Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις
Την περίοδο αυτή περισσότερο από ποτέ πριν οι εργάτες χρειάζονται τις μαζικές τους οργανώσεις, ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές. Η συνδικαλιστική οργάνωση είναι η βασική μονάδα οργάνωσης. Δε θα είναι εφικτό να παλέψουμε για να υπερασπιστούμε τους μισθούς και τα επίπεδα διαβίωσης χωρίς δυνατές συνδικαλιστικές οργανώσεις. Γι’ αυτό τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους πάντα προσπαθούν να υποτιμήσουν τις οργανώσεις και να περιορίσουν το φάσμα δράσης τους μέσω αντι-συνδικαλιστικής νομοθεσίας.
Η μακριά περίοδος ανάπτυξης έχει επηρεάσει τους ηγέτες ων οργανώσεων που έχουν ενστερνιστεί τις πολιτικές της ταξικής συνεργασίας και «υπηρεσιακών οργανώσεων», ακριβώς τη στιγμή που οι συνθήκες για κάτι τέτοιο έχουν εξαφανιστεί. Οι συνδικαλιστές ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας είναι οι πιο συντηρητική δύναμη της κοινωνίας. Λένε στους εργάτες ότι «όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα» και πρέπει όλοι να κάνουμε θυσίες για να επιλυθεί η κρίση, ότι τα αφεντικά δεν είναι ο εχθρός και η ταξική πάλη είναι «παλιομοδίτικη».
Κηρύττουν μια συμφωνία ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο, που βλέπουν ως «νέο ρεαλισμό». Στην πραγματικότητα είναι το χειρότερο είδος ουτοπισμού. Είναι αδύνατος ο αμοιβαίος συμβιβασμός διαφορετικών συμφερόντων. Στις τωρινές συνθήκες ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις μεταρρυθμίσεις και αυξήσεις μισθών είναι μέσω της πάλης. Στην πραγματικότητα, θα είναι αναγκαίο να παλέψεις για να υπερασπιστείς τις κατακτήσεις του παρελθόντος, που είναι παντού απειλούμενες. Αυτό έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις τακτικές ταξικής συνεργασίας των ηγετών, που αντανακλούν το παρελθόν, όχι το παρόν ή το μέλλον.
Στην προσπάθεια της να ουδετεροποιήσει τις οργανώσεις και να τις μετατρέψει σε όργανα ελέγχου των εργατών, η άρχουσα τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να διαφθείρει την κορυφή των οργανώσεων και να την ενσωματώσει στο κράτος. Είμαστε εναντίον αυτής της στάσης και υπερασπιζόμαστε το δυνάμωμα και τη δημοκρατικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε όλα τα επίπεδα. Οι οργανώσεις πρέπει να είναι ανεξάρτητες από το κράτος και πρέπει να ελέγχουν τους ηγέτες τους και να τους υποχρεώνουν να παλεύουν αδιάκοπα για το συμφέρον των εργατών.
Οι ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, που τους αρέσει να θεωρούν τους εαυτούς τους πρακτικούς και ρεαλιστές, είναι στην πραγματικότητα τελείως τυφλοί και βλάκες. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα της καταστροφής που προετοιμάζεται από την κρίση του καπιταλισμού. Φαντάζονται ότι είναι δυνατό να τα κουτσοκαταφέρεις, δεχόμενος περικοπές και άλλες επιβολές, με την ελπίδα ότι όλα θα είναι καλά στο τέλος. Προσκολλώνται στις «καλές σχέσεις» με τους καπιταλιστές που φαντάζονται οι τακτικές τους θα καταφέρουν. Το αντίθετο! Η ιστορία δείχνει ότι η αδυναμία προκαλεί επιθετικότητα. Για κάθε βήμα πίσω που κάνουν, τα αφεντικά θα απαιτήσουν τρία ακόμα.
Ακόμα και όταν αναγκάζονται από τις πιέσεις από τη βάση να καλέσουν απεργίες και γενικές απεργίες, κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να μειώσουν τέτοιες δράσεις σε απλές χειρονομίες, περιορισμένες σε χρόνο και πεδίο δράσης. Όταν υποχρεώνονται να καλέσουν μαζικές διαδηλώσεις, τις μετατρέπουν σε θέαμα με μπαλόνια και μπάντες, χωρίς μαχητικό ταξικό περιεχόμενο. Για τους ηγέτες, αυτό είναι μόνο ένα μέσο για να εκτονώσουν την ένταση. Για τους σοβαρούς συνδικαλιστές, αντίθετα, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι ένα μέσο να καταλάβουν οι εργάτες τη δύναμή τους και να προετοιμάσουν το έδαφος για πραγματική αλλαγή στην κοινωνία.
Ακόμα και την προηγούμενη περίοδο υπήρχε μια υποβόσκουσα δυσαρέσκεια για τις επιθέσεις στα δικαιώματα των εργατών και την αντι-συνδικαλιστική νομοθεσία. Αυτό τώρα θα βγει στην επιφάνεια και θα εκφραστεί μέσω των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, ξεκινώντας με τις συνδικαλιστικές. Η ριζοσπαστικοποίηση των εργατών θα έρθει σε ρήξη με το συντηρητισμό της ηγεσίας. Οι εργάτες θα ζητήσουν έναν πλήρη μετασχηματισμό των οργανώσεων από την κορυφή μέχρι τη βάση, και θα αγωνιστούν να τις μετατρέψουν σε πραγματικές οργανώσεις πάλης.
Παλεύουμε για το χτίσιμο μαζικών, δημοκρατικών και μαχητικών συνδικάτων που θα είναι ικανά να οργανώσουν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, να την εκπαιδεύσουν και να την προετοιμάσει πρακτικά, όχι μόνο για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αλλά και για την διαχείριση της οικονομίας σε μια μελλοντική δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
Πλήρη ανεξαρτησία των Συνδικάτων από το κράτος
Τέλος στην υποχρεωτική διαιτησία, συμφωνίες εργασιακής ειρήνης, και στα άλλα μέτρα που περιορίζουν το πεδίο δράσης των συνδικάτων
Εκδημοκρατισμό των Συνδικάτων και πέρασμα του απόλυτου ελέγχου τους στα μέλη.
Κατάργηση της ισόβιας εκλογής, Εκλογή όλων των υπεύθυνων θέσεων στα συνδικάτα με δικαίωμα άμεσης ανάκλησης
Ενάντια στη γραφειοκρατία και τον καριερισμό! Όχι υψηλότερες αποδοχές των αξιωματούχων από τους απλούς εργάτες. Όλα τα έξοδα στον έλεγχο των μελών.
Όχι στην ταξική συνεργασία! Για ένα μαχητικό πρόγραμμα που θα κινητοποιήσει τους εργάτες στην υπεράσπιση της δουλειάς και του βιοτικού τους επιπέδου.
Για την ενότητα των Συνδικάτων στη βάση αυτών των διεκδικήσεων.
Για τον έλεγχο από τη βάση, που περιλαμβάνει την ενδυνάμωση των επιτροπών βάσης και τη δημιουργία προσωρινών απεργιακών επιτροπών κατά τη διάρκεια των απεργιών σαν μέσο για να εξασφαλίζεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του ευρύτερου αριθμού εργατών.
Για την εθνικοποίηση των βασικών μοχλών της οικονομίας, και τη δημιουργία μιας βιομηχανικής δημοκρατίας στην οποία τα συνδικάτα θα παίζουν ρόλο- κλειδί στην διοίκηση και τον έλεγχο κάθε χώρου εργασίας. Ο συνδικαλισμός δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μόνο ένα μέσο προς τον σκοπό, που είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.
