Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας. Οι επόμενοι «σταθμοί» στην ολέθρια όπως αποδείχθηκε για τα εργατικά συμφέροντα πολιτική του καριέρα, φέρεται να είναι η έκδοση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ιθάκη» που προγραμματίζεται για τις 24 Νοεμβρίου και η παρουσίασή του στις 3 Δεκεμβρίου στην Αθήνα.
Σε αυτό το αμπαλαρισμένο με μπόλικη αυταρέσκεια βιβλίο, ο πρώην πρωθυπουργός – υποτίθεται – ότι θα αποκαλύψει γεγονότα σχετικά με την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 μέχρι το 2019, παρουσιάζοντας τον ίδιο, βεβαίως, περίπου ως σωτήρα «που έβγαλε τη χώρα από την κρίση και τα μνημόνια». Η εκδήλωση στις 3 Δεκεμβρίου θα αποτελέσει ουσιαστικά τα «αποκαλυπτήρια» του «κόμματος Τσίπρα».
Το σχέδιο δημιουργίας του νέου κόμματος υπό τον Τσίπρα είναι πλέον ξεκάθαρο πως προωθείται από τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου (Μαρινάκης, Μελισσανίδης κ.λπ.), τα οποία θέλουν να δημιουργήσουν έναν εναλλακτικό συστημικό πόλο απέναντι στη φθαρμένη κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη. Το γεγονός ότι τμήματα της άρχουσας τάξης υποστηρίζουν τον Τσίπρα για τη συσπείρωση ενός κεντροαριστερού πόλου δείχνει την απελπισία και το πολιτικό τους αδιέξοδο. Η εργατική τάξη και ιδιαίτερα η εργατική νεολαία δεν έχουν κανένα ενθουσιασμό για τον Τσίπρα. Θα μπορούσαν, ασφαλώς μέσα στην πολιτική τους απελπισία να τον στηρίξουν εκλογικά, χωρίς αυταπάτες για τον γενικό του ρόλο, επειδή αισθάνονται ότι δεν έχουν κάποια σοβαρή πολιτική εναλλακτική λύση απέναντι στη Δεξιά.
Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η λαθεμένη κεντρική πολιτική γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ έχουν δημιουργήσει πολιτικό κενό και ο Τσίπρας θέλει να το καλύψει. Φυσικά, αν τελικά δημιουργηθεί κόμμα από τη Μαρία Καρυστιανού, το σχέδιο του Τσίπρα θα υπονομευθεί σοβαρά γιατί οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα φαίνεται στις δημοσκοπήσεις ότι θα μπορούσαν να στηρίξουν μαζικά το κόμμα της μάνας-σύμβολο του κινήματος των Τεμπών, παρά την χτυπητή απουσία υπεράσπισης συγκεκριμένων φιλεργατικών-φιλολαϊκών προγραμματικών και ιδεολογικών αρχών στις έως τώρα δημόσιες παρεμβάσεις της.
Πρόγραμμα και στελέχη
Ο Τσίπρας έχει ανακοινώσει στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο κάποιες – σε κάθε περίπτωση ελλιπέστατες και αόριστες – προγραμματικές θέσεις, όπως αυξήσεις σε μισθούς, σταδιακή μείωση ωρών εργασίας «με στόχο» το 35ωρο, επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων εργασίας, μείωση φορολογίας στους μισθωτούς και αύξηση της φορολογίας για τα υψηλά εισοδήματα με σκοπό την ενίσχυση της «νεανικής στέγης». Παράλληλα, έχει ως σκοπό τη δημιουργία «Εθνικού Ταμείου Σύγκλισης» για τη χρηματοδότηση των καπιταλιστικών επενδύσεων στη βιομηχανία και τις υποδομές. Με λίγα λόγια, υπόσχεται να στηρίξει και την άρχουσα τάξη και την εργατική τάξη, κάτι το οποίο δεν είναι εφικτό. Δεν γίνεται σε συνθήκες δομικής καπιταλιστικής κρίσης (που οξύνεται διαρκώς) να εξασφαλιστεί, ταυτόχρονα, η αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης. Είτε θα υπηρετηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με την εφαρμογή ενός προγράμματος λιτότητας, είτε η εργατική τάξη με ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα ανατροπής του καπιταλισμού.
Φαίνεται ότι ο Τσίπρας θα επιλέξει να πλαισιωθεί από κάποια παλιά κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που παραμένουν πιστά στον ίδιο, όπως ο Γαβρόγλου, ο Χουλιαράκης και ο Λιάκος, αλλά κυρίως από τεχνοκράτες και «άφθαρτους», όπως αυτοί που συμμετέχουν στο επιστημονικό συμβούλιο του «Ινστιτούτου Αλέξης Τσίπρας». Με αυτό τον τρόπο θα επιδιώξει να παρουσιάσει μια φρέσκια εικόνα για το κόμμα του που δεν θα περιέχει πολλά φθαρμένα «υλικά» από το παρελθόν.
Η προοπτική για το νέο κόμμα υπό τον Τσίπρα, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, δεν είναι περίλαμπρη (γύρω στο 15% δηλώνει ότι θα ψήφιζε το νέο κόμμα του). Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος ο Τσίπρας εμφανίζεται ως ο πιο δημοφιλής ηγέτης της «Κεντροαριστεράς» και αυτός που θα μπορούσε να ηγηθεί της «ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς» σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Όμως όπως ήδη αναφέραμε, η βιωσιμότητα του κόμματος Τσίπρα εξαρτάται και από την πιθανή δημιουργία κόμματος από τη Μαρία Καρυστιανού.
Τέλμα στα υπάρχοντα κεντροαριστερά κόμματα
Αντί για τη διακηρυγμένη πρόθεση του Τσίπρα να συσπειρώσει την «Κεντροαριστερά», με την ανακοίνωση δημιουργίας νέου κόμματος την οδηγεί σε βαθιά κρίση και πολυδιάσπαση.
Στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι αυξάνεται και πάλι η δυσαρέσκεια προς την ηγεσία του Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος εξακολουθεί να είναι ο πιο αντιδημοφιλής πρόεδρος στην ιστορία του εν λόγω κόμματος. Στελέχη που είναι υπέρ της συνεργασίας με τον Τσίπρα και τα κεντροαριστερά κόμματα αρχίζουν και πάλι να αμφισβητούν τον πρόεδρο του κόμματός τους. Τα εκλογικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις έχουν κολλήσει γύρω στο 10% με τη ξεκάθαρη προοπτική να ξεπεραστεί από το κόμμα Τσίπρα στις εκλογές. Αυτή η κατάσταση αυξάνει την αμφισβήτηση προς τον Ανδρουλάκη από στελέχη που επιδιώκουν συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον Τσίπρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι φυσικό, έχει την πιο άμεση κρίση στο εσωτερικό του, με κάποια στελέχη του να βρίσκονται με το ένα πόδι στο κόμμα Τσίπρα για να σώσουν τις βουλευτικές καριέρες τους. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Σ. Φάμελλος φαίνεται πως είναι θετικός σε μια εκλογική συμμαχία με τη Νέα Αριστερά περιμένοντας να δει τις επόμενες κινήσεις του Τσίπρα. Στον αντίποδα, ο Π. Πολάκης και η τάση του εμφανίζονται αρνητικοί σε οποιαδήποτε συνεργασία με τον Τσίπρα και προκρίνουν την αυτόνομη πορεία του κόμματος. Αντίστοιχα, και η Νέα Αριστερά βρίσκεται σε κρίση εξαιτίας της προοπτικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και με το κόμμα Τσίπρα.
Συνολικά, η προσπάθεια «ανασύνταξης της Κεντροαριστεράς» είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί η ιστορική κρίση του συστήματος δεν μπορεί να κάνει ανεκτή την παραμικρή μεταρρύθμισή του, σπρώχνοντας τους ρεφορμιστές, που αποδέχονται τον καπιταλισμό ως απαραβίαστη βάση για τις πολιτικές τους, στην εφαρμογή αντιμεταρρυθμίσεων.
Το αν θα σημειώσει κάποια εκλογική επιτυχία το κόμμα Τσίπρα θα εξαρτηθεί σε τελική ανάλυση από τον βαθμό απελπισίας των μαζών και από την απουσία εναλλακτικής λύσης εξουσίας στην Αριστερά. Σε κάθε περίπτωση, ένα τέτοιο συστημικό κόμμα δεν μπορεί να μακροημερεύσει, λόγω της όξυνσης της διεθνούς και εγχώριας κρίσης του συστήματος. Δεν θα αργήσει η ώρα για τον «στρατηγό» της προδοσίας του 2015 και των απανωτών εκλογικών συντριβών που θα οδηγήσει και αυτό το νέο καράβι στα βράχια.
Κ.Α.