Φοιτητικές εκλογές: Η "ακτινογραφία" των αποτελεσμάτων
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές, επηρεάσθηκαν αποφασιστικά από το φοιτητικό κίνημα που έδωσε τη μάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης για έναν ολόκληρο χρόνο. Οι τάσεις που καταγράφηκαν είναι αρκετά αντιφατικές. Συγκεκριμένα η ΔΑΠ έπεσε κατά 1 μονάδα σε σχέση με πέρυσι, κατά 2 σε σχέση με το 2005 και κατά 7% σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Η ΠΑΣΠ, η οποία καταγράφηκε ως ο νικητής των περυσινών εκλογών, έπεσε φέτος κατά 1 μονάδα Η ΠΚΣ σημείωσε οριακή πτώση, ενώ η ΕΑΑΚ ανέβηκε αισθητά κατά 1,5 μονάδα. Τέλος η Αριστερή Ενότητα επίσης κατέγραψε περίπου 1,5 μονάδα άνοδο σε σχέση με τα αθροιστικά περυσινά αποτελέσματα των συνιστωσών της.
Γιατί δεν έχασε η ΔΑΠ
Βασικός στόχος για όλες τις αριστερές παρατάξεις ήταν η ήττα του φερέφωνου της κυβέρνησης και του βασικού μηχανισμού της κυρίαρχης πολιτικής μέσα στα Πανεπιστήμια. Ωστόσο παρ’ ότι σημείωσε πτώση, η ΔΑΠ βγήκε για 21η κατά σειρά πρώτη. Είναι αναγκαίο λοιπόν να κατανοήσουμε γιατί.
Πρέπει κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι στις εκλογές δεν συμμετέχουν μόνο οι πρωτοπόροι φοιτητές που συγκρότησαν το φοιτητικό κίνημα, ούτε καν μόνο το ενεργό κομμάτι των φοιτητών που συμμετέχει ενεργά στους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά πολύ πλατύτερα στρώματα φοιτητών. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και καθυστερημένα στρώματα που έχουν γαλουχηθεί με τις μικροαστικές αυταπάτες της προνομιακής επαγγελματικής καριέρας και της προσωπικής κοινωνικής ανέλιξης και άλλα που έλκονται από τις πελατειακές σχέσεις που αποτελούν το βασικό μοχλό του μηχανισμού της ΔΑΠ. Αυτά τα στρώματα, χρειάζονται μεγάλα κοινωνικά «σοκ» ώστε να μεταβληθεί η συνείδηση τους, αλλαγές σε ευρύτερο επίπεδο και όχι μόνο στο χώρο της εκπαίδευσης.
Επίσης πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι το φοιτητικό κίνημα παρά τη μεγαλειώδη μάχη που έδωσε, έχει μόλις ξυπνήσει από ένα λήθαργο μιας και πλέον δεκαετίας. Έτσι, η νέα περίοδος που ξεκίνησε για αυτό, «κουβαλάει» αναπόφευκτα και στοιχεία του παρελθόντος.
Σημαντικός παράγοντας είναι και ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών. Λίγο μετά την την ψήφιση του νόμου-πλαίσιο, σχεδόν αμέσως μετά το κλείσιμο των καταλήψεων και στην αρχή ενός εντατικοποιημένου προγράμματος αναπλήρωσης εξεταστικών και εξαμήνων, είναι αναπόφευκτο να αντανακλαστεί η κούραση, η απογοήτευση και η πεσιμιστική διάθεση που κυριάρχησε στους φοιτητές, ακόμα και στην πρωτοπορία τους. Είναι προφανές ότι αν οι εκλογές είχαν διεξαχθεί αντίστοιχα, λίγο καιρό μετά την αναβολή της συνταγματικής αναθεώρησης, τα αποτελέσματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Οι ευθύνες της Αριστεράς
Και ερχόμαστε έτσι σαν λογικό συμπέρασμα στον σημαντικότερο λόγο της νίκης της ΔΑΠ, την ευθύνη της ίδιας της ηγεσίας του κινήματος, της ηγεσίας δηλαδή των βασικών αριστερών παρατάξεων.
Κατ’ αρχάς η πολιτική της ΠΑΣΠ που έχει στρώσει το δρόμο για την κυριαρχία της ΔΑΠ. Μια πολιτική πλήρους ενσωμάτωσης στον νεοφιλελεύθερο πολιτικό λόγο και ταύτισης με τη ΔΑΠ, σε θέσεις και σε πολιτική κουλτούρα και αισθητική, αλλά και κύρια συνδικαλιστικής πρακτικής, που την κάνει συνυπεύθυνη για την απονέκρωση των συλλόγων και των οργάνων συνδιοίκησης.
Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική δεν άλλαξε μέσα στην ίδια την ΠΑΣΠ, ότι κατέβηκε στις εκλογές με την ίδια δεξιά ηγεσία που φραστικά μόνο διαφοροποιείται από την πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, έκανε την παράταξη να καταγράψει σημαντική πτώση και έντονες διαρροές προς τα αριστερά. Ήταν η ίδια πολιτική που την καθήλωσε στην ουρά πότε της ΔΑΠ και πότε του κινήματος, με συνεχείς αμφιταλαντεύσεις. Παίζει λοιπόν το ρόλο θεατή σε μια εντεινόμενη πόλωση, στην οποία δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο του πόλου.
Ούτε όμως οι άλλες αριστερές φοιτητικές παρατάξεις κατάφεραν ουσιαστικά να παίξουν το ρόλο του εναλλακτικού πόλου, εκφράζοντας ξεκάθαρα τη φοιτητική δυσαρέσκεια. Έχοντας κλείσει με έναν απαράδεκτο τρόπο το κίνημα των καταλήψεων, δίνοντας την εικόνα ηττημένου, έχοντας την πλήρη ευθύνη για την παντελή έλλειψη συντονισμού και έχοντας την ευθύνη μαζί με την γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ για την έλλειψη σύνδεσης με το εργατικό κίνημα, οι ηγεσίες των αριστερών παρατάξεων μπήκαν στην εκλογική μάχη κλιμακώνοντας την πολιτική διάσπασης. Στις προεκλογικές συνελεύσεις αναλώθηκαν σε αντεγκλήσεις μεταξύ τους, αντί να προβάλουν την αναγκαιότητα ήττας της ΔΑΠ και να δώσουν προοπτική και συνέχεια στο κίνημα, απογοητεύοντας ακόμη περισσότερο τους ήδη συγχυσμένους φοιτητές.
Η ΠΚΣ κατέγραψε πτώση στα ΑΕΙ και σημαντική άνοδο στα ΤΕΙ διατηρώντας κάποιες πρωτιές και χάνοντας άλλες. Δείχνει δηλαδή ουσιαστικά στασιμότητα. Η ΠΚΣ πλήρωσε με αυτό τον τρόπο σε κάποιο βαθμό την αρχική στάση της ηγεσίας της ενάντια στο ενωτικό μπλοκ των καταλήψεων και την αμήχανη διαχωριστική τακτική της μέσα στο κίνημα.
Η ΕΑΑΚ κατέγραψε μια αξιοσημείωτη άνοδο 1.000 ψήφων. Η άνοδος αυτή ωστόσο είναι δυσανάλογη της ηγετικής θέσης που κατείχε σε ένα κίνημα 80.000 φοιτητών. Ειδικά αν συνυπολογιστεί η ήττα στις σχολές- «κάστρα» της στο Πολυτεχνείο που αποτέλεσαν την ατμομηχανή του κινήματος, φαίνεται η αδυναμία αυτής της παράταξης να δώσει μια ξεκάθαρη προοπτική στο κίνημα. Η μικρή αυτή άνοδος είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικής σύγχυσης, των θολών προγραμματικών θέσεων, αλλά και της χρεοκοπίας της αριστερίστικης τακτικής της που ήταν βασική αιτία για την έλλειψη συντονισμού του κινήματος, όπως ακριβώς και για την πολύχρονη διάλυση της ΕΦΕΕ.
Τέλος, η άνοδος της Αριστερής Ενότητας δείχνει την δυναμική που μπορούν να έχουν ενωτικά εγχειρήματα, αποδεικνύει ωστόσο ότι είναι καταδικασμένα να μείνουν στο περιθώριο αν δεν καταφέρουν να απευθυνθούν ευρύτερα στον κόσμο της φοιτητικής αριστεράς, πολύ δε περισσότερο όταν δεν έχουν να αναδείξουν σημαντικές διαφορές θέσεων από τις άλλες αριστερές παρατάξεις. Η μόνη πραγματική ενότητα της φοιτητικής Αριστεράς, είναι η ενότητα που αφορά την ΠΚΣ, την ΕΑΑΚ, το ΔΙΚΤΥΟ και τα υπόλοιπα σχήματα της ΑΡ. ΕΝ. Σε συνδυασμό με την ταξική ενότητα με το εργατικό κίνημα.
Αυτή η ενότητα βεβαίως πρέπει να βασιστεί σε ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα έρχεται σε σύγκρουση συνολικά με την επίθεση του κεφαλαίου και να βάλει σαν πρώτο στόχο για την νίκη του φοιτητικού κινήματος την αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ, και την αναζωογόνηση των Φοιτητικών Συλλόγων, με αιρετότητα και ανακλητότητα σε όλους τους αντιπροσώπους και τακτικές διαδικασίες.
Πάντως, η βασική τάση που εκφράστηκε σε αυτές τις εκλογές αν και συγκρατημένα ήταν η ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος, αφού για πρώτη φορά οι αριστερές παρατάξεις άγγιξαν συνολικά ένα ποσοστό κοντά στο 30%, ενώ αν συνυπολογιστεί και η ΠΑΣΠ, το μήνυμα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου αγγίζει το υψηλό ποσοστό του 60% του φοιτητικού σώματος.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ – ΝΟΜΙΚΗ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
