6ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΝ : ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ – Μέρος Α’
Το έκτακτο (6ο) συνέδριο του ΣΥΝ πέρασε στην ιστορία σαν ένα από τα πιο κρίσιμα για την πορεία του κόμματος. Ο ΣΥΝ σίγουρα δεν είναι ίδιος μετά από αυτό το συνέδριο. Οι πολιτικές εξελίξεις που σηματοδότησε το συνέδριο είναι ιστορικής σημασίας για το σύνολο της Αριστεράς και καθιστούν ακόμα πιο σημαντικά και επιτακτικά τα πολιτικά καθήκοντα της ηγεσίας του ΣΥΝ.
Τι σηματοδοτεί η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας
Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (ΑΠ) από το κόμμα είναι ένα πολιτικό γεγονός – σταθμός. Η ηγεσία της ΑΠ αδύναμη να ανακτήσει τα ηνία του κόμματος σε μια περίοδο που η ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας με την επίδρασή της πιέζει να κρατηθεί ζωντανή και να προχωρήσει η αριστερή στροφή του ΣΥΝ, δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποχωρήσει από το κόμμα. Έχοντας κλείσει αισίως 6 χρόνια ανοιχτής υπονόμευσης της αριστερής στροφής του ΣΥΝ και των επιλογών που τη σηματοδότησαν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, εξοργίζοντας χιλιάδες αριστερούς αγωνιστές και πλήττοντας το ηθικό τους σε κάθε κρίσιμη καμπή των εξελίξεων στο ταξικό και πολιτικό πεδίο, οι ηγέτες της ΑΠ έδωσαν το αναμενόμενο σύνθημα της αποχώρησης.
Η συγκεκριμένη συγκυρία της αποχώρησης της ΑΠ δεν είναι τυχαία. Η ΑΠ εδώ και καιρό είχε αρχίσει να συρρικνώνεται σοβαρά. Οι ιδέες και οι πρακτικές των ηγετών της αποδοκιμάζονται από όλο και μεγαλύτερο αριθμό αγωνιστών, με κυριότερο δείκτη την απόλυτη περιθωριοποίησή τους στις τάξεις της αριστερής νεολαίας. Μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης συντριβής των μικροαστικών αυταπατών για μια ομαλή, ειρηνική και δημοκρατική μεταρρύθμιση του καπιταλισμού εξαιτίας της βαθειάς κρίσης του και της αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης, οι αστικές πολιτικές φιγούρες των ηγετών της ΑΠ παρά την υπερπροβολή τους από τα ΜΜΕ, με τον πολιτικό τους λόγο είναι πλέον δυνατό να συγκινήσουν μόνο καριερίστες, παράγοντες, πρόωρα γερασμένους νέους και μικρά τμήματα κυνικών, απελπισμένων και απογοητευμένων αριστερών.
Σαν αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ήδη η ΑΠ ταλαιπωρούταν από διασπάσεις. Η συγκρότηση της «Πλατφόρμας 2010» υπό τον Γ. Μπαλάφα. που προκάλεσε βιτριολικά σχόλια στις τάξεις των στελεχών της ΑΠ, ήταν ένα ξεκάθαρο σημάδι ότι η συνοχή της θα ετίθετο σε σοβαρή αμφισβήτηση αν δεν δρομολογούταν μια ανεξάρτητη πορεία ανασυγκρότησής της έξω από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε να δώσει ένα νέο «όραμα» στους μικροαστούς παράγοντες που ως επί το πλείστον συγκροτούν το στελεχιακό της δυναμικό. Στην αποχώρηση της ΑΠ όμως δεν μπορεί παρά να έχουν παίξει ρόλο και οι γενικότεροι σχεδιασμοί και επιδιώξεις της αστικής τάξης, καθώς οι «ανανεωτικοί» ηγέτες είναι δεμένοι με δεκάδες νήματα με την άρχουσα τάξη. Η επαπειλούμενη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού και η άνοδος των μαζικών ταξικών αγώνων, σε συνδυασμό με την διογκούμενη απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος από την κοινωνία, απειλούν την σταθερότητα της κυβέρνησης, θέτοντας στο προσκήνιο το σενάριο λαϊκής εκτόνωσης μέσω των εκλογών και μιας κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας. Μια τέτοια προοπτική χρειάζεται αναμφίβολα ένα αριστερό στήριγμα, που οι πρώην σ. Κουβέλης, Χατζησωκράτης και σια έχουν αποδείξει ότι είναι αρκούντως «ανανεωτικοί» για να το προσφέρουν απλόχερα. Πάνω σε αυτή τη βάση και ο Δ. Παπαδημούλης, προσωρινά επιφορτισμένος με τον ρόλο του «ανανεωτικού αντάρτικου από τα μέσα», αργά ή γρήγορα, θα συγχρονιστεί με τα – όπως όλα δείχνουν – γοργά βήματα δημιουργίας ενός ανανεωτικού κόμματος «ροζ-πράσινης» δεξιορεφορμιστικής απόχρωσης.
Θα είναι πολιτικά υποκριτής κάποιος αν υποστηρίξει ότι οι χιλιάδες αριστεροί αγωνιστές που συγκροτούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ΣΥΝ στεναχωρήθηκαν από την αποχώρηση ηγετών που επανειλημμένα έδειξαν ασέβεια στη συλλογικά εκφρασμένη τους θέληση. Όμως εξίσου υποκριτής θα είναι και αυτός που θα ισχυριστεί ότι τα προβλήματα του κόμματος θα αποτελέσουν μεμιάς παρελθόν μετά την αποχώρηση της ΑΠ. Γιατί χωρίς την κατάλληλη πολιτική και τακτική από την πλευρά της ηγεσίας της αριστερής πλειοψηφίας, η αποχώρηση της ΑΠ μπορεί να αποτελέσει έναν μόνο σταθμό σε μια πορεία παραπέρα ανάπτυξης της σημερινής κρίσης του ΣΥΝ, που θα μπορούσε ακόμα και να τον περιθωριοποιήσει.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
