Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες. Με την ευκαιρία αυτής της επετείου δημοσιεύουμε μια πολύ καλή ανάλυση για την κρίσιμη κατάσταση που διαμορφώνεται στη Βενεζουέλα με την αντεπίθεση της αντεπαναστατικής αντιπολίτευσης.
Η διάσπαση της αντιπολίτευσης
Η τωρινή εκστρατεία τμημάτων τις αντιπολίτευσης, ξεκίνησε στις 23 Ιανουαρίου απο τον Λεοπόλδο Λοπέζ και την Μαρία Κορίνα Ματσάντο υπό το σλόγκαν “Λα Σαλίδα” (η Αναχώρηση) και ο βασικός της στόχος είναι η απομάκρυνση του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Μαδούρο. Ο Λεοπόλδο Λοπέζ ηγείται του μικρού κόμματος Βολουντάντ Ποπουλάρ (το οποίο πήρε μόλις 3 τοις εκατό της ψήφου στις προεδρικές εκλογές του 2012 ενώ έχει μόνο ένα μέλος στην εθνοσυνέλευση) και είναι επίσης ο πρώην δήμαρχος του Chacao που συμμετείχε στο πραξικόπημα του Απριλίου του 2002. Η Μαρία Κορίνα Ματσάντο είναι μία ανεξάρτητη βουλευτής της αντιπολίτευσης (πρώην βουλευτής του κόμματος Πριμέρο Τζουστίσια), γνωστή για τις στενές της διασυνδέσεις με την Ουάσινγκτον.
Και οι δύο, αντιπροσωπεύουν την πιο ακραία πτέρυγα της βαθιά διασπασμένης αντιπολίτευσης. Ο Λοπέζ και η Μαντσάντο δεν αναγνωρίζουν τα αποτελέσματα των τελευταίων τριών εκλογών και υποστηρίζουν βίαιες δράσεις σαν μέσο για την απομάκρυνση της κυβέρνησης. Το πιο διορατικό τμήμα της καπιταλιστικής τάξης στην Βενεζουέλα, υπό τον Καπρίλες Ραντόνσκυ, τον βασικό ηγέτη της αντιπολίτευσης και δύο φορές ηττημένο προεδρικό υποψήφιο, δεν υποστηρίζει την εκστρατεία της βίας στον δρόμο. Αυτό δεν δε βασίζεται σε ηθικούς ενδοιασμούς ή στην προσκόλλησή τους στα δημοκρατικά ιδεώδη (άλλωστε, όλοι τους συμμετείχαν στο πραξικόπημα του 2002 και σε άλλες συνομωσίες). Αντίθετα, υπολογίζουν ότι τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης εξυπηρετούνται καλύτερα με το να μην συμμετέχουν, αφήνοντας την οικονομική κατάσταση να επιδεινωθεί έτσι ώστε να κερδίσουν στις επόμενες εκλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι αντιτίθονται στη βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης, απλά δεν θεωρούν ότι οι τωρινές συνθήκες είναι οι κατάλληλες.
Στην πραγματικότητα, ο Καπρίλες και οι δήμαρχοι της αντιπολίτευσης στο Chacao και το Sucre, στα ανατολικά του Καράκας, έχουν φτάσει να επικρίνουν πλέον ανοιχτά, τη βία των ταραχοποιών της αντιπολίτευσης. Ο δεξιός δήμαρχος του Chacao, Ραμόν Μουτσάτσο, διαμαρτυρήθηκε κατηγορώντας τους διαδηλωτές για “αναρχία”, “βανδαλισμούς” και καταστροφή ιδιοκτησίας.
Ένας σχολιαστής της αντιπολίτευσης, που γράφει για την δεξιά εφημερίδα El Universal, το έθεσε με τον εξής τρόπο: “το σχέδιο του Λεοπόλδο έχει τεθεί υπό την ομηρία ενός άμυαλου όχλου, που θέλει να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του” ενώ αναφέρεται στην “ηλιθιότητα της βίας (παράλογη και σε λάθος στιγμή) που οδηγεί προς την ένωση του αντιπάλου”. Άλλοι αρθρογράφοι της αντιπολίτευσης έχουν παραπονεθεί μέσω της El Universal ότι ενώ τμήματα της αντιπολίτευσης δουλεύουν σκληρά για να κερδίσουν με το μέρος τους απογοητευμένους «Τσαβίστας» στις εργατικές περιοχές, οι πράξεις των ταραξιών καταστρέφουν το έργο τους.
Μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο η αντιπολίτευση έχει ηττηθεί σε τρείς μεγάλες δημοκρατικές εκλογές: τον Οκτώβριο του 2012, ο Τσάβες νίκησε με 54 τοις εκατό έναντι το 44 τοις εκατό του Καπρίλες, τον Απρίλιο του 2013, ο Μαδούρο νίκησε τον Καπρίλες με μία μικρή διαφορά μεταξύ 50 και 49 τοις εκατό, τον Δεκέμβριο του 2013 το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του νίκησαν υποψηφίους της αντιπολίτευσης στις δημοτικές εκλογές με 54 τοις εκατό έναντι του 42 τοις εκατό της αντιπολίτευσης. Εάν η αντιπολίτευση θέλει να διώξει τον Μαδούρο με δημοκρατικές διαδικασίες, θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το 2016 και να συλλέξουν υπογραφές για να δώσουν έναυσμα σε ένα δημοψήφισμα ανάκλησης. Υπάρχουν, ακόμη, και οι εκλογές της Εθνοσυνέλευσης που αναμένεται να γίνουν το 2015.
Η εκστρατεία που λαμβάνει χώρα σήμερα από το πιο ακραίο τμήμα της αντιπολίτευσης, ξεκίνησε με τις βίαιες φοιτητικές διαδηλώσεις στην Tachira και τη Merida, που περιελάμβαναν το στήσιμο οδοφραγμάτων, την καταστροφή ιδιοκτησίας, ένοπλες επιθέσεις κλπ. Αυτές κατέληξαν στην κράτηση μιας δημοσιογράφου του “venezuelanalysis.com” υπό την απειλή όπλου στη Merida, και μιας επίθεσης με μολότοφ στο γραφείο του διοικητή της Tachira, ενώ η γυναίκα του ήταν μέσα στο κτήριο.
Αντιδραστικές Ταραχές
Στις 12 Φεβρουαρίου, αυτό το τμήμα της αντιπολίτευσης κάλεσε τον κόσμο να διαδηλώσει στο Καράκας με σκοπό να πορευτεί στα γραφεία του Γενικού Εισαγγελέα. Η διαδήλωση επιτράπηκε να συνεχιστεί και στο τέλος της, παραδόθηκε ένα ψήφισμα. Μετά από αυτό, ένας μικρός κύκλος οργανωμένων και βίαιων νέων με μάσκες, πέτρες και μολότοφ, συνεννοημένοι μέσω ασύρματων ξεκίνησαν την έφοδο στο κτήριο του Γενικού Εισαγγελέα.
Στις βίαιες εξελίξεις που ακολούθησαν, δύο άνθρωποι σκοτώθηκαν. Ένας νέος της αντιπολίτευσης, ο Μπασσίλ Ντα Κόστα, καθώς και ένας επαναστάτης ηγέτης από την γειτονιά 23 de Enero, ο Χουάν Μοντόγια. Τα μίντια παρουσίασαν τον Μοντόγια ως ένα βίαιο άτομο, και μέλος μιας οπλισμένης ομάδας. Αυτές οι πληροφορίες είναι λανθασμένες, αφού στην πραγματικότητα συμμετείχε στην πρωτοβουλία για τον αφοπλισμό των επαναστατικών ομάδων του 23 de Enero.
Ένα μέλος της μυστικής αστυνομίας SEBIN, έχει συλληφθεί για την εμπλοκή του σε αυτούς τους φόνους. Ο αρχηγός της SEBIN απομακρύνθηκε από τη θέση του από τον Μαδούρο, αφού είχε δοθεί εντολή να οι άντρες της να παραμείνουν στους στρατώνες και αυτοί παράκουσαν.
Ως αποτέλεσμα αυτών των βίαιων επεισοδίων, ο Γενικός Εισαγγελέας εξέδωσε ένταλμα σύλληψης του Λεοπόλδο Λοπέζ για υποκίνηση στάσης και για συμμετοχή σε εγκληματική απόπειρα. Ήταν παρών στη διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου και ενθάρρυνε τους νέους «να μην εγκαταλείψουν τους δρόμους μέχρι να ο Μαδούρο να διωχτεί με τις κλωτσιές».
Τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου, ακολουθήθηκαν από μέρες βίαιων επεισοδίων και οδοφραγμάτων (κυρίως στις περιοχές των μεσαίων και αστικών τάξεων ανατολικά του Καράκας) που αποτέλεσαν την “guarimba”. Σε αυτήν περιλαμβάνονται καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, καταστροφή λεωφορείων, επιθέσεις σε εργάτες του Μετρό στο Καράκας, επιθέσεις με βόμβες πυρός σε δημόσια ιδρύματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι VTV στο Los Ruices, το οποίο πολιορκήθηκε για εφτά νύχτες από φλεγόμενα οδοφράγματα και εμπρηστικούς μηχανισμούς.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό το κίνημα αφορά μόνο ένα μικρό αριθμό ανθρώπων. Οι μεγαλύτερες φοιτητικές διαδηλώσεις, στις 12 Φεβρουαρίου, είχαν μία συμμετοχή κάποιων χιλιάδων, ίσως κάποιων δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Καράκας. Υπάρχουν πλέον 2,6 εκατομμύρια φοιτητές στη Βενεζουέλα, μία τεράστια αύξηση από τους 800,000 φοιτητές που υπήρχαν το 1998, ως άμεσο αποτέλεσμα των κοινωνικών προγραμμάτων της Μπολιβαριανής επανάστασης. Μόνο μία μικρή μειοψηφία των φοιτητών διαδηλώνουν, κυρίως προερχόμενοι από ιδιωτικά και “παραδοσιακά” πανεπιστήμια, στα οποία σπουδάζει κυρίως η «ελίτ» . Κανένα από τα καινούρια Μπολιβαριανά πανεπιστήμια δεν έχει συμμετάσχει στις διαδηλώσεις και υπάρχει μία σειρά φοιτητικών οργανώσεων ακόμα και στα παραδοσιακά ιδρύματα που αντιτίθονται ανοιχτά στην εκστρατεία της αντιπολίτευσης.
Ο δε αριθμός αυτών που συμμετέχουν στις βίαιες συγκρούσεις είναι ακόμα μικρότερος. Μιλάμε για μικρές ομάδες δεκάδων, ή το πολύ τριακοσίων καλά οργανωμένων αντιδραστικών ακτιβιστών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι καν φοιτητές. Μια σειρά φασιστικών οργανώσεων είναι πολύ ενεργές σε αυτό το περιβάλλον, εκ των οποίων κάποιες έχουν άμεσες διασυνδέσεις με Κολομβιανούς παραστρατιωτικούς.
Οι διαδηλώσεις αυτές δεν έχουν να κάνουν με τις ελλείψεις και τον πληθωρισμό (τα οποία είναι πραγματικά προβλήματα, που δημιουργήθηκαν λόγω του οικονομικού πολέμου που ξεκίνησε η άρχουσα τάξη εναντίον της επανάστασης). Οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι γόνοι μεσαίων και ανώτερων οικογενειών στις «urbanizaciones» οι οποίοι δεν υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό όπως οι φτωχοί και οι εργάτες των «barrios» (εργατικές συνοικίες). Στο Καράκας, η guarimba είναι επικεντρωμένη στις πλούσιες, ανατολικές περιοχές όπως το El Cafetal και το El Hatillo ενώ το κέντρο των διαδηλώσεων είναι η πλατεία Altamira. Είναι σαν να ξέσπαγαν στο Λονδίνο βίαια επεισόδια στο Hampstead, το Kensington και το Chelsea και με επίκεντρο τη Belgravia. Επίσης, είναι ενδιαφέρον ότι μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει κανένα είδος «πλιάτσικου», που αντίθετα είναι πολύ σύνηθες όταν οι άνθρωποι κινητοποιούνται εξαιτίας της πείνας.
Για να καταλάβει κανείς τον χαρακτήρα των φοιτητικών αυτών διαδηλώσεων, φτάνει να διαβάσει την ανακοίνωση που δημοσίευσε η El Nacional στις 18 Φεβρουαρίου, η οποία ξεκινά με αναφορές στην «συστηματική διάλυση της χώρας μας από ένα κομμουνιστικό καθεστώς». Συνεχίζει, δε, λέγοντας ότι το βασικό τους αίτημα είναι «η παραίτηση του Νικολάς Μαδούρο και ολόκληρου του υπουργικού του συμβουλίου». Ακόμα όμως και αυτό δεν θα είναι αρκετό, αφού «το κράτος μας δεν μπορεί να συνεχίσει υπό την κυριαρχία του Κάστρο-κομμουνισμού: απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση όλων των Κουβανών πρακτόρων από όλα μας τα θεσμικά όργανα». Συμπληρώνουν ότι «η ανυπακοή μας δικαιολογείται γιατί η κυβέρνηση είναι παράνομη. Είναι απολύτως αδύνατο να διεξαχθούν συνομιλίες με ηγέτες που έχουν σφετεριστεί λειτουργίες που δεν είναι δικές τους». Σε περίπτωση που η θέση τους δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη, υπερτονίζουν ότι «δεν είμαστε διατεθειμένοι να διεξάγουμε συνομιλίες αλλά ούτε και να διαπραγματευτούμε την ελευθερία μας με Κομμουνιστές, αυτό θα ήταν προδοσία εις βάρος της Βενεζουέλας». Όσο τρελό και αν φαίνεται, αυτή η δήλωση έχει δημοσιευτεί σε μια από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές εφημερίδες στη Βενεζουέλα υπό το όνομα του φοιτητικού κινήματος.
Η αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ ισχυρίζονται ότι υπάρχει «φίμωση των μέσων ενημέρωσης» και «λογοκρισία» για τα κύματα διαδηλώσεων της αντιπολίτευσης. Αυτό είναι ένα ψέμα. Υπάρχουν τέσσερις βασικές καθημερινές εφημερίδες στο Καράκας. Η El Nacional και η El Universal υποστηρίζουν θερμά την αντιπολίτευση και έχουν καλύψει όλες τις διαδηλώσεις της με λεπτομέρεια ενώ παράλληλα αγνοούν τις διαδηλώσεις των Τσαβίστας. Η Ultimas Noticias έχει δώσει, σε γενικές γραμμές μια ζυγιασμένη κάλυψη και στις δύο μεριές. Οι σταθμοί της δημόσιας τηλεόρασης έχουν μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των συνολικών θεατών (περίπου 4 τοις εκατό) και όλα τα υπόλοιπα κανάλια είναι ιδιωτικά και με αντιπολιτευτική γραμμή. Ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση έχει μπλοκάρει μερικώς το twitter είναι γελοίος, από τη στιγμή που οι υποστηρικτές της αντιπολίτευσης δημοσιεύουν στο twitter ανελλιπώς και χωρίς σταματημό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της υποκρισίας είναι οι ψεύτικες φωτογραφίες «καταστολής» που δημοσίευσαν, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι φωτογραφίες αυτές είχαν τραβηχτεί σε διαδηλώσεις άλλων χωρών.
Για την ακρίβεια, τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως έχουν καλύψει πλήρως και μονομερώς αυτές τις διαδηλώσεις, δημιουργώντας την εντύπωση ενός καταπιεστικού «καθεστώτος» που επιτίθεται βάναυσα σε ειρηνικούς φοιτητές. Η Ουάσινγκτον, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει δημιουργήσει μία σειρά προκλητικών δηλώσεων, στην προσπάθειά της να υπαγορεύσει στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Όλα αυτά, φυσικά, στο όνομα των “δημοκρατικών δικαιωμάτων”. Η κυβέρνηση, πολύ σωστά, απάντησε ότι καμία ξένη δύναμη δεν έχει το δικαίωμα να υπαγορεύει πολιτικές, και στη συνέχεια απέβαλε τρεις Αμερικανούς διπλωμάτες που κατηγορήθηκαν για την ενεργή τους υποστήριξη και χρηματοδότηση του κινήματος των φοιτητών της αντιπολίτευσης.
Η Βολιβαριανή Αντεπίθεση
Στις 18 Φεβρουαρίου, η αντιπολίτευση κάλεσε τους υποστηρικτές της σε πορεία, ενώ οι εργάτες σε πετρελαιοπηγές της PDVSA οργάνωσαν την δική τους πορεία για να υπερασπιστούν την επανάσταση. Η διαδήλωση αυτή συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, και μετά βίας αναφέρθηκε από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Σύμφωνα με το Associated Press, η συγκέντρωση της αντιπολίτευσης μάζεψε 5.000 κατοίκους και ακολουθήθηκε από πορεία αλλά δεν πήρε την άδεια για να φτάσει μέχρι και το Υπουργείο Δικαιοσύνης (δεδομένων των γεγονότων της 12ης Φεβρουαρίου). Στο τέλος της πορείας, ο Λεοπόλδο Λοπέζ παραδόθηκε σε έναν μπολιβαριανό φρουρό, και του επετράπη να απευθυνθεί στο πλήθος και να αποχαιρετήσει τη γυναίκα του, η οποία παραδέχθηκε στο CNN ότι η κυβέρνηση προστάτευε τη ζωή του (αφού είχε δεχθεί απειλές από ακροδεξιά στοιχεία στο Μαϊάμι). Παρενθετικά, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ήταν σε πλήρη αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος χειρίστηκε τον Υπουργό Δικαιοσύνης Τσαχίν κατά τη διάρκεια του βραχύβιου πραξικοπήματος τον Απρίλιο του 2002.
Τα γεγονότα της 18ης Φεβρουαρίου, με τη μεγάλη κινητοποίηση των εργατών πετρελαιοπηγών, σήμαναν την έναρξη της Βολιβαριανής αντεπίθεσης ενάντια στις μικρές ομάδες των εξεγερμένων της αντιπολίτευσης. Στις 19, έγινε μία μεγάλη διαδήλωση υπέρ της επανάστασης από τους εργάτες των βασικών βιομηχανιών στο Puerto Ordaz του Βολιβάρ. Οι εργάτες, οι οποίοι αναγκάζονταν να υποφέρουν τους αποκλεισμούς των δρόμων από ένα μικρό αριθμό τραμπούκων της αντιπολίτευσης, σύντομα εκκαθάρισαν τα οδοφράγματά τους. Στη συνέχεια, δέχθηκαν πυρά από φασίστες ελεύθερους σκοπευτές, που οδήγησαν στον τραυματισμό εννέα εργατών. Έχουν επίσης υπάρξει κινητοποιήσεις υποστήριξης της επανάστασης και σε άλλες περιοχές της χώρας, και σε πολλές περιπτώσεις οι εργάτες είχαν τον πιο καθοριστικό και ηγετικό ρόλο.
Σε ένα άλλο επεισόδιο, στις 20 Φεβρουαρίου, ένας μπολιβαριανός αγωνιστής, ο Αρτούρο Αλέξις Μαρτίνεζ, πυροβολήθηκε μοιραία στο Barquisimeto, στην προσπάθειά του να μετακινήσει ένα από τα μπλόκα της αντιπολίτευσης από το δρόμο για να περάσει.
Σε μία τηλεοπτική ομιλία του, το βράδυ της 19ης, ο πρόεδρος Μαδούρο, έκανε έκκληση στην εργατική τάξη να ενωθεί και να κινητοποιηθεί καθώς και να “δυναμώσει τις εργατικές πολιτοφυλακές”. Επίσης ανακοίνωσε την ίδρυση μιας Εθνικής Αντι-πραξικοπηματικής Επιτροπής λέγοντας ότι τέτοιου είδους επιτροπές πρέπει να δημιουργηθούν παντού.
Αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης αντεπαναστατικών προκλήσεων. Έχει γίνει ξεκάθαρο ότι αυτό το ακραίο τμήμα της αντιπολίτευσης δεν είναι ικανό να συγκεντρώσει την αναγκαία υποστήριξη για να ανατρέψει την κυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και μία μικρή ομάδα οργανωμένων και αποφασισμένων κακοποιών μπορεί να δημιουργήσει μια κατάσταση χάους και αβεβαιότητας. Σε μερικές περιπτώσεις, μπορούν να βασιστούν στην παθητική υποστήριξη δημάρχων της αντιπολίτευσης και τοπικών κυβερνητών που δεν θα έκαναν τίποτα για να τους σταματήσουν ή για να ανοίξουν τους δρόμους από τα μπλόκα. Ο στόχος τους είναι να δημιουργηθεί μια κατάσταση στην οποία η κυβέρνηση θα φαίνεται να χάνει τον έλεγχο και μετά να πιέσουν για την παρέμβαση ενός τμήματος των ένοπλων δυνάμεων για να «επιβάλουν το νόμο και την τάξη».
Πριν από μια εβδομάδα, φαινόταν ότι το βασικό μήνυμα ερχόμενο από την Μπολιβαριανή ηγεσία ήταν η αντιμετώπιση της βίας της αντιπολίτευσης με εκκλήσεις για «ειρήνη και αγάπη». Φυσικά, όλοι μας θέλουμε ειρήνη, αλλά στην παρούσα κατάσταση ση Βενεζουέλα, ο μόνος δρόμος για να φτάσει κανείς σε αυτή την ειρήνη είναι μέσω του αφοπλισμού και της διάλυσης αυτών των βίαιων φασιστικών συμμοριών που την απειλούν. Το θέμα δεν είναι οι μικρές ομάδες ένοπλων ανθρώπων που αντεπιτίθονται. Αυτό που χρειάζεται στη Βενεζουέλα σήμερα είναι η οργανωμένη και συνειδητή κίνηση της εργατικής τάξης και του επαναστατικού λαού, στηριζόμενου από την ίδρυση ένοπλων οργανώσεων αυτοάμυνας.
Ο πρόεδρος Μαδούρο έχει ξαναμιλήσει για πολιτοφυλακές στο παρελθόν, αλλά τώρα είναι η στιγμή για να μετατρέψει τα λόγια του σε έργα. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να διαδηλώνει αλλά κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παραλύει τη ζωή μιας ολόκληρης χώρας με μπλόκα ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας. Η οργανωμένη και άμεση δράση των εργατών, κινητοποιημένων σε μεγάλους αριθμούς θα ήταν αρκετό για να αποσύρουν τα περισσότερα οδοφράγματα. Παρ’ όλα αυτά, από τη στιγμή που έχουν να κάνουν με ένοπλους τραμπούκους, τέτοιες ενέργειες θα πρέπει να υποστηρίζονται από εργατικές πολιτοφυλακές, για να επεμβαίνουν όταν χρειάζεται, υπό τον έλεγχο των οργανώσεων του εργατικού κινήματος, τα σοσιαλιστικά εργατικά συμβούλια και τα συνδικάτα.
Η αντιμετώπιση των μικρών φασιστικών συμμοριών στους δρόμους είναι μόνο ένας από τους στόχους. Αυτό που έδειξαν καθαρά αυτά τα γεγονότα είναι ότι οποιαδήποτε ιδέα διαπραγμάτευσης και συμφιλίωσης με την άρχουσα τάξη είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων αφελής, αν όχι εγκληματική. Στις εβδομάδες πριν από τις δημοτικές εκλογές της 8ης Δεκεμβρίου, η κυβέρνηση ξεκίνησε μία επίθεση ενάντια στην αποθησαύριση και την κερδοσκοπία εκ μέρους των καπιταλιστών. Αυτό επέστρεψε άμεσα πολλά προϊόντα στα ράφια και αντιμετωπίστηκε με μεγάλη υποστήριξη, ακόμα και ανάμεσα στους κύκλους των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης. Έπαιξε τεράστιο ρόλο στην διαφύλαξη της μπολιβαριανής πλειοψηφίας στις εκλογές.
Κανένας συμβιβασμός
Παρ’ όλα αυτά, αμέσως μετά η κυβέρνηση έκανε για άλλη μία φορά, εκκλήσεις για συμβιβασμό με την άρχουσα τάξη, πρόσφερε παραχωρήσεις σε ξένο συνάλλαγμα κλπ. Ο Εδουάρδο Σαμάν, ο αρχηγός του INDEPABIS, ο οποίος αντιμετωπιζόταν από τις μάζες ως βασικός παράγοντας της εκστρατείας κατά του οικονομικού πολέμου, απομακρύνθηκε από τη θέση του χωρίς ξεκάθαρη εξήγηση.
Αυτή η συνεχής αμφιταλάντευση έχει ως αποτέλεσμα τη διάδοση δηλητηριώδους απογοήτευσης, σκεπτικισμού και κυνισμού ανάμεσα στις μπολιβαριανές μάζες. Αυτός είναι ο βασικός κίνδυνος που συντρέχει η επανάσταση.
Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, οι εργάτες του ABC Formas y Sistemas έχουν καταλάβει το εργοστάσιό τους εδώ και 12 μήνες, ως αποτέλεσμα της παράνομης εκδίωξής τους από τα αφεντικά. Έχουν καταφύγει προς όλες τις υπάρχουσες νόμιμες οδούς, οι οποίες επιτρέπουν κάθε είδους απαλλοτρίωση εγκαταλελειμμένων από τους καπιταλιστές εργοστασίων . Ως τώρα δεν έχουν πάρει καμία απάντηση και το Υπουργείο Εργασίας δεν έχει προβεί σε καμία ενέργεια.
Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα σαν κι αυτό σε όλη τη χώρα, οπού η κρατική γραφειοκρατία και τα ρεφορμιστικά στοιχεία μέσα στο μπολιβαριανό κίνημα εμποδίζουν τις επαναστατικές πρωτοβουλίες των μαζών. Αντιμέτωποι με την επίθεση των αντιδραστικών ταραξιών, οι εργάτες του ABC Formas y Sistemas θα εμφανιζόντουσαν με πιο αποφασιστικό τρόπο εάν προστάτευαν το εργοστάσιό τους βάσει εργατικού ελέγχου. Στην παρούσα κατάσταση, θα μπορούσαν εύκολα να φτάσουν στο συμπέρασμα, ότι δεδομένης της συνεργασίας της μπολιβαριανής κυβέρνησης με τα αφεντικά αντί τους ίδιους, δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να υπερασπιστούν.
Η δυσαρέσκεια για τον τρόπο που το κίνημα ελέγχεται από τους γραφειοκράτες σε όλα τα επίπεδα, είναι ένα ευρύ συναίσθημα που εκτείνεται σε όλες τις μπολιβαριανές τάξεις. Η διαδικασία επιλογής υποψηφίων για τις εκλογές, για παράδειγμα, έχει ήδη δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα σε αρκετά μέρη, οπού εναλλακτικοί επαναστατικοί υποψήφιοι κατέβηκαν ενάντια στους επίσημους υποψήφιους. Ο πρόεδρος Μαδούρο έχει κάνει εκκλήσεις για ενότητα και πειθαρχία, αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αυστηρή εσωκομματική δημοκρατία και την εις βάθος ιδεολογική συζήτηση. Το επικείμενο συνέδριο του PSUV έχει ήδη κάνει κακή αρχή, αφού έχει ανακοινωθεί ότι οι δήμαρχοι και οι τοπικοί κυβερνήτες θα αποτελούν το μισό όλου του αριθμού των αντιπροσώπων.
Από τις προεδρικές εκλογές του Απρίλη του 2013, μια σειρά διακεκριμένων ριζοσπαστικών και αριστερών δημοσιογράφων έχει απομακρυνθεί από τη δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο χωρίς εξήγηση. Υπάρχει ένα συναίσθημα ότι αυτές οι απολύσεις είναι παραχωρήσεις προς τα μέσα ενημέρωσης της αντιπολίτευσης, έτσι ώστε και τα ίδια να ρίξουν τους τόνους κριτικής προς την κυβέρνηση. Όποια και να είναι η αλήθεια, το αποτέλεσμα είναι εμφανές: κριτικές αριστερές φωνές σιωπούν ή τους απαγορεύεται η πρόσβαση σε μεγαλύτερα κοινά. Καμία από αυτές τις παραχωρήσεις δεν κατάφερε να μετριάσει όμως την ισχύ της αντιπολίτευσης, αντίθετα, μπορεί να αποθαρρύνει τα πιο ενεργά στοιχεία του επαναστατικού κινήματος.
Ο αυξανόμενος πληθωρισμός (56,3% σε ετήσιο ρυθμό τον Ιανουάριο) και οι ελλείψεις (με ρεκόρ 28% δείκτη ελλείψεων τον Ιανουάριο) επηρεάζουν τους μισθούς των εργατών και αποδυναμώνουν την ενέργεια και τον ενθουσιασμό τους καθώς και των φτωχών που υποφέρουν περισσότερο. Η κυβέρνηση μοιάζει να ταλαντεύεται από τη ρύθμιση των τιμών, που αναπόφευκτα προκαλεί την εξέγερση των καπιταλιστών, στις παραχωρήσεις στους εργοδότες, που αναπόφευκτα βλάπτουν εργάτες. Η μόνη προοπτική βρίσκεται στην απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής (των τραπεζών, των μονοπωλίων και των κτημάτων) των καπιταλιστών, ο οποίοι ακόμη ελέγχουν περίπου τα 2/3 της οικονομίας. Μονάχα με αυτόν τον τρόπο, οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας θα μπορέσουν να σχεδιαστούν δημοκρατικά, υπό τον έλεγχο των εργατών, με στόχο να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της πλειοψηφίας.
Ο αγώνας ενάντια στις τωρινές προσπάθειες αποσταθεροποίησης της αντιπολίτευσης θα πρέπει να συνοδευτεί με την αποφασιστική λήψη μέτρων προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης της επανάστασης. Δεν μπορεί να επιτρέπεται στη μικρή μη-αντιπροσωπευτική μειονότητα να κρατά τον έλεγχο της χώρας, είτε με φασίστες κακοποιούς που μπλοκάρουν τους δρόμους, είτε με καπιταλιστές που χρησιμοποιούν τον έλεγχό που έχουν πάνω στα μέσα παράγωγής για να σαμποτάρουν τα δημοκρατικά εκφρασμένα αιτήματα της πλειοψηφίας.
{fcomment}
