Φύτρο η ΑΑΔΜ ! Σύγχυση για την Λαϊκή Συμμαχία και Εξουσία
Η αλήθεια σε σχέση με το ταξικό ισοζύγιο και το επίπεδο της συνείδησης των εργαζομένων διαφέρει αρκετά απ’ αυτό που γράφεται στην προαναφερθείσα ( παρ. 54 του 1ου κειμένου). Στην πραγματικότητα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, «Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 17ο συνέδριο…»είχαμε πρωτόγνωρους μαχητικούς αγώνες του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, όπου η μαχητική τους δράση και η πάρα πέρα ανάπτυξη της συνείδησης τους προσέκρουσαν στην άθλια κατάσταση της σοσιαλδημοκρατίας και των κομμάτων της αριστεράς, μη εξαιρουμένου του ΚΚΕ. Στην Ελλάδα για να γίνουμε συγκεκριμένοι, μπορεί οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας να μην κατέληξαν σε νίκες, αλλά η λαϊκή αγανάκτηση εκφράστηκε με την μεγάλη φθορά της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Τώρα αν την μεγάλη φθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να την καρπωθεί το ΚΚΕ παραμένουν ακόμα ισχυρές οι συνέπειες δεν φταίει το γεγονός ότι « παραμένουν ακόμα ισχυρές οι συνέπειες από την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος..», αλλά η πολιτική της ηγεσίας του κόμματος.
Η εκτίμηση της ηγεσίας για το ταξικό ισοζύγιο για «το γεγονός ότι παραμένουν ακόμα ισχυρές οι συνέπειες από την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος..» και γι αυτό «..η μαχητική δράση του κόμματος προσκρούουν στην κακή κατάσταση του εργατικού και γενικότερου κινήματος..», την βοηθάει να δικαιολογήσει τον αρνητικό στην ουσία απολογισμό της, όσο αφορά το κύριο καθήκον τ ου κόμματος, την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, «..η οποία αποτελεί αναγκαίο όρο για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ…». Το κύριο καθήκον έχει ψηφιστεί από το 15ον συνέδριο το Μάη του 1996. Έχουν περάσει από τότε 14 χρόνια και στον απολογισμό της η ηγεσία γράφει ότι « ακόμα ο στόχος αυτός δεν έχει φτάσει σε υψηλό βαθμό εκπλήρωσης. Παραμένει στόχος προς κατάκτηση.» ( κείμενο 1ο παρ. 67 σελ.51) Αλλά στο σημείο αυτό να δώσουμε το λόγο στη γ.γ του ΚΚΕ η οποία στην ερώτηση: «-Αναφέρεται στις θέσεις πως έχουν γίνει βήματα για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Πιο συγκεκριμένα πώς το εννοούμε αυτό;» Απαντάει: «-Μιλάμε για φύτρα(!) κάποια τα οποία πρέπει να ενισχυθούν. (….) το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ μια συσπείρωση που γίνεται τώρα στους μικρομεσαίους είναι μικρές συσπειρώσεις σε σχέση με αυτό που θέλουμε. Άρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα. Τι είναι το Μέτωπο; Είναι μέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Πολιτικές δυνάμεις δεν υπάρχουν.( τις πάτησε το τραίνο σ.σ)Και δεν υπάρχουν (γιατί δεν θέλουμε να τις βλέπουμε σ.σ) γιατί ακριβώς το κίνημα σήμερα δεν είναι σε ένα τέτοιο επίπεδο. Όταν είναι αυτή η κατάσταση στο εργατικό κίνημα, μπορείς να πιστέψεις ότι θα κάνεις μέτωπο;( όχι βέβαια (!) μόνο που δεν είναι έτσι η κατάσταση στο κίνημα. Αλλά τότε γιατί το προβάλλεις εδώ και 14 χρόνια σαν «κύριο καθήκον», συγνώμη για τις διακοπές σ\σα σ.σ).
«Το Μέτωπο θα είναι προϊόν, πριν από όλα, αλλαγών στο κίνημα στο κοινωνικό πεδίο. Δε λέω πρώτα θα γίνουν οι αλλαγές και μετά το Μέτωπο, αλλά θέλεις πολύ πιο ανεβασμένο κίνημα που θα γεμίζει το Μέτωπο, με τη σειρά του το Μέτωπο να ενισχύει το κίνημα Γι’ αυτό, όταν λέμε να ανέβει η ταξική πάλη, αυτό έχει σχέση με το μέτωπο. Όταν λέμε η εργατική τάξη, οι ταξικές δυνάμεις, να ανοίξουν την πολιτική συμμαχιών με τους μικρομεσαίους για διάφορα θέματα, όπως το ωράριο, την κοινή δάση, αυτά όλα δημιουργούν προϋποθέσεις για το Μέτωπο. Όταν λέμε ισχυρό ΚΚΕ, βασικός παράγοντας για να δημιουργήσεις το Μέτωπο είναι να έχεις ισχυρό κόμμα. Όταν λες πάλη κατά του οπορτουνισμού βοηθάς το Μέτωπο. Έχουν γίνει βήματα.»
«Το Μέτωπο, κατ’ αρχήν, θα κτιστεί από τα κάτω. Εμείς δε μιλάμε για το Μέτωπο από τα κάτω, εμείς μιλάμε για κοινωνικοπολιτικό Μέτωπο, θέλει και από τα πάνω κεντρικές πρωτοβουλίες του κόμματος, αλλά αν από τα κάτω δε δέσεις κόσμο, συσπείρωση δυνάμεων στο επίπεδο της κάθε ΚΟΒ, δε φτάνει αυτό. Αλλά αυτό θα το μορφοποιήσεις και θα πιέσει και από τα πάνω. Σε αυτή τη φάση είμαστε.» ( ομιλία στη Πάτρα Ριζ.6/11/2008 )
Χωρίς να θέλω να βγάλω κακίες θεωρώ ότι είναι επιεικώς ακατανόητα τα περί συγκρότησης του Μετώπου, ΚΚΕδικη εκδοχή η οποία δεν έχει σχέση ούτε κατά ένα «και» με ότι έχει γράφει στο 3ο και 4ο συνέδριο της 3ης Διεθνούς. Το μόνο κατανοητό είναι ότι «το Μέτωπο» είναι ακόμη «φύτρο» και ότι στην πραγματικότητα μετά και την αποχώρηση του ΔΗ.Κ.Κ.Ι.Ι, « Έχουν γίνει βήματα», αλλά προς τα πίσω! Τώρα όσο αφορά την « ισχυροποίηση του κόμματος», ας πάμε να δούμε ενδεικτικά πόσο έχει προχωρήσει με κάποια στοιχεία από το υποκεφάλαιο: « Κομματική οικοδόμηση» « 75. Η ιδεολογική ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η άνοδος της επίδρασης του στο κίνημα και στον ιδεολογικό αγώνα δε συνοδεύονται από ανάλογα βήματα στην οργανωτική του ισχυροποίηση, στη μεγαλύτερη αύξηση των ρυθμών στρατολόγησης από την εργατική τάξη, στην ενίσχυση των υπαρχουσών ΚΟΒ στους χώρους εργασίας, στη δημιουργία νέων.» Ας μου επιτραπεί, αγαπητοί σ/φοι του ΚΚΕ, να αμφιβάλω για το μέγεθος της ιδεολογικής ισχυροποίησης για δύο λόγους, που απέχουν από τις εκτιμήσεις της ηγεσίας ένα για τις «σημερινές συνθήκες προσωρινής ήττας και υποχώρησης του επαναστατικού κινήματος και της επαναστατικής συνείδησης» και δεύτερο έχουν να κάνουν με την ιδεολογική σύγχυση της ηγεσίας , στο θέμα της συγκρότησης του Μετώπου, της Λαϊκής Εξουσίας και γενικά από πού πάμε για τον στρατηγικό στόχο, το Σοσιαλισμό. Τώρα, ισχυρές είναι οι αμφιβολίες μου στο κατά πόσο θα μπορούσε να υπάρχει, « Η ιδεολογική ισχυροποίηση του ΚΚΕ», όταν η ηγεσία αναγκάζεται να ομολογήσει ότι: « Εκδήλωση της υστέρησης αποτελεί και η χαμηλή καθημερινή κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» που είναι αναντίστοιχη με τον αριθμό των κομματικών μελών και των μελών της ΚΝΕ, με τον κύκλο των φίλων και οπαδών του Κόμματος. Η χαμηλή κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» δυσκολεύει τη διάδοση των θέσεων του Κόμματος και την εκλαΐκευση της πολιτικής του, ( πριν απ’ όλα στους προαναφερθέντας, που δεν κάνουν το κόπο να διαβάσουν «Ριζοσπάστη» και σίγουρα ΚΟΜΕΠ σ.σ ) μειώνει την ικανότητα του να αναπτύσσει ιδεολογικούς δεσμούς με τους πιο πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες, επιδρά στην υστέρηση της κομματικής οικοδόμησης.» ( κείμενο 1ο σελ. 56) Έχει και άλλες σοβαρές αδυναμίες το κόμμα σε όλα τα επίπεδα των οργάνων του διαβάστε το κείμενο.
Σε ανάλογα επίπεδα κινείται η σύγχυση γύρω από το ζήτημα της Λαϊκής συμμαχίας και εξουσίας. Μετά την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της αριστεράς, το ΚΚΕ έχοντας εκ προοιμίου πει όχι, εμφάνισε δυνατά τη πρόταση του για τη Λαϊκή Συμμαχία και εξουσία . Η γ.γ του ΚΚΕ όργωσε σχεδόν όλη την Ελλάδα , όπου σε ανοιχτές συγκεντρώσεις προσπάθησε να εκλαΐκευση τη πρόταση. Ας διαβάσουμε ένα εξαιρετικό απόσπασμα από την ομιλία της στο Σύνταγμα στις 15/5/08: « Δηλώνουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση…..στο σημερινό κόσμο, …..παρά μόνο ο σοσιαλισμός. (…) Ωστόσο, δεν απαιτούμε να συμφωνήσουν όλοι μαζί μας, δε θέτουμε το ζήτημα αυτό ως όρο για κοινωνική και πολιτική συμμαχία. Δε φοβόμαστε τους αναγκαίους συμβιβασμούς (όπως το 1989!και στο πρόσφατο κίνημα της νεολαίας! σ.σ) όταν αυτοί δίνουν δύναμη στο κίνημα και υπηρετούν το λαϊκό συμφέρον, όταν βοηθάνε την αλλαγή συσχετισμού δύναμης»
« Προσδιορίζουμε μάλιστα πώς μπορεί να συμφωνηθεί ο συμβιβασμός. Ο όρος λαϊκή εξουσία και οικονομία είναι η κατάλληλη λύση, που επιτρέπει συνύπαρξη και κοινή δράση όλων εκείνων που θέλουν ριζική αλλαγή, όμως δεν την ταυτίζουν με το σοσιαλισμό, ( άρα είναι αμφιβόλου αριστεράς τοποθέτησης σ.σ) έχουν διαφορετική με εμάς αντίληψη για το πώς θα πάμε στο σοσιαλισμό». Η «διαφορετική αντίληψη» είναι αποδεκτή αριστερή άποψη όταν κινείται στο πλαίσιο « για το πώς θα πάμε στο σοσιαλισμό». Αυτούς που « δεν την ταυτίζουν με το σοσιαλισμό» , για ποιο λόγο τους καλείται στη συμμαχία για την λαϊκή εξουσία; Από την στιγμή που θεωρείτε ότι η διαδικασία για το σοσιαλισμό είναι ενιαία επαναστατική, τότε ή το ΑΑΔΜ και η λαϊκή εξουσία είναι ένα ενδιάμεσο στάδιο πρίν το Σοσιαλισμό και θεωρώ ότι είναι, ή τα έχετε μπερδέψει. Κοινώς δεν ξέρετε τι λέτε! Κάτι που βγαίνει και από τα παρακάτω λεχθέντα: « η συμμαχία εδράζεται στο κοινωνικό επίπεδο, ανάμεσα στην εργατική τάξη, τα φτωχά μεσαία στρώματα της πόλης, τη μικρομεσαία αγροτιά. Πάνω σε υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, συγκεκριμένες. Αποκλείουμε την αοριστία. Πολιτικές δυνάμεις διατεθειμένες να συμφωνήσουν σε μια τέτοια γραμμή δεν υπάρχουν σήμερα. Δεν είναι δική μας ευθύνη αυτό.(Ας το πιστέψουμε!!! σ.σ) Δική μας ευθύνη είναι να συμβάλλουμε σε ανακατατάξεις, σε διεργασίες, ώστε απελευθερωμένες από τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα από τη ΝΔ(!) και το ΠΑΣΟΚ, λαϊκές δυνάμεις, να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας».
Καταλάβατε κάτι; Από αυτή τη διαυγή τοποθέτηση –διευκρίνιση, αν ναι, τότε είστε ΚΚΕ και δεν το ξέρατε ! Εγώ αυτό που κατά λαβαίνω ήταν και είναι αποκλειστική ευθύνη του ΚΚΕ, να κατευθύνει με την σωστή πολιτική του τις «απελευθερωμένες από τα άλλα κόμματα … .λαϊκές δυνάμεις στη «συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας». Αλλά έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία του ότι η όλη πολιτική του και μόνο αυτή απωθεί ή διώχνει τους συμμάχους του. Για παράδειγμα στο ΠΑΣΟΚ είχαμε «ανακατατάξεις» και «διεργασίες» από το 1985. Σειόταν από μεγάλες συγκρούσεις της βάσης και των στελεχών ενάντια στη δεξιά στροφή της ηγεσίας. Το κόμμα και η ΠΑΣΚΕ διασπάτε και ένα μεγάλο μέρος μελών, στελεχών, φίλων και ψηφοφόρων ιδρύει στις 8 Φλεβάρη τη Σοσιαλιστική Συνδικαλιστική Εργατοϋπαλληλική Κίνηση (ΣΣΕΚ), η οποία στρέφεται αρχικά και συμμαχεί με το ΚΚΕ, όπου κρατούν για ένα διάστημα την ηγεσία της ΓΣΕΕ και οργανώνουν από κοινού συγκεντρώσεις και πορείες. Η συμμαχία επεκτείνεται σε όλη σχεδόν την δομή των συνδικάτων και όχι μόνο. Λίγο αργότερα αποχωρεί ο Γ.Αρσένης από το ΠΑΣΟΚ -όχι μόνος του- και ιδρύει το Ελληνικό Σοσιαλιστικό κόμμα (ΕΣΚ). Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η ταύτιση του ΚΚΕ με αυτή, η άνευ αρχών συγκρότηση με το ΕΑΡ του ενιαίου ΣΥΝ, μα πάνω από όλα η σύμπραξη με τη δεξιά, στη κυβέρνηση Τζαννετάκη. Είναι φανερό ότι ήτανε η πολιτική του ΚΚΕ! Η οποία διέσπασε το ΚΚΕ προς τα δεξιά του, με την προσχώρηση σημαντικών στελεχών και μελών του στο νυν ΣΥΝ. Στο κόμμα όμως είχε ήδη προηγηθεί και διάσπαση από τα αριστερά του, με την αποχώρηση της πλειοψηφίας της ΚΝΕ και μελών του κόμματος ,που ιδρύσαν το ΝΑΡ. Από την στιγμή πού το ΚΚΕ λόγω της βαθειάς οπορτουνιστικής πολιτικής βρέθηκε σε αυτή τη κατάσταση, οι όροι για την συγκρότηση συμμαχίας είχανε τιναχτεί στον αέρα. Η ΣΣΕΚ και το ΕΣΚ διαλύθηκαν και δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο, όπου η πλειοψηφία των μελών και στελεχών του γύρισαν στο ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη μεγάλη ιστορία είναι με το ΔΗΚΚΙ Ι, όπου μετά από αρκετά χρόνια συμμαχίας σε επίπεδο κυρίως συνδικάτων και Τ.Α, το ΔΗΚΚΙ Ι αποχωρεί από τη συμμαχία και προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιο ότι και με την σημερινή πολιτική του: ταύτιση με τον Σταλινισμό, που όπως έχει αποδειχθεί προετοίμασε τους πολιτικούς και κοινωνικούς όρους για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ιδεολογοπολιτική σύγχυση σε σχέση με το ΑΑΔΜ, τη Λαϊκή Συμμαχία και Εξουσία και με την άλλοτε αριστερίστικη διασπαστική και άλλοτε οπορτουνιστική πολιτική του, δεν πρόκειται να πάει πιο μακριά, από ένα κόμμα ψήφου διαμαρτυρίας περιορισμένης εμβέλειας και ποσοστών.
Η αλήθεια είναι ότι κατά τον προσυνεδριακό διάλογο « Οι αιτίες της αντεπανάστασης» επισκίασαν την συζήτηση του απολογισμού και των καθηκόντων και αυτό βοήθησε την ηγεσία να κρύψει τις σοβαρές πολιτικές της αδυναμίες και τα βήματα πίσω. Η άνοδος του κόμματος σε ψήφους ήτανε σημαντικό και δεν το υποτιμώ, όμως επειδή ήτανε ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν συνέβαλαν στο να προχωρήσει το κόμμα τον «κυρίαρχο στόχο του.»
