Το Σάββατο (3 Σεπτεμβρίου), 70.000 με 100.000 άτομα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Βεντσεσλάς στην Πράγα, ζητώντας την παραίτηση της δεξιάς κυβέρνησης συνασπισμού του πρωθυπουργού Πετρ Φιάλα. μεταξύ άλλων αιτημάτων που αντιτίθενται στην κρίση κόστους ζωής και την εμπλοκή της Τσεχίας στον πόλεμο δια αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία.
Η μαζική κλίμακα αυτής της διαδήλωσης, στην οποία συμμετείχαν άτομα από κάθε υπόβαθρο (συμπεριλαμβανομένων των αντιδραστικών στοιχείων), εξέπληξε τους πάντες: την κυβέρνηση, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τους γραφειοκράτες των συνδικάτων – ακόμη και τους ίδιους τους διοργανωτές! Αυτή ήταν μια ανεξέλεγκτη έκρηξη οργής, που σιγόβραζε στα βάθη της τσεχικής κοινωνίας. Είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι για το κύμα αγώνων και εξεγέρσεων που ετοιμάζεται να σαρώσει την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Ο αντίκτυπος της ενεργειακής κρίσης ήταν ιδιαίτερα καταστροφικός στην Τσεχία, η οποία στο παρελθόν βασιζόταν στη Ρωσία για το τεράστιο ποσοστό του 98% του φυσικού αερίου της και το 50% των προμηθειών πετρελαίου της. Παρόλα αυτά, ο Φιάλα είναι ένθερμος υποστηρικτής του πολέμου υπό την ηγεσία των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία, στέλνοντας μεγάλα ποσά στρατιωτικής βοήθειας και δεσμευόμενος να συμμετέχει στην επιβολή κυρώσεων μαζί με ολόκληρη την ΕΕ στις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου. Παρά το γεγονός ότι η τσεχική κυβέρνηση και η ενεργειακή εταιρεία ČEZ προσπαθούν να μειώσουν την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια εξασφαλίζοντας έναν τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ολλανδία, τα αποθέματα που έχει δημιουργήσει αναμένεται να εξαντληθούν τον Μάρτιο του 2023. Και στο μεταξύ, οι τσεχικές μάζες αντιμετωπίζουν τις υψηλότερες τιμές ενέργειας στην Ευρώπη, προσαρμοσμένες στην ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, στα 52,15 λεπτά του ευρώ ανά κιλοβατώρα για έναν μέσο κάτοικο της Πράγας.
Όπως είναι αναμενόμενο, με έναν κρύο χειμώνα στον ορίζοντα, αρχίζουμε να βλέπουμε να μειώνεται ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή της Τσεχίας σε αυτή τη σύγκρουση που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο, η κυβέρνηση εξαπέλυσε μια φρενίτιδα πολεμικής υστερίας και εθνικού σοβινισμού. Τον Απρίλιο, οι δημοσκοπήσεις έφτασαν στα υψηλότερα επίπεδα υποστήριξης προς το ΝΑΤΟ από το 1994, στο 78%, ενώ το 80% υποστήριξε τις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Όμως μια δημοσκόπηση τον Αύγουστο αποκάλυψε μια σημαντική αλλαγή στη στάση απέναντι στον πόλεμο. Διαπίστωσε ότι το 45% των Τσέχων που συμμετείχαν στην έρευνα είτε αντιτάχθηκαν είτε εναντιώθηκαν σθεναρά στα μέτρα της κυβέρνησης για υποστήριξη της Ουκρανίας. Μια άλλη έρευνα που διεξήχθη εκείνο τον μήνα διαπίστωσε ότι το 79% θεώρησε ότι το πιο σημαντικό καθήκον της εκ περιτροπής προεδρίας της ΕΕ (η οποία έχει περάσει στην Τσεχία) είναι η «επίλυση των κοινωνικών επιπτώσεων της ενεργειακής κρίσης», σε σύγκριση με περίπου το ένα τρίτο που είπε ότι υποστηρίζει την Ουκρανία. Εν μέσω των μεταβαλλόμενων διαθέσεων, η κυβέρνηση του Φιάλα μείωσε κυνικά τη στήριξη προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες. Τόσο πολύ νοιάζονται για την ευρωπαϊκή ενότητα!
Κεραυνός εν αιθρία
Ο συνασπισμός επέζησε μετά τη ψηφοφορία δυσπιστίας την Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου, που ζήτησαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν έκανε αρκετά για να αντιμετωπίσει την ενεργειακή κρίση. Μετά από αυτήν την αξιολύπητη κατάσταση, και δεδομένης της απόλυτης έλλειψης καθοδήγησης από την ηγεσία των συνδικάτων και του KSČM (Κομμουνιστικό Κόμμα), η απογοήτευση που προκλήθηκε από αυτή την αφόρητη κατάσταση αναζήτησε οποιαδήποτε άλλη μορφή διεξόδου.
Μια μικρή, αντιδραστική εθνικιστική ομάδα, οργανωμένη υπό τη σημαία «Πρώτα η Τσεχία», κάλεσε σε διαδήλωση το Σάββατο, με κύριο αίτημα την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης. Οι διοργανωτές υποστήριξαν επίσης την έξοδο της Τσεχίας από το ΝΑΤΟ, τον τερματισμό κάθε υποστήριξης προς την Ουκρανία, τη διακοπή των κυρώσεων και τη σύναψη συμφωνίας με τη Ρωσία για τις εξαγωγές φυσικού αερίου, την παροχή 3 μεγαβατώρων ανά ώρα ηλεκτρικής ενέργειας δωρεάν σε κάθε πολίτη ετησίως, τον τερματισμό της κερδοσκοπίας στην αγορά ενέργειας, την προστασία της ελευθερίας του λόγου (επί του παρόντος είναι παράνομο να υποστηρίζει κάποιος ανοιχτά τη Ρωσία) και «τον τερματισμό της εθνικής ανάμειξης» με τους Ουκρανούς πρόσφυγες. 400.000 κατοικούν επί του παρόντος στην Τσεχία και οι διοργανωτές της διαδήλωσης θέλουν να σταλούν πίσω στην Ουκρανία «μόλις το επιτρέψει η κατάσταση».
Παρά τον ανοιχτά αντιδραστικό χαρακτήρα των διοργανωτών της διαδήλωσης, ορισμένα από τα αντικυβερνητικά αιτήματά τους σχετικά με την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο στην Ουκρανία χτύπησαν μια ευαίσθητη χορδή των τσεχικών μαζών. Οι διοργανωτές είχαν προηγουμένως πραγματοποιήσει αρκετές διαδηλώσεις κατά των εμβολίων κατά τη διάρκεια της πανδημίας, που χαρακτηρίστηκαν ως «εθνικές εξεγέρσεις», οι οποίες σπάνια συγκέντρωναν περισσότερες από μερικές εκατοντάδες. Ενώ υπήρχε κάτι σαν φασαρία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω από τη διαδήλωση του Σαββάτου, κανείς δεν περίμενε να κατέβουν στον δρόμο πάνω από μερικές χιλιάδες.
Καθώς έγινε σαφές ότι η προσέλευση μπορεί να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχαμε δει πριν, το KSČM οργάνωσε βιαστικά ένα μικρό μπλοκ, πράγμα που σημαίνει ότι μερικές κόκκινες σημαίες ανακατεύτηκαν μαζί με τις σημαίες του τσεχικού έθνους. Το ακροδεξιό κόμμα SPD (Ελευθερία και Άμεση Δημοκρατία) συμμετείχε επίσης, ελπίζοντας να επωφεληθεί δημαγωγικά από την οργή ενάντια στο ODS (Δημοκρατικό Κόμμα των Πολιτών). Εν τω μεταξύ, μια μικροσκοπική αντισυγκέντρωση 50-100 φιλελεύθερων συγκεντρώθηκε για να «υπερασπιστεί την ουκρανική σημαία» που βρίσκεται κρεμασμένη έξω από το εθνικό μουσείο.
Η πραγματική προσέλευση ξάφνιασε τους πάντες, με τεράστια πλήθη να χτυπούν τους δρόμους της Πράγας σαν μετεωρίτης. Τα πλήθη ήταν τόσο πυκνά που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να κινηθούν, με κάποιους να λιποθυμούν από εξάντληση και αφυδάτωση. Ο ταξικός και πολιτικός χαρακτήρας της διαδήλωσης ήταν πολύ ετερογενής. Όμως παρά την παρουσία εθνικιστικών, μικροαστών, φιλοπουτινικών, ακόμη και φασιστικών στοιχείων, δεν έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο. Πράγματι, καμία πολιτική ομάδα δεν μπορούμε να πούμε ότι έλεγχε τη διαδήλωση, η οποία προερχόταν από όλα τα στρώματα της τσεχικής κοινωνίας, αντανακλώντας τη λαϊκή οργή που φουντώνει από κάτω.
Η προδοσία των εργατικών ηγετών
Ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από τις τελευταίες εκλογές και ο Φιάλα και οι κλόουν του απέδειξαν την απόλυτη περιφρόνηση για την εργατική τάξη και τις επιδεινούμενες συνθήκες μέσα στις οποίες ζει. Εν μέσω πληθωρισμού 17,5% και αυξανόμενου κόστους ενέργειας, η μόνη συμβουλή που έχουν προσφέρει στους Τσέχους εργαζόμενους είναι ότι πρέπει να φορούν επιπλέον πουλόβερ για να ζεσταθούν στο σπίτι. Εκτός από τη δίωξη ατόμων και μέσων ενημέρωσης που κατηγορούνται ότι έχουν απόψεις που θεωρούν «πολύ φιλορωσικές», κάλεσαν επίσης τους Τσέχους να υπομείνουν τα «ειρηνικά βάσανά» τους για τον ουκρανικό σκοπό.
Όπως είναι φυσικό, η ταλαιπωρία για την οποία μιλούν δεν αφορά ιδιαίτερα αυτούς και τους συμμάχους τους στις μεγάλες επιχειρήσεις. Ενώ λένε στους απλούς ανθρώπους ότι θα πρέπει να τρέμουν και να λιμοκτονούν, η κυβέρνηση επιδιώκει να αυξήσει τους μισθούς των βουλευτών και να καλύψει έως και το 70% του ενεργειακού κόστους των ιδιωτικών εταιρειών από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Εν τω μεταξύ, τα αφεντικά εκμεταλλεύονται με ευχαρίστηση τους Ουκρανούς πρόσφυγες ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Όλη αυτή η υποκρισία και η αδικία έχουν οδηγήσει σε μαζική συσσώρευση δυσαρέσκειας.
Μέχρι τη στιγμή που έγινε αυτή τη διαδήλωση, η εργατική τάξη ήταν κυρίως ήσυχη, φιμωμένη από τα σκανδαλώδη κόλπα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αλλά η μαζική συμμετοχή εξαγριωμένων εργαζομένων σε αυτή τη διαμαρτυρία έχει συγκλονίσει την κυβέρνηση και τους λακέδες της. Φοβούνται ότι είναι μια σπίθα που θα πυροδοτήσει μια πυρκαγιά.
Μετά την εξάλειψη του KSČM (Κομμουνιστικό Κόμμα) και του ČSSD (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα) από το κοινοβούλιο στις εκλογές του περασμένου φθινοπώρου, αδαείς πολιτικοί σχολιαστές, ακαδημαϊκοί «ειδικοί», φιλελεύθεροι και ακόμη και ορισμένοι λεγόμενοι αριστεροί ισχυρίστηκαν ότι η Τσεχία είχε μπει σε μια «νέα εποχή». Είπαν ότι η «μετακομμουνιστική εποχή» είχε φτάσει στο τέλος της, και τώρα οι άνθρωποι ήταν επιτέλους «αρκετά έξυπνοι» για να εμπιστευτούν την αστική τάξη και τα φιλοκαπιταλιστικά κόμματα. Στην πραγματικότητα, έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο.
Πρώτον, πρέπει να πούμε ότι τόσο το KSČM όσο και το ČSSD άξιζαν την ήττα τους. Από τις εκλογές του 2013, το ČSSD έχασε το 75% των ψηφοφόρων του και το KSČM το 80%. Ο κύριος λόγος για αυτό ήταν η εγκληματική συνεργασία τους με την καπιταλιστική ολιγαρχία. Από το 2013 έως το 2021, το ČSSD ήταν στην κυβέρνηση με το ολιγαρχικό κόμμα ANO, που ανήκε στον δεύτερο πλουσιότερο Τσέχο εκείνη την εποχή, τον Αντρέι Μπάμπις, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και στη συνέχεια πρωθυπουργός από το 2017.
Σε όλη αυτή την περίοδο, ο Μπάμπις χρησιμοποίησε τη θέση του στην κυβέρνηση για να ελέγξει και να επιδοτήσει τις δικές του επιχειρήσεις με εγκληματικές μεθόδους. Για παράδειγμα, προσποιήθηκε ότι δεν κατέχει τις δικές του εταιρείες, προκειμένου να αποσπάσει επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση που προορίζονται για μικρές επιχειρήσεις. Ένας από τους ιδιοκτήτες της φάρμας του, ο Τσάπι Χνίζντο, ήταν ο γιος του, ο οποίος αργότερα κηρύχθηκε ψυχικά άρρωστος από ψυχίατρο που συνδεόταν με την κυβέρνηση Μπάμπις, πράγμα που σημαίνει ότι απαλλάχθηκε από το να μιλήσει στο δικαστήριο.
Το 2018, ο Αντρέι Μπάμπις ο νεότερος έστειλε ένα email στην τσεχική αστυνομία, υποστηρίζοντας ότι ο πατέρας του τον άφησε να απαχθεί στην Κριμαία, για να τον βγάλει από τη μέση. Ο Μπάμπις συγκαταλέγεται επίσης στα Pandora Papers με πολλές περιπτώσεις φοροδιαφυγής.
Όμως, παρά αυτή τη θύελλα σκανδάλων, το ČSSD και το KSČM παρέμειναν ενεργοί υπερασπιστές του Μπάμπις. Μόνο εξαιτίας τους επέζησε η κυβέρνησή του για τόσο καιρό. Από την αρχή, ο Μπάμπις παρουσιάστηκε ως υπερασπιστής του λαού και ένας ικανός μάνατζερ που θα ξεκαθάριζε τους λογαριασμούς με τους δεξιούς που ήταν στην κυβέρνηση πριν από αυτόν. Τα αποκαλούμενα αριστερά κόμματα έπαιξαν θλιβερό ρόλο στη δημιουργία αυτών των ψευδαισθήσεων, πράγμα που σήμαινε ότι τιμωρήθηκαν δίκαια από τον τσεχικό λαό.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, υπό τον Γιόζεφ Στρέντουλα, πρόεδρο της Τσεχικής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ČMKOS) – ο οποίος είναι πλέον υποψήφιος για την προεδρία στις επερχόμενες εκλογές – κατέβαλε τεράστια προσπάθεια να κρατήσει τις μάζες υπό έλεγχο. Σε όλη την περίοδο της πανδημίας του COVID-19, ο Στρέντουλα ήταν ο κύριος υποστηρικτής του λεγόμενου kurzarbeit – στο οποίο το κράτος πλήρωνε μισθούς στους εργάτες, ενώ οι ιδιώτες διατηρούσαν τα κέρδη τους. Όποτε ξέσπασαν αναταραχές, όπως στα ορυχεία της Liberty Ostrava το 2021, οι γραφειοκράτες των συνδικάτων χρησίμευαν ως πυροσβεστική για τους αστούς: εκτρέποντας την οργή της εργατικής τάξης στα ανίσχυρα κανάλια των διαδηλώσεων και όχι στις απεργίες.
Τώρα, το κύριο σύνθημα της ČMKOS είναι: «κοινωνική ειρήνη». Γινόμαστε μάρτυρες του ακατανίκητου θεάματος μιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που αγωνίζεται για να διατηρήσει την «κοινωνική ειρήνη» σε μια κατάσταση πληθωρισμού 17,5% που διαβρώνει τους μισθούς των εργαζομένων και με μια βάναυση ενεργειακή κρίση! Πριν από λίγο καιρό, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του για την επανεκλογή του ως προέδρου της ČMKOS, ο Στρέντουλα επισκέφτηκε προσωπικά το συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος ODS, όπου συνεχάρη τον αρχηγό και πρωθυπουργό Φιάλα και είπε ότι ελπίζει στη συνέχιση της συνεργασίας τους!
Αυξανόμενες εντάσεις
Η ολοκληρωτική συνθηκολόγηση της ηγεσίας των εργατικών οργανώσεων δεν δημιούργησε ένα διαρκές κλίμα κοινωνικής ειρήνης. Όμως οδήγησε στο να χάσει η εργατική τάξη κάθε εμπιστοσύνη, όχι μόνο στα λεγόμενα αριστερά κόμματα, αλλά σε όλα τα κόμματα, στο κοινοβούλιο και σε όλους τους άλλους αστικούς θεσμούς. Η κυβέρνηση Μπάμπις κατέρρευσε πέρυσι και αντικαταστάθηκε από τους παλιούς δεξιούς της ODS, το ίδιο κόμμα που υπέβαλε τη χώρα σε ένα καταστροφικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων τη δεκαετία του 1990. Οι άνθρωποι δεν ψήφισαν την ODS και τον συνασπισμό της SPOLU επειδή τους εμπιστεύονταν, αλλά επειδή πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από τον Μπάμπις. Για τον ίδιο λόγο, πολλοί ψήφισαν τους ακροδεξιούς, εθνικιστές δημαγωγούς της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας (SPD) και οι νεότεροι το Κόμμα των Πειρατών.
Κάποια πιο έξυπνα στρώματα της αστικής τάξης μπορούν να δουν ότι αυτή η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Αμέσως μετά τις εκλογές του 2021, ο σημερινός υπουργός Εσωτερικών Ρακούσαν είπε ότι ήλπιζε πως η σοσιαλδημοκρατία θα επανέλθει στο κοινοβούλιο. Οι αστοί έχουν απεγνωσμένη ανάγκη από «λογικά» εργατικά κόμματα που μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν για να βάλουν ένα «ανθρώπινο πρόσωπο» στην άγρια καπιταλιστική τους εξουσία και να λειτουργήσουν ως φρένο στην εργατική τάξη.
Από τις εκλογές του φθινοπώρου του 2021, φαινόταν επιφανειακά ότι η νέα κυβέρνηση κρατούσε την κατάσταση σταθερά στα χέρια της, παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία. Δεν σημειώθηκαν απεργίες ή σοβαρές διαμαρτυρίες και τα αριστερά κόμματα εξαφανίστηκαν από την κυρίαρχη πολιτική. Με τις συνθήκες των εργαζομένων να επιδεινώνονται απότομα, η γραφειοκρατία των συνδικάτων σκέφτηκε να καλέσει κάποιες φθινοπωρινές διαδηλώσεις για να αφήσει λίγο ατμό να εκτονωθεί, αλλά λόγω του βάθους της κρίσης ανησυχούσε ότι θα μπορούσε να χάσει γρήγορα τον έλεγχο των γεγονότων. Υπάρχει μια αυξανόμενη πίεση πάνω τους από τα κάτω για να αγωνιστούν πραγματικά για τα δικαιώματα των εργαζομένων, και υπάρχει μια αυξανόμενη επιθυμία μεταξύ ορισμένων στρωμάτων για γενική απεργία και ακόμη και επαναστατικό αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση του Φιάλα.
Προς το παρόν, το μόνο πράγμα που μπόρεσε να συγκεντρώσει η ČMKOS είναι μια διαδήλωση τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, πίσω από τους τοίχους του Καρλίν Φόρουμ, όπου επιτρέπονται μόνο τα μέλη του συνδικάτου. Δεδομένης της παντελούς έλλειψης πρωτοβουλίας από τους ηγέτες των εργαζομένων, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η μαζική οργή στην τσεχική κοινωνία έχει εκφραστεί με μια τυχαία, συγκεχυμένη μορφή.
Ήταν μια φασιστική διαδήλωση;
Στο παρελθόν, οι δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα στην κυβέρνηση πραγματοποίησαν ακόμη μεγαλύτερες διαδηλώσεις για να απαιτήσουν την παραίτηση του Μπάμπις. Παρουσιάζονταν εκείνη την εποχή ως το «δημοκρατικό μπλοκ» ενάντια στον «ολοκληρωτισμό» του Μπάμπις. Τώρα οι άνθρωποι έχουν μηδενική εμπιστοσύνη σε αυτό το λεγόμενο δημοκρατικό μπλοκ, όπως και στον Μπάμπις και τους όμοιούς του, και απορρίπτουν όλο και περισσότερο ολόκληρο το σύστημα. Αυτό που ανησυχεί ιδιαίτερα την άρχουσα τάξη είναι ότι οι μάζες στους δρόμους το Σάββατο δεν βρίσκονταν υπό τον έλεγχο καμίας αστικής φατρίας, όπως συνηθιζόταν σε μεγάλο βαθμό στις διαδηλώσεις κατά του Μπάμπις που έγιναν την προηγούμενη περίοδο.
Αστοί σχολιαστές σε όλη την υφήλιο μιλούν για φασίστες κλόουν και Ρώσους πράκτορες που συγκεντρώθηκαν στην Πράγα. Ο διάσημος Βρετανός «μαρξιστής» ακαδημαϊκός που έγινε φιλελεύθερος πολεμοχαρής, ο Πολ Μέισον, ούρλιαζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για μια «σταλινική-φασιστική διαμαρτυρία υπέρ του Πούτιν των φαιοκόκκινων Τσέχων». Τα αστικά μέσα ενημέρωσης ήταν επίσης πολύ επιλεκτικά στο να διαλέγουν προσεκτικά φωτογραφίες στην κάλυψη τους, εστιάζοντας σε άτομα που φορούν μπλουζάκια με το πρόσωπο του Πούτιν ή δίνοντας έμφαση στα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη σε πλακάτ για να υπονοήσουν ότι οι διαδηλωτές είναι όλοι οπισθοδρομικοί αναλφάβητοι. Ο Φιάλα και ο Ρακούσαν αρχικά μιλούσαν για φιλορωσικές δυνάμεις στην Πράγα, αλλά καθώς τα πλήθη κατά τη διάρκεια της ημέρας μεγάλωναν, μαλάκωσαν τη γλώσσα τους, παρουσιάζοντας τους ανθρώπους αυτούς ως ατυχή θύματα της ρωσικής προπαγάνδας.
Το KSČM ήταν το μόνο κόμμα της Αριστεράς που δεν απέρριψε τη διαδήλωση ως κάποιου είδους «φασιστική συγκέντρωση». Εκτός από την οργάνωση ενός μπλοκ, έχουν προγραμματίσει τη δική τους διαδήλωση ως συνέχισης της προηγούμενης στην ίδια τοποθεσία στις 17 Σεπτεμβρίου. Αυτό είναι εν μέρει μια προσπάθεια να ανακτήσουν μέρος της χαμένης εμπιστοσύνης τους από την εργατική τάξη πριν από τις δημοτικές εκλογές στο τέλος του μήνα. Μάλλον ελπίζουν ότι η προσκόλληση σε ένα μεγάλο κίνημα θα καταστήσει πιο δύσκολο για το τσεχικό κράτος να τους θέσει εκτός νόμου, όπως συνέβη σε ορισμένες άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά αν θέλουν να γίνουν κάποιου είδους πόλος έλξης και να εγγυηθούν την επιβίωσή τους, το KSČM θα χρειαστεί επίσης να υιοθετήσει ένα γνήσιο κομμουνιστικό πρόγραμμα, στρατηγική και δομές για να απαντήσει στα φλέγοντα ερωτήματα της εργατικής τάξης. Μέχρι τώρα, υποστήριζαν αστικά κόμματα, ενώ η θέση τους για τον πόλεμο της Ουκρανίας καλεί ανυπόφορα σε «διπλωματία».
Σε αντίθεση με τους υστερικούς αστούς και φιλελεύθερους σχολιαστές, οι μαρξιστές καταλαβαίνουν ότι αυτή η διαδήλωση δεν ήταν ούτε μια φασιστική πορεία, ούτε μια ρωσική ψύχωση, αλλά ένα αυθόρμητο κύμα οργής, που προέκυψε από τις σκληρές συνθήκες που επιβλήθηκαν σε εκατομμύρια απλούς ανθρώπους από την καπιταλιστική κρίση. Το γεγονός ότι αυτό βρήκε την έκφρασή του στους δρόμους της Πράγας, μετά από κάλεσμα για διαμαρτυρία από μια χούφτα μικροαστών τρελών, είναι μάλλον μια αντανάκλαση της έλλειψης ηγεσίας από το αριστερό και το εργατικό κίνημα. Σε αυτές τις συνθήκες, η απόγνωση των μαζών να βρουν μια διέξοδο θα τους οδηγήσει σε κάθε λογής περίεργα μονοπάτια. Όμως αυτό είναι μόνο η αρχή.
Το φθινόπωρο που πλησιάζει θα είναι πολύ καυτό στην Τσεχία, επιταχυνόμενο από τις επικείμενες εκλογές. Αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας χωρίς αρχηγούς και σύγχυση θα μπορούσε να κινηθεί προς οποιεσδήποτε κατευθύνσεις, αριστερά και δεξιά. Θα μπορούσε επίσης να σβήσει τελείως. Ωστόσο, η πιθανότητα έκρηξης της ταξικής πάλης στη δίνη της παρούσας κρίσης δεν μπορεί εύκολα να αποκλειστεί με ελιγμούς. Θα ήταν μόνο μια προσωρινή αναβολή για την άρχουσα τάξη, καθώς η πίεση της κρίσης θα προκαλέσει όλο και περισσότερες εκρήξεις σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το πολιτικό κατεστημένο καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, οι εργαζόμενοι χάνουν την πίστη τους σε όλα τα παραδοσιακά κόμματα και θεσμούς, γεγονός που ανοίγει το δρόμο για επαναστατικές εξελίξεις στο μέλλον.
Προφανώς, η αντιδραστική φασαρία που δημιούργησε το αρχικό κάλεσμα για διαμαρτυρία το Σάββατο δεν περιέχει απαντήσεις για την εργατική τάξη, όπως ούτε και οι σοβινιστές εθνικιστές του SPD. Αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή είναι η σοβαρή, προλεταριακή ηγεσία που μπορεί να κατευθύνει την εργατική τάξη στον αγώνα ενάντια στον πραγματικό εχθρό: την τσεχική καπιταλιστική τάξη και τους πολεμοκάπηλους, ιμπεριαλιστές αφέντες της.
Για αυτό, οι Τσέχοι εργάτες πρέπει να διώξουν τους σάπιους ηγέτες τους και να αγωνιστούν για να μεταμορφώσουν τις οργανώσεις αγώνα τους από πάνω προς τα κάτω. Η τσεχική εργατική τάξη, παρά την παρούσα ηγεσία, θα βρει τελικά έναν τρόπο να αντλήσει μαθήματα από τις επαναστατικές της παραδόσεις. Ο σχηματισμός και η ανάπτυξη μιας γνήσιας επαναστατικής μπολσεβίκικης οργάνωσης με ένα ριζοσπαστικό, διεθνιστικό πρόγραμμα ρήξης με τον καπιταλισμό και οικοδόμησης του σοσιαλισμού θα είναι ένα απαραίτητο βήμα σε αυτή τη διαδικασία. Μόνο το επαναστατικό κύμα της εργατικής τάξης ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση μπορεί να προσφέρει ένα μέλλον ελπίδας και αξιοπρέπειας στον λαό της Τσεχίας, αποτελώντας φάρο για τους εργάτες της Ανατολικής Ευρώπης και του κόσμου.
