Δείτε και ακούστε (Video) την ομιλία του μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Σταμάτη Καραγιαννόπουλου στην πολιτική εκδήλωση της Κομμουνιστικής Τάσης που διοργανώθηκε σε αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου το Σάββατο 14 Μαρτίου. Η ομιλία παρατίθεται επίσης και σε γραπτή μορφή.
Σύντροφοι και φίλοι της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ,
το αληθινό αντικείμενο της εκδήλωσης αυτής δεν είναι η μοίρα μιας χώρας που βιώνει τις επιπτώσεις της άγριας λιτότητας, αλλά η ίδια η ιστορική, οργανική κρίση του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, που παράγει αυτή την πολιτική στην Ελλάδα, με τον τίτλο «Μνημόνια».
Κοιτώντας έξω από τον ελληνικό μικρόκοσμο, βλέπουμε παντού τα σημάδια της παρακμής ενός συστήματος που οι συνειδητοί εργαζόμενοι άνθρωποι πρέπει επειγόντως να εναποθέσουν στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας. Σε όλες τις οικονομίες – κλειδιά του πλανήτη, δηλαδή στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Κίνα και τις υπόλοιπες λεγόμενες BRICS και φυσικά την Ευρωζώνη, παρατηρούμε μια κατάσταση επιβράδυνσης, στασιμότητας και ύφεσης.
Πως θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με απλά λόγια αυτή την κατάσταση; Παντού οι καπιταλιστές έχουν συσσωρευμένες τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων από την υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης και γενικότερα των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων του πλανήτη. Όμως κατά κανόνα, αρνούνται να επενδύσουν στην παραγωγή. Προτιμούν τις κερδοσκοπικές – παρασιτικές δραστηριότητες, τζογάροντας στις μετοχές, στα ομόλογα και τα διάφορα «παράγωγα», δραστηριότητες δηλαδή που δεν δημιουργούν νέο πλούτο και θέσεις εργασίας.
Αυτό το κάνουν όχι γιατί δεν είναι αρκετά φιλάνθρωποι ή γιατί δεν εφαρμόζεται μια σωστή οικονομική συνταγή διαχείρισης του καπιταλισμού από τις κυβερνήσεις. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και ο τρόπος που αυτό λειτουργεί από τη γέννησή του. Ο καπιταλισμός λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο το κέρδος. Κανένας νόμος, κανένας ηθικός και έξυπνος διαχειριστής δεν μπορεί να πείσει έναν καπιταλιστή να επενδύσει στην πραγματική οικονομία αν αυτό δεν τον συμφέρει. Και το πρόβλημα σήμερα είναι ότι οι αναγκαίες παραγωγικές επενδύσεις δεν συμφέρουν τους καπιταλιστές για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι η παγκόσμια οικονομία – κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά – είναι «πνιγμένη» στα χρέη, σαν αποτέλεσμα της απόπειρας των διαχειριστών του καπιταλισμού διεθνώς να αποφευχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες μια βαθειά ύφεση με τα «πήλινα πόδια» του υπερδανεισμού. Κι όταν παντού, τα κράτη, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις είναι υπερχρεωμένα, κυριαρχεί η αβεβαιότητα και ο φόβος για το μέλλον, που αποτελούν όχι περιβάλλον για περισσότερες επενδύσεις, αλλά ικανή συνθήκη για περισσότερο παρασιτισμό και ύφεση.
Ο δεύτερος λόγος που δεν υπάρχουν οι αναγκαίες παραγωγικές επενδύσεις είναι ότι η «πίττα» της αγοράς έχει μικρύνει, εξαιτίας της υπερεκμετάλευσης της εργατικής τάξης και των μεγάλων χρεών που επιβάλουν παντού λιτότητα και περικοπές. Και χωρίς αναπτυσσόμενη αγοραστική δύναμη δεν μπορούν να υπάρξουν εξασφαλισμένα κέρδη, άρα και επαρκείς νέες επενδύσεις.
Αυτό που συμβαίνει λοιπόν σήμερα παντού, είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει μπλοκάρει. Και η καπιταλιστική μηχανή έχει μπλοκάρει επειδή έχει κατασκευαστικό πρόβλημα. Οι προδιαγραφές της μηχανής αυτής, είναι να μπλοκάρει και να παρασύρει την κοινωνία στο τέλμα μιας όλο και αυξανόμενης εξαθλίωσης. Κι όπως τόνιζαν 170 σχεδόν χρόνια πριν ο Μαρξ και ο Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, η αιτία που συμβαίνει αυτό είναι οι δομικές αντιφάσεις αυτού του συστήματος, δηλαδή η αναρχία της παραγωγής και η αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοκτησία. Να γιατί λοιπόν ο μαρξισμός είναι επίκαιρος. Μόνο αυτός μας δίνει να καταλάβουμε τι και γιατί συμβαίνει γύρω μας.
Όμως, δεν είναι μόνο η θεμελιώδης ανάλυση του μαρξισμού επίκαιρη. Επίκαιρες και αναγκαίες είναι και οι βασικές του προτάσεις για το πώς η κοινωνία θα βγει από το τέλμα του καπιταλισμού. Αυτές οι προτάσεις, αυτές οι θεμελιώδεις προγραμματικές αρχές του μαρξισμού είναι οι μόνες που μπορούν να βγάλουν την κοινωνία και συγκεκριμένα την ελληνική κοινωνία, από το τέλμα της μαζικής εξαθλίωσης. Η Κομμουνιστική Τάση πιστεύει λοιπόν ότι το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει τις ρίζες του στο ηρωικό κομμουνιστικό κίνημα είναι επιτακτική ανάγκη να αντιτάξει στις καθημερινές προσκλήσεις και τους εκβιασμούς του Σόιμπλε και της παρέας του, αλλά και στις πιέσεις των Ελλήνων καπιταλιστών φίλων τους, μια πολιτική ρήξης, που θα στηρίζεται στις θεμελιώδεις προγραμματικές θέσεις του σοσιαλισμού.
Σύντροφοι και φίλοι, οι εκβιασμοί και οι ασφυκτικές πιέσεις της τρόικας με τη θηλιά του χρέους, έχουν δημιουργήσει ένα δίκαιο αίσθημα μίσους στον λαό για τον Σόιμπλε και την παρέα του. Γιατί όμως η τρόικα και οι Γερμανοί αστοί είναι τόσο προκλητικοί και πιεστικοί; Έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει ότι το ζήτημα δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό. Είναι ο κοινός φόβος όλων των Ευρωπαίων καπιταλιστών να μη γεμίσει η Ευρώπη με αριστερές κυβερνήσεις που θα είναι δεκτικές στις πιέσεις και τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης.
Ενόψει της άμεσης προοπτικής της εκλογής μιας κυβέρνησης του PODEMOS στην Ισπανία, όλοι οι Ευρωπαίοι αστοί, σε Βορά και Νότο, έχουν κοινό συμφέρον, όχι να υπάρξει ένας «έντιμος» συμβιβασμός με την κυβέρνηση που έχει επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να υποτάξουν και να ταπεινώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο έτσι θα υπονομεύσουν το ρεύμα συμπάθειας στον ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ευρώπη, δημιουργώντας ένα τετελεσμένο υποταγής για την Αριστερά.
Και το κεντρικό ζήτημα που τίθεται πλέον εδώ, είναι πως απαντά μέχρι τώρα και πως πρέπει να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα κυβέρνηση. Κι όταν λέμε «πως απαντά», εννοούμε όχι στα λόγια αλλά με έργα, με πολιτικές πράξεις.
Κι ενώ σε λίγες μέρες συμπληρώνουμε, δυο μήνες από τις εκλογές, ο κυβερνητικός απολογισμός σε έργα είναι τόσο απογοητευτικός, που δημιουργεί στους εργαζόμενους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον πολύ έντονο προβληματισμό. Τα απτά, πολιτικά έργα της κυβέρνησης ως τώρα είναι δυο. Το πρώτο είναι η υπογραφή μιας συμφωνίας με τους δανειστές που δυστυχώς προβλέπει:
-
Πλήρη αποδοχή του χρέους και της κανονικής εξυπηρέτησής του.
-
Δέσμευση ότι δεν θα καταργηθεί τίποτα από τα Μνημόνια.
-
Αποδοχή της ταπεινωτικής λογικής ότι κάθε μέτρο που δεν έχει την έγκριση των δανειστών συνιστά «μονομερή ενέργεια».
Το δεύτερο έργο της κυβέρνησης είναι η ψήφιση στη Βουλή ενός νομοσχεδίου για τη λεγόμενη ανθρωπιστική κρίση, η φιλοσοφία του οποίου δεν είναι η αποφασιστική και διαρκής στήριξη των εξαθλιωμένων από την κρίση, αλλά η ελεημοσύνη με το «σταγονόμετρο» σε μια μικρή κατηγορία «ακραία φτωχών», με κριτήριο να μη βγει εκτός των ορίων του φετινού μνημονιακού προϋπολογισμού που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Σαμαρά.
Έτσι δίνονται λιγότερο από 3,5 ευρώ για διατροφή την ημέρα σε «ακραία φτωχά» νοικοκυριά κι αυτά όχι σε μετρητά, αλλά σε έκπτωση, δίνεται επίδομα ενοικίου για 30.000 δικαιούχους, όταν πριν τη λεγόμενη «ανθρωπιστική κρίση», το 2008, οι δικαιούχοι ήτανε 110.000, ενώ οι «ακραία φτωχοί» θα έχουν 300 kw ρεύμα το μήνα δωρεάν, μόλις το ¼ της μέσης μηνιαίας κατανάλωσης, με τα χρέη τους στη ΔΕΗ όμως να μην διαγράφονται.
Την ίδια στιγμή, όλα τα βασικά μέτρα της Θεσσαλονίκης, που η ηγεσία υποσχόταν ότι δεν θα διαπραγματευθεί με κανέναν, αναβλήθηκαν επ’ αόριστο και η πραγματοποίησή τους θα εξαρτηθεί από την έγκριση των δανειστών . Η αύξηση του κατώτατου μισθού, το δικαίωμα στις συλλογικές συμβάσεις, η άνοδος του αφορολογήτου, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το πρόγραμμα για 300.000 νέες θέσεις εργασίας, η άμεση αποκατάσταση της εργατικής νομοθεσίας, η «νέα σεισάχθεια» για τους φτωχούς δανειολήπτες, η στήριξη των ανέργων, ό, τι δηλαδή θα βελτίωνε λίγο τη ζωή του εργαζόμενου λαού, έχει αναβληθεί.
Τα έργα λοιπόν δείχνουν μια κυβέρνηση που αντί να βάζει τέλος στην εξαθλίωση του λαού, γίνεται ο διαχειριστής της εξαθλίωσης.
Αμέσως μετά τη συγκρότησή της, είχαμε χαρακτηρίσει την κυβέρνηση αυτή σαν μια κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας, ενός εργατικού και ενός αστικού κόμματος ή αλλιώς, σύμφωνα με τη σταλινική φόρμουλα του Μεσοπολέμου, μια κυβέρνηση «Λαϊκού Μετώπου». Ιστορικά τα «Λαϊκά Μέτωπα», όχι μόνο δεν άνοιξαν τον δρόμο για το σοσιαλισμό, αλλά έπαιξαν το ρόλο του φρένου στον αγώνα για τη σοσιαλιστική αλλαγή.
Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να προσθέσουμε, ότι με βάση τα πρώτα έργα της, η κυβέρνηση κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αντικειμενικά ως μια από τις πιο άτολμες και συμφιλιωτικές με τον καπιταλισμό κυβερνήσεις «Λαϊκού Μετώπου» στην Ιστορία. Οι χαρακτηριστικότερες κυβερνήσεις «Λαϊκού Μετώπου» στη Γαλλία και την Ισπανία το 1936, επίσης μέσα σε συνθήκες πολύ μεγάλης οικονομικής κρίσης, είχαν κάνει στοιχειώδεις παραχωρήσεις στην εργατική τάξη σε μισθούς, άδειες και δημοκρατικά δικαιώματα, για να μη μιλήσουμε για την κυβέρνηση του Αλιέντε στη Χιλή το 1970-73, που εθνικοποίησε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και αύξησε μισθούς και συντάξεις 30-50%, ενώ δεν δίστασε να κάνει στάση πληρωμών στους δανειστές το 1972. Αντίθετα, η νέα κυβέρνηση σήμερα στην Ελλάδα, εντελώς έξω από κάθε αριστερή – ριζοσπαστική λογική, εμφανίζεται να επιχειρεί να «στεγνώσει» τα αποθεματικά των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων για να εξυπηρετήσει κανονικά και στην ώρα του το χρέος..
Οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής αντιτείνουν ότι η κυβέρνηση απλά βρίσκεται σε μια εκεχειρία με τους δανειστές. Τους απαντάμε: δεν πρόκειται περί εκεχειρίας γιατί η εκεχειρία προϋποθέτει πριν να έχει δοθεί πραγματική μάχη. Και ως τώρα, έχουμε από την κυβέρνηση μόνο μάχη στα λόγια, αλλά άτακτες υποχωρήσεις στην πράξη.Ακόμα και οι υποτιμητικοί έλεγχοι αξιοπιστίας από τους τεχνοκράτες των δανειστών, συνεχίζονται κανονικά.
Ποια είναι όμως η αιτία για όλες αυτές τις υποχωρήσεις; Η αιτία είναι πολιτική. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθος ανάλυση της κατάστασης, επένδυσε σε λάθος συμμάχους, στήριξε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης σε λάθος θεμέλια. Είχε εκτιμήσει ότι οι δανειστές και ειδικά οι Γερμανοί δεν θα τολμήσουν να θέσουν σε αμφισβήτηση της θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Η ζωή έδειξε ότι βάζοντας τη χώρα σε χρηματοδοτική ασφυξία, το έχουν κάνει ήδη.
Φυσικά, όπως έχουμε εξηγήσει, η Γερμανία δεν έχει σαν πρώτη επιλογή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Όμως αν έχει να επιλέξει ανάμεσα σε αυτό και τις ουσιαστικές παραχωρήσεις σε μια αριστερή κυβέρνηση, αναντίρρητα θα επιλέξει την ώθηση της Ελλάδας εκτός ευρώ. Μα έτσι, θα πει κάποιος θα ξεκινήσει το τέλος της Ευρωζώνης με τη σημερινή μορφή. Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι η Ευρωζώνη γεννήθηκε για να υπάρχει για πάντα; Η Ευρωζώνη θα υπάρχει όσο μπορούν ν μετριάζονται οι αντιθέσεις των διαφορετικών ευρωπαϊκών εθνικών αστικών κρατών και όσο θα συμφέρει τους πιο ισχυρούς ευρωπαίους καπιταλιστές, στην προκειμένη περίπτωση, κύρια τους Γερμανούς. Σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης. Υπερχρέωσης και ανόδου αριστερών κυβερνήσεων δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Ευρωζώνη με τη σημερινή της μορφή θα συνεχίσει να είναι συμφέρουσα για τη Γερμανία, αφού θα πρέπει να γίνει ο εγγυητής των χρεών όλων και ο βασικός δανειστής τους με χαμηλά επιτόκια.
Η ηγετική ομάδα επίσης, είχε εκτιμήσει ότι υπάρχει έδαφος για επιτυχή διαπραγμάτευση, γιατί τάχα, θα είχαμε συμμάχους τις αστικές κυβερνήσεις του Νότου. Η ζωή έδειξε, ότι αυτές οι κυβερνήσεις ήταν οι πιο ύπουλες και πιο σκληρές έναντι της κυβέρνησης. Μάλιστα η γαλλική κυβέρνηση έλαβε και δυο χρόνια παράταση από τους Γερμανούς αστούς για να ρίξει το έλλειμμά της, εκτός των άλλων και σαν επιβράβευση για την ψυχρή της στάση έναντι της Ελλάδας.
Η ηγετική ομάδα τέλος, είχε ποντάρει για τη χρηματοδότηση των μέτρων της Θεσσαλονίκης κύρια σε χρήματα από την ΕΕ. Η ζωή έδειξε το προφανές, ότι δηλαδή η τρόικα δεν μπορεί να χρηματοδοτεί την κοινωνική πολιτική μιας αριστερής κυβέρνησης.
Και το καίριο ερώτημα που τίθεται καλόπιστα από πολλούς απλούς αγωνιστές είναι «τι θα κάνατε εσείς οι κομμουνιστές αν είχατε την ηγετική ευθύνη; Τι θα επιλέγατε; Τον έντιμο συμβιβασμό ή τη ρήξη;» Απαντάμε: Η ζωή απέδειξε ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για έναν «έντιμο συμβιβασμό».
Και ορισμένοι υποστηρίζουν επίσης : «μα και τα 2-3 πράγματα να κάνει η κυβέρνηση από όσα υποσχέθηκε, τότε καλά θα είναι». Απαντάμε : ακόμα και αν ήταν έτσι, «καλά θα είναι» για όσους – λίγους – έχουν ή νομίζουν ότι έχουν έναν εξασφαλισμένο μισθό ή μια εξασφαλισμένη σύνταξη. Πόσο «καλά» θα ήτανε όμως για τα 2 εκατομμύρια των ανέργων, για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους που δεν έχουν προοπτική, για εκείνους που μονίμως εργάζονται ανασφάλιστοι ή μερικά απασχολούμενοι και δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη. Γι’ αυτό τον πυρήνα του εξαθλιωμένου προλεταριάτου, για μερικά εκατομμύρια ανθρώπους δηλαδή, αυτή η «γενναιοδωρία» με τις αθετήσεις των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πολυτέλεια.
Αλλά το αληθινό πρόβλημα συνίσταται στο ότι είναι τόσο βαθειά η κρίση του καπιταλισμού, που όχι μόνο δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να κάνει αυτά τα «2-3 πράγματα», αλλά της επιβάλει να λάβει νέα σκληρά μέτρα λιτότητας. Είναι προφανές λοιπόν, ότι αν οι σύντροφοι μας σοσιαλδημοκράτες στην ηγετική ομάδα και την κυβέρνηση συνεχίσουν να επιδιώκουν το συμβιβασμό, ο συμβιβασμός θα είναι όχι έντιμος, αλλά ανέντιμος, αφού θα συνοδεύεται από την εγκατάλειψη όλων των δεσμεύσεων και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε θεματοφύλακα της λιτότητας.
Τι είδους ρήξη όμως προτείνουν οι κομμουνιστές και γιατί; Μήπως μια ρήξη εθνική με τη Γερμανία ; Όχι γιατί η γερμανική εργατική τάξη είναι ο καλύτερος σύμμαχος του ελληνικού λαού, ο μόνος σύμμαχος που μπορεί να αφοπλίσει τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους Γερμανούς αστούς.
Προτείνουμε μια ρήξη ταξική με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο στο σύνολό του, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε σαν πιστό σύμμαχο όλο το ευρωπαϊκό εργαζόμενο λαό.
Μήπως όμως προτείνουμε απλά μια ρήξη με την Ευρωζώνη, για ένα άλλο νόμισμα; Όχι! Η έκδοση εθνικού νομίσματος θα είναι μια αναγκαστική επιλογή, για να ελευθερωθούμε από τους εκβιασμούς της ΕΚΤ. Ο σκοπός των κομμουνιστών δεν είναι η απομονωμένη οικονομικά Ελλάδα της δραχμής, αλλά η επιδίωξη μιας αληθινά ισότιμης οικονομικής και νομισματικής Ένωσης χωρίς καπιταλισμό, της Ευρώπης των ενωμένων σοσιαλιστικών πολιτειών. Άρα υποστηρίζουμε μια ρήξη ταξική, διεθνιστική και σοσιαλιστική.
Το ολοκληρωμένο σοσιαλιστικό πρόγραμμα που προτείνει γι’ αυτή τη ρήξη η Κομμουνιστική Τάση, το έχει γνωστοποιήσει εδώ και δυο χρόνια και η επικαιροποιημένη του μορφή δημοσιεύθηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Με βάση αυτό, τρία είναι τα βήματα που πρέπει να γίνουν άμεσα.
1ο βήμα : Να εξασφαλίσουμε τις αναγκαίες, πραγματικές διεθνείς συμμαχίες. Γι’ αυτό το σκοπό αυτό χρειάζεται : α) η χρησιμοποίηση των συναντήσεων και Συνόδων που γίνονται στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης αποκλειστικά σαν βήμα για διαρκείς εκκλήσεις κινητοποίησης και ξεσηκωμού των ευρωπαίων εργαζόμενων, β) η άμεση διοργάνωση μιας πανευρωπαϊκής διάσκεψης της Αριστεράς και όλων των εργατικών κομμάτων και μαζικών οργανώσεων που τάσσονται ενάντια στη λιτότητα, που θα αποφασίσει μια κοινή προγραμματική διακήρυξη και συγκεκριμένες μεθόδους επίδειξης αλληλεγγύης στην Ελλάδα.
2ο βήμα: Να κινητοποιήσουμε το λαό για να γίνει πράξη αυτό που ανέφερε χτες στη συνάντηση του με τον Μανώλη Γλέζο ο σύντροφος πρόεδρος: «Να έρθει ο λαός στην εξουσία». Η τεράστια υποστήριξη που ακόμα απολαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέπει κάτι τέτοιο.
Πως μπορεί όμως συγκεκριμένα να γίνει αυτό; α) Να ρίξουμε το σύνθημα για επιτροπές αγώνα παντού: στους εργατικούς χώρους, τις γειτονιές, τις σχολές, τα σχολεία, τα στρατόπεδα, β) Να δημιουργηθούν επιτροπές εργατικού ελέγχου με τεχνική υποστήριξη από την κυβέρνηση, για την αποκάλυψη της διαφθοράς, της σπατάλης, της φοροδιαφυγής και της κακοδιαχείρισης στις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τον κρατικό μηχανισμό.
3ο βήμα: να αφοπλίσουμε τους ξένους και ντόπιους εκβιαστές και ληστές του λαού και να βρούμε πραγματικούς πόρους για να χρηματοδοτήσουμε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Πως θα γίνουν αυτά;
α) Να διαγράψουμε το χρέος, που έχει ήδη πληρωθεί με το αίμα του λαού. Σε όσα καπιταλιστικά κράτη ή μεμονωμένους καπιταλιστές έχουν επενδύσει στο ελληνικό χρέος, απλά θα τους πούμε ότι ρίσκαραν για να κερδίσουν από τους τόκους και έχασαν. Έτσι είναι οι «επενδύσεις» στον καπιταλισμό, έχουν ρίσκο. Όσο για τους φορολογούμενους ευρωπαίους που δήθεν θα χάσουν τα λεφτά τους, έτσι κι αλλιώς, αν ο καπιταλισμός διατηρηθεί στη ζωή θα πληρώνουν για την κρίση μόνιμα, πληρώσει δεν πληρώσει κανονικά η Ελλάδα για το χρέος της. Ο μόνος δρόμος προόδου για αυτούς είναι να παλέψουν μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους, ώστε για την κρίση και τα χρέη να πληρώσουν αυτοί που τα δημιούργησαν, δηλαδή το κεφάλαιο.
β) Να κοινωνικοποιήσουμε το τραπεζικό σύστημα και τις μεγάλες επιχειρήσεις, ξεκινώντας από τις κερδοφόρες και όσες βρίσκονται στη λίστα των μεγαλοφοροφυγάδων που παρουσίασε στη Βουλή ο υπουργός Νικολούδης. Αν κοινωνικοποιηθεί επίσης η Εκκλησιαστική και Μοναστηριακή περιουσία, τότε στα χέρια μας θα έρθουν βασικοί μοχλοί της οικονομίας για να χρηματοδοτήσουμε τις κοινωνικές ανάγκες και να σχεδιάσουμε την ανάπτυξη.
Αν αύριο ο πρωθυπουργός διακηρύξει με ένα δημόσιο διάγγελμα αυτή την πολιτική, τότε θα δημιουργήσει ένα κύμα ενθουσιασμού και αγωνιστικής κινητοποίησης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Πάνω στη βάση αυτής της πολιτική, θα μπορούσε να προσφύγει σε εκλογές, κερδίζοντας αυτοδυναμία – παντοδυναμία στη Βουλή, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε ένα δημοψήφισμα με ψευτοδιλήμματα που θα συγχύσουν το λαό, όπως «ευρώ ή δραχμή» ή «ναι ή όχι σε συμφωνία με τους δανειστές».
Και το τελευταίο κρίσιμο ερώτημα είναι: υπάρχει η δύναμη που μπορεί να επιβάλει μια τέτοια πολιτική μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Να, υπάρχει και είναι η αριστερά του κόμματος. Δυστυχώς όμως, η ηγεσία της έχει έως τώρα επιλέξει τη στάση της απλής παθητικής καταγραφής της διαφωνίας και όχι της πάλης για να αλλάξει η πορεία κόμματος και κυβέρνησης.
Η Κομμουνιστική Τάση έκανε αυτό που όφειλε, κάλεσε με ανοικτή δημόσια επιστολή τους σ. της ηγεσίας της Αριστερής Πλατφόρμας σε κοινή δράση για να αλλάξουν οι πολιτικές και οι συσχετισμοί μέσα στο κόμμα. Οι σύντροφοι έως σήμερα αποφεύγουν να απαντήσουν, με λαμπρή εξαίρεση τον σύντροφο που έχω δίπλα μου, τον Δημήτρη Μπελαντή, που μας τιμά με την παρουσία του σαν βασικός ομιλητής. Επιλέγουν να γαντζώνονται – στην πραγματικότητα να αυτοπαγιδεύονται – στα υπουργεί, όπως έχει δείξει η ομηρία του σ. Λαφαζάνη στο θέμα των Σκουριών και των αυξήσεων που επιχειρεί να επιβάλει η ΔΕΗ πίσω από την πλάτη του. Τους προειδοποιούμε ότι αν συνεχίσουν σε αυτό το δρόμο, δυστυχώς σε λίγο καιρό θα θεωρηθούν από τον λαό συνυπεύθυνοι για την πλήρη αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων.
Ωστόσο οι αριστεροί αγωνιστές του κόμματος, δεν πρέπει να χάνουν περισσότερο χρόνο περιμένοντας πότε θα κινηθεί η ηγεσία του κύριου τμήματος της αριστερής πτέρυγας. Πρέπει να συντονιστούν, να συσπειρωθούν, να δράσουν και πάνω απ’ όλα να οργανωθούν στις γραμμές της μόνης Τάσης που έγκαιρα έχει προειδοποιήσει για τους κινδύνους και έχει ξεκάθαρη πολιτική εναλλακτική λύση, στις γραμμές δηλαδή της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ.
