Στο ξεκίνημα του 2023 η ανθρωπότητα, παρά την υπεραφθονία των αναγκαίων μέσων για μια γενική ευημερία και πρόοδο, συνεχίζει να σπαράσσεται από τα δεινά ενός συστήματος που βρίσκεται σε προχωρημένη παρακμή. Η διολίσθηση της παγκόσμιας οικονομίας προς τη δεύτερη ύφεση μέσα σε 3 χρόνια και η επίμονη παρουσία του αυξημένου πληθωρισμού, δημιουργούν την υλική βάση για μια πραγματικότητα πρωτοφανούς έντασης στις διεθνείς σχέσεις και αυξανόμενης όξυνσης των ταξικών αγώνων.
Πλανήτης στασιμοπληθωρισμού και χρεών
Στις 10/1 η Παγκόσμια Τράπεζα, στην Έκθεση της για τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές, εκτίμησε ότι το 2023 θα έχουμε μια απότομη επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, λίγες μόνο μέρες μετά την δημόσια έκφραση ανησυχίας από την επικεφαλής του ΔΝΤ σχετικά με την ταυτόχρονη επιβράδυνση των τριών κύριων οικονομιών, των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Κίνας, οι οποίες το 2022 σημείωσαν μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης του ΑΕΠ ύψους μόλις 2-2,5% περίπου οι δυο πρώτες, και μόλις 3,2% (εξαιρετικά χαμηλά για τα δεδομένα του κινέζικου καπιταλισμού την τελευταία 30αετία) η τρίτη.
Στην πραγματικότητα, με δεδομένο το επίμονο πληθωριστικό κύμα και την όξυνση του διεθνούς εμπορικού πολέμου ως αποτέλεσμα και της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, το μόνο παράδοξο είναι το ότι η νέα παγκόσμια ύφεση δεν έχει κάνει ακόμα και τυπικά την εμφάνισή της. Οι αιτίες γι’ αυτό είναι η μεγάλη ποσότητα χρήματος που δαπάνησαν τα κράτη στο όνομα της καταπολέμησης των αυξημένων τιμών στην ενέργεια, η εξομάλυνση των προβλημάτων στην εφοδιαστική αλυσίδα που είχε δημιουργήσει η πανδημία (αργή λόγω της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής και αγοράς) και η τρέχουσα τάση για μια μερική υποχώρηση των τιμών στην ενέργεια. Όμως οι παράγοντες αυτοί δεν είναι αρκετοί για να αποτρέψουν τελικά την ύφεση. Οι τιμές της ενέργειας διατηρούνται πάντα σε μη ανεκτά επίπεδα για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, ενώ η παροχή κρατικού χρήματος συναντά το όριο που θέτει το βουνό των συσσωρευμένων χρεών.
Τα μάτια όλων των στρατηγικών αναλυτών του καπιταλισμού είναι στραμμένα με ανησυχία στον τεράστιο όγκο των χρεών που στέκει πάνω από την παγκόσμια οικονομία σαν απειλητικός εφιάλτης. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της S&P Global Ratings και των στοιχείων του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF) το παγκόσμιο χρέος (το άθροισμα των χρεών που έχουν συγκεντρώσει κράτη, νοικοκυριά, τράπεζες και λοιπές εταιρείες) έφθασε το 2022 στο ιλιγγιώδες ύψος των 300 τρισ. δολ. και στο 349% του παγκόσμιου ΑΕΠ, παραμένοντας σε επίπεδα υψηλότερα από τα αντίστοιχα προ της παγκόσμιας κρίσης του 2008 (τότε ήταν στο 278%).
Μέσα στο σύνολο του παγκόσμιου χρέους, τη μεγαλύτερη αύξηση σημειώνει το χρέος των κρατών, καθώς στο διάστημα από το 2007 έως το 2022 αυτό έχει εκτοξευθεί κατά 76% φτάνοντας στο 102% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Σε ανοδική πορεία βρίσκεται επίσης και το χρέος των εταιρειών εκτός χρηματοπιστωτικού τομέα, με μια αύξηση την ίδια περίοδο κατά 31% που το έφερε στο 98% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Όλα αυτά τα χρέη είναι κατά κανόνα μη παραγωγικά, δεν βοηθούν την πραγματική ανάπτυξη της παραγωγής. Χαρακτηριστικά, οι αναλυτές της S&P Global υπογραμμίζουν πως μετά την παγκόσμια κρίση του 2008 μειώνεται διαρκώς η προστιθέμενη αξία που παράγεται από κάθε δολάριο χρέους. Και την ίδια στιγμή, η διαρκής διεθνής αύξηση των επιτοκίων ως ένα μέσο απελπισίας από την πλευρά των Κεντρικών Τραπεζών για να καταπολεμηθεί ο πληθωρισμός με συνειδητό τίμημα την επιτάχυνση της πορείας προς την ύφεση, αυξάνει το βάρος των χρεών και δυσχεραίνει την αποπληρωμή τους.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι τα τεράστια χρέη από ένας παράγοντας (τεχνητής) σχετικής ώθησης της παγκόσμιας οικονομίας έχουν, καιρό τώρα, μετατραπεί σ’ ένα γιγάντιο εμπόδιο, που με όχημα πιθανές χρεοκοπίες κρατών και μεγάλων εταιρειών απειλεί να οδηγήσει τον κόσμο στα βαλτόνερα μιας νέας βαθιάς ύφεσης. Μια γεύση από αυτή τη μελλοντική αναταραχή μας δίνεται τους τελευταίους μήνες με τις χιλιάδες απολύσεις που έκαναν ή σχεδιάζουν να κάνουν εταιρείες – κολοσσοί όπως η Amazon, η Google, η BlackRock και η Goldman Sachs.
Εμπορικός πόλεμος
Στα σύννεφα που απειλούν με καταιγίδα την παγκόσμια οικονομία, εκτός από τον στασιμοπληθωρισμό και τα χρέη, θα πρέπει να προσθέσουμε και τον αυξανόμενο προστατευτισμό. Έτσι, το τελευταίο διάστημα κλιμακώνεται η ένταση ανάμεσα στους δυο εταίρους του δυτικού αντιρωσικού μπλοκ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, σχετικά με τις επιδοτήσεις στις πράσινες τεχνολογίες, με τις Βρυξέλλες να έχουν απειλήσει να προσφύγουν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Αυτές οι αμερικάνικες επιδοτήσεις, συντελούν ραγδαία στην αποβιομηχάνιση της ΕΕ, οι βιομηχανίες της οποίας πιέζονται θανάσιμα από το αυξημένο κόστος της ενέργειας. Στην περιβόητη σύνοδο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός μάλιστα, πριν από λίγες εβδομάδες, ο Γερμανός καγκελάριος Σολτς διαμαρτυρήθηκε έντονα στον Αμερικανό γερουσιαστή Μάντσιν για τη ζημιά που υφίσταται η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.
Παράλληλα, μαίνεται ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας, και στο πλαίσιό του μάλιστα, 2 χρόνια μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Μπάιντεν, οι δασμοί του Τραμπ κατά των κινεζικών εμπορευμάτων παραμένουν σε ισχύ. Τον περασμένο Δεκέμβριο η Κίνα προσέφυγε στον ΠΟΕ για τις απαγορεύσεις που έχει επιβάλει η κυβέρνηση Μπάιντεν στις κινεζικές βιομηχανίες επεξεργαστών υψηλής τεχνολογίας, έχοντας ήδη επιβάλλει ως αντίποινα δασμούς σε αμερικανικές εξαγωγές.
Αξίζει να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Οκτώβριο, η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε υιοθετήσει σειρά σκληρών κανόνων που απαγόρευαν στις αμερικανικές επιχειρήσεις κάθε συνεργασία με κινεζικές βιομηχανίες για την παραγωγή μικροεπεξεργαστών, για να δυσχεράνει τις προσπάθειες της Κίνας να αγοράσει μικροεπεξεργαστές υψηλής τεχνολογίας ή να τους παραγάγει με τις δικές της βιομηχανίες. Τον Δεκέμβριο μάλιστα, η κυβέρνηση Μπάιντεν προσέθεσε ακόμη 40 περίπου κινεζικές εταιρείες στη «μαύρη» λίστα των εταιρειών στις οποίες απαγορεύονται οι εξαγωγές αμερικανικής τεχνολογίας.
Όλα αυτά, υπογραμμίζουν την τάση συρρίκνωσης του παγκόσμιου εμπορίου, η αύξηση του οποίου έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, με αποκορύφωμα την περίοδο αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Μάλιστα στις αρχές του χρόνου, με επίσημη τοποθέτησή του, το ΔΝΤ προειδοποίησε για την τάση που εμφανίζουν οι μεγάλες οικονομίες μετά την πανδημία είτε για επανεθνικοποίηση της παραγωγής, είτε για μεταφορά της σε γειτονικές περιοχές, αναφέροντας πως ένας παραπέρα κατακερματισμός της παγκόσμιας οικονομίας μπορεί να μειώσει το παγκόσμιο ΑΕΠ έως και κατά 7%, ζημιώνοντας ορισμένες χώρες με μια μείωση του ΑΕΠ τους έως και 12% αν υπάρξει εμπορική αποσύνδεση των οικονομιών στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας. Επιπλέον, εκτίμησε πως σε αυτό το ενδεχόμενο θα υπάρξει σοβαρός κίνδυνος γενικευμένων ελλείψεων ζωτικών αγαθών.
Μαζικά κινήματα και εργατική αντεπίθεση στην Ευρώπη
Η άφθονη αστάθεια που παράγει ο παγκόσμιος καπιταλισμός συνεχίζει να εκφράζεται με την αύξηση των μαζικών ταξικών αγώνων. Σχεδόν ένα χρόνο μετά την αιματοβαμμένη εργατική εξέγερση στο Καζακστάν και σχεδόν 9 μήνες μετά το ξέσπασμα της λαϊκής εξέγερσης της Σρι Λάνκα, κυριολεκτικά στον απόηχο της εξέγερσης της νεολαίας στο Ιράν και των μαζικών εργατικών διαμαρτυριών στην Κίνα που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αναστείλει τα δρακόντια λοκντάουν, τη σκυτάλη πήραν οι φτωχές εργατικές μάζες στο Περού. Η μαζική – και ήδη πολύ αιματηρή – περουβιανή εξέγερση ενάντια στη πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Καστίγιο γίνεται σύμβολο πάλης για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε όλη τη Λατινική Αμερική, η οποία μόλις 2,5 μήνες πριν με τον πολιτικό αγώνα των εργατικών μαζών στη Βραζιλία έβγαλε από πάνω της το μαύρο στίγμα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Μπολσονάρο.
Τις τελευταίες εβδομάδες το επίκεντρο των μαζικών ταξικών αγώνων έχει γίνει η καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπου το εργατικό κίνημα αρχίζει να κινητοποιείται μαχητικά. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται σταθερά το βρετανικό εργατικό κίνημα, με μαζικές απεργίες σε σημαντικού κλάδους (μεταφορές, Υγεία, Εκπαίδευση), και από κοντά, ακολουθεί το γαλλικό εργατικό κίνημα που προχώρησε σε μια μεγάλη απεργία με πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στους δρόμους των γαλλικών πόλεων.
Η εργατική τάξη, διεθνώς συνδεδεμένη με το νήμα των κοινών βασάνων που προκαλεί ο στασιμοπληθωρισμός, αρχίζει να αντεπιτίθεται παντού, διαψεύδοντας για μία ακόμα φορά τους ακαδημαϊκούς αμφισβητίες του προοδευτικού ιστορικού της ρόλου. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνει τους φόβους στρατηγικών καπιταλιστικών επιτελείων όπως το ΔΝΤ, το οποίο στην αρχή του 2022 είχε προειδοποιήσει σε δραματικούς τόνους τα αφεντικά του για την επιδείνωση του λεγόμενου Δείκτη Παγκόσμιας Αβεβαιότητας σε 143 χώρες.
Έτσι, και η αργή αλλά σταθερή αφύπνιση του ελληνικού εργατικού κινήματος με αποκορύφωμα 3 σχετικά μαζικές γενικές απεργίες μέσα σε 1,5 χρόνο (Ιούνιος 2021, Απρίλιος και Νοέμβριος 2022), δεν συνιστά μόνο το αποτέλεσμα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στην ελληνική κοινωνία, αλλά κυρίως, είναι απότοκο μιας διεθνούς τάσης. Αυτή, μας δείχνει ότι οι εργαζόμενοι αν εξοπλιστούν με τις ιδέες και το πρόγραμμα του επαναστατικού σοσιαλισμού, μπορούν να φέρουν τα «πάνω-κάτω» σε κάθε γωνιά της γης και να κάνουν μακρινή ανάμνηση το σύστημα που παράγει κρίσεις και πολέμους.
Οι εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία
Στην πιο «καυτή» περιοχή του πλανήτη, την Ουκρανία, ο καταστροφικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος του ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία με αντιπρόσωπο το ουκρανικό καθεστώς Ζελένσκι, μπαίνει σε μια πολύ κρίσιμη φάση. Μετά τα σοβαρά πλήγματα που δέχθηκε στο Χάρκοβο και στη Χερσώνα, ο ρωσικός στρατός ανασυντάχθηκε και παρά τις δυσμενείς συνθήκες του χειμώνα κερδίζει έδαφος στο Ντονμπάς, έχοντας καταλάβει τη μικρή πόλη Σολεντάρ και τα περίχωρα της στρατηγικής πόλης Μπαχμούτ. Η δυναμική ρωσική αντεπίθεση ώθησε τους δυτικούς ιμπεριαλιστές προστάτες του καθεστώτος Ζελένσκι να παραχωρήσουν υπερσύγχρονα τανκς στον Ουκρανικό στρατό, χωρίς όμως να είναι εγγυημένο το ότι ο αριθμός τους και ο χρόνος εκπαίδευσης και προετοιμασίας που απαιτείται για να μπουν στη μάχη θα επιτρέψει να αποδειχθούν αποτελεσματικά.
Μετά τους αντιαρματικούς πυραύλους Javelin και τους αντιαεροπορικούς Stinger από τις ΗΠΑ, οι ίδιες έδωσαν στους Ουκρανούς τους πυραύλους HIMARS, βεληνεκούς 80 χιλιομέτρων, οι οποίοι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην απώθηση των Ρώσων από το Χάρκοβο και στην ανακατάληψη της Χερσώνας. Αμέσως μετά, ήρθε η παράδοση στο Κίεβο σύγχρονων συστημάτων αεράμυνας Patriot και ελαφρών τεθωρακισμένων, δηλαδή των αμερικανικών Bradley, των γαλλικών AMX και των γερμανικών Marder, και τώρα πλέον έχουμε την παράδοση βαρέων αρμάτων μάχης, όπως τα βρετανικά Challenger και κυρίως τα γερμανικά Leopard και τα αμερικάνικά Abrams. Επιπλέον, ο Ζελένσκι ζητά μαχητικά αεροπλάνα και ακόμη ισχυρότερα συστήματα πυροβολικού για να εξαπολυθούν επιθέσεις ακόμη και στην Κριμαία.
Από τα πρώτα στάδια του πολέμου οι ιμπεριαλιστές της Δύσης έσπρωξαν από κοινού τους Ουκρανούς να σφαγιαστούν σε πόλεμο με τη Ρωσία για να φθείρουν τον Πούτιν και τον ρωσικό ιμπεριαλισμό. Όμως ήταν διχασμένοι σε σχέση με τους όρους τερματισμού του. Η πιο ισχυρή μερίδα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, με επικεφαλής τους Γερμανούς και τους Γάλλους, κατανοώντας ότι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι ο μεγαλύτερος χαμένος στο δυτικό στρατόπεδο από την ρήξη με την Ρωσία, δείχνουν να επιθυμούν έναν συμβιβασμό ανάμεσα στη Μόσχα και το Κίεβο (σύμφωνα με την πρόσφατη γνωστή δήλωση του Εμανουέλ Μακρόν ότι «δεν πρέπει να ταπεινώσουμε τη Ρωσία»), ο οποίος θα επέτρεπε την ομαλοποίηση των σχέσεων ΕΕ – Ρωσίας. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και οι φανατικά αντιρωσικοί σύμμαχοί τους στη Βόρεια και την Ανατολική Ευρώπη έχουν χαράξει μια αδιάλλακτη γραμμή, επενδύοντας μόνο σε μια ταπεινωτική ήττα του ρωσικού στρατού και στην ανατροπή του Πούτιν.
Τώρα, με την Ρωσία να προβαίνει σε μια νέα, μεγάλης κλίμακας επίθεση με το βλέμμα στραμμένο στο Κίεβο, το νέο πακέτο πρόσθετης στρατιωτικής βοήθειας δείχνει ότι η ιμπεριαλιστική Δύση έχει γύρει καθαρά προς την πλευρά της πιο αδιάλλακτης τάσης. Ωστόσο, με δεδομένο ότι το κύμα πληθωρισμού που μεγεθύνθηκε από τον πόλεμο θα συνεχίσει να υπονομεύει για ένα απρόβλεπτο ακόμα χρονικό διάστημα τη σταθερότητα του δυτικού καπιταλισμού, η δυτική αδιαλλαξία δεν μπορεί να θεωρείται απεριόριστη. Από την πλευρά των ΗΠΑ, αυτό φάνηκε μετά και από την πρόσφατη αποκάλυψη της Washington Post ότι ο διευθυντής της CIA Γουίλιαμ Μπερνς επισκέφθηκε πρόσφατα το Κίεβο και τόνισε στον Ζελένσκι ότι η αμερικανική βοήθεια «δεν πρέπει να θεωρείται επ’ αόριστον δεδομένη».
Από τη δική τους πλευρά, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές φαίνεται ότι συνεχίζουν να αναζητούν τρόπους ομαλοποίησης σχέσεων με τη Μόσχα. Έτσι, σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στον γερμανικό τύπο, ο Γερμανός καγκελάριος Σολτς και ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν στην πρόσφατη συνάντησή τους το Σαββατοκύριακο 21 και 22 Γενάρη, φέρονται να έδωσαν εντολή να ξεκινήσουν μυστικές διπλωματικές επαφές για να αποκαταστήσει η ΕΕ τις «γέφυρες» με τη Μόσχα.
Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού εκτός από τους εξοπλισμούς, η ΕΕ έχει ήδη δαπανήσει 18 δισ. ευρώ για επισφαλή δάνεια στην Ουκρανική κυβέρνηση, τροφοδοτώντας μάλιστα ένα όργιο διαφθοράς από την άρχουσα κλίκα του Κιέβου, το οποίο κορυφώθηκε πριν λίγες μέρες με την αποπομπή 15 διεφθαρμένων υπουργών. Επιπλέον, το παράδειγμα της γερμανικής εταιρείας φυσικού αερίου Uniper δείχνει την καταστροφή που μπορεί να υποστούν τα μεγάλα ευρωπαϊκά μονοπώλια από τη συνέχιση του του πολέμου. Η εν λόγω εταιρεία ουσιαστικά πτώχευσε λόγω της ρήξης με την ρωσική Gazprom και η εθνικοποίησή της στοίχισε μέχρι τώρα στη γερμανική κυβέρνηση περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια ευρώ, για να αποφευχθεί η ύπαρξη μιας μια ευρωπαϊκής ενεργειακής Lehman Brothers.
Σε κάθε περίπτωση, μέσα από τον δρόμο της ιμπεριαλιστικής διπλωματίας δεν διαφαίνεται καμία πραγματική δυνατότητα για ένα άμεσο σταμάτημα αυτού του καταστροφικού πολέμου. Χωρίς ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα στην ιμπεριαλιστική Δύση και τη Ρωσία, και με δεδομένη τη διαφαινόμενη ματαίωση του – προδιαγραφόμενου ως βέβαιου το καλοκαίρι – ζοφερού σκηνικού ενός χειμώνα μεγάλης ενεργειακής κρίσης στην Ευρώπη, ο σημερινός συσχετισμός δύναμης που έχει διαμορφωθεί στα μέτωπα προϊδεάζει για μια παράταση του πολέμου μέχρι το σημείο που η φθορά τουλάχιστον ενός από τους άμεσα (Ρωσία και Ουκρανία) ή έμμεσα εμπλεκόμενους (ιμπεριαλιστική Δύση) αρχίσει να ξεπερνά τα επίπεδα που είναι ανεκτά για την άρχουσα τάξη και το καθεστώς της.
Η καπιταλιστική Ελλάδα της Δεξιάς πρότυπο διαφθοράς, αισχροκέρδειας και εργατικής εξαθλίωσης
Μέσα στο διεθνές περιβάλλον αυξανόμενης αστάθειας και αβεβαιότητας, η καπιταλιστική Ελλάδα του Κυρ. Μητσοτάκη βυθίζεται σ’ έναν βούρκο αυξανόμενης εξαθλίωσης και πάσης φύσεως σκανδάλων. Η αισχροκέρδεια, με επίκεντρο πλέον τα πιο βασικά τρόφιμα, κάνει αβάσταχτη τη ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σε σημείο που να επισκιάζει ένα από τα μεγαλύτερα σε θρασύτητα και ασεβή αναίδεια απέναντι στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα κυβερνητικά σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης, αυτό των τηλεφωνικών υποκλοπών από την ανεξέλεγκτη πρωθυπουργική κλίκα και το βαθύ αστικό κράτος των μυστικών υπηρεσιών.
Έτσι, παρά την τυπική μείωση του γενικού πληθωρισμού στο 7,2% τον Δεκέμβριο από 8,5% τον Νοέμβριο, ο πραγματικός πληθωρισμός των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών, δηλαδή οι τιμές στα τρόφιμα, εκτοξεύθηκε κατά 15,5% τον Δεκέμβριο έναντι αύξησης 12,8% τον Νοέμβριο, αντανακλώντας μια τεράστια απόκλιση μεταξύ των χαμηλών τιμών που πληρώνονται οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι και των τιμών αισχροκέρδειας με τις οποίες τα προϊόντα τους φτάνουν στον λαϊκό καταναλωτή. Έτσι για δεύτερο συνεχόμενο μήνα κατέρρευσε παταγωδώς η κυβερνητική απάτη του καλαθιού του νοικοκυριού. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με έρευνα της Ένωσης Καταναλωτών «Ποιότητα ζωής», 8 στους 10 καταναλωτές μείωσαν βασικά αγαθά.
Η κυβέρνηση της Δεξιάς, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των ληστών της άρχουσας τάξης, βιομηχάνων και μεγαλεμπόρων, αδυνατώντας να κατασιγάσει την οργή των μαζών με το «καλάθι της κοροϊδίας», συμπληρώνει την απάτη χορηγώντας με την μορφή έκτακτων επιδοτήσεων “pass” ένα μέρος από τα υπερέσοδα του ΦΠΑ, στο πλαίσιο ενός φαύλου κύκλου αισχροκέρδειας. Αυτός στην πραγματικότητα μπορεί να σπάσει αποκλειστικά μόνο με επαναστατικά – αντικαπιταλιστικά μέτρα, όπως η κοινωνικοποίηση της βιομηχανίας των βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης και η θεσμοθέτηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου σε όλο το φάσμα της οικονομίας.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση σε μια απόπειρα προεκλογικής σπέκουλας εξήγγειλε για την Άνοιξη μια νέα αύξηση-κοροϊδία στον κατώτατο μισθό, που θα τον διαμορφώσει περίπου μόλις στα 650 ευρώ «καθαρά». Κι αυτό όταν σύμφωνα με έρευνα της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ), κατά την περίοδο 2012-2022 οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα από τη μείωση-«πάγωμα» του κατώτατου μισθού έχασαν 12 δισ. ευρώ, άλλα 2 δισ. ευρώ έχασαν οι δικαιούχοι 24 επιδομάτων που εξαρτώνται από το ύψος του κατώτατου μισθού, ενώ 2 δισ. ευρώ ήταν οι απώλειες από εισφορές για τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Κι όλα αυτά, σε μία δεκαετία όπου σε πολλές δεκάδες κλάδους δεν υπογράφτηκαν νέες κλαδικές συμβάσεις και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, είτε αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, είτε με αποδοχές κατώτερες των τελευταίων κλαδικών συμβάσεων.
Στην αντίπερα όχθη, εκείνη της άρχουσας τάξης, τα κέρδη και τα εισοδήματα αυξάνονται ραγδαία. Έτσι σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή οι ελληνικές τράπεζες είχαν τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην Ευρωζώνη κατά το 12μηνο Ιουνίου 2021 – Ιουνίου 2022, με δείκτη απόδοσης κεφαλαίων κοντά στο 20%, ποσοστό σχεδόν τριπλάσιο από τον μέσο όρο της ΕΕ που ήταν μόλις 7,8%. Από αυτήν την σκοπιά, καθόλου τυχαία δεν είναι η περίπτωση υψηλόβαθμου τραπεζικού στελέχους, που σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής έλαβε ετήσια αμοιβή πάνω από 1 εκατ. ευρώ το 2021.
Και σε αυτήν την παρασιτική διοχέτευση πλούτου στην άρχουσα τάξη, ρόλο εγγυητή έχει ο διεφθαρμένος και αντιδραστικός πολιτικός της εκφραστής, η κυβέρνηση της ΝΔ, με απευθείας αναθέσεις έργων συνολικού ύψους 8,5 δισ. την τελευταία διετία. Σύμφωνα με την πρόσφατη δημόσια δήλωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που αντανακλά την πραγματικότητα, «δεν υπάρχει δημόσιο έργο που να έχει προκηρυχθεί και να μην έχει στηθεί ο διαγωνισμός πριν ολοκληρωθεί».
Εργατική τάξη, Αριστερά και εκλογές
Αντιμέτωπες με αυτό το όργιο διαφθοράς και αυξανόμενης εξαθλίωσης, η εργατική τάξη και η νεολαία αγανακτούν. Αλλά δυστυχώς, οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες των εργαζόμενων αγνόησαν επιδεικτικά το μήνυμα της αναγκαίας κλιμάκωσης του εργατικού αγώνα που εξέπεμψε η πρόσφατη γενική απεργία της 9η Νοέμβρη, αλλά και η μεγάλη διαδήλωση της επετείου του Πολυτεχνείου που ακολούθησε. Αντί να προχωρήσουν στην αναγκαία ενωτική και από κοινού συντονισμένη κλιμάκωση του αγώνα στο πλαίσιο μιας νέας, αυτή τη φορά 48ωρης, καλά προετοιμασμένης γενικής απεργίας στις αρχές Δεκεμβρίου, έμειναν προκλητικά απαθείς να παρατηρούν την αυξανόμενα δεινά του εργαζόμενου λαού και να τα καταγγέλλουν με άσφαιρα πυρά δηλώσεων στα ΜΜΕ και ομιλιών στο κοινοβούλιο.
Η δημιουργία ενός Ενιαίου Μετώπου εργατικού αγώνα από τις μαζικές συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις, το οποίο θα πρωτοστατήσει στη μάχη για να φύγει άμεσα η αντιδραστική κυβέρνηση της Δεξιάς από την εξουσία, είναι υπόθεση επιβίωσης για την εργατική τάξη και τη νεολαία, που στενάζουν από την αισχροκέρδεια και τη νέα απειλή της μαζικής ανεργίας ως αποτέλεσμα της επικείμενης παγκόσμιας ύφεσης. Κάθε λεπτό που παραμένει στην εξουσία η κυβέρνηση της ΝΔ, σημαίνει ακόμα περισσότερες πληγές στο λαϊκό βιοτικό επίπεδο και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ταυτόχρονα, με αφορμή τις εκλογές που είναι πλέον πολύ κοντά, είναι εξίσου ζωτική η ανάγκη να υπάρξει μια ορατή λύση εξουσίας που θα υπηρετεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία θα δώσουν το μεγαλύτερο δυνατό εκλογικό χαστούκι στη ΝΔ διώχνοντάς την από την εξουσία, μόνο αν έχουν στα μάτια τους μια τέτοια πολιτική λύση. Σύμφωνα με τον σημερινό συσχετισμό δύναμης μεταξύ των κομμάτων που υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι, αυτή η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την εκλογή μιας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΜέΡΑ25, η οποία θα καταργήσει όλους τους αντιδραστικούς νόμους της ΝΔ και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής ρήξης με τον καπιταλισμό.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
