε σε Ανατολή και Δύση ο παράγοντας επαναστατικό κόμμα. Οι μάζες στην πλειοψηφία τους ξέρανε τι δεν θέλανε , δεν γνώριζαν τι ήθελαν. Στην ουσία ήταν σε μεγάλη σύγχυση. Ο δρόμος της γραφειοκρατίας για την καπιταλιστική παλινόρθωση ήτανε ανοιχτός!! Γι αυτό και έγινε η κατάρρευση το 1989-91!!!
