ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ : Ένα βήμα μπρος – δυο βήματα πίσω

18ον  ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΚΚΕ

Το συνέδριο του ΚΚΕ μας αφορά όλους, επειδή το ειδικό βάρος του στο χώρο της Αριστεράς είναι σημαντικό, όπως επίσης μέσα στο εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα στα συνδικάτα  Μας αφορά βεβαίως το κείμενο του απολογισμού και προγραμματισμού , ωστόσο αυτό που μας αφορά ιδιαίτερα, είναι: « οι θέσεις –κείμενο δεύτερο- για το Σοσιαλισμό».

« Οι θέσεις για το Σοσιαλισμό», μας αφορούν άμεσα για δύο λόγους: Πρώτο γιατί οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι και γενικά ο φτωχός λαός , σύμφωνα με το προσυνεδριακό κείμενο του σ. Χρύση: «απαιτούν καθαρές εξηγήσεις, για το τι έφταιξε- και κατέρρευσε ο (αν)ύπαρκτος σοσιαλισμός σ.σ-και αγ ωνιούν για το τι θα γίνει, ιδιαίτερα σήμερα που ο παγκόσμιος καπιταλισμός βυθίζεται σε βαθειά κρίση….ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι αντικείμενο νοσταλγίας, γιατί δεν είναι το χθες, αλλά το αύριο του κόσμου».( Ριζ.13-12-08) Κατά δεύτερο, έχει δίκιο η ΚΕ του ΚΚΕ όταν : «…εκτιμά ότι κάθε δισταγμός στη διερεύνηση των αιτιών της νίκης της αντεπανάστασης ισοδυναμεί με αγνωστικισμό, ενώ αφήνει το έδαφος ανοικτό στις αντικομουνιστικές απόψεις της αστικής ιδεολογίας και του οπορτουνισμού.» Γιατί, «Αναδείχτηκε ακόμα περισσότερο η αναγκαιότητα να εξαχθούν αντικειμενικά συμπεράσματα από τη σκοπιά της επιστημονικής θεωρίας του σοσιαλισμού- κομμουνισμού για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ο αιώνα. Χωρίς μια τέτοια αποτίμηση, έστω και αν αυτή χρειαστεί να συνεχιστεί σε κάποια ακόμη ανοικτά ζητήματα, δεν είναι δυνατή η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, δεν μπορεί να γίνει μια ολοκληρωμένη όσο είναι δυνατόν επεξεργασία της στρατηγικής του επαναστατικού εργατικού, του κομμουνιστικού κινήματος στις σύγχρονες συνθήκες. Αυτό αφορά όλα τα ΚΚ, σε όποιες συνθήκες και αν δρουν.» ( Κείμενο 1ον σελ. 17 παρ. 17 υπογράμμιση δική μου ) Εγώ θα πρόσθετα ότι αφορά και την αντικαπιταλιστική ανασύνθεση των οργανώσεων στην προοπτική για το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος.

Η προσφορά του συνεδρίου έχει στα θετικά της, ότι δίνει αφορμή για συζήτηση, τόσο για το ζήτημα, του πως θα πάμε στο σοσιαλισμό μέσω του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ), της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας-κείμενο1ον απολογισμού, καθηκόντων- όσο και για το ζήτημα των αιτιών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και το ποιά συμπεράσματα βγαίνουν άπαυτη την μεγάλη ήττα. Όμως η γενική προσφορά του είναι αρνητική για το εργατικό κίνημα, γιατί στις βασικές του θέσεις και αναλύσεις σκορπάει τη σύγχυση, μέσω της απόκρυψης  της παραποίησης και πλαστογράφησης της αλήθειας.

Συνέδριο «Αντεπίθεσης» ; Δεν το νομίζω…

Αλλά, ας γίνουμε συγκριμένοι. Καταρχήν ο τίτλος του συνεδρίου « Αντεπίθεσης» δεν συνάδει ούτε με την πρακτική του κόμματος, ούτε με την άποψη των θέσεων για το ταξικό ισοζύγιο όπου εκτιμά ότι είναι σε βάρος του εργατικού κινήματος διεθνώς και εθνικά. Για το πρώτο, το κόμμα  έχει βραχνιάσει να φωνάζει και να καλεί σε «Αντεπίθεση», «Ανατροπή», «Αντίσταση», «Ανυπακοή», ωστόσο στον πρόσφατο ξεσηκωμό της νεολαίας τα κατάπιε τα συνθήματα και μάντρωσε τα μέλη,  τα στελέχη του σε στάση υπακοής ,αντί να τα θέσει επικεφαλής αυτού του πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδομένα κινήματος της νεολαίας. Και έφτασε η ηγεσία του ΚΚΕ στο αισχρό σημείο να το καταγγείλει σαν έργο προβοκατόρων-κουκουλοφόρων και να γράφει αναλύσεις επί αναλύσεων, χρησιμοποιώντας ανέντιμα τα γραπτά του Λένιν για να μας εξηγήσει ότι δεν είχαμε εξέγερση της νεολαίας, αλλά μπαχαλάκηδες, που βρήκαν ευκαιρία να τα σπάσουν, κάτι που δεν τόλμησαν ούτε οι σοβαρές αστικές εφημερίδες να γράψουν,  για να δικαιολογήσει την στάση της στο εσωτερικό του κόμματος και ιδιαίτερα στη ΚΝΕ. Έτσι άφησε ανοιχτό το δρόμο για να κυριαρχήσει το χωρίς προοπτική αυθόρμητο, οι αντεξιουσιαστές, και οι κάθε είδους κουκουλοφόροι και  να επανέλθει η Ανυπάκοη νεολαία σε θέση Υπακοής. Στην ουσία για μια ακόμη φορά η ηγεσία του ΚΚΕ βοήθησε την αστική τάξη να βγει από μια δύσκολη στιγμή. Και δεν είναι ένα συγκυριακό λάθος, πρόκειται για πολιτική στάση με ιστορία την οποία αξίζει σύντομα να θυμηθούμε ενόψει του συνεδρίου, γιατί χαρακτηρίζει το κόμμα. Να θυμηθούμε τα «λαθάκια»: επαναστατικά γεγονότα του Μάη του 1936 στην Θεσσαλονίκη, όπου εκφυλίστηκαν και κατέληξαν στο σύμφωνο Σκλάβαινα (κκε)- Σοφούλη, την συμφωνία της Βάρκιζας, την δολοφονία του Άρη, ουρά της Ένωσης Κέντρου στα γεγονότα του 1965, τους 300 προβοκάτορες του Πολυτεχνείου το 1973, το1989 κυβέρνηση Τζαννετάκη, Ζολώτα, την αρχική στάση της ΚΝΕ στο κίνημα των φοιτητών για το άρθρο 16,τέλος την διάσπαση των αγώνων με τις ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες, που δεν επιτρέπουν στο κίνημα να δει την δύναμη του. Αυτά και άλλα που δεν είναι του παρόντος, χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ, όχι βέβαια σαν επαναστατικό όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, αλλά σαν ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, βασικό γνώρισμα του οποίου είναι να μιλάει και να πράττει αριστερά έως ακροαριστερά, όταν τα κινήματα και τα επαναστατικά γεγονότα είναι μακριά και να μετατρέπεται στο πιο δεξιό οπορτουνισμό, όταν βρίσκεται μπροστά στα  πραγματικά γεγονότα. Γι’ αυτό ίσως θα χρειαζόταν να ήταν πιο σεμνό, όταν κατηγορεί τους άλλους για ρεφορμισμό και οπορτουνισμό, γιατί η γεμάτη – εκτός της αντίστασης- με οπορτουνιστικά λάθη ιστορία του, δεν του δίνει  αυτό το δικαίωμα.

Το δεύτερο, δεν μπορεί να καλείς για  «Αντεπίθεση» κλπ, όταν έχεις την παρακάτω εκτίμηση για το ταξικό ισοζύγιο και για  την κατάσταση στο εργατικό κίνημα: «54.  Οι θετικές διεργασίες στη συνείδηση ή και αφορμές για θετικό προβληματισμό στους εργαζόμενους που προκαλούν οι εξελίξεις στην οικονομία, στον κοινωνικό τομέα, αλλά και οι διεθνείς εξελίξεις, η μαχητική δράση του κόμματος, προσκρούουν στην κακή κατάσταση του εργατικού και γενικότερου κινήματος, στο γεγονός ότι παραμένουν ακόμα ισχυρές οι συνέπειές από την υποχώρηση του επαναστατικού κινήματος που τροφοδότησε μια βαθιά υποχώρηση της επαναστατικής συνείδησης. Οι συνέπειες της αντεπανάστασης δεν έχουν ολοκληρωθεί τόσο στην Ευρώπη όσο και ευρύτερα. Επομένως, σε συνθήκες ανερχόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας ισχυροποιείται και το έδαφος για την ανάπτυξη του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού. Η ενίσχυση του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού στην Ελλάδα στηρίζεται και στο γεγονός ότι στην περιφέρεια της αστικής τάξης, των μονοπωλίων, αναπαράγονται μεσαία στρώματα, αλλά και εξαγοράζονται από το κεφάλαιο νέα μισθωτά τμήματα, στα οποία στηρίζεται η πολιτική συμμαχιών του κεφαλαίου.» ( κείμενο 1ον σελ. 45) Είναι κατ’ αρχήν φανερό ότι θέλουν με αυτή την παραποίηση της πραγματικότητας να δικαιολογήσουν το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις. Γιατί στην πραγματικότητα αν ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται των δημοσκοπήσεων, δεν φταίει η συνείδηση των εργαζομένων, που έχει κατεβάσει τα ποσοστά του δικομματισμού σε σημείο που να μην μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά η πολιτική του κόμματος, όπου έχει ταυτιστεί ανοιχτά πλέον με τον Σταλινικό γραφειοκρατικό «σοσιαλισμό» που κατέρρευσε, όπου η χωρίς ισορροπία κριτική απέναντι σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το κάνει να φαίνεται στις μάζες του ΠΑΣΟΚ σαν το αριστερό δεκανίκι της κυβέρνησης, όπου η διασπαστική τακτική του το αποξενώνει από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων.

Δεν είναι τυχαίο ότι «θάβει» στην κυριολεξία τους μεγάλους αγώνες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος στη χώρα μας όσο διεθνώς. Ενώ παραδέχεται ότι: «55 .  Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 17ο Συνέδριο αναπτύχθηκαν σημαντικοί αγώνες…» τους περιορίζει σ’ αυτούς πού έγιναν, «…με την πρωτοπόρα δράση των ταξικά προσανατολισμένων δυνάμεων …»,( κείμενο 1ο σελ. 46 ) δηλαδή όπου υπήρχε το ΠΑΜΕ ! Αγνοεί σκόπιμα τις μεγάλες συγκεντρώσεις για το ασφαλιστικό, όπου κυριαρχούσαν στο μεγάλο πλήθος, οι νέοι εργαζόμενοι η πλειοψηφία των οποίων κατέβαινε για πρώτη φορά σε απεργία, συγκέντρωση και πορεία. Μειώνει με αισχρό τρόπο τους μεγάλους και σημαντικούς αγώνες των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, ιδιαίτερα τον αγώνα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, της Τράπεζας της Ελλάδας, της Ολυμπιακής, ιδιαίτερα τους πριν τον Χατζηδάκη αγώνες, τον ηρωικό αγώνα των δασκάλων κ.α. Χωρίς ίχνος ταξικής ντροπής γράφουν: « Οι αγώνες που αναπτύχτηκαν στις πρώην ΔΕΚΟ από κλάδους με καλύτερους μισθούς και περισσότερη εργασιακή  ασφάλεια δεν εμπνέουν τους εργάτες, τους νέους εργαζόμενους, καθώς δεν αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική. Πρόκειται για αγώνες που χαρακτηρίζονται από συντεχνιασμό….». (οπ. π) Χωρίς να θέλω να υπερασπιστώ την πολιτική των ηγεσιών των συνδικάτων, θεωρώ αναγκαίο να γράψω: Πρώτο, ότι μέσα απ’ αυτή την θέση υιοθετούνται εμμέσως οι απαξιωτικές καταγγελίες της κυβέρνησης για τα «ρετιρέ»και τις «συντεχνίες» και δεύτερο δεν είδα στις απεργίες που κυριαρχούσε το ΠΑΜΕ να «…αμφισβητούν την κυρίαρχη πολίτικη.»,  για παράδειγμα, το ΠΑΜΕ έθεσε την εθνικοποίηση των εργοστασίων που κλείνουνε στη Νάουσα, στη Θεσσαλονίκη και αλλού;  Και καλά σύντροφοι της ηγεσίας του ΚΚΕ τους αγώνες των πρώην ΔΕΚΟ τους «θάψατε» επειδή το ΠΑΜΕ δεν τους έλεγχε! Όμως για τους όπως σωστά εκτιμάται, «Σημαντικής εμβέλειας και διάρκειας …αγώνες στο χώρο της παιδείας..», που ανάγκασαν σε πρώτη φάση την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ να κάνει πίσω και να ταράξει το πολιτικό εποικοδόμημα, δεν οφείλατε  να γράψετε  κάτι περισσότερο από έξη(6) γραμμές- παρ.56 κείμενο1ο- μια ανάλυση για τα θετικά και τα αρνητικά συμπεράσματα και κύρια για τα λάθη σας, ώστε να μάθετε και να μην τα επαναλάβατε σε χειρότερο βαθμό στο πρόσφατο ξέσπασμα της νεολαίας; Το «θάψατε» και αυτό με το να μην πείτε ουσιαστικά τίποτα!