Οι τραπεζίτες δε χάνουν ποτέ
Στο παρελθόν ο τραπεζίτης ήταν ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος με γκρι κουστούμι που υποτίθεται πως ήταν πρότυπο υπευθυνότητας καθώς υπέβαλε τον κόσμο σε σκληρή ανάκριση προτού δανείσει χρήματα. Αυτό όμως άλλαξε την προηγούμενη περίοδο. Με τα επιτόκια δανεισμού χαμηλά και με άφθονη ρευστότητα στην αγορά, οι τραπεζίτες παραμέρισαν κάθε επιφύλαξη και άρχισαν να δανείζουν δισεκατομμύρια με πολύ υψηλές αποδόσεις σε ανθρώπους που δε θα ήταν σε θέση να πληρώσουν τις δόσεις τους όταν τα επιτόκια θα ανέβαιναν. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η κρίση των ενυπόθηκων sub-prime δανείων, η οποία συνέβαλε στην αποσταθεροποίηση ολόκληρου του χρηματοοικονομικού συστήματος.
Οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες συνωμότησαν για να ρίξουν λάδι στ φωτιά της κερδοσκοπίας, ώστε να αποφευχθεί μια ύφεση. Υπό τον Άλαν Γκρίνσπαν το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Ταμείο διατήρησε τα επιτόκια πολύ χαμηλά. Αυτό θεωρήθηκε ως μια ιδιαίτερα σοφή πολιτική. Με τον τρόπο αυτό ανέβαλαν βέβαια τη αποφράδα ημέρα, για να καταστήσουν όμως την κρίση χιλιάδες φορές χειρότερη όταν έφτασε. Το φθηνό χρήμα επέτρεψε στους τραπεζίτες να επιδοθούν σε ένα όργιο κερδοσκοπίας. Μεμονωμένα άτομα δανείζονταν για να επενδύσουν σε περιουσιακά στοιχεία ή για να αγοράσουν αγαθά. Ο τραπεζικός δανεισμός ξεπέρασε τα αποθέματα των πελατών σε πρωτόγνωρο βαθμό και αμφιλεγόμενες δραστηριότητες ξέφυγαν από κάθε διαδικασία ελέγχου.
Τώρα, όλα αυτά έχουν γυρίσει στο αντίθετό τους. Όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μέχρι τώρα ωθούσαν την οικονομία προς τα πάνω, τώρα συνδυάζονται για να την οδηγήσουν σε μια απότομη καθοδική σπείρα. Όσο το χρέος παραμένει ανεξέλεγκτο, η έλλειψη δανεισμού απειλεί να φέρει την οικονομία στο απόλυτο τέλμα. Εάν ένας εργάτης δεν κάνει καλά τη δουλειά του, θα απολυθεί. Όταν όμως οι τραπεζίτες καταστρέφουν ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα, αναμένουν την επιβράβευσή τους. Οι άνδρες με τα κομψά κουστούμια που έχουν κάνει περιουσίες κερδοσκοπώντας με τα χρήματα των άλλων, τώρα απαιτούν από τους φορολογούμενους να τους απαλλάξουν από τα χρέη. Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη λογική , την οποία ο περισσότερος κόσμος δυσκολεύεται πολύ να κατανοήσει.
Κατά τα χρόνια της οικονομικής έκρηξης, δημιουργήθηκαν τεράστια κέρδη στον τραπεζικό και τον χρηματοοικονομικό τομέα. Μόνο το 2006, οι μεγάλες τράπεζες είχαν κέρδη που αντιστοιχούν περίπου στο 40% των κερδών όλων των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα κλάδο όπου τα διευθυντικά στελέχη επιβραβεύονται 344 φορές περισσότερο από τον μέσο εργαζόμενο στις ΗΠΑ. Τριάντα χρόνια πριν, οι Γενικοί Διευθυντές κατά μέσο όρο έπαιρναν περίπου 35 φορές το μισθό ενός εργαζόμενου. Πέρσι, οι γενικοί διευθυντές των 500 μεγαλύτερων επιχειρήσεων ελάμβαναν «αποζημίωση» κατά μέσο όρο 10,5 εκ δολάρια.
Οι τραπεζίτες επιθυμούν να τα ξεχάσουμε όλα αυτά και να επικεντρωθούμε στην επιτακτικότητα της διάσωσης των τραπεζών. Όλες οι πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας θα πρέπει να παραμεριστούν και το σύνολο του κοινωνικού πλούτου να διατεθεί στους τραπεζίτες των οποίων οι υπηρεσίες θεωρούνται πολύ σημαντικότερες από τις υπηρεσίες των νοσοκόμων, των γιατρών, των δασκάλων ή των οικοδόμων. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. και των ΗΠΑ ξόδεψαν σε μια εβδομάδα το ισοδύναμο του ποσού που θα απαιτούνταν για την ανακούφιση της πείνας στον κόσμο για σχεδόν 50 χρόνια. Ενώ εκατομμύρια πεινάνε, οι τραπεζίτες συνεχίζουν να λαμβάνουν γενναίες αμοιβές και μπόνους και να διατηρούν ένα σπάταλο τρόπο ζωής σε βάρος της κοινωνίας. Το γεγονός πως υπάρχει κρίση αυτούς δεν τους αγγίζει.
