Ταυτότητα

Θεμελιώδεις Ιδέες

Συχνές Ερωτήσεις

Επικοινωνία

ΑρχικήΕπικαιρότηταΕλληνική ΕπικαιρότηταΟ αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία

Αγωνίσου μαζί μας!

Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), χρειάζεται τη δική σου ενεργή στήριξη στον αγώνα της υπεράσπισης και διάδοσης των επαναστατικών σοσιαλιστικών ιδεών.

Ενίσχυσε οικονομικά τον αγώνα μας!

Ο αγώνας των εργατών στην Ελληνική Χαλυβουργία

Με κομμένη την ανάσα οι εργαζόμενοι, αλλά και η αστική τάξη, παρακολουθούν τον πρωτοφανή σε αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, διάρκεια και ηρωισμό αγώνα των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας του Ασπρόπυργου.

Με κομμένη την ανάσα οι εργαζόμενοι, αλλά και η αστική τάξη, παρακολουθούν τον πρωτοφανή σε αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, διάρκεια και ηρωισμό αγώνα των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας του Ασπρόπυργου.

Η απεργία ξεκίνησε την 1η Νοέμβρη, όταν ο βιομήχανος Μάνεσης έθεσε στους εργάτες το εκβιαστικό δίλλημα: ή 5 ώρες εργασίας με 40% μείωση των μισθών ή απολύσεις. Οι εργάτες φυσικά αντέδρασαν και τότε ο βιομήχανος προχώρησε σε απολύσεις 34 χαλυβουργών. Τότε οι εργάτες αποφάσισαν να κηρύξουν απεργία διαρκείας μέχρι να ανακληθούν όλες οι απολύσεις. Στις αρχές του χρόνου οι απολυμένοι είχαν πλέον φτάσει στους 65, όμως το ηθικό των απεργών δεν έχει καμφθεί. Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί ανάμεσά τους είναι η δήλωση ενός από αυτούς: «Αν στις αρχές Νοέμβρη ήταν αναγκαίο να αρχίσουμε τον αγώνα, τώρα είναι τουλάχιστον ανέντιμο να τον σταματήσουμε». 

Τα επιχειρήματα του Μάνεση για δήθεν οικονομικές ζημιές που έχει παρουσιάσει η επιχείρηση, είναι πέρα για πέρα σαθρά. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια (2009-2011), η παραγωγή της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» αυξήθηκε κατά 70 χιλιάδες τόνους ατσάλι, (από 196 έως 266 χιλιάδες τόνους), ενώ το 2010 ο συνολικός τζίρος της εταιρίας άγγιξε τα 227 εκ ευρώ. Οι βιομήχανοι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν ούτε ένα σεντ από όλα αυτά τα υπερκέρδη λόγω της κρίσης που το σύστημά τους δημιούργησε. Έτσι, η μόνη τους επιλογή είναι η ευθεία επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων μέχρι και το σημείο της εξαθλίωσης τους.

Ο αγώνας των χαλυβουργών αποτελεί σήμερα σύμβολο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και «φάρο» για ολόκληρη την εργατική τάξη. Ταυτόχρονα όμως, αποτελεί και εστία κινδύνου για τους αστούς και την κυβέρνησή τους, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι σε περίπτωση νίκης των χαλυβουργών, το παράδειγμα της μαχητικότητάς τους είναι δυνατό να ακολουθηθεί από χιλιάδες εργαζόμενους σε όλη τη χώρα.

Ακριβώς αυτό το «εφιαλτικό» σενάριο είναι που πανικοβάλλει τους αστούς και τους κάνει να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να κάμψουν την αντίσταση των χαλυβουργών. Όλοι οι μεγάλοι εκδοτικοί όμιλοι αποκρύπτουν για 80 ημέρες αυτόν τον ηρωικό αγώνα, ενώ η εργοδοσία της «Ελλ. Χαλυβουργίας», αφού έβαλε τους παρατρεχάμενούς της να κάνουν επισκέψεις σε σπίτια απεργών προκειμένου να τους «συμβουλέψουν» για το «καλό» τους, αφού έστειλε απειλητικές επιστολές και εξώδικα στους εργάτες, αφού έβαλε το Υπουργείο Εργασίας να τους «ζητήσει» να επιστρέψουν στη δουλειά, τελικά τους απείλησε, ότι αν δεν λήξουν την απεργία, θα απολυθούν άμεσα άλλοι 180 εργάτες.

Όμως, στον πανικό και την τρομοκρατία των αστών, οι χαλυβουργοί απαντάνε με ακόμα μεγαλύτερη μαχητικότητα, έχοντας την πραγματική υποστήριξη όλης της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της κοινωνίας. Καθημερινά, στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου φτάνουν χρήματα, τρόφιμα, ψηφίσματα συμπαράστασης από σωματεία εργαζομένων, από ανέργους, από φοιτητές, από σχολεία κτλπ.. Ταυτόχρονα, οι χαλυβουργοί έχουν εκδόσει μια σειρά από ψηφίσματα, με τα οποία καλούν το εργατικό κίνημα να δώσει, σύσσωμο και ενωμένο τον αγώνα, «όχι σαν πράξη αλληλεγγύης προς τους χαλυβουργούς, αλλά σαν ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη», όπως χαρακτηριστικά λένε. Παράλληλα, κάνουν αλλεπάλληλες εκκλήσεις στους συναδέλφους τους της Ελληνικής Χαλυβουργίας του Βόλου, να ακολουθήσουν το δικό τους παράδειγμα, καταφέρνοντας μέχρι στιγμής να τους πείσουν να κυρήξουν 24ωρη απεργία στις 12/1 καθώς και να συμμετέχουν στην πανεργατική απεργία της 17ης Γενάρη.

Ποιο όμως πρέπει να είναι το επόμενο βήμα αλλά και οι διεκδικήσεις σε αυτόν τον αγώνα; Σήμερα οι χαλυβουργοί έχουν προβεί σε κατάληψη και περιφρουρούν το εργοστάσιο. Αυτή η πράξη αναγκαστικά θέτει στην πράξη το ερώτημα: ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό του εργοστασίου; Η απάντηση που πρέπει να δοθεί σε αυτό το ερώτημα, θα έρθει με την εκλογή από τους εργάτες μιας εργοστασιακής επιτροπής, η οποία με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα «ειδικών» και επιστημόνων, πρέπει να συγκεντρώσει στα χέρια της τη διοίκηση του εργοστασίου και να διερευνήσει τη δυνατότητα για μια άμεση επαναλειτουργία του από τους ίδιους του εργάτες.

Όμως η ανάληψη της διοίκησης και της λειτουργίας του εργοστασίου, πρέπει να συνδεθεί απαραίτητα με την διεκδίκηση της εθνικοποίησης με εργατικό έλεγχο και διαχείριση, τόσο της συγκεκριμένης βιομηχανίας, όσο και του συνόλου των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων της χώρας κατά κλάδο παραγωγής. Ο δρόμος του αγώνα για εθνικοποίηση με εργατική διαχείριση σαν ένα βήμα για μια κοινωνικοποιημένη, σχεδιασμένη οικονομία είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει προοπτική στου απεργούς χαλυβουργούς, αλλά και να δείξει στο σύνολο της εργατικής τάξης τη αληθινή λύση για να αποτραπεί ο εφιάλτης των μαζικών απολύσεων, της ισοπέδωσης των μισθών, αλλά και της αχρήστευσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας από την καπιταλιστική κρίση.

Δυστυχώς η Αριστερά δεν υπερασπίζει αυτό τον δρόμο και περιορίζεται σε συλλογή χρημάτων και τροφίμων προς τους απεργούς, καθώς και οι δηλώσεις δημόσιας υποστήριξης, πράξεις που είναι αυτονόητες κινήσεις ταξικής αλληλεγγύης που πρέπει να συνοδεύουν κάθε μεγάλο και ηρωικό αγώνα, όμως από μόνες τους δεν δίνουν προοπτική στον αγώνα.

Πάνω στη βάση των διεκδικήσεων που προαναφέραμε, ο αγώνας των εργατών της Ελληνικής Χαλυβουργίας πρέπει άμεσα να συντονιστεί με τους υπόλοιπους κλάδους των εργαζομένων που βρίσκονται σε απεργία, με τη δημιουργία ενός πανελλαδικού συντονιστικού οργάνου που θα αποτελείται από εκλεγμένους εκπρόσωπους κάθε κλάδου που συμμετέχει στον αγώνα. Αυτό το όργανο, θα έχει την ευθύνη να καταρτίσει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο πάλης των εργαζομένων με ορίζοντα την τελική νίκη!

Δημήτρης Κουμαρέλας

Πρόσφατα Άρθρα

Σχετικά άρθρα