ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ
Η θεαματική άνοδος της απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός.
Για πρώτη φορά μετά το 1944 ένας εκπρόσωπος του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία.
Αυτό δεν συνιστά μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά σηματοδοτεί την αρχή της στροφής των εργαζόμενων της Ευρώπης στ’ αριστερά, κάτω από την επίδραση της ιστορικής, διεθνούς κρίσης του καπιταλισμού.
Η παρούσα κρίση δεν είναι το αποτέλεσμα του «νεοφιλελευθερισμού», όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του Κευνσιανισμού, αλλά το προϊόν των δομικών αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος όπως εξηγεί ο επιστημονικός σοσιαλισμός, με πρωταρχική, την αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μια πλευρά και στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τη λειτουργία τους με σκοπό το κέρδος από την άλλη.
Η βαθειά, σημερινή κρίση του καπιταλισμού αποτελεί επιβεβαίωση της ορθότητας των θεμελιωδών ιδεών του μαρξισμού, πάνω στις οποίες οφείλει να βασίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για το σοσιαλισμό.
Ο σοσιαλισμός δεν είναι ούτε ένα σύστημα αξιών, ούτε μια μελλοντική ουτοπία.
Είναι μια επείγουσα κοινωνική αναγκαιότητα.
Στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και διανομής, η οποία θα εξαλείψει την καπιταλιστική αναρχία της παραγωγής και θα κάνει δυνατό το σχεδιασμό της οικονομίας προς όφελος του εργαζόμενου κοινωνικού συνόλου.
Η παλιά συνταγή του Κεϋνσιανισμού στην κλασσική της μορφή, με τις μεγάλες κρατικές δαπάνες «για να τονωθεί η ζήτηση», έχει δοκιμαστεί και απέτυχε. Αυτή η αποτυχία οδήγησε τους αστούς στο νεοφιλελευθερισμό και όχι κάποια ιδεολογική τους εμμονή.
Ο μόνος ιστορικός δρόμος προόδου για την ανθρωπότητα είναι ο δρόμος του σοσιαλισμού.
Η θέση του ελληνικού καπιταλισμού σαν του «αδύναμου κρίκου» της Ευρωζώνης, τον ώθησε να έρθει πρώτος πιο κοντά στην χρεοκοπία. Η συνολική πτώση του ΑΕΠ από το 2008 μέχρι τα τέλη του 2013 αναμένεται να διαμορφωθεί στο 25% περίπου. Η καταστροφή αυτή μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις επιπτώσεις της «Μεγάλης Ύφεσης» στις ΗΠΑ του 1929-33.
Η αύξηση των «στρατιών» των ανέργων και των φτωχών είναι πρωτοφανής. Η θέση του Μαρξ στο «Κεφάλαιο» γνωστή σαν «Θεωρία της αυξανόμενης εξαθλίωσης», βρίσκει την πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωσή της στη σημερινή Ελλάδα.
Η Ελλάδα έχει υψηλότερο ποσοστό ανεργίας ακόμα και από χώρες όπως το Ιράκ, η Παλαιστίνη και το Κονγκό.
Με δεδομένες αυτές τις εφιαλτικές κοινωνικές συνθήκες, είναι εντελώς παράλογο να υποστηρίζεται σήμερα ότι στην Ελλάδα υπάρχει χώρος για «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις» πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού. Αντίθετα, η λήψη επαναστατικών σοσιαλιστικών μέτρων είναι μονόδρομος.
Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν έχει αποφευχθεί, αντίθετα είναι ένα πραγματικό ενδεχόμενο.
Το ευρώ έγινε πραγματικότητα σε μια περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Δύση. Οι Γερμανοί καπιταλιστές με όχημα το ενιαίο νόμισμα, εδραίωσαν την κυριαρχία τους στη μεγάλη Ευρωπαϊκή αγορά και ισχυροποίησαν το ρόλο τους παγκόσμια.
Τα πράγματα όμως, είναι εντελώς διαφορετικά σήμερα που η βαθιά ύφεση εξαπλώνεται στην Ευρωζώνη, οξύνοντας το πρόβλημα του χρέους. Σε αυτές τις συνθήκες, η Γερμανία και γενικότερα ο εύρωστος ευρωπαϊκός καπιταλιστικός Βοράς, για να διατηρήσει το κεκτημένο του ευρώ, θα πρέπει να χρηματοδοτεί για πολλά χρόνια τα χρέη του Νότου. Συνεπώς, όσο η κρίση θα βαθαίνει, τόσο περισσότερο η σημερινή σύνθεση της Ευρωζώνης θα καθίσταται ασύμφορη για τους ισχυρότερους ευρωπαίους καπιταλιστές.
Στο πλαίσιο αυτή της διαδικασίας, η Ελλάδα σαν ο «πιο αδύναμος κρίκος» της Ευρωζώνης, είναι αντικειμενικά η πρώτη υποψήφια να εγκαταλείψει το ευρώ.
Μια ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η επιλογή της υιοθέτησης της εξόδου από το ευρώ σαν βασικό σύνθημα για την Αριστερά είναι βαθειά λαθεμένη. Καλλιεργεί την εντύπωση ότι την κρίση δημιούργησε το νόμισμα και όχι οι αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και δημιουργεί την αυταπάτη ότι οι μέθοδοι του εθνικού προστατευτισμού μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της εργατικής τάξης.
Από την άλλη πλευρά όμως, η πολιτική υπεράσπιση του ευρώ πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής Ευρωζώνης δεν είναι καθόλου μια «διεθνιστική στάση». Ισοδυναμεί στην πράξη με την υποστήριξη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη.
Οι πραγματικοί σοσιαλιστές δεν πρέπει να υποστηρίζουν τη μια ή την άλλη νομισματική πολιτική των αστών, το ένα ή το άλλο νόμισμα. Το καθήκον τους είναι να υπερασπίζουν την αναγκαιότητα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Το δίλλημα «ευρώ η δραχμή» είναι ψεύτικο. Το μόνο αληθινό πολιτικό δίλλημα για τους εργαζόμενους είναι σήμερα το ακόλουθο : πρόγραμμα διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού ή πρόγραμμα ανατροπής του για τη θεμελίωση του σοσιαλισμού!
Ασφαλώς μια επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση, ερχόμενη στην εξουσία θα υποχρεωθεί να τυπώσει νέο νόμισμα για να αντιμετωπίσει τη βέβαιη απόπειρα επιβολής «νομισματικής ασφυξίας» από την ΕΕ και να κάνει τις αναγκαίες πληρωμές. Όμως η έκδοση νέου νομίσματος θα είναι μια αναγκαστική, τεχνική ενέργεια για να στηριχθεί το πρόγραμμα εγκαθίδρυσης μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας. Είναι λάθος να ανάγεται σε κύριο σύνθημα που παραμερίζει ή επισκιάζει το ίδιο το πρόγραμμα του σοσιαλισμού.
Μετά τον σχηματισμό της συγκυβέρνησης Σαμαρά οι εργαζόμενοι και οι νέοι προσδοκούσαν από την ηγεσία του κόμματός μας να αφιερώσει όλες τις δυνάμεις της για να αναπτύξει τους μαζικούς ταξικούς αγώνες.
Εκείνη όμως αντίθετα, επέδειξε παθητικότητα και μετατοπίστηκε σε δεξιότερες πολιτικές θέσεις, όπως η πρόθεση για επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα, η πρόταση για μια κυβέρνηση «λαϊκής σωτηρίας» αντί για μια αριστερή κυβέρνηση, η επίκληση της «καμένης γης» στη οικονομία σαν άλλοθι για να αποφύγει ριζοσπαστικές πολιτικές δεσμεύσεις.
Παράλληλα, προέβη σε μια σειρά συναντήσεων, ομιλιών και δημόσιων τοποθετήσεων που αντανακλούσαν ξεκάθαρα την πρόθεση παροχής «διαπιστευτηρίων» αποκήρυξης επαναστατικών πολιτικών στην τρόικα και την ελληνική άρχουσα τάξη.
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής μετατόπισης είναι ολέθριες.
Πολλαπλασιάζει την απογοήτευση των εργαζόμενων από τις ήττες των μαζικών ταξικών αγώνων των τελευταίων χρόνων. Ανακόπτει το δυναμικό ρεύμα υποστήριξης που αναπτύχθηκε στη βάση αριστερών και ριζοσπαστικών συνθημάτων για τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο. Προσδίδει στην υποστήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ έναν «απονευρωμένο», εκλογικό χαρακτήρα, χωρίς ενθουσιασμό για τις θέσεις του και με δικαιολογημένο σκεπτικισμό για τις αληθινές προθέσεις της ηγεσίας. Με άλλα λόγια, υπονομεύει την ανάπτυξη της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ και δημιουργεί την αιτία για την εμφάνιση εσωκομματικών κρίσεων.
Πάνω από όλα όμως, η δεξιά μετατόπιση προετοιμάζει το έδαφος για μεγάλες ήττες όταν οι μετριοπαθείς τάχα απόψεις, θα επιχειρηθεί να εφαρμοστούν στην εξουσία από μια κυβέρνηση «λαϊκής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» και «λαϊκόδεξιούς» ή «κεντροαριστερούς» συμμάχους, όπως αυτή, που άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε συγκεκαλυμμένα, προτείνει σήμερα η ηγεσία.
Το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου απέδειξε ότι δεν υπάρχουν τα παραμικρά περιθώρια για ουσιαστική «επαναδιαπραγμάτευση» των δανειακών συμβάσεων.
Η απόπειρα για μια «μετριοπαθή» κυβερνητική πολιτική σε κλίμα «διαλόγου» και «ηπιότητας» θα αποθρασύνει την τρόικα και τα εγχώρια αστικά επιτελεία και θα τους κάνει να προβούν σε ασφυκτικές οικονομικές, πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις και απειλές για να υποτάξουν πλήρως την ηγεσία και να εκθέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των εργαζόμενων.
Έτσι η ηγεσία εγκλωβισμένη σ’ ένα ετερογενές ταξικά και πολιτικά κυβερνητικό σχήμα και χωρίς ένα επεξεργασμένο επαναστατικό, σοσιαλιστικό πρόγραμμα, θα υποχρεωθεί να υποκύψει στις πιέσεις του καπιταλισμού και θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια την κοινωνική της βάση, την εργατική τάξη και τα φτωχότερα στρώματα του λαού, συμπαρασύροντας το κόμμα στην κρίση και το αδιέξοδο.
Αντί για τον καταδικασμένο σε αποτυχία δρόμο της «σταδιακής μεταρρύθμισης» του σάπιου καπιταλισμού και του κράτους που τον υπηρετεί από μια κυβέρνηση «λαϊκής σωτηρίας», η κυβέρνηση για την οποία οφείλει να παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι επαναστατική και σοσιαλιστική!
Αυτή η κυβέρνηση από τη φύση της δεν μπορεί να σχηματιστεί σε συμμαχία με κανένα από τα αστικά κόμματα ή τις διασπάσεις τους. Η μόνη πολιτική δύναμη με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να σχηματίσει μια τέτοια κυβέρνηση είναι το ΚΚΕ, ασφαλώς με την προϋπόθεση ότι θα εγκατέλειπε τη σημερινή σεχταριστική ηγετική τακτική και θα υιοθετούσε μια γνήσια λενινιστική, ενωτική τακτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύοντας για μια επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση θα πρέπει να καλέσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία να κινητοποιηθούν και να οργανωθούν σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, ώστε να εγγυηθούν και να ελέγχουν την εφαρμογή του προγράμματός της στην εξουσία.
Χρειάζεται να απευθύνει έκκληση για τη διενέργεια συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς, οι οποίες θα εκλέξουν επιτροπές αγώνα συντονισμένες μεταξύ τους σε επίπεδο πόλης και σε πανεθνικό επίπεδο και θα δημιουργήσουν ομάδες αυτοάμυνας ενάντια στη βία του κρατικού μηχανισμού και των φασιστών.
Η επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση θα δεχθεί τρομακτικές πιέσεις και απειλές από την τρόικα και το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο. Ο καλύτερος σύμμαχος ενάντια σε αυτές είναι η αλληλεγγύη της ευρωπαϊκής και διεθνούς εργατικής τάξης. Με συντονισμένες και διαρκείς εκκλήσεις η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδιώξουν την ενεργή κινητοποίηση των εργαζόμενων και της νεολαίας σε ολόκληρη την Ευρώπη, με στόχο να ηττηθεί ο πολύπλευρος πόλεμος του διεθνούς κεφαλαίου ενάντια στον εργαζόμενο λαό της Ελλάδας.
Πάνω από όλα όμως, η επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση θα πρέπει να διαθέτει το κατάλληλο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο προγράμματος.
Σε αντίθεση με τα προγραμματικά πλαίσια που υπερασπίζουν σήμερα οι διάφορες πολιτικές ομάδες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία λιγότερο ή περισσότερο, προσεγγίζουν τις στοιχειώδεις πολιτικές και ταξικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων χωρισμένες με ένα «σινικό τείχος» από τον στρατηγικό στόχο, το πρόγραμμα που προτείνει η Κομμουνιστική Πλατφόρμα γεφυρώνει αυτές τις διεκδικήσεις με τον στρατηγικό σκοπό του σοσιαλισμού.
Είναι δηλαδή ένα πρόγραμμα επαναστατικό και μεταβατικό, που αποτελείται από τις ακόλουθες 10 δέσμες μέτρων.
1. Διαγραφή του χρέους – άμεση κατάργηση των Μνημονίων και των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά
Μετά από απανωτά Μνημόνια άγρια λιτότητας το κρατικό χρέος είναι μεγαλύτερο από τη στιγμή εμφάνισης της κρίσης. Όσο διατηρείται αυτό το τεράστιο βάρος πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού δεν μπορεί να γίνει πράξη κανένα βήμα κοινωνικής προόδου. Το στοιχειώδες καθήκον μιας αριστερής κυβέρνησης είναι να απαλλάξει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από αυτό το άθλιο βάρος παρασιτικών και ληστρικών «υποχρεώσεων» που φόρτωσαν πάνω στις πλάτες τους οι αστικές κυβερνήσεις.
Η επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση πρέπει άμεσα να πάρει τα ακόλουθα μέτρα:
Α. Διαγραφή του χρέους του ελληνικού κράτους με παράλληλη:
- Αποζημίωση των μικρο-ομολογιούχων σε ύψος που θα διαμορφώνεται ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση.
- Εξασφάλιση επαρκούς χρηματοδότησης στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού κράτους για να μην κινδυνεύσει η βιωσιμότητα τους.
- Ρύθμιση κατόπιν αμοιβαίας συνεννόησης και συμφωνίας του χρέους που κατέχουν ξένοι ασφαλιστικοί φορείς εργαζόμενων.
- Άμεση εξόφληση όλων των οφειλών του κράτους προς εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίες και μικρούς επιχειρηματίες και αυτών που συνδέονται με τη στοιχειώδη λειτουργία των υπηρεσιών Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Β. Άμεση ακύρωση με μια ενιαία νομοθετική πράξη των δανειακών συμβάσεων με την τρόικα, των Μνημονίων και όλων των μέτρων που επιβλήθηκαν από αυτά (χαράτσια, αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κλπ).
Αυτό θα σηματοδοτήσει μια τεράστια ελάφρυνση για τον εργαζόμενο λαό, αλλά αναπόφευκτα θα προκαλέσει την αυτόματη διακοπή χρηματοδότησης από την τρόικα, έναν γενικευμένο οικονομικό πόλεμο από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την ώθηση της Ελλάδας εκτός ευρώ. Σε αυτές τις συνθήκες, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστούν άμεσα τα κρατικά έσοδα για τις κοινωνικά ζωτικές δαπάνες (μισθοί, επιδόματα, συντάξεις, σχολεία, νοσοκομεία), είναι η ταυτόχρονη εφαρμογή των υπόλοιπων μέτρων που αναφέρονται στο πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας.
2. Βαριά φορολογία στο μεγάλο κεφάλαιο και τον πλούτο
Οι διεκδικήσεις – αιχμή που προτείνει η Κομ. Πλατφόρμα σε αυτό το ζήτημα είναι οι ακόλουθες :
– Για να διεκδικηθούν όσα έχουν κλαπεί από τον ελληνικό λαό με τη φορολογική ασυλία και τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, απαιτείται η έκτακτη αναδρομική φορολόγηση των 200 εν ενεργεία μεγαλύτερων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στη χώρα για τα κέρδη που έβγαλαν από την ημερομηνία εισόδου της στην Ευρωζώνη, μέχρι το χρονικό σημείο εισόδου στην ύφεση (2001-2008).
– Επαναφορά του συντελεστή φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και κατάργηση κάθε φοροαπαλλαγής στις μεγάλες επιχειρήσεις.
– Αύξηση του αφορολόγητου ορίου στα 40.000 ευρώ για κάθε ζευγάρι και επιπλέον 5.000 ευρώ για κάθε παιδί.
– Σε περίπτωση αποκάλυψης φοροδιαφυγής για τις μεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να επιβάλλεται απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση.
Είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι την εκτεταμένη φοροδιαφυγή μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο «η πολιτική βούληση» μιας κυβέρνησης. Η επαναστατική, σοσιαλιστική κυβέρνηση χρειάζεται να θεσμοθετήσει άμεσα τον εργατικό έλεγχο.
3. Εργατικός έλεγχος
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει στη θεσμοθέτηση του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις.
Φορείς του εργατικού ελέγχου πρέπει να είναι οι εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές εργαζόμενων, με τη βοήθεια αφοσιωμένων στο εργατικό κίνημα ειδικευμένων και επιστημόνων, όμως με την ιδιότητα του συμβούλου και όχι του «τεχνοκράτη».
Για να είναι αποτελεσματική η δουλειά τους, οι επιτροπές εργατικού ελέγχου πρέπει να επεκτείνονται σε ολόκληρο τον κλάδο και σε εθνικό επίπεδο.
Οι επιτροπές των μεμονωμένων επιχειρήσεων, θα πρέπει να εκλέξουν σε συνδιασκέψεις επιτροπές ομίλων, κλάδων και τέλος μια Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.
Η Πανελλαδική Επιτροπή πρέπει να ξεσκεπάσει τις απάτες των τραπεζών, των μεγάλων καπιταλιστικών ομίλων και να παρουσιάσει δημόσια τα πορίσματά της, που πρέπει να είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση.
Η εφαρμογή ενός γνήσιου και δημοκρατικού εργατικού ελέγχου θα βοηθήσει τις πλατιές λαϊκές μάζες να συνειδητοποιήσουν την ανάγκη για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο, συνειδητού σχεδιασμού και ελέγχου της οικονομίας.
Ο γνήσιος εργατικός έλεγχος αποτελεί το πιο πολύτιμο μέσο εκπαίδευσης των εργαζόμενων για το πώς μπορεί να διοικηθεί μια δημοκρατικά σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία.
4. Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας ενάντια στην ανεργία
Η πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανέργων στρέφεται στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και περιμένει από την κυβέρνησή του ένα και μόνο πράγμα : την εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας, την εξασφάλιση μιας θέσης στην ίδια τη ζωή.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν γίνει πράξη το ιστορικό αίτημα του εργατικού κινήματος για την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, δηλαδή για τη μείωση του εργασίμου χρόνου όσο απαιτείται για να βρουν δουλειά όλοι οι άνεργοι!
Η αριστερή κυβέρνηση από κοινού με τα συνδικάτα και την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, πρέπει να διεξάγουν μια αναλυτική απογραφή των υπαρχόντων θέσεων εργασίας, των διαθέσιμων για δουλειά ανέργων κατά ειδικότητα, των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει από την έναρξη της κρίσης και των διαθέσιμων πόρων για την άμεση έναρξη ενός προγράμματος δημόσιων και κοινωφελών έργων.
Ο σκοπός της απογραφής θα πρέπει να είναι η κατανομή όλων των διαθέσιμων εργατικών χεριών που υπάρχουν, στις ενεργές θέσεις εργασίας και σε όσες θα ανοίξουν με το πρόγραμμα δημόσιων κοινωφελών έργων, καθώς και με το άμεσο ξαναρχίνισμα της δουλειάς στις επιχειρήσεις που έκλεισαν μέσα στην κρίση.
Οι ώρες εργασίας θα πρέπει να μειωθούν ενιαία, όσο απαιτείται για να μην μείνει κανείς χωρίς μια θέση εργασίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μείωσης των ωρών εργασίας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν σταθεροί.
Οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αρνούνται να συμμορφωθούν με το εθνικό σχέδιο προσλήψεων και την Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας θα πρέπει να απαλλοτριώνονται χωρίς αποζημίωση.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ενθαρρύνονται από την κυβέρνηση, στη βάση ενός κατάλληλου νέου νομικού πλαισίου, να καταλαμβάνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που κλείνουν και να τις επαναλειτουργούν οι ίδιοι, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση και τη διαχείριση με τη βοήθεια ειδικευμένων και επιστημόνων συμβούλων.
Η κυβέρνηση θα πρέπει αμέσως να διαμορφώσει ένα χρονοδιάγραμμα κοινωνικοποίησης αυτών των επιχειρήσεων και ένταξής τους σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο παραγωγής.
5. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει στην Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Όλες οι τράπεζες πρέπει να περάσουν 100% στην ιδιοκτησία του κράτους και να συγχωνευθούν σε μια ενιαία κρατική τράπεζα. Με την ίδρυσή της θα δημιουργηθεί ένα ενιαίο στρατηγείο για τον ορθολογικό σχεδιασμό των επενδύσεων και των πιστώσεων, στην υπηρεσία της εργαζόμενης κοινωνίας.
Η ενιαία κρατική τράπεζα θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει σε ένα γενναίο «κούρεμα» των χρεών για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε ποσοστό ίσο με την απώλεια του εισοδήματός τους από την έναρξη της κρίσης.
Η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος είναι το πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικοποιημένης, σχεδιασμένης οικονομίας και είναι άρρηκτα δεμένο με την κοινωνικοποίηση των μοχλών τη οικονομίας.
6. Κοινωνικοποίηση των μοχλών της οικονομίας και κεντρικός, δημοκρατικός σχεδιασμός
Κοινωνικοποίηση σημαίνει δημοκρατική διοίκηση των επιχειρήσεων από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Το «επιχείρημα» ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν γνώσεις για να διοικήσουν τις επιχειρήσεις είναι λαθεμένο.
Οι καπιταλιστές έχουν ένα ολόκληρο επιτελείο από υπαλλήλους και ειδικούς, που διευθύνουν για λογαριασμό τους. Όμοια, η εργαζόμενοι μέσα από τα δημοκρατικά τους όργανα, θα συνεργαστούν με αφοσιωμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού ειδικούς. Οι εργαζόμενοι θα αποφασίζουν λαμβάνοντας υπόψη τη συμβουλευτική γνώμη των «ειδικών».
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο κοινωνικοποιήσεων με τα ακόλουθα μέτρα:
– Δημιουργία Πανελλαδικού Συμβουλίου Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού της οικονομίας με τη συμμετοχή ενδεικτικά κατά 1/3 εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων από την Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου, 1/3 από τα εργατικά συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις του εργαζόμενου λαού (μικροεπαγγελματιών, αγροτών, μικροϊδιοκτητών) και 1/3 από εκπροσώπους της κυβέρνησης. Ο ρόλος του θα είναι να πραγματώσει τον δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας.
– Άμεση μετατροπή σε κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και ένταξη σε ενιαίους κοινωνικοποιημένους φορείς κατά κλάδο:
-
-
- όλων των υπαρχόντων κρατικών επιχειρήσεων
- των μεγάλων επιχειρήσεων στις οποίες έχει το κράτος μετοχικά μερίδια
- των μεγάλων επιχειρήσεων που θα απαλλοτριωθούν εξαιτίας της άρνησής τους να εφαρμόσουν το εθνικό σχέδιο προσλήψεων ανέργων και τη νέα εργατική νομοθεσία που θα επιβάλει η Κυβέρνηση της Αριστεράς
- των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων που έκλεισαν με την κρίση ή που θα κλείσουν στο πλαίσιο του οικονομικού πολέμου ενάντια στην αριστερή κυβέρνηση.
-
– Κατάρτιση από το Πανελλαδικό Συμβούλιο Κοινωνικοποιήσεων και Σχεδιασμού ενός συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος – το πολύ ενός έτους – για την κοινωνικοποίηση όλων των υπόλοιπων μεγάλων επιχειρήσεων κατά οικονομικό κλάδο.
Όλες οι κοινωνικοποιήμένες εταιρείες θα πρέπει να ενταχθούν σε ενιαίους φορείς κατά οικονομικό κλάδο για να σχεδιαστεί ευκολότερα η οικονομία προς όφελος της κοινωνίας.
– Οι διοικήσεις στις κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις και οργανισμούς πρέπει να αποτελούνται κατά 1/3 από εργαζόμενους του συγκεκριμένου χώρου, 1/3 από τους εργαζόμενους καταναλωτές (Συνδικάτα, Αγροτικούς και άλλους επαγγελματικούς συλλόγους συλλόγους, Τοπική Αυτοδιοίκηση) και 1/3 από τους εκπροσώπους της εκλεγμένης κυβέρνησης. Οι αντιπρόσωποι αυτοί πρέπει να εκλέγονται με ετήσια θητεία, να είναι ανακλητοί από την γενική συνέλευση των εργαζόμενων της επιχείρησης και να αμείβονται με μισθό ίσο με αυτόν του ειδικευμένου εργάτη.
Η κυβέρνηση επίσης θα πρέπει να προχωρήσει στην Κοινωνικοποίηση της μεγάλης ιδιοκτησίας γης και οργάνωση μεγάλων σύγχρονων καλλιεργειών κρατικής ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης.
Η μικρή ιδιοκτησία δεν πρέπει να απαλλοτριωθεί και οι μικροϊδιοκτήτες που δεν εκμεταλλεύονται ξένη εργασία δεν πρέπει καθόλου να υποστούν βία.
7. Κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο
Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να κοινωνικοποιήσει τις μεγάλες εξαγωγικές επιχειρήσεις και να επιβάλει το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο. Το κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο είναι ένα μέτρο ζωτικής σημασίας για την διασφάλιση της σχεδιασμένης οικονομίας απέναντι στην απειλή της διείσδυσης και της κυριαρχίας του ξένου κεφαλαίου.
8. Άμεση εξοικονόμηση πόρων από τις σπατάλες του καπιταλισμού και μέτρα ανόρθωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων
Η απόκτηση από τις κοινωνικοποιήσεις των ικανών πόρων που θα εξασφαλίσουν μια αποφασιστική βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, θα απαιτήσει έναν ορισμένο χρόνο. Χρειάζεται ταυτόχρονα, να εφαρμοστεί μια δέσμη μέτρων άμεσης απόδοσης, για να χρηματοδοτηθεί η ανόρθωση του τσακισμένου βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενου λαού. Τα πιο σημαντικά από αυτά τα μέτρα είναι:
· Δραστική μείωση των αποδοχών των χιλιάδων διοικητικών στελεχών του κράτους συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των δικαστών, των μελών της κυβέρνησης, του Προέδρου της Δημοκρατίας, των βουλευτών και των Δημάρχων στα επίπεδα του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη.
· Χρειάζεται να απαλλοτριωθεί και να αξιοποιηθεί για τις κοινωνικές ανάγκες ολόκληρη η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία.
Η σταδιακή εισροή πόρων από τις κοινωνικοποιήσεις, σε συνδυασμό με τα μέτρα εξοικονόμησης δαπανών από τις καπιταλιστικές σπατάλες, τη διαγραφή του χρέους και τις φορολογικές αλλαγές που αναλύσαμε πιο πριν, μπορούν να χρηματοδοτήσουν με επάρκεια την ανόρθωση του επιπέδου ζωής της εργατικής τάξης.
Οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα θα μπορούν έτσι σε πρώτη φάση να αυξηθούν όσο απαιτείται για να περάσουν όλοι οι εργαζόμενοι, οι απόμαχοι της δουλειάς και όλοι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη την στήριξη των κρατικών επιδομάτων εντός των ορίων μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, όπως θα τα προσδιορίσει η Πανελλαδική Επιτροπή Εργατικού Ελέγχου.
Στους νέους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα θα πρέπει να επιβληθεί Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή.
9. Ένα νέο, σοσιαλιστικό Σύνταγμα –μια νέα εξουσία!
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να προσεγγίζει το κράτος σαν μια ουδέτερη κοινωνικά δύναμη. Πρέπει να το προσεγγίζει σύμφωνα με τις ιστορικά επιβεβαιωμένες αντιλήψεις και αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Το κράτος είναι ένα όργανο καταπίεσης της εργατικής τάξης και του λαού στα χέρια της άρχουσας τάξης.
Η σημερινή μορφή πολιτεύματος, η σημερινή «δημοκρατία», είναι η αστική δημοκρατία, που αποτελεί τον καλύτερο δυνατό τρόπο διακυβέρνησης και κυριαρχίας για την αστική τάξη στους δοσμένους ταξικούς συσχετισμούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υποστηρίξει και να προτείνει προς ψήφιση στον λαό ένα νέο Σύνταγμα που θα κατοχυρώνει την κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία και μια νέα, αληθινά δημοκρατική εξουσία, την εξουσία των εργαζόμενων που θα στηρίζεται στην αιρετότητα και την άμεση ανακλητότητα των αντιπροσώπων του εργαζόμενου λαού σε όλα τα επίπεδα.
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να θεσμοθετήσει μεταξύ άλλων τη ριζική, επαναστατική – δημοκρατική αναμόρφωση του στρατού με εκλεγμένες επιτροπές φαντάρων και κατώτερων αξιωματικών,
τη ριζική αναμόρφωση των σωμάτων ασφαλείας, με υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας,
και την κατάργηση των προνομίων των δικαστών και την εκλογή τους απευθείας από το λαό.
10. Για μια διεθνιστική πολιτική – Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης!
Η αρχή της νέας «εξωτερικής» πολιτικής της χώρας θα πρέπει να είναι η αντίληψη ότι ο πιο πιστός σύμμαχός της είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι παγκόσμια, ανεξάρτητα από χώρα, θρησκεία και φυλή.
Η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και διώξιμο των βάσεων του από τη χώρα είναι μέτρα επιβεβλημένα. Παραμονή στο ΝΑΤΟ σημαίνει παροχή χρόνου και «χώρου» από την αριστερή κυβέρνηση για την προετοιμασία πραξικοπημάτων εναντίον της.
Η εφαρμογή του σοσιαλιστικού προγράμματος συνεπάγεται αυτονόητα τη σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ και τους θεσμούς της και αναπόφευκτα, την έξοδο από αυτή.
Σε κάθε της βήμα η κυβέρνηση θα πρέπει να βροντοφωνάζει στους λαούς ότι στόχος της δεν είναι η αντιδραστική εθνική απομόνωση. Σε συνθήκες πλήρους κυριαρχίας της παγκόσμιας αγοράς, όπου έχει δημιουργηθεί αντικειμενικά ένας ανεπτυγμένος διεθνής καταμερισμός εργασίας, ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί με τις παραγωγικές δυνάμεις μιας μόνης χώρας. Για την πλήρη οικοδόμησή του σοσιαλισμού απαιτείται η συνένωση των παραγωγικών δυνάμεων πολλών μαζί αναπτυγμένων χωρών.
Η αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να προωθήσει την υπόθεση της Ευρώπης των εργαζόμενων και στου σοσιαλισμού! Μιας αδελφωμένης Ευρώπης, που πρέπει να θεσμοθετήσει νέες Συνθήκες, ικανές να εγγυώνται έναν κοινό σχεδιασμό των παραγωγικών δυνάμεων για το αμοιβαίο όφελος των ευρωπαϊκών λαών. Να παλέψει και να εργαστεί δηλαδή για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
{fcomment}
