Η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ και οι αντιδράσεις που τη συνόδεψαν παγκόσμια, επιβεβαιώνουν το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο σύγχρονος καπιταλισμός. Η μοίρα της ανθρωπότητας εμφανίζεται από τα διεθνή αστικά ΜΜΕ – με αρκετές δόσεις υπερβολής αλλά και ανάλογες δόσεις αποτύπωσης της πραγματικότητας – να εξαρτάται από τις ενέργειες και τις εμπνεύσεις ενός αποδεδειγμένα βαθιά διεφθαρμένου, αρχι-αντιδραστικού και ανερμάτιστου δημαγωγού. Ένα σύστημα που εμφανίζεται να εξαρτάται τόσο πολύ από μια τέτοια πολιτική προσωπικότητα, δεν μπορεί παρά να είναι ένα σύστημα χρεοκοπημένο, ένα σύστημα σε βαθιά παρακμή.
Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε μια τυχαία, επεισοδιακή ή μεμονωμένη έκφραση της καπιταλιστικής παρακμής, αλλά μια αυθεντική έκφρασή της, αφού αντίστοιχες ή και ακόμα χειρότερες, «τραμπικές» πολιτικές φιγούρες εμφανίζονται σε δεκάδες ακόμα χώρες του δυτικού και γενικότερα του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Από τη Μελόνι και τη Λεπέν στην Ιταλία και τη Γαλλία, μέχρι τον Μπολσονάρου και τον Μιλέι στη Βραζιλία και την Αργεντινή, το φαινόμενο της άνθισης της ακροδεξιάς δημαγωγίας στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού εκφράζει αυθεντικά μια διεθνή, διπλή τάση: τις πυρετώδεις, απελπισμένες και πολιτικά παθητικές αναζητήσεις των αφόρητα πιεσμένων από την ακρίβεια και τη φτώχεια μικροαστικών (σ’ έναν σημαντικό βαθμό και των εργατικών) μαζών για μια άμεση διέξοδο από τον σημερινό καπιταλιστικό βάλτο, σε συνδυασμό με την πολιτική χρεοκοπία στα μάτια τους, τόσο της παραδοσιακής κεντροδεξιάς όσο και της ρεφορμιστικής, καθεστωτικής «Αριστεράς».
Αυτή η πολιτική χρεοκοπία, σε συνθήκες έλλειψης ενός μαζικού, γνήσια επαναστατικού-αντικαπιταλιστικού υποκειμενικού παράγοντα, είναι σε τελική ανάλυση η μόνη πολιτική αιτία που φέρνει και ξαναφέρνει τα τελευταία χρόνια τη Λεπέν προ των πυλών της εξουσίας, που έκανε τον Μπολσονάρου στη Βραζιλία να διεκδικεί και να χάνει για πολύ λίγο την επανεκλογή του πριν από 2 χρόνια, και που οδήγησε στην επανεκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες.
Ο Τραμπισμός ως θρυαλλίδα
Ο Τραμπ και ο διεθνής Τραμπισμός, σε τελική ανάλυση, είναι ένα προσωρινό πολιτικό φαινόμενο. Συγκεντρώνει τη μικροαστική (και σε έναν βαθμό την εργατική) αντισυστημική διαμαρτυρία σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο, όπου οι μάζες δεν έχουν ακόμα εισέλθει ενεργά στο ιστορικό προσκήνιο ανοίγοντας μια προεπαναστατική ή ανοικτά επαναστατική περίοδο, και όπου οι πυρετώδεις πολιτικές αναζητήσεις μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στα παραδοσιακά συστημικά κόμματα, εκφράζονται ακόμα με την αναζήτηση του ενός ή του άλλου πολιτικού σωτήρα.
Όμως τέτοιοι σωτήρες στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Η κρίση του καπιταλισμού είναι πολύ βαθιά και τα περιθώρια για μια κυβερνητική πολιτική που θα συνδυάζει γενναιόδωρες παραχωρήσεις στις εργατικές και λαϊκές μάζες και ταυτόχρονα την αναγκαία σταθερότητα για την άρχουσα τάξη, είναι ανύπαρκτα. Παντού η άρχουσα τάξη, για να βγάλει το σύστημα από τη μέγγενη της επιβράδυνσης-ύφεσης, των υψηλών τιμών και των συσσωρευμένων χρεών και ελλειμμάτων, είναι υποχρεωμένη να ασκήσει μόνο μία βασική πολιτική: σκληρή λιτότητα.
Ο αντικειμενικός ρόλος που θα παίξει ο Τραμπ και ο Τραμπισμός διεθνώς σε αυτές τις συνθήκες, έχει ήδη φανερωθεί στην προηγούμενη προεδρική θητεία του Aμερικανού δημαγωγού, με το ξέσπασμα τον Μάιο του 2020 στις ΗΠΑ του μαζικού κινήματος αμέσως μετά την αστυνομική δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζωρτζ Φλόιντ, το οποίο σύμφωνα με τους New York Times ήταν «πιθανά το μεγαλύτερο κίνημα διαμαρτυρίας στην ιστορία των ΗΠΑ». Επίσης, φανερώνεται και αυτές τις μέρες στην Αργεντινή, στη μαζική εξέγερση της φοιτητικής νεολαίας ενάντια στην απόπειρα διάλυσης των δημόσιων πανεπιστημίων από τον τραμπικό Μιλέι. Αναπόφευκτα, οι ακατέργαστες και ασυγκράτητα αντιδραστικές πρακτικές του Τραμπισμού στη διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων της άρχουσας τάξης θα τείνει να γίνει σε Αμερική και Ευρώπη η θρυαλλίδα για την έκρηξη μαζικών ταξικών και πολιτικών αγώνων.
Αντίστοιχα εκρηκτικές, φαίνεται ήδη ότι θα είναι και οι συνέπειες που θα έχει στις διεθνείς σχέσεις η επανεκλογή του Τραμπ. Στη Γάζα ο ισραηλινός σφαγέας των Παλαιστινίων «Μπίμπι» Νετανιάχου, δείχνει ότι αισθάνεται πιο ελεύθερα τα χέρια του μετά από την εκλογή του φανατικού φίλου του ακροδεξιού Σιωνισμού στον Λευκό Οίκο. Θυμάται την προηγούμενη θητεία του Τραμπ με τη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, την αναγνώριση των Υψωμάτων του Γκολάν ως ισραηλινό έδαφος και την απόφασή του να κηρύξει ότι οι εποικισμοί του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη ήταν σύμφωνοι με το διεθνές δίκαιο. Έτσι, όχι μόνο κλιμακώνει την εκκαθάριση της Β. Γάζας με μαζικές δολοφονίες, όχι μόνο συνεχίζει τους βομβαρδισμούς και την εισβολή στον Λίβανο, αλλά και σχεδιάζει (όπως έδειξαν οι πρόσφατες δηλώσεις του ισραηλινού υπουργού Οικονομικών Σμότριχ) να επιβάλει την πλήρη ισραηλινή κυριαρχία στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της λεγόμενης Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη, ως τον μόνο σίγουρο δρόμο για να ματαιώσει κάθε μελλοντικό σενάριο για ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Ταυτόχρονα, η κλιμάκωση των ισραηλινών προκλήσεων υπό την επίδραση της επανεκλογής Τραμπ, ήδη αντανακλάται με μια πιο επιθετική στάση έναντι του Ιράν, η οποία δείχνει ότι οι πιθανότητες για μια πολεμική εκστρατεία «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με το αντιδυτικό ιρανικό καθεστώς από την πλευρά του Ισραήλ και των ΗΠΑ, έχουν πλέον αυξηθεί όσο ποτέ άλλοτε.
Ακόμα πιο άμεση απόδειξη της εκτίμησης ότι ο Τραμπ θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εκρηκτικής αστάθειας στις διεθνείς σχέσεις είναι οι τρέχουσες εξελίξεις στην Ουκρανία. Το ξοφλημένο καθεστώς του Κιέβου και οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι νατοϊκοί προστάτες του, μέσα από τις σχετικές δημόσιες δηλώσεις των Μπλίνκεν, Στάρμερ, Μακρόν και του νέου επικεφαλής του ΝΑΤΟ, εμφανίζονται αποφασισμένοι να υπονομεύσουν κάθε πιθανό σχέδιο του Τραμπ για σταμάτημα του πολέμου που θα στηρίζεται στη ρεαλιστική αποδοχή της ουκρανικής ήττας, δείχνοντας ότι κάθε άλλο παρά υπολείπονται σε αντιδραστική παραφροσύνη από τον επανεκλεγέντα στον Λευκό Οίκο δημαγωγό.
Ωστόσο, παρά τις τυχοδιωκτικές απόπειρες τόνωσης της δεινής στρατιωτικής θέσης της Ουκρανίας, ο δυτικός ιμπεριαλισμός, αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστεί να παραδεχθεί τη βαριά ήττα του. Η οριστική επιβεβαίωση του γεγονότος ότι η θυσία εκατομμυρίων Ουκρανών και η βαθιά, ενεργειακή-πληθωριστική υπονόμευση της ευρωπαϊκής οικονομίας στον βωμό των αντιρωσικών νατοϊκών σχεδιασμών υπήρξαν οι αχρείαστες καταστροφικές συνέπειες μιας εξαρχής χαμένης υπόθεσης, θα φέρει κολοσσιαίους πολιτικούς και κοινωνικούς τριγμούς, όχι μόνο στο Κίεβο αλλά και στο ίδιο το εσωτερικό της καπιταλιστικής Δύσης. Το σκηνικό για την ανάδειξη των καταλυτικών συνεπειών από την οριστικοποίηση της μεγαλύτερης και πιο επώδυνης ιμπεριαλιστικής ήττας από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, έχει ήδη στηθεί.
ΒRICS: ραγδαία αλλαγή ιμπεριαλιστικών συσχετισμών και αντιφάσεις
Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες έντασης και αβεβαιότητας στις διεθνείς σχέσεις, στα τέλη Οκτωβρίου, πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος των κρατών ΒRICS (10 κράτη: Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράν, Σαουδική Αραβία) στο Καζάν της Ρωσίας, η οποία δεν ήταν τόσο σημαντική γι’ αυτές καθ’ αυτές τις αποφάσεις της, όσο για το γεγονός ότι υπογράμμισε τη νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς συσχετισμούς, με την υποχώρηση της ισχύος του δυτικού ιμπεριαλισμού και την ορμητική ανάδειξη νέων ανταγωνιστικών σε αυτόν δυνάμεων στο προσκήνιο.
Οι χώρες των BRICS με επικεφαλής κυρίως την Κίνα και την Ινδία, σήμερα αντιπροσωπεύουν το 47% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 36% του παγκόσμιου ΑΕΠ, το 25% των παγκόσμιων εξαγωγών και συνέβαλαν στο 50% της ανάπτυξης του παγκόσμιου ΑΕΠ τα τελευταία 18 χρόνια. Ξεπερνούν σε ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ πλέον τις χώρες του G7 (30,3%), έχουν μεγάλες επιδόσεις στην τεχνολογία και την καινοτομία λόγω της μεγάλης προόδου της Κίνας και της Ινδίας στις ψηφιακές υποδομές και την τεχνητή νοημοσύνη, και αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό μερίδιο των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου, φυσικού αερίου και κρίσιμων ορυκτών πόρων.
Στο Καζάν, οι ηγέτες των BRICS συζήτησαν για τη μείωση της εξάρτησης από τις δυτικές τράπεζες με βασικό όχημα τη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα (NDB) και για την μείωση την εξάρτησής τους από το δολάριο στο διεθνές εμπόριο, με την Κίνα και τη Ρωσία να έχουν ήδη κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, διακανονίζοντας το διμερές εμπόριο στα δικά τους νομίσματα.
Ωστόσο, το γεγονός ότι στο Καζάν, για μία ακόμα φορά, η ιδέα ενός κοινού νομίσματος των BRICS αντιμετωπίσθηκε ως ένας πολύ μακροπρόθεσμος στόχος, αλλά και η συμβολική απουσία από τη Σύνοδο του επικεφαλής της Σαουδαραβικής Μοναρχίας, φανερώνουν τις αντιφάσεις και τα προβλήματα του εγχειρήματος, τα οποία πηγάζουν από το γεγονός της πολύ μεγάλης σύνδεσης των χωρών αυτών μέσω της παγκόσμιας αγοράς, αλλά και μέσω των υπαρχουσών στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών συμφωνιών, με την ιμπεριαλιστική Δύση. Ο πιο αδιάψευστος μάρτυρας γι’ αυτά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις είναι οι ταλαντεύσεις της Σαουδικής Αραβίας, της ισχυρότερης μαζί με τη Ρωσία πετρελαιοπαραγωγού χώρας των BRICS, σχετικά με τη συμμετοχή της στο εγχείρημα, οι οποίες αντανακλούν το γεγονός ότι καλύπτει το 73% των αναγκών της σε όπλα από τις ΗΠΑ.
Προς το παρόν λοιπόν, οι BRICS παραμένουν μια πολύ ασταθής και σχετικά χαλαρή ένωση κρατών. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να τονιστεί ότι αυτή η συμμαχία που περιλαμβάνει το αυταρχικό καπιταλιστικό καθεστώτος της Κίνας, το καθεστώς του βοναπάρτη Πούτιν, τους ισλαμιστές δικτάτορες του Ιράν και τους διεφθαρμένους πρίγκιπες των ορυκτών καυσίμων της Σαουδικής Αραβίας, από τη φύση της δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει τίποτα προοδευτικό για την παγκόσμια εργατική τάξη. Αντανακλά τη διαδικασία ανάδειξης ενός νέου ιμπεριαλιστικού πόλου με κύριο κορμό την Κίνα και βασικούς συμμάχους τη Ρωσία και την Ινδία. Όμως ο κόσμος μέσα στον οποίο αυτή η ανάδειξη θα ολοκληρωθεί, κατά καμία έννοια δεν θα είναι ένας «καλύτερος και πιο ασφαλής κόσμος», όπως φαντάζονται ορισμένοι απολογητές των BRICS και της «πολυπολικότητας του κόσμου» μέσα στην Αριστερά. Αντίθετα θα χαρακτηρίζεται από ακόμα μεγαλύτερη αστάθεια, και περισσότερους πολέμους.
Η οικονομική και πολιτική κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και η έκφρασή της στην Ελλάδα
Στην ΕΕ, η δημοσιοποίηση της περιβόητης Έκθεσης του Μάριο Ντράγκι και η κυβερνητική κρίση στη Γερμανία, αποκάλυψαν την αληθινή κατάσταση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Σύμφωνα με τα πιο βασικά στοιχεία της Έκθεσης του Ιταλού αστού τεχνοκράτη, τα τελευταία 15 χρόνια η ΕΕ αποδυναμώθηκε αποφασιστικά σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, και από ισοδύναμη σε ΑΕΠ με αυτές έφτασε σήμερα να διαθέτει ένα ΑΕΠ κατά 1/3 χαμηλότερο! Η δε, υλική βάση της σοβαρής γερμανικής πολιτικής κρίσης, με την εκλογική άνοδο του ακροδεξιού AFD και την κατάρρευση της κυβερνητικής συμμαχίας του Σολτς, φαίνεται ότι σε τελική ανάλυση δεν είναι άλλη από την πτώση της βιομηχανικής παραγωγής στη Γερμανία τα τελευταία 5 χρόνια, κατά 17%!
Το ξεδίπλωμα της οικονομικής και πολιτικής κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έχει ξεκάθαρη και αποφασιστική έκφραση και στην Ελλάδα. Παρά την απουσία μιας άμεσης απειλής κρατικής χρεοκοπίας λόγω των υφιστάμενων μνημονιακών συμφωνιών χρονικής μετάθεσης των αποπληρωμών των δανείων μετά το 2032, για την οποία ο ελληνικός λαός πλήρωσε βαρύτατο τίμημα με την κατάρρευση του βιοτικού του επιπέδου, ο ελληνικός καπιταλισμός δείχνει αδύναμος να ανακάμψει ουσιαστικά και να εξασφαλίσει ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης στην πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Το πιο βαρύ τίμημα πληρώνει έμπρακτα ο εργαζόμενος λαός, ο οποίος υφίσταται μέσα από τους χαμηλούς μισθούς και την ακρίβεια, ένα νέο κύμα εξαθλίωσης. Τα στοιχεία της έρευνας του ΟΟΣΑ που δημοσιεύθηκαν στις 12/11 ήταν αποκαλυπτικά: η Ελλάδα βρίσκεται στις χειρότερες θέσεις μέσα στις 38 χώρες του ΟΟΣΑ σε κρίσιμους δείκτες όπως η αγοραστική δύναμη των μισθών (3η από το τέλος), το ποσοστό πολιτών που «δεν τα βγάζουν πέρα» (1η), και το ποσοστό ληξιπρόθεσμων δόσεων, ενοικίων και λογαριασμών στην Ευρώπη (1η).
Η αυξανόμενη εξαθλίωση δημιουργεί ισχυρά υπόγεια ρεύματα πολιτικής οργής στις μάζες που αποσταθεροποιούν το πολιτικό σκηνικό. Στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο, όλες οι δημοσκοπήσεις πλέον φανερώνουν την πλήρη αδυναμία της ΝΔ να ανακάμψει και να ξαναδιεκδικήσει την εκλογή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης στο μέλλον. Επιπλέον, η σκληρή εσωκομματική σύγκρουση του μπλοκ Καραμανλή – Σαμαρά με τον Μητσοτάκη με αφορμή τα ελληνοτουρκικά, αντανακλά και στο εσωτερικό της ΝΔ, ασφαλώς με τη συστημικότερη δυνατή έκφραση, τη γενική διεθνή τάση ανόδου του ακροδεξιού λαϊκισμού σε βάρος του κυρίαρχου, νεοφιλελεύθερου. Μια πιο άμεση έκφραση αυτού του φαινομένου έχουμε με τα σταθερά αυξημένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις των Ελλήνων ακροδεξιών που «μαϊμουδίζουν» τον Τραμπ, δηλαδή του Βελόπουλου και – κυρίως – της ανεκδιήγητης Λατινοπούλου.
Ωστόσο, παραμένουν βαθιά λαθεμένες οι εκτιμήσεις που μιλούν για μια ισχυρή στροφή της ελληνική κοινωνίας στα δεξιά. Η κύρια πολιτική τάση στην εργατική τάξη και τη νεολαία σήμερα είναι η απογοήτευση και η ταυτόχρονη αναμονή για να εμφανιστεί στο προσκήνιο μια βιώσιμη λύση εξουσίας από τ’ αριστερά. Αυτό, σε έναν ορισμένο βαθμό, καθρεφτίζεται στις δημοσκοπήσεις με το γεγονός ότι στ’ αριστερά του υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ διατηρεί μια κατώτερη των περιστάσεων αλλά διακριτή αυξητική εκλογική επιρροή και ενισχύονται, επίσης λίγο αλλά διακριτά, τόσο το ΜέΡΑ25 παρά την πρόσφατη τριπλή εκλογική του αποτυχία, όσο και το ανύπαρκτο στην πραγματικότητα κόμμα της Πλεύσης Ελευθερίας.
Πάνω απ’ όλα, τις τελευταίες εβδομάδες και με αποκορύφωμα την 24ωρη γενική απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 20 Νοέμβρη, εμφανίζεται ένα αυξανόμενο κύμα απεργιών, αποτυπώνοντας την προοπτική της έναρξης ενός νέου μεγάλου γύρου ταξικών και πολιτικών αγώνων, μετά από την φάση απογοήτευσης και υποχώρησης της αγωνιστικής διάθεσης που ακολούθησε την εύκολη επικράτηση της ΝΔ στις εκλογές του 2023.
Η 20ή Νοέμβρη να γίνει η αρχή για νικηφόρους εργατικούς αγώνες!
Η εργατική τάξη, με τη νέα γενιά εργαζόμενων στην πρωτοπορία, δίνει τις τελευταίες εβδομάδες σημαντικές απεργιακές μάχες. Στις 11 Οκτώβρη οι διανομείς της «Wolt» και της «efood», στις 17 Οκτώβρη οι υγειονομικοί, στις 22 και 23 Οκτώβρη οι ναυτεργάτες, στις 23 Οκτώβρη οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, στις 31 Οκτώβρη οι σχολικές καθαρίστριες, στη 1 και στις 2 Νοέμβρη οι εργαζόμενοι δικυκλιστές στις πλατφόρμες και στις 6 Νοέμβρη οι οικοδόμοι, άνοιξαν τον δρόμο για μια επιτυχημένη και μαζική 24ωρη γενική απεργία στις 20 Νοέμβρη.
Οι εργαζόμενοι, για μία ακόμα φορά, έχουν να αντιμετωπίσουν την απροθυμία των κεντρικών γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών να προβούν στην αναγκαία οργάνωση και κλιμάκωση του εργατικού αγώνα. Καλώντας ασυντόνιστες και αποσπασματικές απεργίες θέλουν να εκτονώσουν την εργατική οργή και απλώς να δικαιολογούν τη θέση τους στις κορυφές του συνδικαλιστικού κινήματος. Όμως αυτή η τακτική συγκρούεται με την επιτακτική ανάγκη των εργαζόμενων να απαλλαγούν από τη σφιχτή θηλιά της ακρίβειας και της φτώχειας. Οι εργαζόμενοι κατανοούν ότι χωρίς ενιαίο συντονισμό και κλιμάκωση του εργατικού αγώνα, και πάνω από όλα χωρίς την πάλη για την ίδια την ανατροπή της αντεργατικής-αντιλαϊκής κυβέρνησης της ΝΔ, οι απεργίες δεν πρόκειται, σε τελική ανάλυση, να έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Οι αγωνιστές της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Οργάνωσης, παλεύοντας στην πρώτη γραμμή στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία για την επιτυχία όλων των απεργιών, και για κάθε εργατικό αίτημα, «μικρό» ή «μεγάλο», καταγγέλλουμε την εκτονωτική-παραλυτική στάση των κύριων παρατάξεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, άλλες ανοικτά εργοδοτικές δυνάμεις), αλλά και εκφράζουμε τη αντίθεσή μας στην επίμονη αποφυγή της ανάληψης των αναγκαίων ενωτικών πρωτοβουλιών για μια πραγματική κλιμάκωση του εργατικού αγώνα από την ηγεσία του ΠΑΜΕ.
Καλούμε κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη σε μαχητική συσπείρωση στα σωματεία, και στη δημιουργία πυρήνων σε αυτά, αλλά και επιτροπών αγώνα ευρύτερα στους χώρους δουλειάς όπου δεν υπάρχουν σωματεία ή είναι εντελώς παραλυμένα από την γραφειοκρατία, ταγμένων στην υπόθεση της συντονισμένης και ενωτικής κλιμάκωσης του εργατικού αγώνα ενάντια στους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους.
Μόνη απάντηση στην αυξανόμενη εργατική εξαθλίωση είναι η πάλη για δραστικές αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα στα επίπεδα μια αξιοπρεπούς ζωής, για γενικευμένο εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και τη διανομή από εκλεγμένες επιτροπές των συνδικάτων με σκοπό την αποκάλυψη και πάταξη της αισχροκέρδειας, για την άμεση απαλλοτρίωση-κρατικοποίηση των εταιρειών-πρωταγωνιστών της ληστρικής ακρίβειας, δηλαδή των μεγάλων εταιρειών παραγωγής και διανομής ενέργειας και τροφίμων, καθώς και των μεταφορών-συγκοινωνιών και των τραπεζών. Η κατάκτηση αυτών των διεκδικήσεων προυποθέτει την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και την ανάδειξη το συντομότερο δυνατό μιας εργατικής κυβέρνησης, η οποία θα εφαρμόσει ένα αντικαπιταλιστικό-κομμουνιστικό πρόγραμμα και θα απευθύνει έκκληση για την ακολούθηση αυτού του παραδείγματος στους εργαζόμενους και τη νεολαία ολόκληρης της Ευρώπης και του κόσμου. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να κάνουμε ό,τι αληθινά περνάει από το χέρι μας ώστε να απομακρυνθούν από πάνω μας τα θλιβερά, απειλητικά σύννεφα του πολέμου και του Τραμπισμού.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
