Εμείς «οι κομμουνιστές δεν αποτελούμε ένα ιδιαίτερο κόμμα απέναντι στα άλλα εργατικά κόμματα»1.
Όπως το είδαμε τώρα τελευταία «κυριαρχεί γενικά το αυθόρμητο στοιχείο μέσα στο κίνημα»2 και γι’ αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε τον αποδιοργανωτικό δημοκρατικισμό, για να υπερισχύσουν σε όλα τα στάδια και σε κάθε περίπτωση η συνοχή και η γνώση, για τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, επάνω στις αστικές αυταπάτες και στην αυθόρμητη αναρχία.
Επίσης ξέρουμε πολύ καλά πως είναι «βλαβερή η σύγχυση ανάμεσα στην κριτική του αυθορμητισμού και τη δυσπιστία στο αυθόρμητο»3. Το επαναστατικό κόμμα μας «αντλεί όλη του τη δύναμη από το αυθόρμητο στοιχείο που στο βάθος είναι το εμβρυακό σχήμα του συνειδητού»4. «Το κόμμα είναι η συνειδητή έκφραση μια ασυνείδητης διαδικασίας»5. Η αντίθετη άποψη το «να διεγείρουμε, να παρακινούμε και να εξαγάγουμε τις επαναστάσεις» είναι τελείως μη μαρξική.
Το κόμμα πρέπει να μαθαίνει από τις μάζες για να μπορέσει με τη σειρά του να επιστρέψει αυτή τη γνώση σε αυτές. Ο κίνδυνος είναι η πρωτοπορία να αποκοπεί από τις μάζες. Κάνοντας «μάθημα» όχι μόνο δε βοηθάμε «να πραγματοποιήσουν τη δική τους εμπειρία»6, αλλά γυρνάμε και την πλάτη στον τελικό στόχο της κατάργησης κάθε είδους εξουσίας πάνω από το λαό. «Να μάθουμε σε όλους τους εργαζόμενους να κυβερνούν, να προχωρήσουμε στη φθορά (εξάλειψη) του κράτους, και να υπερβούμε σιγά – σιγά κάθε είδους κυριαρχία επάνω στους ανθρώπους»7, αυτή είναι η ουσία του υπαρκτού κινήματος προς τον κομμουνισμό.
Η σχέση πρωτοπορίας και των μαζών είναι κατανοητή μέσα σε μια διαλεκτική σχέση, και εφαρμόζεται με στόχο τη μελλοντική υπέρβαση που στο τέλος κόμμα και τάξη, πρωτοπορία και όλος ο λαός συμπίπτουν. Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη και συνεχής.
Κύριο μέσον πάλης το κόμμα δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός (ιδιοτελής), η κατάργηση του κράτους (φθορά) ουτοπική, ούτε να θεωρούμε πως η κυβέρνηση είναι δύσκολο πράγμα για τους εργαζόμενους, και τελικά το κόμμα να γίνεται επιτελείο.
Μέσα στο κόμμα το συνέδριο να εκλέγει την καινούρια διοίκηση και όχι η απερχόμενη διοίκηση να κάνει το συνέδριο. «Το όργανο είναι για την πολιτική και όχι η πολιτική για το όργανο»8.
Ξέρουμε πως «χρειάζεται μια ισχυρή εξουσία για την αστική τάξη. Το κράτος είναι δυνατό όταν μπει με όλη του τη δύναμη να πετάξει τις μάζες εκεί που θέλουν οι αστοί. Η δικιά μας αντίληψη της δύναμης είναι τελείως διαφορετική. Για εμάς το κράτος είναι δυνατό όταν υπάρχει συνείδηση μαζών, είναι δυνατό, όταν οι μάζες ξέρουν τα πάντα, όταν μπορούν να κρίνουν τα πάντα και πάνε συνειδητά στη δράση»9. Μια απόλυτη εμπιστοσύνη μέχρι τέλους στις ιδέες του Μαρξ. Η υλοποίηση της επανάστασης δεν είναι αποτέλεσμα των διαταγμάτων που προέρχονται από επάνω. Η γραφειοκρατία είναι ξένη γι’ αυτήν. «Η ζωντανή δημιουργική επανάσταση είναι έργο των λαϊκών μαζών»10.
«Η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης»11.
«Οι κομμουνιστές αγωνίζονται και συμμαχούν με το σοσιαλιστικό – δημοκρατικό κόμμα ενάντια στη συντηρητική και ριζοσπαστική αστική τάξη, χωρίς όμως να παραιτούνται απ’ το δικαίωμα να διατηρούν μια κριτική στάση απέναντι στη φρασεολογία και τις αυταπάτες της επαναστατικής κληρονομιάς»12.
«Με δυο λόγια, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα που στρέφεται ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση»13 …«δεν καταδέχονται να κρύβουν τις ιδέες και τους σκοπούς τους…»14.
Ο Μαρξ… ισμός είναι ξένος για τον Μαρξ, το ίδιο και ο Λένιν.. ισμός για τον Λένιν. Η διαλεκτική του υλισμού δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε οποιοδήποτε Μαρξισμό – Λενινισμό. Όσο μας αφορά άμεσα, καλό είναι να διατυπώσουμε μια γνωσιολογία του υλισμού, με αντικειμενική διάσταση διαλεκτικής, χωρίς καμιά παραχώρηση στην απλοϊκότητα και συγχρόνως να διατυπώσουμε την επεξεργασία ενός ανέκδοτου περιεχομένου με ολοκληρωμένη διαλεκτική, της μόνης ικανής να μπει σε αρμονία και συνοχή με τις επιστημονικές γνώσεις ακραίου πολυμορφισμού.
Με άλλα λόγια να επεξεργαστούμε το σημερινό «Τι να κάνουμε» με καθημερινή στόχευση τον κομμουνισμό.
Σημειώσεις:
1. Μανιφέστο ΙΙ Κεφάλαιο.
2, 3, 4, 5 Λένιν: «Τι να κάνουμε»
6, 7, 8, 9, 10 Λένιν
11 Πρόλογος Μανιφέστο στην αγγλική 1890 Ενγκελς
12, 13, 14 Μανιφέστο IV κεφάλαιο.
Απαμιάν Χαϊκ
ΚΟΒ Α.Ι. Ρέντη
