Ο ένας μετά τον άλλο οι δημοσιογράφοι ρωτούν τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ «εσείς τι θα κάνετε στην κυβέρνηση;». Αυτή η ερώτηση απευθύνθηκε μάλιστα πρόσφατα από μεγάλη αστική εφημερίδα σε ηγετικά στελέχη, με τη μορφή «τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τις 100 πρώτες μέρες στην εξουσία;».
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διακηρύξει τι θα πράξει τις 100 πρώτες μέρες, προβάλλοντας ένα πρόγραμμα ικανό να λύσει ριζικά τα βασικά προβλήματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Οι εργαζόμενοι, δυστυχώς, δεν είδαν να διατυπώνεται το αναγκαίο αυτό πρόγραμμα, ούτε στην πρόσφατη ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, στην οποία και πάλι, κυριάρχησαν οι μεταρρυθμίσεις επανίδρυσης του «κοινωνικού κράτους», οι οποίες όμως, όπως επίμονα εξηγεί η τάση μας, δεν μπορούν να γίνουν πράξη, παρά μόνο αν ξεριζωθεί συνολικά το υφιστάμενο πολιτικοοικονομικό καπιταλιστικό οικοδόμημα.
Σε συνθήκες ιστορικής καπιταλιστικής κρίσης, οπού οι στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις γίνονται ασυμβίβαστες με την «οικονομία της αγοράς», το μόνο επιβεβλημένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα είναι αυτό της ανατροπής του καπιταλισμού και της εγκαθίδρυσης μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα κατέθεσε η Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ στο ιδρυτικό συνέδριο, υπογεγραμμένο από 250 μέλη και φίλους του κόμματος, με τίτλο «Κομμουνιστική Πλατφόρμα».
Σύμφωνα με αυτό, η κυβερνητική πολιτική των 100 πρώτων ημερών του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να περιλαμβάνει:
1) Μονομερή διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους με αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων σε ύψος που θα διαμορφώνεται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση, με εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα και συναινετική ρύθμιση κατόπιν αμοιβαίας συμφωνίας, του χρέους που κατέχουν ξένοι ασφαλιστικοί φορείς εργαζόμενων. Όσο διατηρείται το τεράστιο βάρος του χρέους πάνω στις πλάτες του λαού δεν μπορεί να γίνει κανένα βήμα κοινωνικής προόδου. Το στοιχειώδες καθήκον μιας αριστερής κυβέρνησης είναι να απαλλάξει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από αυτό το βάρος.
2) Άμεση ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά (χαράτσια, αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ). H διαγραφή του χρέους και η κατάργηση των Μνημονίων θα σηματοδοτήσουν μια τεράστια ελάφρυνση για τον εργαζόμενο λαό, αλλά αναπόφευκτα θα προκαλέσουν τη διακοπή χρηματοδότησης από την τρόικα, οικονομικό πόλεμο από το κεφάλαιο και την ώθηση της Ελλάδας εκτός ευρώ. Σε αυτές τις συνθήκες, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν άμεσα τα έσοδα για τις κοινωνικά ζωτικές δαπάνες (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, δαπάνες για σχολεία, νοσοκομεία κλπ), είναι η ταυτόχρονη εφαρμογή των μέτρων που αναφέρονται στη συνέχεια.
3) Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο, με έκτακτη αναδρομική φορολόγηση ενδεικτικά των 200 εν ενεργεία μεγαλύτερων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη χώρα για τα κέρδη που έβγαλαν από την ημερομηνία εισόδου της στην Ευρωζώνη μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008), επαναφορά του συντελεστή φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής στις μεγάλες επιχειρήσεις. Σε περίπτωση φοροδιαφυγής για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.
4) Για τη ριζική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της κερδοσκοπικής ακρίβειας και των άλλων φαινομένων διαφθοράς του μεγάλου κεφαλαίου, η αριστερή κυβέρνηση χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο. Φορείς του θα είναι οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές εργαζόμενων. Για να είναι αποτελεσματική η δουλειά τους, οι επιτροπές πρέπει να επεκτείνονται σε ολόκληρο τον κλάδο και σε εθνικό επίπεδο. Οι επιτροπές των μεμονωμένων επιχειρήσεων, θα πρέπει να εκλέξουν σε συνδιασκέψεις επιτροπές ομίλων, κλάδων και τέλος μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, τα πορίσματα της οποίας θα είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση. Ο εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων για το πώς μπορούν να διοικήσουν οι ίδιοι την οικονομία.
5) Επιβολή κινητής κλίμακας ωρών εργασίας, δηλαδή μείωση του εργασίμου χρόνου όσο απαιτείται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι. Η αριστερή κυβέρνηση από κοινού με τα συνδικάτα και την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, πρέπει να διεξάγουν μια αναλυτική απογραφή των θέσεων εργασίας, των ανέργων κατά ειδικότητα, των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει από την έναρξη της κρίσης και των διαθέσιμων πόρων για την έναρξη ενός προγράμματος δημόσιων και κοινωφελών έργων. Ο σκοπός της απογραφής θα είναι η κατανομή των διαθέσιμων εργατικών χεριών στις ενεργές θέσεις εργασίας και σε όσες θα ανοίξουν με το πρόγραμμα δημόσιων κοινωφελών έργων, καθώς και με το άμεσο ξαναρχίνισμα της δουλειάς στις επιχειρήσεις που έκλεισαν μέσα στην κρίση.
Οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μην μείνει κανείς χωρίς θέση εργασίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί δεν θα πρέπει να μειωθούν.
Οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αρνούνται να συμμορφωθούν με την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας και το εθνικό σχέδιο προσλήψεων θα πρέπει να απαλλοτριώνονται χωρίς αποζημίωση.
6) Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν 100% στην ιδιοκτησία του κράτους και να συγχωνευθούν σε μια ενιαία κρατική τράπεζα. Με την ίδρυσή της θα δημιουργηθεί ένα ενιαίο στρατηγείο για τον ορθολογικό και κοινωνικά επωφελή σχεδιασμό των επενδύσεων και των πιστώσεων. Η ενιαία κρατική τράπεζα θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα γενναίο «κούρεμα» των χρεών για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ποσοστό ίσο με την απώλεια του εισοδήματός τους από την έναρξη της κρίσης.
7) Κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων – «μοχλών» της οικονομίας. Άμεση μετατροπή σε κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και ένταξη σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο: όλων των υπαρχόντων κρατικών επιχειρήσεων των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες έχει το κράτος μετοχικά μερίδια, των μεγάλων επιχειρήσεων που θα απαλλοτριωθούν εξαιτίας της άρνησής τους να εφαρμόσουν το εθνικό σχέδιο προσλήψεων και τη νέα εργατική νομοθεσία, των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που έκλεισαν με την κρίση ή που θα κλείσουν στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου ενάντια στην αριστερή κυβέρνηση. Η κυβέρνηση επίσης, θα πρέπει να προχωρήσει στην κοινωνικοποίηση της μεγάλης ιδιοκτησίας γης και στην οργάνωση μεγάλων σύγχρονων καλλιεργειών κρατικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης.
8) Εργατική, δημοκρατική διοίκηση των επιχειρήσεων. Το «επιχείρημα» ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν γνώσεις για να διοικήσουν είναι λαθεμένο. Οι καπιταλιστές έχουν ένα ολόκληρο επιτελείο από υπαλλήλους που διευθύνουν για λογαριασμό τους. Όμοια, οι εργαζόμενοι μέσα από τα δημοκρατικά τους όργανα, θα συνεργαστούν με αφοσιωμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού «ειδικούς». Οι εργαζόμενοι θα αποφασίζουν λαμβάνοντας υπόψη τη συμβουλευτική γνώμη των «ειδικών». Οι διοικήσεις στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις πρέπει να αποτελούνται ενδεικτικά κατά 1/3 από εργαζόμενους του συγκεκριμένου χώρου, 1/3 από τους εργαζόμενους καταναλωτές (Συνδικάτα, Αγροτικούς και άλλους επαγγελματικούς συλλόγους συλλόγους, Τοπική Αυτοδιοίκηση) και 1/3 από τους εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να είναι ανακλητοί από την γενική συνέλευση των εργαζόμενων της επιχείρησης και να αμείβονται με μισθό ίσο με αυτόν του ειδικευμένου εργάτη.
9) Κεντρικός, δημοκρατικός σχεδιασμός της οικονομίας με τη δημιουργία Πανελλαδικού Συμβουλίου Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού της οικονομίας, που θα αποτελείται ενδεικτικά κατά 1/3 από αντιπροσώπους από την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, 1/3 από τα εργατικά συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού (μικροεπαγγελματιών, αγροτών, μικροϊδιοκτητών) και 1/3 από εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Ο ρόλος του θα είναι να πραγματώσει τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας. Το Πανελλαδικό Συμβούλιο Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού θα πρέπει να καταρτίσει ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την κοινωνικοποίηση των υπόλοιπων μεγάλων επιχειρήσεων κατά οικονομικό κλάδο.
10) Επιβολή του κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο για την διασφάλιση της σχεδιασμένης οικονομίας έναντι της απειλής διείσδυσης και κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου.
11) Περικοπή στις σπατάλες του καπιταλισμού για να βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι για την άμεση ανόρθωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων. Η απόκτηση από τις κοινωνικοποιήσεις των ικανών πόρων που θα εξασφαλίσουν βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, θα απαιτήσει έναν ορισμένο χρόνο. Χρειάζεται ταυτόχρονα, να εφαρμοστεί μια δέσμη μέτρων άμεσης απόδοσης, για να χρηματοδοτηθεί η ανόρθωση του τσακισμένου βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού. Τα πιο σημαντικά από αυτά τα μέτρα είναι:
-
Δραστική μείωση των αποδοχών των χιλιάδων διοικητικών στελεχών του κράτους συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστών, των μελών της κυβέρνησης, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και των Δημάρχων στα επίπεδα του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη.
-
Απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και αξιοποίησή της για τις κοινωνικές ανάγκες.
Τα παραπάνω μέτρα σε συνδυασμό με τη σταδιακή εισροή πόρων από τις κοινωνικοποιήσεις, τη διαγραφή του χρέους και την φορολογία στο κεφάλαιο και τον πλούτο, επαρκούν ώστε οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, σε πρώτη φάση να αυξηθούν στα όρια μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης και μετά να τους επιβληθεί Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή.
12) Εγκαθίδρυση μιας νέας, αληθινά δημοκρατικής εξουσίας. Πρέπει να προταθεί προς έγκριση στο λαό, ένα νέο Σύνταγμα το οποίο θα κατοχυρώνει την κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία και μια νέα, αληθινά δημοκρατική εξουσία που θα στηρίζεται στην αιρετότητα και ανακλητότητα των αντιπροσώπων του εργαζόμενου λαού σε όλα τα επίπεδα. Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να θεσμοθετήσει επίσης την επαναστατική – δημοκρατική αναμόρφωση του στρατού με εκλεγμένες επιτροπές φαντάρων και κατώτερων αξιωματικών, τη ριζική αναμόρφωση των σωμάτων ασφαλείας με υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας , την κατάργηση των προνομίων των δικαστών και την εκλογή τους απευθείας από το λαό.
13) Διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη – ασπίδα για την επιθετικότητα του διεθνούς καπιταλισμού. Η εφαρμογή ενός τέτοιου σοσιαλιστικού προγράμματος συνεπάγεται αυτονόητα την έξοδο από την καπιταλιστική ΕΕ, καθώς και την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και το διώξιμο των βάσεων του από τη χώρα, για να προληφθούν στρατιωτικές επεμβάσεις και πραξικοπήματα. Η Ελλάδα με την εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος, όχι μόνο δεν πρόκειται να απομονωθεί όπως ισχυρίζονται οι αστοί, αλλά θα γίνει το σημείο αναφοράς και υπεράσπισης εκατομμυρίων εργαζομένων απ’ όλες τις χώρες του κόσμου. Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να καλέσει τους εργαζόμενους και τις μαζικές τους οργανώσεις ανά τον κόσμο, να εναντιωθούν σε κάθε απόπειρα αντιποίνων ή γενικότερα ξένης καπιταλιστικής επέμβασης στις υποθέσεις της χώρας. Να τους καλέσει, ξεκινώντας από τους εργαζόμενους των γειτονικών Βαλκανίων και της υπόλοιπης Ευρώπης, να πάρουν την εξουσία στις χώρες τους και να εφαρμόσουν ένα ανάλογο σοσιαλιστικό πρόγραμμα, υπερασπίζοντας το σύνθημα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, σαν ένα βήμα για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες ολόκληρου του κόσμου.
Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ
{fcomment}
