Η ποσοτική συσσώρευση, το «σημείο στροφής»(20ο Συνέδριο) και η ποιοτική αλλαγή
Θεωρώ ότι η βασική προσπάθεια των θέσεων της ΚΕ είναι να δικαιολογήσουν και να συσκοτίσουν τα πολιτικά εγκλήματα της Σταλινικής περιόδου, τα οποία βοήθησαν την αντεπαναστατική, προνομιούχα –σε βάρος του Σοβιετικού λαού- γραφειοκρατική κάστα να στεριώσει στην εξουσία, το κόμμα, την ΚΔ και να οδηγήσει την ΕΣΣΔ στην κατάρρευση και την καπιταλιστική παλινόρθωση. Και από κοντά όλες τις χώρες του υπαρκτού «Σοσιαλισμού». Με αυτή την έννοια στην ουσία θάβει και συκοφαντεί, αντί να στηρίζει, το μεγάλο επίτευγμα της Οχτωβριανής επανάστασης και της αναγκαιότητας του Σοσιαλισμού σήμερα. Την προσπάθεια της την χαρακτηρίζουν, οι μισές αλήθειες , η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας, για τις πραγματικές θέσεις των αντιπάλων της γραφειοκρατίας και του πολιτικού της εκπροσώπου Στάλιν, θέσεις για τις οποίες δεν έκανε καθόλου τον κόπο να κοιτάξει στα πλαίσια της δεοντολογίας, που απαιτεί μια ιστορικό-πολιτική έρευνα με τον υψηλό στόχο να βρει τις αιτίες της αντεπανάστασης, για να αποκαταστήσει στα μάτια των μαζών την μεγάλη σημασία του Σοσιαλισμού, μπροστά στην καπιταλιστική κρίση, για την επιβίωση της ανθρωπότητας και του πλανήτη Γη. Όλη η ανάλυση κατά συνέπεια χαρακτηρίζεται από αντιμαρξιστική και αντιδιαλεχτική νοοτροπία, κάτι που θα αποδείξω αμέσως παρακάτω.
Χωρίς δόση υπερβολής θα χρειαζόταν να ξαναγραφεί ο Μαρξισμός για να απαντήσει στις θέσεις. Αλλά ο Μαρξισμός υπάρχει και με την βοήθεια του θα δούμε κριτικά βασικά σημεία των θέσεων. Ισχυρίζεται η ΚΕ ότι το «σημείο στροφής» ήτανε το 20ο Συνέδριο «με στροφή υπέρ των αναθεωρητικών-οπορτουνιστικών θέσεων με αποτέλεσμα το κόμμα σταδιακά να χάνει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Στη δεκαετία του 1980 ο οπορτουνισμός με την περεστρόικα ολοκληρώθηκε σε προδοτική , αντεπαναστατική δύναμη». (σελ. 13,14 υπογρ. δική μου) Αυτή η θέση αποδείχνει με το πιο χαρακτηριστικό τρόπο, το πόσο μακριά από την φιλοσοφία του Μαρξισμού και την διαλεκτική κινείται η πολιτική ανάλυση της ΚΕ του ΚΚΕ. Σύμφωνα λοιπόν με τις θέσεις το 20ο Συνέδριο ήτανε το κομβικό σημείο, «το σημείο στροφής», αλλά όπως μας διδάσκει ο Μαρξισμός και η φυσική του κομβικού σημείου και της ποιοτικής αλλαγής προηγείται η ποσοτική συσσώρευση. Παράδειγμα: Οι 100 βαθμοί Κελσίου είναι το κομβικό σημείο, όπου το νερό από υγρό μετατρέπεται σε ατμό (αέριο)-ποιοτική αλλαγή-για να συμβεί αυτό χρειάζεται να προηγηθεί η ποσοτική συσσώρευση θερμότητας όπου θα ανεβάσει την θερμοκρασία του νερού στους 100 βαθμούς. Το απλοϊκό παράδειγμα του νερού, είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στους συντρόφους της ηγεσίας του ΚΚΕ και γενικά στους θαυμαστές του Στάλιν. Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου σύντροφοι, από την στιγμή που θεωρείται «ως σημείο στροφής το 20ο Συνέδριο» αν θεωρείστε Μαρξιστές είστε υποχρεωμένοι να δεχτείτε, ότι η « στροφή υπέρ των αναθεωρητικών-οπορτουνιστικών θέσεων» δεν ήρθε ξαφνικά, από τους σφουγγοκολάριους του Στάλιν, Χρουτσώφ και Σια, γιατί είχε την ποσοτική της συσσώρευση στην Σταλινική περίοδο!!
Το δεύτερο αντιμαρξιστικό – αντιδιαλεκτικό μεθοδολογικό λάθος της ΚΕ του ΚΚΕ, εμπεριέχεται στην άποψη της, για την σταδιακή εξέλιξη της αντεπαναστατικής διαδικασίας, που κατάφερε και πέτυχε μια πρωτοφανή στην ιστορία αναίμακτη παλινόρθωση, καπιταλιστική! Ο Μαρξισμός μας διδάσκει και η ιστορία το αποδεικνύει ότι: Όπως δεν μπορεί να συμβεί επανάσταση με σταδιακές μεταρρυθμίσεις, κατ΄ανάλογο τρόπο δεν μπορεί να προκύψει η αντεπανάσταση. Στην ουσία οι πολιτικοί και κοινωνικοί όροι, οι όροι της ανατροπής, της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, τέθηκαν την περίοδο της Σταλινικής κυριαρχίας. Με την αλλοτρίωση του κράτους, του κόμματος, των σοβιέτ και της ΚΔ από την γραφειοκρατική προνομιούχα κάστα και την κατοχύρωση των προνομίων της. Με την αναθεώρηση του Μαρξισμού- Λενινισμού σ΄όλα τα επίπεδα, έχοντας στην κορυφή της αναθεώρησης την θεωρία της δυνατότητας οικοδόμησης του Σοσιαλισμού σε μία χώρα, την συμμαχία με την εθνική αστική τάξη, την πολιτική των σταδίων για το Σοσιαλισμό, την κατάργηση της δημοκρατίας και την ενίσχυση του συγκεντρωτισμού και των κατασταλτικών μέτρων απέναντι σε κάθε φωνή κριτικής ή διαμαρτυρίας. Τέλος το μεγάλο έγκλημα της φυσικής εξόντωσης με επαίσχυντες συκοφαντικές κατηγορίες των ηγετών και στελεχών της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης και κάθε μέλους του κόμματος ή μη, που τολμούσε να καταγγείλει τις αυθαιρεσίες και τα πολιτικά εγκλήματα της γραφειοκρατίας .Εκατομμύρια εξόριστοι και νεκροί προλετάριοι επαναστάτες, όχι μόνο στην ΕΣΣΔ, αλλά και εκτός ΕΣΣΔ για την εκκαθάριση των ΚΚ από κάθε κριτική φωνή απέναντι στην πολιτική της γραφειοκρατίας και του πολιτικού της εκφραστή Στάλιν. Ήτανε η πιο αιματηρή αντεπανάσταση. Το 1991 η καπιταλιστική παλινόρθωση δεν βρήκε ούτε ένα κομμουνιστή για να σφάξει, δεν υπήρχε κάποιος που να έχει ξεχαστεί είτε στο ΚΚΣΕ, είτε στην κοινωνία, δεν βρήκε αντίσταση, γι΄αυτό η ΕΣΣΔ κατέρρευσε!
Η γραφειοκρατία
Το κείμενο της ΚΕ, όχι τυχαία, δεν ασχολείται με το βασικό παράγοντα της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης την γραφειοκρατία, επειδή θα αποκάλυπτε αναγκαστικά τον αποφασιστικό ρόλο του Στάλιν στην άνοδο και την εδραίωση της. Γραφειοκρατίας. Αυτό, σημαίνει πριν από όλα ιδιαίτερα υλικά προνόμια και κατά συνέπεια διαφορετικά και σε μεγάλο βαθμό αντίθετα συμφέροντα από το σοβιετική εργατική τάξη. Τα ιδιαίτερα προνόμια είχαν να κάνουν βασικά με τις ασύγκριτα πιο υψηλές αμοιβές. «Στην έκθεση δράσης της ΚΕ του κόμματος στο 19ο Συνέδριο, καταγράφονται φαινόμενα σύμφωνα με τα οποία ορισμένα στελέχη κρύβουν από το κράτος, τους υλικούς πόρους. Παράλληλα, σε μια καταγραφή των μισθών των κομματικών μελών, διαπιστώνεται ότι υπάρχουν μέλη που λαμβάνουν κάτω από 500 ρούβλια κι άλλα που λαμβάνουν πάνω από 2000 ρούβλια. Παίρνοντας το «κάτω και το «πάνω, η αναλογία των μισθών ήταν 1 προς 4, άρα ίσως 1πρός 5, 1πρός6 ή και περισσότερο (σε συνθήκες μάλιστα απουσίας της ΝΕΠ). Ο Στάλιν, τελικά, δεν μιλάει για τον προσωρινό χαρακτήρα των μισθολογικών διαφορών, αλλά μιλάει για την άρση τους στην αταξική κοινωνία».( Από προσυν. διάλογο Ρ. 29/1/09) Στην ουσία ο Στάλιν μονιμοποιεί την μεγάλη μισθολογική ψαλίδα, ανάμεσα στους μισθούς της γραφειοκρατίας και τον εργατικό μισθό. Η γραφειοκρατία σαν κοινωνικό στρώμα, κυριαρχεί στο κόμμα, τον κρατικό μηχανισμό, την διεύθυνση των εργοστασίων και των επιχειρήσεων, την διοίκηση των Σοβιέτ κλπ. Δεν πρόκειται για ένα ομοιογενές στρώμα, έχει διαστρωματώσεις, υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα στελέχη, με ανάλογες διαφορές στους μισθούς και τα προνόμια. «Δεν υπάρχει δυνατότητα να υπολογίσει κανείς το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος που οικειοποιείται η γραφειοκρατία. Κι αυτό δεν γίνεται μονάχα επειδή η γραφειοκρατία κρύβει προσεχτικά ακόμη και τα νόμιμα εισοδήματα της. Δεν γίνεται μονάχα επειδή στεκόμενη στα όρια ακριβώς της παρανομίας και συχνά πηδάει πάνω απ’ αυτά τα όρια, κάνει μια πλατιά χρήση απρόοπτων εισοδημάτων».(Προδομένη επανάσταση σελ 119) Και παρακάτω ο Τρότσκι μας εξηγεί ότι τα προνόμια της γραφειοκρατίας δεν σταματάνε μόνο στα νόμιμα και παράνομα εισοδήματα της: «Αν μετρήσεις όχι μόνο τους μισθούς και όλες τις μορφές υπηρεσιών σε είδος, και κάθε τύπου ημιπαράνομης συμπληρωματικής εισοδήματος, αλλά προσθέσεις και το μερίδιο της γραφειοκρατίας και της σοβιετικής αριστοκρατίας στα θέατρα, στα αναπαυτήρια, τα νοσοκομεία, στα θεραπευτήρια, στα καλοκαιρινά θέρετρα, στα μουσεία, στις λέσχες, στα αθλητικά ιδρύματα, κλπ, κλπ, θα ήταν πιθανότατο αναγκαίο να συμπεράνεις ότι το 15%, ή ας πούμε, το20% του πληθυσμού απολαμβάνει όχι λιγότερο πλούτο απ’ αυτόν που απολαμβάνει το υπόλοιπο 80 με 85%».( οπ.π σελ 120)
Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις αρχές μιας υγιούς δικτατορίας του προλεταριάτου ( Εργατικής Δημοκρατίας), όπως Λένιν προσδιόρισε «Στο Κράτος και Επανάσταση» στη βάση της εμπειρίας της «Παρισινής Κομμούνας», όπου: « 1) Εκλογή και ανακλητότητα σε όλα τα αξιώματα 2)Αμοιβή των αξιωματούχων στο ύψος εκείνης ενός ειδικευμένου εργάτη 3) Άμεση μετάβαση σ’ ένα καθεστώς όπου όλοι θα εκπληρώνουν τις λειτουργίες του ελέγχου και της εποπτείας, έτσι που όλοι θα μπορούν για μια περίοδο να γίνουν « γραφειοκράτες» και επομένως κανείς δεν θα μπορεί να γίνει γραφειοκράτης». (σελ 131 Σύγχρονη εποχή) Η γραφειοκρατία και η δυνατότητα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης υπάρχουν από τα πρώτα χρόνια της νικηφόρας προλεταριακής επανάστασης. Η βασική αιτία όπως εξηγούσε ο Λένιν και οι σύντροφοι του, ήταν η απομόνωση της επανάστασης σε μια καθυστερημένη χώρα: «Όταν κάποτε αρχίζαμε τη διεθνή επανάσταση,(…). Για μας ήταν ξεκάθαρο πώς, χωρίς την υποστήριξη της διεθνούς παγκόσμιας επανάστασης, η νίκη της προλεταριακής επανάστασης είναι αδύνατη. Ακόμη πριν την επανάσταση, καθώς και ύστερα απ’ αυτή, νομίζαμε: είτε τώρα αμέσως, είτε τουλάχιστον πολύ σύντομα, θα αρχίσει η επανάσταση στις υπόλοιπες χώρες πού είναι από καπιταλιστική άποψη πιο ανεπτυγμένες, είτε, σε αντίθετη περίπτωση, θα χαθούμε. Παρ’ όλο που το καταλαβαίναμε, κάναμε το πάν για να διατηρήσουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιεσδήποτε θυσίες, το σοβιετικό σύστημα, γιατί ξέραμε πως δουλεύουμε όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για τη διεθνή επανάσταση».( τ 44 σελ 36 ) Αυτή η άποψη του Λένιν αποτελεί την καλύτερη απάντηση στην Σταλινική άποψη των θέσεων για την δυνατότητα οικοδόμησης του Σοσιαλισμού σε μία χώρα!
