Νέοι-ες εργαζόμενοι-ες,
36 χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κι όμως το μήνυμά της παραμένει ζωντανό και επίκαιρο. Ακτινοβολεί τη δύναμη του μαζικού αγώνα, αποτελεί μια ενοχλητική υπενθύμιση για τους ισχυρούς αυτού του κόσμου πως ο δρόμος του αγώνα, της αντίστασης, της οργανωμένης πάλης μπορεί να υπερνικήσει κάθε αντίπαλο. Μα κυρίως συνεχίζει να θυμίζει σε όλους μας πως την ιστορία τη γράφουν οι αγώνες. Οι αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας ενάντια στα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί η πολιτική για τους λίγους. Οι αγώνες που τολμούν και φέρνουν νίκες.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί παράδειγμα αξιοπρέπειας. Και δείχνει το δρόμο για τις απαντήσεις που πρέπει να δώσουμε σήμερα, την περίοδο ίσως της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Σήμερα που το δικαίωμά μας σε σταθερή και μόνιμη εργασία, σε
δουλειά που θα επιτρέπει στον καθένα μας να ζει με αξιοπρέπεια, αμφισβητείται ολοένα και με μεγαλύτερη ένταση. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανασφάλιστη και “μαύρη” εργασία, έκρηξη της ανεργίας. Τα αποτελέσματα της αντίληψης που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανάγκες μας. Της αντίληψης που ακολουθούν πιστά ευρωπαϊκή ένωση, κεντρικές τράπεζες και φυσικά οι “δικιές” μας κυβερνήσεις του δικομματισμού που διαδέχονται η μία την άλλη. Έξοδος από την κρίση για αυτούς σημαίνει αναδιαρθρώσεις, απολύσεις, περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας για μας. Και το αποδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία.
Παρά το μικρό χρονικό διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ απέδειξε πως θα ακολουθήσει τα ίδια μονοπάτια με τη ΝΔ. Πρώτος στόχος της κυβέρνησης οι χιλιάδες συμβασιούχοι και σταζιέρς του δημόσιου τομέα. Με πρόσχημα την αξιοκρατία και τον εργασιακό μεσαίωνα –στον οποίο άλλωστε έχει συμβάλει με κάθε τρόπο-, πετάει στο δρόμο χιλιάδες
εργαζόμενους που στην πλειοψηφία τους δουλεύουν για χρόνια ανασφάλιστοι, με μισθούς- χαρτζιλίκια. Στο όνομα της αξιοκρατίας περιορίζει για άλλη μια φορά κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις προσπαθώντας να ελέγξει τα δημόσια οικονομικά. Είναι φανερό: Ενώ καταργεί τα stage στο δημόσιο τα επεκτείνει στον ιδιωτικό τομέα και χαρίζει στο ιδιωτικό κεφάλαιο φτηνή και ευέλικτη εργασία. Την ίδια ώρα δεν λέει λέξη για το απάνθρωπο καθεστώς των
ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των εργολαβιών που οδήγησαν στην “υπόθεση Κούνεβα”.
Δεν προχωρά σε σχέδιο για την κάλυψη των τεράστιων οργανικών κενών στις κοινωνικές υπηρεσίες, δεν προκηρύσσει διαγωνισμούς για να γίνουν άμεσα οι προσλήψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας, παιδείας, συνολικά στις δημόσιες υπηρεσίες. Στέκεται σε επικοινωνιακούς χειρισμούς ενώ κάνει τον “κινέζο” για τις προεκλογικές εξαγγελίες της, υπεραμυνόμενη της χαριστικής πώλησης του λιμανιού του Πειραιά.
*Στο χώρο της εκπαίδευσης το ΠΑΣΟΚ έρχεται να ολοκληρώσει το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Να μεταλλάξει ολοκληρωτικά την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε ένα χώρο ενταντικοποιημένης κατάρτισης με βάση τις εφήμερες ανάγκες της αγοράς, χωρίς συνδικαλιστικές ελευθερίες και χωρίς την εξασφάλιση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Κεντρική θέση για την
εξέλιξη της μάχης αυτής έχει η αναγνώριση των κολεγίων που χρησιμοποιούνται ως πολιορκητικός κριός απέναντι στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους. Η κυβερνητική πια ΠΑΣΠ συνεχίζει τα μικροπολιτικά παιχνίδια της και για άλλη μια φορά στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της ΕΦΕΕ και της ανασύστασης του φοιτητικού κινήματος.
Συνεχίζει στα χνάρια της καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της αμφισβήτησης του πανεπιστημιακού ασύλου και ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Κάτω από το μεταμοντέρνο τίτλο του, το υπουργείο “προστασίας” του πολίτη εγκαινιάζει το νέο τρόπο εφαρμογής του δόγματος μηδενικής ανοχής. Η προληπτική κατοχή ολόκληρων περιοχών αποτέλεσε το πρώτο δείγμα γραφής και το μήνυμα που μας στέλνουν για τη συνέχεια.
Γίνεται φανερό πως 36 χρόνια μετά η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ζωντανή και επίκαιρη. Διότι μοναδική απάντηση απέναντι σε εκείνους που μας κλέβουν το παρόν και υποθηκεύουν
το μέλλον μας είναι οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες. Αγώνες για το δικαίωμα στην σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αγώνες για ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευση, χωρίς ταξικούς φραγμούς, απαλλαγμένο από τους καταναγκασμούς της αγοράς εργασίας. Για την διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών μας που αποτελούν το μόνο τρόπο για να είμαστε και να αισθανόμαστε ασφαλείς. Ο “Δεκέμβρης” ήταν μια απάντηση, μια φωνή από το μέλλον που μας θύμισε πως έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τον παλιό κόσμο. Με τον κόσμο όπου το κέρδος είναι η μόνη αξία, τον κόσμο που καταστρέφει
ανθρώπινες ζωές, καταστρέφει το φυσικό μας πλούτο.
Συνεχίζουμε στον αγώνα για μια κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο, την ικανοποίηση των αναγκών μας και το περιβάλλον. Μια κοινωνία που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.
Γιατί… οι ρεαλιστές και οι απαισιόδοξοι έχουν πάντα δίκιο. Εκτός από την τελευταία φορά.
