Το ξεκίνημα δυναμικών κινητοποιήσεων σε μία σειρά κλάδους εργαζομένων με επίκεντρο τους καθηγητές, δημιούργησε την ελπίδα για έναν αγώνα διαρκείας που θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση της μισητής κυβέρνησης Σαμαρά. Ο αγώνας των καθηγητών δεν είχε συντεχνιακά χαρακτηριστικά, δεν επικεντρώνονταν μόνο στους 16.000 απολυμένους, ούτε στη μείωση των δαπανών για την εκπαίδευση που θα μειωθούν στο μισό μέχρι το 2014. Οι καθηγητές σύμφωνα με την απόφαση του συνεδρίου της ΟΛΜΕ, ξεκίνησαν αγώνα διαρκείας για την ανατροπή των Μνημονίων και της κυβέρνησης, καλώντας όλους τους εργαζόμενους να συμπαραταχθούν μαζί τους.
Ο αγώνας των καθηγητών όμως, παρά τις αποφάσεις για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες, δεν κράτησε παρά μόνο 8 μέρες. Παρά την υπερψήφιση της πρότασης για αγώνα διαρκείας και παρά τη μαζική συμμετοχή στην απεργία την πρώτη μέρα με ποσοστό 90%, οι καθηγητές δεν μπόρεσαν να αντέξουν. Τα σημάδια κόπωσης ήταν εμφανή απο τη δεύτερη ακόμα μέρα της απεργίας, όπου η συμμετοχή άρχισε να μειώνεται φτάνοντας στην τελευταία 48ωρη μόλις στο 20%. Έτσι τώρα οι κλάδοι που συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις, όπως οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια, βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσμενή θέση, καθώς, όχι μόνο δεν μπαίνουν και άλλοι κλάδοι στο απεργιακό μέτωπο, αλλά αντίθετα υποχώρησε ο πιο ισχυρός τους σύμμαχος στον αγώνα, δηλαδή οι καθηγητές.
Οι απολογητές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, θα χρησιμοποιήσουν την υποχώρηση των καθηγητών για να δικαιολογήσουν την δική τους αδράνεια και δειλία αναφορικά με το καθήκον να οργανώσουν έναν αγώνα διαρκείας. Οι καθηγητές, παρά το γεγονός ότι έλαβαν αποφάσεις για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες, δεν στήριξαν αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους. Δεν σημαίνει αυτό, ότι οι εργαζόμενοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε παρατεταμένους αγώνες, πόσο μάλλον σε απεργία διαρκείας; Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Είναι αλήθεια, ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουν εξαντληθεί απο την κρίση και τα απανωτά χτυπήματα της κυβέρνησης και διακατέχονται απο ένα αίσθημα απελπισίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν θέλουν να αγωνιστούν. Μέσα απο την εμπειρία τους, μετά απο δεκάδες γενικές απεργίες και μαχητικούς κλαδικιούς αγώνες απο την αρχή της κρίσης, έχουν βγάλει το σωστό συμπέρασμα ότι σε συνθήκες βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού, όπου το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης βάλλεται σκληρά, οι κλαδικές απεργίες, όσο μαχητικές, όσο ηρωικές και να είναι, δεν μπορούν να έχουν σοβαρά αποτελέσματα. Ακόμη κι αν πετύχουν κάποια αποτελέσματα, μετά απο μεγάλες θυσίες, αυτά θα είναι «εύθραυστα» και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα διαρκέσουν για χρόνια ή ακόμη και μήνες.
Η εμπειρία του εργατικού κινήματος μετά από σχεδόν μια πενταετία κρίσης, έχει ότι οι μεμονωμένοι αγώνες δεν μπορούν να έχουν αποτελέσματα και συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει λύση σε συνδικαλιστικό πεδίο, αλλά μόνο σε πολιτικό. Το σύνθημα για μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας τους προηγούμενους μήνες, είχε το τελευταίο διάστημα κερδίσει σημαντική υποστήριξη στο εργατικό κίνημα. Αυτό είχε δείξει η συζήτηση που είχε ανοίξει από τις αρχές καλοκαιριού με τη σύσκεψη 12 ομοσπονδιών στα γραφεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ και συνεχίστηκε στα τέλη του καλοκαιριού με σύσκεψη της ΟΛΜΕ με 15 ομοσπονδίες για την ανάγκη έναρξης πολιτικου αγώνα διαρκείας, με στόχο να ανατραπούν οι πολιτικές των μνημονίων και η κυβέρνηση.
Οι χιλιάδες καθηγητές που ψήφισαν μαζικά υπέρ της απεργίας, μόλις διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει σοβαρή αγωνιστική κίνηση σε άλλους κλάδους και ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς δεν είναι αποφασισμένες να ηγηθούν σε έναν αγώνα μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης, αποφάσισαν με «σφιγμένα τα δόντια» να γυρίσουν στις τάξεις.
Οι ευθύνες των ηγεσιών της Αριστεράς
Δεν χρειάζεται πλέον να αναφέρουμε πολλά για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η οποία παίζει ανοιχτά το ρόλο του «φρένου» στους αγώνες και γι’ αυτό είναι μισητή απο τους εργαζόμενους. Καθόλου τυχαία, αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις μπροστά στους εργαζόμενους που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Η δράση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας περιορίζεται στην κήρυξη 24ωρης γενικής απεργίας όταν η πίεση των εργαζομένων γιγαντώνεται. Σκοπός αυτών των απεργιών είναι μόνο η εκτόνωση της οργής των εργαζομένων, σαν μια βαλβίδα ασφαλείας σε μια χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί.
Η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή για το γεγονός ότι η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζομένων γίνεται απο την παράταξη του ΠΑΣΟΚ, απο μια γραφειοκρατική ομάδα που δεν εκπροσωπεί παρά συσχετισμούς στην εργατική τάξη που έχουν αλλάξει εδώ και χρόνια, ανήκει στις ηγεσίες της Αριστεράς. Αντί οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να αμφισβητήσουν ανοιχτά την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να καλέσουν σε «πανστρατιά» για ένα νέο γνήσιο πανεργατικό συνέδριο, περιμένουν στωικά το επόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ, ενώ οι εργαζόμενοι μέρα με τη μέρα σπρώχνονται στην εξαθλίωση.
Η ηγεσία του ΚΚΕ πρότεινε 48ωρη απεργία τη στιγμή που οι καθηγητές με συντριπτική πλειοψηφία ζητούσαν πενθήμερες επαναλαμβανόμενες. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιησε η ηγεσία, ότι δηλαδή για να γίνει απεργία διαρκείας χρειάζεται η κοινή κάθοδος πολλών κλάδων είναι απόλυτα σωστά. Όμως η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έκανε το παραμικρό για να προετοιμάσει μια γενική απεργία διαρκείας. Μία γενική πολιτική απεργία διαρκείας δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα χωρίς την ενότητα της Αριστεράς στον αγώνα, κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με την μέχρι τώρα σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας. Η ηγεσία του ΚΚΕ επίσης, δεν θέτει το αίτημα της πτώσης της κυβέρνησης, καθώς σύμφωνα με αυτή, θα έρθει μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που θα κάνει ακριβώς τα ίδια…. Λογική κατάληξη αυτής της θέσης, είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εναντιώνεται σε κάθε κλιμάκωση προς μια γενική πολιτική απεργία διαρκείας, καθώς αυτή θέτει το ζήτημα της εξουσίας.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πιστή στην τακτική του παθητικού υποστηρικτή των κινητοποιήσεων δεν πήρε καμία ενεργητική πρωτοβουλία για να συμπαραταχθούν κι άλλοι κλάδοι στο πλευρό των καθηγητών. Ηγετικά στελέχη προσπαθούν να θεωρητικοποιήσουν τη στάση παθητικότητας με την θεωρία της εναντίωσης στην «ανάθεση». Υποστηρίζουν δηλαδή, πως το καθήκον μιας γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας είναι καθήκον του εργατικού κινήματος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να υποκαθιστά τα συνδικάτα. Το πρόβλημα είναι ότι οι εργαζόμενοι έχτισαν τα συνδικάτα τους και τα κόμματα τους, ακριβώς για να συντονίσουν και να οργανώσουν τον αγώνα τους απέναντι στην αστική τάξη. Τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να οργανώσουν τον αγώνα αυτό χωρίς αυτά τα εργαλεία, πόσο μάλλον ενάντια στη θέλησή τους.
Οι εργαζόμενοι αρχικά στράφηκαν στο συνδικαλιστικό πεδίο για να βρουν διέξοδο, αλλά συνάντησαν έναν «αδιαπέραστο τείχος» από την εκτονωτική τακτική της γραφειοκρατίας. Ο επόμενος σταθμός ήταν η στροφή τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ανέδειξαν σαν την πολιτική τους ηγεσία. Απο τον ΣΥΡΙΖΑ οι εργαζόμενοι περιμένουν ένα πρόγραμμα δράσης και ένα πρόγραμμα εξουσίας, όχι «ανένδοτους» από τα έδρανα του κοινοβουλίου.
Η υπόθεση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας πρέπει να γίνει αντικείμενο εντατικής και σοβαρής προετοιμασίας τους επόμενους μήνες. Το μέγεθος της οικονομικής εξουθένωσης των εργαζομένων, καθώς και το αίσθημα απελπισίας που αναπτύσσεται στις γραμμές τους από τις απανωτές ήττες, κάνει εξαιρετικά απίθανο το ενδεχόμενο να ξεκινήσει αυθόρμητα μια Γενική απεργία διαρκείας. Σε αυτή τη φάση, ο ρόλος των ηγεσιών της Αριστεράς και των συνδικάτων αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Δεδομένης της οργανικής απροθυμίας της σημερινής ηγετικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, το καθήκον για τη διοργάνωση μια Γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας βαραίνει κύρια τις ηγεσίες του ΚΚΕ και ιδιαίτερα αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο προσβλέπει η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και των ανέργων.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υποστηρίξει ανοιχτά την αναγκαιότητα για μια Γενική πολιτική απεργία διαρκείας, ξεκινώντας από τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που η Αριστερά έχει την πλειοψηφία. Τα μέλη και οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να θέσουν ψηφίσματα στους μαζικούς τους χώρους, που θα καλούν σε μία σοβαρή προετοιμασία μιας τέτοιας κινητοποίησης, από όλες τις μαζικές οργανώσεις των εργαζομένων. Σε κάθε γειτονιά να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα με στόχο να ασχοληθούν σοβαρά με την προετοιμασία του αγώνα, να συσπειρώσουν νεολαίους και ανέργους που δεν έχουν κάποιο μαζικό χώρο, καθώς και να συγκροτήσουν ομάδες αυτοάμυνας ενάντια στις φασιστικές συμμορίες που, αργά ή γρήγορα, θα ξανακάνουν την εμφάνιση τους. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να δοθεί στη δημιουργία απεργιακών ταμείων και γενικότερα ενός εκτενούς δικτύου αλληλεγγύης για την στήριξη των οικογενειών των απεργών.
Αυτή η κινητοποίηση της εργατικής τάξης προϋποθέτει ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει έναν κεντρικό πολιτικό στόχο. Αυτός όπως επίμονα εξηγούμε, πρέπει να είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Παράγοντα αποφασιστικής σημασίας τέλος, αποτελεί η αναγκαία αυτοκριτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει ανοικτά να αποδεχθεί ότι η μέχρι τώρα στάση της παθητικής στήριξης των κινητοποιήσεων αποδείχθηκε αδιέξοδη και ότι τώρα πλέον, είναι αποφασισμένη να ξεκινήσει έναν πραγματικά «ανένδοτο» αγώνα, μέχρι την πτώση αυτής της μισητής κυβέρνησης.
{fcomment}
