Το πρόσφατο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα νέο σοβαρό επεισόδιο στη γενικότερη πορεία αποσύνθεσης και διασπάσεων του κόμματος. Η πορεία αυτή, που εγκαινιάστηκε πριν χρόνια από την ηγετική ομάδα του Τσίπρα με την υποταγή της στην άρχουσα τάξη, επιταχύνθηκε ραγδαία μετά την ηχηρή απόρριψη του κόμματος από την εργατική τάξη και τη νεολαία στις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές του 2023.
Στο Συνέδριο επισημοποιήθηκε η οριστική ρήξη ανάμεσα στον Στ. Κασσελάκη και τα στελέχη που τον στηρίζουν (Θ. Τζάκρη κ.α.), και στον «τσιπρικό» κομματικό μηχανισμό των «87» υπό τους Ν. Παππά, Ο. Γεροβασίλη, Σ. Φάμμελο κλπ. Φυσικά, αυτή η διάσπαση δεν ήρθε ως κατάληξη μιας διαπάλης γύρω από – ανύπαρκτες – αρχές, αλλά ως κορύφωση των εκατέρωθεν μηχανορραφιών και γραφειοκρατικών μεθοδεύσεων.
Το υπό ίδρυση νέο κόμμα του Κασσελάκη δεν θα μπορέσει να αποκτήσει κάποια αξιόλογη δυναμική, έχοντας στην καλύτερη περίπτωση ως «ταβάνι» ένα μέρος της απήχησης που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του. Και όσο προχωρά ο χρόνος, η αποκάλυψη του δεξιόστροφου προγράμματός του θα υποσκάπτει την όποια αρχική υποστήριξη μπορεί να κερδίσει ως ο δήθεν πιο «αξιόμαχος» αντίπαλος της Δεξιάς και του Μητσοτάκη.
Από την άλλη πλευρά, έχουν αναδειχθεί ξεκάθαρα τα κίνητρα και το «ποιόν» των φιλο-τσιπρικών στελεχών των «87», εκ μέρους των οποίων η επίκληση «των αρχών και των αξιών της Αριστεράς» προκαλεί στους εργαζόμενους έναν συνδυασμό γέλιου και απέχθειας. Έχοντας προβεί σε ένα κρεσέντο αντιδημοκρατικών – ακόμα και για τα δικά τους δεδομένα – μεθοδεύσεων με σκοπό αυτό που ήταν «φως φανάρι» για κάθε εργαζόμενο και νέο, να αποκλειστεί ο Κασσελάκης από υποψήφιος Πρόεδρος, καθώς ήταν πολύ πιθανό να επανεκλεγεί, αποκαλύπτονται πλήρως ως αυτό που είναι: πατενταρισμένοι καριερίστες που «χτύπησαν προσοχή» μπροστά στις προσταγές της άρχουσας τάξης και των δανειστών αλλά έδωσαν λυσσαλέα μάχη όταν απειλήθηκαν ο έλεγχός τους στον κομματικό μηχανισμό και τα προνόμια που συνεπάγεται.
Η υποψηφιότητα Πολάκη
Αυτή η εκφυλιστική διαδικασία αναπόφευκτα «συμπαρασύρει» στην απαξίωση και την αριστερή στα γενικά της χαρακτηριστικά υποψηφιότητα του Π. Πολάκη. Αναγκαζόμενος έστω και στο «παρά πέντε» να διαχωριστεί πιο καθαρά από τον αστό τυχοδιώκτη Κασσελάκη, ο Πολάκης δεν εμφανίσθηκε ως ένας αριστερός πολέμιος μιας δεξιάς υποψηφιότητας για την ηγεσία, αλλά ως «διστακτικός συνεργός» στις μηχανορραφίες των «87». Ταυτόχρονα, με την απομάκρυνση της υποψηφιότητας Κασσελάκη να τον καθιστά σοβαρό «φαβορί» για την ηγεσία, είναι πιθανό ο Πολάκης να βρεθεί να ηγείται σύντομα ενός ΣΥΡΙΖΑ εντελώς ανυπόληπτου στα μάτια της εργατικής τάξης και με στελέχη της μισητής δράκας καριεριστών των «87» σε περίοπτα ηγετικά πόστα.
Σε τελική ανάλυση, καμία ρεφορμιστική «συνταγή» δεν μπορεί να αναιρέσει το ότι καθώς η κρίση του καπιταλισμού βαθαίνει μετατρέπεται ταχύτατα και σε κρίση όλων των «ποικιλιών» του ρεφορμισμού. Μπροστά στο αδιέξοδο του καπιταλισμού, μόνο οι γνήσιες κομμουνιστικές ιδέες μπορούν να αναδείξουν την αναγκαία επαναστατική διέξοδο για την εργατική τάξη και τη νεολαία
Πάτροκλος Ψάλτης
