Στον απόηχο της ψήφισης στη Βουλή δεκάδων μέτρων ισοπέδωσης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υποτίθεται ότι από το «Eurogroup» και τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ είχαμε «καλά μαντάτα» για την Ελλάδα.
Στον απόηχο της ψήφισης στη Βουλή δεκάδων μέτρων ισοπέδωσης του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υποτίθεται ότι από το «Eurogroup» και τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ είχαμε «καλά μαντάτα» για την Ελλάδα.
Οι απολογητές της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης διέταξαν από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ το λαό να χαρεί γιατί το “Eurogroup” ενέκρινε την πρώτη δόση ενός δανείου που θα κατευθυνθεί εξολοκλήρου στους τοκογλύφους και γιατί η Μέρκελ υποσχέθηκε ότι θα γίνουν σύντομα εκλογές….Αυτά τα «χαρμόσυνα» νέα, φυσικά, δεν μπορούν παρά να αντιμετωπίζονται από τους εργαζόμενους με πικρό χιούμορ και αυξανόμενη διάθεση για μια πολιτική απάντηση – χαστούκι στους σύγχρονους δυνάστες τους και τους πολιτικούς απατεώνες που τους εκπροσωπούν.
Φυσικά από τα «καλά νέα» της Συνόδου δεν μπορούσαν να λείψουν οι όρκοι στην «ανάπτυξη». Αυτή τη φορά το παραμύθι της ανάπτυξης δεν έφερε το βαρύγδουπο τίτλο ενός «νέου σχεδίου Μάρσαλ», αλλά απλά περιείχε αοριστολογίες για ευρωπαϊκά κονδύλια ενίσχυσης των μικρών επιχειρήσεων και εκτέλεσης μεγάλων έργων….Όλα αυτά όμως, δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού για να κρυφτεί το γεγονός ότι η νέα δανειακή συμφωνία – ενώ διασφαλίζει πολύπλευρα τους δανειστές – εξωθεί την Ελλάδα σε μια ανεξέλεγκτη εσωτερική στάση πληρωμών και σε μια συνεπακόλουθη έξοδο από το ευρώ.
Αρκεί μια ψυχρή απαρίθμηση των βασικών συντελεστών που χαρακτηρίζουν την κατάσταση διεθνώς και στην Ελλάδα για να συνειδητοποιήσει κάποιος το αναπόφευκτο της προοπτικής που μόλις περιγράψαμε: α) Διολίσθηση της οικονομίας της Ευρωζώνης προς μια βαθειά ύφεση, που θα οξύνει το πρόβλημα του χρέους παντού και θα κάνει τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ακόμα πιο φειδωλά στη συνεισφορά τους σε δάνεια για τα υπερχρεωμένα. Σύμφωνα με την επίσημη εκτίμηση της Κομισιόν στα τέλη του προηγούμενου μήνα, φέτος έρχεται ύφεση όχι μόνο στο Νότο, αλλά και σε Γαλλία και Γερμανία, με ρυθμούς «ανάπτυξης» κοντά στο μηδέν. β) Γενικός κλονισμός της εμπιστοσύνης στις οικονομικές προοπτικές της Ελλάδας από τους Γερμανούς αστούς και τους δορυφόρους τους, η οποία άλλωστε επέβαλε τη δημιουργία του ειδικού ταμείου εξυπηρέτησης του χρέους και της συνταγματικής κατοχύρωσης της τελευταίας, ως μια «διαρκή εθνική προτεραιότητα». γ) Έλλειψη εμπιστοσύνης από τους ίδιους – αποτυπωμένη σε μια σειρά δηλώσεων ανώτατων κυβερνητικών στελεχών – στη δυνατότητα της ελληνικής άρχουσας τάξης να εξασφαλίσει μακροχρόνια πολιτική σταθερότητα σε συνθήκες έκρηξης της ταξικής πάλης και ανόδου της Αριστεράς. δ) Εικόνα κατάρρευσης των εσόδων του ελληνικού κράτους από ΦΠΑ τον Γενάρη, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου οικονομικών που δημοσιεύθηκαν στις 2/3, χωρίς ακόμα να έχουν εφαρμοστεί τα νέα μέτρα που θα συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο τα φορολογικά έσοδα. ε) Διαρκής χειροτέρευση της ύφεσης στην Ελλάδα, που πλέον προεξοφλείται σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες εκτιμήσεις ότι θα προσεγγίσει πάλι το 7%.
Όπως περίτρανα αποδεικνύουν τα τελευταία μέτρα και οι όροι του δανείου, αυτό που ενδιαφέρει την τρόικα και τους Έλληνες αστούς δεν είναι καθόλου «η ανάπτυξη». Οι δύο βασικοί τους στόχοι είναι η πλήρης μεταφορά του βάρους των τοκογλυφικών δανείων πάνω στις πλάτες του λαού και η «εκτόξευση» των απειλούμενων από την ύφεση κερδών των μεγάλων ξένων και ντόπιων καπιταλιστών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, μέσα από τη βάρβαρη περικοπή μισθών και τη διάλυση κάθε εργατικής κατάκτησης. Το γεγονός ότι η πολιτική τους που εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους βαθαίνει την ύφεση, το έχουν αποδεχθεί συνειδητά. Αδιαφορούν για τη φτώχεια και την ανεργία που σηματοδοτεί η βαθιά ύφεση. Η μόνη συνέπεια της βαθιάς ύφεσης που τους προβληματίζει είναι η ριζοσπαστικοποίηση του εργαζόμενου λαού και η απώλεια εμπιστοσύνης στον καπιταλισμό, όπως εκφράζεται με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις απεργίες και αποτυπώνεται στην άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις.
Αυτός ο προβληματισμός είναι που εξηγεί την ύπαρξη ευνοϊκού κλίματος στη Σύνοδο Κορυφής για την προσφυγή στις κάλπες, με σκοπό τη «λαϊκή εκτόνωση» και την αποτροπή μιας ακόμα μεγαλύτερης ανόδου της Αριστεράς. Αυτή είναι και η εξήγηση για την ολόπλευρη πολιτική στήριξη που δόθηκε στον Σαμαρά από την Μέρκελ σε ειδική συνάντηση στη Σύνοδο Κορυφής, αλλά και για την αντίστοιχη που του παρέχεται πλέον από τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου στην Ελλάδα, ακόμα και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (βλ. δηλώσεις Λοβέρδου), η οποία σπεύδει να δηλώσει με θέρμη τη συμμετοχή της από τώρα σε μια κυβέρνηση με τον ίδιο επικεφαλής μετά τις εκλογές. Ο Σαμαράς και η ΝΔ είναι το μεγάλο πολιτικό στήριγμα, το πιο ισχυρό «χαρτί» της τρόικας και της ελληνικής άρχουσας τάξης, στην προσπάθειά τους να βρουν μια λύση πολιτικής σταθερότητας για το επόμενο διάστημα στη χώρα.
Με την επίθεσή του στην Αριστερά από το κοινοβούλιο, ο Σαμαράς έδειξε ότι έχει ήδη επωμιστεί το ρόλο του συλλογικού πολιτικού και ιδεολογικού εκφραστή της άρχουσας τάξης, δείχνοντας καθαρά ποιος είναι ο πραγματικός πολιτικός της αντίπαλος σήμερα. Ταυτόχρονα, η επίθεση του Σαμαρά στην Αριστερά, αντανακλούσε την υποκρισία της άρχουσας τάξης σε όλο της το μεγαλείο. Την ώρα που η τάξη αυτή – συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών της εκπροσώπων στο κοινοβούλιο – φυγαδεύει μαζικά τα κεφάλαια και τα αδήλωτα κέρδη της στο εξωτερικό, ο κύριος πολιτικός εκφραστής της έχει το θράσος να μιλά για «τη σωτηρία της πατρίδας» και να ενοχοποιεί την Αριστερά για «διαφυγή επενδύσεων από τη χώρα».
Πάνω από όλα όμως, μέσα από την επίθεση του Σαμαρά στην Αριστερά η άρχουσα τάξη έδειξε έμμεσα τι είναι αυτό που φοβάται σήμερα περισσότερο: μια Αριστερά ενωμένη γύρω από ένα πρόγραμμα που θα ξεθεμελιώσει το πολιτικό και οικονομικό της σύστημα. Καιρός είναι αυτό να το αντιληφθούν οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν άμεσα τις αναγκαίες πρωτοβουλίες που θα κάνουν τον πολιτικό φόβο των καπιταλιστών πραγματικότητα, ενώνοντας την Αριστερά γύρω από το πρόγραμμα του σοσιαλισμού!
