Στις 30 Ιουνίου το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε ένα καινούριο εργασιακό νομοσχέδιο, το οποίο φυσικά συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση του αντίστοιχου που ψηφίστηκε το 2023 με υπουργό Εργασίας τον Α. Γεωργιάδη. Σκοπός και του νέου νομοσχεδίου είναι η υπηρέτηση των αναγκών των μεγάλων καπιταλιστών μέσα από την ενίσχυση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας και την επιμήκυνση των ωραρίων. Σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με «διευκόλυνση των εργαζομένων» όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση.
Ο προπέρσινος νόμος που θεσπίστηκε και έχει τεθεί ήδη σε εφαρμογή εδώ και ένα χρόνο έχει εισάγει την εξαήμερη εργασία σε πλήθος κλάδων, ενώ εισήγαγε επίσης και το 13ωρο σε διαφορετικούς εργοδότες. Η παρούσα κυβέρνηση έχει λοιπόν καταργήσει το 8ωρο – αυτή τη σημαντική κατάκτηση του εργατικού κινήματος που έχει πληρωθεί από αυτό με θυσίες και αίμα – και προχωρά άρον-άρον σε περισσότερες επιθέσεις κατά της εργατικής τάξης.
Τα βασικά μέτρα που περιλαμβάνονται στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο
Με το νέο νομοσχέδιο της υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως ενισχύεται ακόμα περισσότερο η υπερεργασία προς όφελος των εργοδοτών. Ένας εργοδότης θα μπορεί, πλέον, να απασχολεί τον ίδιο εργαζόμενο για 13 ώρες την ημέρα συμπεριλαμβανομένων των ωρών υπερεργασίας και υπερωρίας, από 12 ώρες που είναι το μέγιστο όριο με το ισχύον καθεστώς.
Επιπλέον, θα δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προσλαμβάνει την τελευταία στιγμή εργαζόμενους για δύο ημέρες και πάνω μέσω εφαρμογής στο κινητό. Με αυτό τον τρόπο, ιδιαίτερα οι εργοδότες στην εστίαση και στον τουρισμό, θα προσλαμβάνουν «αναλώσιμους», κυρίως νέους, εργαζόμενους για μόνο ένα Σαββατοκύριακο και θα μπορούν να τους ξεζουμίζουν με 13 ώρες εργασίας την κάθε μέρα και έπειτα να τους πετούν σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
Επίσης, η περίοδος αναφοράς του συστήματος χρόνου εργασίας θα γίνει εβδομαδιαία από εξαμηνιαία που είναι σήμερα, δίνοντας τη δυνατότητα στους εργοδότες – υπό την απειλή της απόλυσης στους εργαζομένους – να καθορίζουν τα ωράρια και τις υπερωρίες του προσωπικού τους σε εβδομαδιαία βάση.
Η στάση των ηγεσιών του εργατικού κινήματος και η αναγκαία αλλαγή πορείας
Όπως ήταν αναμενόμενο, εργοδοτικές οργανώσεις όπως η ΕΣΕΕ (Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου & Επιχειρηματικότητας) αναφέρουν πως το νομοσχέδιο είναι σε θετική κατεύθυνση (φυσικά για τους καπιταλιστές). Από την άλλη, η ηγεσία της ΓΣΕΕ (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας) αυτονόητα τάσσεται κατά του νομοσχεδίου, αλλά πέρα από αυτό δεν προτείνει κανενός είδους δράση στο εργατικό κίνημα. Το μόνο που κάνει είναι να καλεί την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει αποδείξει την πολύ κατώτερη των περιστάσεων στάση της αμέτρητες φορές. Χωρίς την προετοιμασία των εργαζομένων με τις κατάλληλες διεκδικήσεις και μεθόδους πάλης τους παραδίδει σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Το πολύ-πολύ να προκηρύξει μια 24ωρη γενική απεργία, χωρίς καμιά προετοιμασία και λίγες ημέρες πριν από τη ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή με αποτέλεσμα να μην υπάρξει συμμετοχή στην απεργία και το νομοσχέδιο να υπερψηφιστεί τελικά. Ακόμα και αν υπάρξει μαζική συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν προτείνει κανένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα για να εμποδιστεί η ψήφιση του νομοσχεδίου.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων που πρόσκεινται στο ΚΚΕ προτείνουν συσκέψεις, διαδηλώσεις και απεργιακή δράση όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή, ενώ προβάλλουν το σύνθημα για 7ωρο – 5ήμερο – 35ωρο.
Η ηγεσία του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ κινητοποιεί κυρίως τις οργανωμένες δυνάμεις που διαθέτει στα σωματεία και τα συνδικάτα, χωρίς να προτείνει ένα συγκεκριμένο πλάνο κλιμάκωσης πέρα από μια εθιμοτυπική μονοήμερη και κατ’ όνομα γενική απεργία. Επίσης δε διαθέτει δέσμη μεταβατικών αιτημάτων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, όπως είναι η αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή στους μισθούς και τις συντάξεις, που θα φτάνουν μέχρι τον εργατικό έλεγχο, τις κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων-μοχλών της οικονομίας και των τραπεζών.
Οι ηγεσίες του εργατικού κινήματος θα πρέπει άμεσα να προτείνουν στην εργατική τάξη ένα συγκεκριμένο πλάνο κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων ξεκινώντας μια καμπάνια ενημέρωσης για το νέο νομοσχέδιο και του αγωνιστικού πλάνου τους σε όλους τους χώρους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές. Αυτό το πλάνο θα πρέπει να περιλαμβάνει απεργιακές δράσεις πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή, θα συνεχίζει με μια καλά προετοιμασμένη 24ωρη γενική απεργία την ημέρα της κατάθεσης του νομοσχεδίου και θα καταλήγει σε απεργία διαρκείας για την απόσυρσή του και την πτώση της κυβέρνησης των σκανδάλων και της διαφθοράς. Ένα τέτοιο πρόγραμμα πάλης θα μπορούσε να ενθουσιάσει πραγματικά τους εργαζομένους και θα τους κινητοποιούσε μαζικά ενάντια στην κυβέρνηση του κεφαλαίου.