Μετά το σοκ του Brexit, η Βρετανία βιώνει άλλον έναν πολιτικό σεισμό. Η Τερέζα Μέι είναι σε απόγνωση. Μια εκλογική διαδικασία που αναμενόταν «παιχνιδάκι» για τους Τόρις μετατράπηκε σε καταστροφή γι’ αυτούς. Ο αναμενόμενος θρίαμβος των Τόρις, ο οποίος θα οδηγούσε, υποτίθεται, σε δεκαετίες κυριαρχίας των Συντηρητικών, αποδείχτηκε όνειρο θερινής νυκτός. Αντίθετα, είδαμε την κυβερνητική πλειοψηφία να εξανεμίζεται από ένα αναγεννημένο και ανερχόμενο Εργατικό Κόμμα, υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον τζόγαρε και έχασε. Και τώρα έπαθε το ίδιο και η Τερέζα Μέι. Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει βυθίσει τη χώρα στην πολιτική αβεβαιότητα. Αυτό ήταν ένα βαρύ πλήγμα για τους Τόρις. Το 2015, οι Συντηρητικοί είχαν 331 έδρες. Σήμερα, με σχεδόν όλες τις ψήφους καταμετρημένες, υπολογίζεται να κερδίσουν μόλις 318 έδρες. Αυτό συνεπάγεται ένα ασταθές κοινοβούλιο, χωρίς κόμμα που να έχει την πλειοψηφία.
Η Μέι είχε υποσχεθεί μια «ισχυρή και σταθερή» κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσει τις δύσκολες διαπραγματεύσεις για το Brexit. Ωστόσο, η εικόνα «ισχύος» της Μέι τώρα έχει γίνει σκόνη. Αυτή η κατάσταση σήμανε συναγερμό στους κύκλους των μεγάλων επιχειρήσεων που εκφράστηκε με την αμηχανία των αγορών. Η λίρα έπεσε περισσότερο από 2%, υποχωρώντας εναντίον του δολαρίου και του ευρώ. «Σαφώς, οι αγορές δεν ήταν προετοιμασμένες γι’ αυτό και προς το παρόν το αποτέλεσμα δεν εκλαμβάνεται ως θετικό, γιατί σημαίνει περισσότερη αβεβαιότητα» δήλωσε ο Τζέφρι Γιου, επικεφαλής του επενδυτικού γραφείου της UBS στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι εκλογές αυτές αποτελούν εσφαλμένο υπολογισμό αντίστοιχο με εκείνον του Γολιάθ στη μάχη του με τον Δαβίδ. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επιστράτευσαν τις δυνάμεις τους, για να χτίσουν την «ισχυρή και σταθερή» εικόνα της Μέι και να επιτεθούν, να δυσφημίσουν και να απαξιώσουν τον Κόρμπιν. Όμως, όσο περισσότερο προσπαθούσαν να παρουσιάσουν έτσι τη Μέι, εκείνη γινόταν όλο και πιο αντιπαθής. Το φιάσκο της υπόσχεσης του κακοφτιαγμένου μανιφέστου να αναγκαστούν οι ηλικιωμένοι να πληρώσουν για την κοινωνική μέριμνα και εκείνο της κατάργησης της χειμερινής επιδότησης καυσίμων για τους συνταξιούχους, ακολουθήθηκε αστραπιαία από μια στροφή 180 μοιρών από πολλούς απογοητευμένους παραδοσιακούς ψηφοφόρους των Τόρις.
Τώρα, η Τερέζα Μέι μάχεται για την πολιτική της καριέρα. Το κύρος της ισοπεδώθηκε, όχι μόνο στα μάτια του εκλογικού σώματος, αλλά και μέσα στο ίδιο της το κόμμα, από όπου έχουν ήδη γίνει εκκλήσεις για την παραίτησή της. Παρόλα αυτά, εκείνη αποφάσισε (προφανώς παρακινούμενη από τους ηγέτες των Τόρις, οι οποίοι είναι τρομοκρατημένοι από το τι μέλλει γενέσθαι σε ενδεχόμενη παραίτησή της) να σχηματίσει μειοψηφική κυβέρνηση των Συντηρητικών. Αυτό όμως, κατέστη εφικτό μόνο από μια σαθρή συμφωνία με το DUP (Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα), οι δέκα έδρες του οποίου στο Ουέστμινστερ μπορούν να της δώσουν προσωρινά μια «ανάσα ζωής».
Όμως, η υποστήριξη του DUP θα συνοδευτεί από ένα μεγάλο τίμημα. Τα δύο αυτά συνεργαζόμενα κόμματα έχουν τις διαφορές τους και αυτή η συμφωνία δεν προβλέπεται να διαρκέσει πολύ στην αναταραχή της ερχόμενης περιόδου. «Όπως και να ‘χει, η συμφωνία σημαίνει ότι η κυρία Μέι θα κυβερνήσει σε μία ένωση άκρως διαφορετικών συμφερόντων», επεσήμαναν οι Financial Times.
Κατά της διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας, η Μέι προειδοποίησε ότι μια κυβέρνηση Κόρμπιν θα αποτελούσε «συνασπισμό του χάους». Αυτή είναι μια περιγραφή που ταιριάζει γάντι στην αδύναμη κυβέρνηση που εκείνη τώρα προτίθεται να σχηματίσει. Αυτή θα είναι μια κυβέρνηση διαρκώς σε κρίση και δύσκολα θα αντέξει για μεγάλο διάστημα. Το καταστροφικό αποτέλεσμα για τους Τόρις τους έχει βυθίσει σε κρίση. Η βουλευτής των Τόρις, Άννα Σάουμπρι, δήλωσε ότι η πρωθυπουργός θα έπρεπε να «εξετάσει τη θέση της», μετά από μια «καταστροφική εκστρατεία».
Στα παρασκήνια, άνθρωποι όπως ο Μπόρις Τζόνσον, ελίσσονται με στόχο την ηγεσία. Τα στελέχη των Τόρις είναι «στα μαχαίρια», ωστόσο οι επίδοξοι διεκδικητές της ηγεσίας διστάζουν ακόμα να ενεργήσουν ανοιχτά υπό το φόβο ενός «εμφυλίου πολέμου» και ενός σχίσματος στο κόμμα των Τόρις. Έτσι, προσωρινά έχουν κολλήσει με την ανυπόληπτη και αντιδημοφιλή Τερέζα Μέι και είναι υποχρεωμένοι να κάνουν υπομονή, περιμένοντας μια καλύτερη χρονική συγκυρία, για να πάνε σε εκλογή νέας ηγεσίας. Ωστόσο, κάποιοι σοβαροί παρατηρητές πιστεύουν ότι αυτή η δυσμενής εκεχειρία θα λήξει μετά τις θερινές διακοπές.
Η νίκη του Κόρμπιν
Ο αληθινός νικητής αυτών των εκλογών είναι ο Τζέρεμι Κόρμπιν. Και το πέτυχε αυτό ενάντια σε όλα τα προγνωστικά. Ολόκληρος ο τύπος των Τόρις και το κατεστημένο υποστήριζαν την Τερέζα Μέι. Όταν προκηρύχθηκαν οι εκλογές, εφημερίδες, όπως η Sun, αποκαλούσαν τη Μέι ως τη «νέα Μάγκι» (Θάτσερ), η οποία θα αποτελείωνε το Εργατικό Κόμμα.
Μια μέρα πριν από τις εκλογές, η Daily Mail αφιέρωσε 13 σελίδες, για να επιτεθεί στον Κόρμπιν με τον πιο αηδιαστικό τρόπο. Ο κίτρινος τύπος και γενικώς τα ΜΜΕ προσπαθούσαν τον δυσφημίσουν, επιρρίπτοντάς του ευθύνες για την τρομοκρατία και άλλα εγκλήματα. Χρησιμοποίησαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Μάντσεστερ και Λονδίνο, για να σπιλώσουν το όνομα του Κόρμπιν, ως ενός απολογητή της τρομοκρατίας. Αυτοί οι βαρόνοι των μέσων ενημέρωσης, που νομίζουν ότι μπορούν να χειραγωγούν την κοινή γνώμη, αποδείχτηκαν ανίσχυροι.
Οι δημοσκοπήσεις προέβλεπαν μια ισχυρή πλειοψηφία για τους Τόρις. Αυτές οι προβλέψεις αποδείχτηκαν άχρηστες. Ακόμα και όταν έκλεισαν οι κάλπες, οι καθεστωτικοί αναλυτές δήλωναν ότι όλα έδειχναν μια μεγάλη νίκη για τους Τόρις και μια συντριπτική ήττα για τον Κόρμπιν. Όμως, η «φούσκα» τους έσκασε. Όταν άκουσαν τα exit polls, τα στελέχη των Τόρις είχαν μείνει άναυδα. Για κάποιο χρονικό διάστημα, απλά αρνούνταν να το πιστέψουν. Όταν συνειδητοποίησαν ότι τα αποτελέσματα αυτά είναι πραγματικά, οι εκφράσεις τους προέδιδαν σοκ, κατάπληξη και απελπισία.
Εκτός από τις βιτριολικές επιθέσεις από το καθεστώς και τα ΜΜΕ, ο Τζέρεμι Κόρμπιν είχε να αντιμετωπίσει κακοήθεις επιθέσεις και από το εσωτερικό του κόμματός του. Η δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος προέβλεπε συνεχώς ότι οι Εργατικοί θα έχαναν και ότι οι Τόρις θα κέρδιζαν με μια διαφορά αντίστοιχη με εκείνη της νίκης της Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του 1980. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι οι Μπλαιρικοί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Εργατικού Κόμματος ήλπιζαν σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, ώστε να μπορέσουν να ξεκινήσουν νέα επίθεση ενάντια στον Κόρμπιν και να τον απομακρύνουν από την ηγεσία του κόμματος. Αλλά η πλεκτάνη τους απέτυχε.
Ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, οι Εργατικοί κατάφεραν μια από τις πιο εντυπωσιακές ανατροπές στη βρετανική πολιτική ιστορία. Το κόμμα εκτοξεύτηκε στις κάλπες και κέρδισε περισσότερες έδρες σε σχέση με την προηγούμενη σύνθεση του Κοινοβουλίου, ενώ όλοι προέβλεπαν μεγάλες απώλειες. Ακόμα πιο σημαντικό από τις έδρες, οι Εργατικοί απέσπασαν το 40% των ψήφων. Αυτό σημαίνει 10% περισσότερο σε σχέση με την επίδοση του Εντ Μίλιμπαντ στις προηγούμενες γενικές εκλογές, όταν οι Εργατικοί είχαν ηττηθεί. Το ποσοστό αυτό ήταν υψηλότερο από αυτό που είχαν επιτύχει τόσο ο Γκόρντον Μπράουν, όσο και ο Τόνι Μπλαιρ το 2005. Ήταν επίσης, μεγαλύτερο και από αυτό του Νιλ Κίνοκ, ο οποίος είχε δηλώσει ότι ο Κόρμπιν θα συντριβόταν.
Αυτό αποδεικνύει ότι το μανιφέστο των Εργατικών, το οποίο ήταν το πιο αριστερό από το 1950 και συμπεριλάμβανε διεκδικήσεις εθνικοποίησης των ταχυδρομείων, των σιδηροδρόμων και άλλων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, ήταν εξαιρετικά δημοφιλές. Ενθουσίασε τη βάση των Εργατικών, αλλά και μεγάλο αριθμό ανθρώπων, ιδιαίτερα των νεολαίων, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων ψήφισε τους Εργατικούς. Αυτό το αποτέλεσμα ήταν ένα μνημειώδες επίτευγμα για τους Εργατικούς, το οποίο έφερε σε μεγάλη αμηχανία όλους τους επικριτές του Κόρμπιν.
Εκατομμύρια περισσότεροι πήγαν να ψηφίσουν από ό,τι συνήθως, με αποτέλεσμα ένα ιστορικό υψηλό σε συμμετοχή στις εκλογές για τα τελευταία 25 χρονιά. Οι αιτίες γι΄ αυτό ήταν η μαζική προεκλογική εκστρατεία των Εργατικών, το αριστερό του μανιφέστο και η συμμετοχή πλατιών στρωμάτων της νεολαίας. Ξεκινώντας με 20 ποσοστιαίες μονάδες πίσω από τους Τόρις στις δημοσκοπήσεις, η ενθουσιώδης εκστρατεία του Κόρμπιν μείωσε δραστικά το προβάδισμα των Τόρις μέσα σε διάστημα λίγων εβδομάδων. Οι νεολαίοι ειδικά, στράφηκαν μαζικά προς το Εργατικό Κόμμα. Στις ηλικίες 18-24 ετών, σύμφωνα με δημοσκόπηση του «You Gov» το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Κόρμπιν απολάμβανε την υποστήριξη του 71%, ενώ οι Τόρις μόλις του 15%. Επίσης, τεράστιος αριθμός νεολαίων συμμετείχε σε αυτή την εκλογική διαδικασία.
Η ατμόσφαιρα στις μαζικές συγκεντρώσεις των Εργατικών ήταν ηλεκτρισμένη, ειδικά στις περιπτώσεις που ομιλητής ήταν ο Κόρμπιν. Κατάφερε να αξιοποιήσει την έντονη δυσαρέσκεια στη βρετανική κοινωνία, όπως είχε κάνει και ο Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ. Οι πολιτικοί αναλυτές έχουν τυφλωθεί, δε βλέπουν αυτή τη διάθεση της κοινωνίας και δεν μπορούν να την εξηγήσουν. Οι πολιτικοί ειδήμονες έχουν μείνει εμβρόντητοι.
Οι Τόρις ηττήθηκαν από τους Εργατικούς σε μέρη που κανείς δεν το περίμενε. Στο Καντερμπέρι, το οποίο ήταν προπύργιο των Τόρις τα τελευταία 100 χρόνια, ανέτρεψαν ένα προβάδισμα 10.000 ψήφων των Τόρις. Αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν το γεγονός ότι 8.000 νέοι άνθρωποι, κυρίως νεαροί, εγγράφηκαν στους εκλογικούς καταλόγους της πόλης, για να ψηφίσουν. Οι Εργατικοί σχεδόν «κατεδάφισαν» τον Άμπερ Ρουντ, τον γραμματέα των Τόρις στο Χάστινγκς. Πιο εκπληκτικό από όλα, οι Εργατικοί κέρδισαν τη «σίγουρη» έδρα των Τόρις στο Κένσιγκτον, όπου δεδομένης της πολύ μικρής διαφοράς, η καταμέτρηση των ψήφων αναβλήθηκε μετά από τις πρώτες δύο επαναλήψεις καταμετρήσεων που έγιναν.
Οι Εργατικοί είχαν κέρδη σε ολόκληρη τη χώρα. Κέρδισαν τους Τόρις στην Κοιλάδα του Κλιντ στην Ουαλία, στο Μπάτερσι, στο Νότιο Στόκτον, και σε αρκετές άλλες περιοχές. Σε πολλές περιοχές, στις οποίες οι Εργατικοί απέτυχαν να κερδίσουν την πλειοψηφία, η πλειοψηφία των Τόρις «κουτσουρεύτηκε» με μεγάλες απώλειες προς τους Εργατικούς. Οκτώ από τους υπουργούς των Τόρις ηττήθηκαν.
Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υπέστησαν μια σειρά από μεγάλες ήττες. Ο Νικ Κλεγκ, πρώην αρχηγός των Φιλελεύθερων Δημοκρατών και πρώην Αναπληρωτής Πρωθυπουργός, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το Σέφιλντ, ως εκδίκηση απέναντι στις προδοσίες του παρελθόντος.
Κατά ειρωνικό τρόπο, το μόνο πράγμα που έσωσε κάπως τα προσχήματα για την Μέι ήταν η ανάκαμψη των Τόρις στη Σκωτία, όπου απέκτησαν απήχηση σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα πρωτοστατώντας στο σύνθημα υπέρ της «Ένωσης». Ως αποτέλεσμα αυτής της δημαγωγίας και μιας ορισμένης φθοράς του SNP (Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα), κέρδισαν 12 έδρες, ενώ το SNP είδε το ποσοστό του να μειώνεται κατά 13%. Οι περισσότερες από αυτές τις ψήφους κατέληξαν στους Τόρις, οι ψήφοι των οποίων αυξήθηκαν κατά 14%. Και οι Εργατικοί, επίσης, είδαν μια μικρή αύξηση της τάξης του 3%, κυρίως χάρις στην επίδραση του Κόρμπιν, ένα γεγονός που οι Μπλαιρικοί ηγέτες των Εργατικών στη Σκωτία αναγνώρισαν διστακτικά.
Στην Ουαλία, μια δημοσκόπηση έδινε προβάδισμα 10 μονάδων στους Τόρις. Τόσο αισιόδοξη ήταν η Μέι για μια μεγάλη νίκη σε αυτό το παραδοσιακό προπύργιο των Εργατικών που επισκέφτηκε την Ουαλία τρεις φορές. Ωστόσο, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων άρχισαν να αντιστρέφονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, σβήνοντας τις ελπίδες των Τόρις. Η Ουαλία παραμένει σταθερά στο πλευρό των Εργατικών.
Το δεξιό αντιμεταναστευτικό UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου) κατέρρευσε. Όμως, η ιδέα ότι αυτοί οι ψηφοφόροι θα κατέληγαν αυτόματα στους Τόρις αποδείχτηκε εσφαλμένη. Πολλοί από αυτούς στράφηκαν στο Εργατικό Κόμμα, γοητευμένοι από τις πολιτικές κατά της λιτότητας. Σε τελική ανάλυση, το Brexit φαινόταν σαν έναν «σκύλο που δε γαβγίζει», καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα κοινωνικά προβλήματα των θέσεων εργασίας, των συντάξεων, την ανεργίας και του NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας).
Η πλειοψηφία των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος ήταν εχθρική προς τον Τζέρεμι Κόρμπιν. Προσπαθούσαν να τον ξεφορτωθούν σε κάθε ευκαιρία, ψηφίζοντας ακόμα και πρόταση μομφής και πραγματοποιώντας ένα αποτυχημένο πραξικόπημα. Στις εκλογές, ξεδιάντροπα η δεξιά πτέρυγα κυκλοφορούσε τοπικό υλικό, το οποίο περιέγραφε εαυτούς ως «τοπικούς Εργατικούς» (χωρίς καμία αναφορά στον Κόρμπιν) και αγνοώντας παντελώς το μανιφέστο των Εργατικών. Κάποιοι το τράβηξαν τόσο πολύ, ώστε κυκλοφόρησαν φυλλάδια που έλεγαν ότι η Τερέζα Μέι θα κέρδιζε και ότι ο Κόρμπιν δε θα γινόνταν ποτέ πρωθυπουργός! Αυτό ήταν ένα πασιφανέστατο σαμποτάζ της εκστρατείας του Εργατικού Κόμματος.
Αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει πλέον. Οι δεξιοί Εργατικοί έχουν αναγκαστεί να «μασάνε τα λόγια τους». Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να κάνουν υπομονή και να δώσουν «περιφρονητικά» συγχαρητήρια στον Κόρμπιν και την εκστρατεία του. Ο Τζακ Στρο, ο Τομ Γουάτσον, ο Πήτερ Χέιν, η Μάργκαρετ Μπέκετ και άλλοι αναγκάστηκαν χωρίς να το θέλουν να «καταπιούν τη γλώσσα τους» και να κάνουν μερικές χειρονομίες προς υποστήριξη του Κόρμπιν. Αλλά όλο αυτό είναι ένα «θέατρο σκιών». Οι συνωμοσίες συνεχίζονται στα παρασκήνια. Οι δεξιοί Εργατικοί δε θα σταματήσουν ποτέ τις προσπάθειές τους να υπονομεύσουν τον Κόρμπιν.
Αυτοί οι σχολιαστές που είχαν ξεγράψει το Εργατικό Κόμμα, τώρα τραβάνε τα μαλλιά τους. Κάτι τέτοιο «δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ». Οι αριστερές πολιτικές, υποτίθεται, είναι αντι-δημοφιλείς. Ο Όουεν Τζόουνς, ο «αριστερός» δημοσιογράφος της Guardian, είχε αυτή την πεσιμιστική γραμμή μέχρι και την προηγούμενη νύχτα, αλλά πλέον και αυτός τώρα έχει αλλάξει τροπάριο.
Το αποτέλεσμα θα δώσει στον Κόρμπιν μεγαλύτερο κύρος μέσα στο πρόσφατα αναζωογονημένο Εργατικό Κόμμα. Από την εκλογή του και μετά, έχουν ενταχθεί επιπλέον 100.000 νέα μέλη με τον συνολικό αριθμό να φτάνει πάνω από τις εξακόσιες χιλιάδες. Το γεγονός αυτό θα ενισχύσει την αριστερά του κόμματος. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δυο Εργατικά Κόμματα: στη μια πλευρά υπάρχει ένας μαζικός αριθμός μελών που υποστηρίζουν τον Κόρμπιν και από την άλλη, η δεξιά πτέρυγα μέσα στη Κοινοβουλευτική Ομάδα του Εργατικού Κόμματος και ο γραφειοκρατικός μηχανισμός.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Ο Κόρμπιν δε θα πρέπει να επιτρέψει αυτό το σαμποτάζ να συνεχιστεί. Θα πρέπει να επαναφέρει την αυτόματη επανεπιλογή των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος, ώστε το κόμμα να ξεφορτωθεί την πέμπτη φάλαγγα των καριεριστών και των φιλικών συνοδοιπόρων των Τόρις, οι οποίοι υποσκάπτουν το κόμμα «εκ των έσω».
Μετά από αυτές τις εκλογές, η Βρετανία βρίσκεται σε «αχαρτογράφητα νερά». Οι δύσκολες διαπραγματεύσεις για το Brexit βρίσκονται μπροστά μας. Η βρετανική πολιτική ζωή έχει πολωθεί μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς σε βαθμό που δεν έχει ξανασυμβεί από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό έχει ανησυχήσει τους στρατηγικούς επιτελείς του κεφαλαίου.
Τα δυο βασικά κόμματα, το Εργατικό και το Συντηρητικό, πλέον έχουν συγκεντρώσει το 80% των ψήφων, κάτι το οποίο είχε δεκαετίες να συμβεί. Οι Τόρις κλίνουν ακόμα περισσότερο στα δεξιά, ενώ οι Εργατικοί υπό τον Κόρμπιν στρέφονται προς τ’ αριστερά. Αυτή η πολιτική πόλωση αποτελεί αντανάκλαση της αυξανόμενης πόλωσης μεταξύ των τάξεων στην βρετανική κοινωνία. Ο «κεντρώος χώρος» που αντιπροσωπεύεται από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες έχει συνθλιβεί από αυτή την πόλωση.
Βρισκόμαστε σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας. Ακόμα κι αν καταφέρουν να κλείσουν μια συμφωνία με το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα, μια μειοψηφική κυβέρνηση των Τόρις δε θα έχει μακροζωία. Σίγουρα δε θα αντέξει μια ολόκληρη θητεία. Πιέσεις θα ασκηθούν εκτός του Κοινοβουλίου, με το ένα κίνημα να ακολουθεί το άλλο στους ενάντια στη κυβέρνηση.
Αργά ή γρήγορα, νέες εκλογές θα είναι μπουν στην ημερήσια διάταξη. Η πολιτική κρίση αποτελεί μια αντανάκλαση της καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008 και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Αυτό θα δημιουργήσει έντονες και απότομες αλλαγές στην κατάσταση, που θα ανοίξουν νέες ευκαιρίες για το Εργατικό Κόμμα και την Αριστερά. Ολόκληρο το πολιτικό κλίμα έχει αλλάξει δραστικά.
Ο καπιταλισμός δεν προσφέρει καμία λύση στα προβλήματα των εργαζόμενων ανθρώπων και συνεχώς θα θέτει στο προσκήνιο την επείγουσα αναγκαιότητα της αλλαγής της κοινωνίας. Στην επερχόμενη περίοδο, η υποστήριξη των ιδεών του γνήσιου σοσιαλισμού και του μαρξισμού θα μεγαλώσει με αλματώδη ρυθμό. Ένα νέο συναρπαστικό ιστορικό κεφάλαιο ανοίγεται μπροστά μας.
Η Συντακτική Επιτροπή της μαρξιστικής εφημερίδας του Βρετανικού τμήματος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT) “Socialist Appeal”
Μετάφραση: Νίκος Σέντης – Ιωσήφ Σπάρταλης
