Σύγκρουση αστών υποκριτών – Όχι στον εθνικισμό!
– Η ελληνοτουρκική εργατική αλληλεγγύη μόνη ασπίδα ειρήνης
Η χθεσινή δημόσια φραστική σύγκρουση Δένδια-Τσαβούσογλου στο τουρκικό Προεδρικό Μέγαρο αποκάλυψε τη βαθιά υποκρισία της ελληνικής και της τουρκικής άρχουσας τάξης και ανέδειξε τον μεγάλο κίνδυνο που υπάρχει για έναν μελλοντικό ελληνοτουρκικό πόλεμο, ο οποίος θα είναι το ίδιο ολέθριος για τον ελληνικό και τον τουρκικό εργαζόμενο λαό.
Οι δύο άρχουσες τάξεις υποτίθεται ότι βρίσκονται σε μια διαδικασία επαφών με σκοπό να καταλαγιάσει η πολεμική ένταση στο Αιγαίο και να ξεκινήσει μια διαδικασία ειρηνικής επίλυσης διαφορών σχετικών με τις θαλάσσιες οικονομικές ζώνες στη Μεσόγειο, διαφορών οι οποίες, όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει, είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων λαών των χωρών τους. Όμως για μία ακόμα φορά, η χθεσινή σφοδρή δημόσια σύγκρουση των δύο υπουργών Εξωτερικών απέδειξε ότι οι διαφορές αυτές είναι αγεφύρωτες και ότι η εξουσία των αστικών τάξεων είναι ασυμβίβαστη με κάθε έννοια διαλόγου και σχέσεων καλής γειτονίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Στη δημόσια χθεσινή τους σύγκρουση οι δυο υπουργοί Εξωτερικών εξέθεσαν με «πατριωτικό» πάθος ορισμένα από τα γνωστά «επιχειρήματα» της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης σχετικά με τις ταξικές διεκδικήσεις τους που έχουν βαφτίσει «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα», λέγοντας ψέματα ή μισές αλήθειες. Ενδεικτικά, ο Έλληνας υπουργός, ενώ επικαλέστηκε τη Συνθήκη της Λωζάνης για το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης υπερασπίζοντας προκλητικά την άρνηση του δικαιώματος στον αυτοπροσδιορισμό σε πολίτες του ελληνικού κράτους οι οποίοι επιθυμούν να προσδιορίζονται εθνικά ως Τούρκοι, παραδέχθηκε ουσιαστικά ότι το ελληνικό κράτος παραβιάζει αυτήν την Συνθήκη με την στρατιωτικοποίηση των νησιών που όμως η Συνθήκη αυτή απαγορεύει.
Από την άλλη πλευρά, ο Τούρκος υπουργός προσποιήθηκε κυνικά ότι η αποφασιστική συμβολή της Τουρκίας στην πολεμική ένταση στο Αιγαίο και η επεκτατικών κινήτρων «σύσφιξη σχέσεων» με τη Λιβύη απλώς δεν υπάρχουν. Και οι δύο πλευρές με την έντονη φραστική τους σύγκρουση αποκάλυψαν γλαφυρά εκείνο που ήδη δείχνουν έμπρακτα με τους πυρετώδεις εξοπλισμούς και τους ανταγωνιστικούς στρατιωτικούς σχεδιασμούς τους οι δύο άρχουσες τάξεις: δεν έχουν καμία πρόθεση για επίλυση των διαφορών τους μέσω διαλόγου και έτσι οι λεγόμενες διερευνητικές επαφές αποτελούν απλώς το διπλωματικό πρόσχημα για να καλυφθεί ο αδυσώπητος ανταγωνισμός τους και η προετοιμασία τους να λύσουν τις διαφορές τους στο μέλλον με στρατιωτικά μέσα.
Τα ελληνικά και τα τουρκικά αστικά ΜΜΕ αξιοποίησαν το δημόσιο διαξιφισμό των υπουργών για να δημιουργήσουν ένα κλίμα πατριωτικής ευφορίας στην υπηρεσία της σταθερότητας των αστικών κυβερνήσεων. Ο ελληνικός λαός, επιχειρείται μέσα από μια εφήμερη πατριωτική μέθη να ξεχάσει τη δυσαρέσκειά του για την κυβέρνηση της εγκληματικής αδιαφορίας έναντι του δημόσιου συστήματος Υγείας και της αστυνομικής βαρβαρότητας. Ο τουρκικός λαός, επιχειρείται να ξεχάσει τα αυταρχικά πεπραγμένα του Ερντογάν και τη σαρωτική για το λαϊκό βιοτικό επίπεδο επέλαση της κρίσης του τουρκικού καπιταλισμού.
Ο πατριωτισμός των αστών υπουργών και των κυβερνήσεών τους είναι ψεύτικος. Τα «κυριαρχικά δικαιώματα» που επικαλούνται δεν είναι εθνικά αλλά αστικά. Είναι τα καπιταλιστικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τα σχέδια για οικονομική εκμετάλλευση των θαλάσσιων ζωνών της Μεσογείου, δηλαδή τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών των κρατών τους και των πολυεθνικών τους συνεταίρων. Αμφότερες οι αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους σε Ελλάδα και Τουρκία, από τη φύση τους δεν έχουν καμία σχέση με τον πατριωτισμό, γιατί είναι μόνιμα δεμένες στο άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μέσω του ΝΑΤΟ και ανταγωνίζονται διαρκώς για την εύνοια των πιο ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης.
Η ζωτική υπόθεση της εξάλειψης της πολεμικής έντασης δεν μπορεί να υπηρετηθεί από τους Τούρκους και τους Έλληνες αστούς, γιατί είναι ο δικός τους ανταγωνισμός η αιτία που την γεννά και την αναπαράγει διαρκώς. Οι μόνες που μπορούν να πάρουν πραγματικές πρωτοβουλίες προώθησης της ειρήνης και της φιλίας των δυο λαών είναι οι εργατικές τάξεις των δύο χωρών, που σε αντίθεση με τις αστικές τάξεις, δεν έχουν ιδιοτελείς βλέψεις και συγκρουόμενα συμφέροντα στις θαλάσσιες ζώνες.
Έτσι, οι μαζικές εργατικές οργανώσεις και τα εργατικά κόμματα σε Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να πάρουν αμέσως πρωτοβουλίες για κοινή αγωνιστική δράση ενάντια στον καπιταλισμό και τις αντιδραστικές του κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Το ΚΚΕ, ως το μαζικότερο κόμμα της Βαλκανικής που έχει στις ιδρυτικές του αρχές τον προλεταριακό διεθνισμό, οφείλει να δώσει συνέχεια στην ελπιδοφόρα διεθνιστική δήλωση που συνυπέγραψε με το ΚΚ Τουρκίας πριν από έναν χρόνο και να επιχειρήσει να γίνει πράξη το περιεχόμενό της με συγκεκριμένες, κοινές μορφές δράσης και πολιτικές πρωτοβουλίες. Οι κομμουνιστές και στις δύο χώρες, με κοινό συντονισμό πρέπει να ξεκινήσουν χωρίς καμία καθυστέρηση μια εκστρατεία για να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους το ότι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού στην Ελλάδα και την Τουρκία είναι ο μόνος δρόμος για να ματαιωθεί ο αιματηρός πόλεμος που μεθοδικά προετοιμάζουν με τις ανταγωνιστικές ενέργειες και τις διαρκείς συγκρούσεις τους οι εξίσου αντιλαϊκές και ιμπεριαλιστικές άρχουσες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Κομμουνιστική Τάση (ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης)
– εφημερίδα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (www.marxismos.com)
