Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/05/2010
Το συνέδριο του κόμματος διεξάγεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη ιστορική περίοδο. Η παγκόσμια οικονομική κρίση καθορίζει τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σε απόλυτο βαθμό, αναδεικνύοντας ολοένα και περισσότερο τον παρασιτικό ρόλο του καπιταλιστικού συστήματος. Υπό αυτές τις συνθήκες τα καθήκοντα της αριστεράς αποκτούν μία βαρύτητα παραπάνω, αφού είναι αυτή που καλείται να εκφράσει τα συμφέροντα των εργαζόμενων μαζών. Είναι, λοιπόν, ζήτημα κομβικής σημασίας η αριστερά να εξηγήσει, ποιας τάξης τα συμφέροντα υπηρετεί, καθώς μία συνεπής αριστερή πρόταση είναι βασικό να συνοδεύεται από ξεκάθαρη ταξική τοποθέτηση.
Η εργατική τάξη είναι εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που ιστορικά, εδώ και 200 περίπου έτη, και σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει αναλάβει να σηκώσει στις πλάτες της τόσο τις μεγαλύτερες προοδευτικές αλλαγές και κοινωνικές κατακτήσεις, όσο και σε τελική ανάλυση την ηγεσία της πορείας προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια μαγική ικανότητα, και σίγουρα δεν πρόκειται περί δογματισμού. Ο μαρξισμός έχει εξηγήσει ήδη τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό.
Η εργατική τάξη γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μεγάλης ανάπτυξης της βιομηχανίας. Σήμερα περιλαμβάνει στους κόλπους της όλους τους εργαζόμενους που ζουν πουλώντας την εργατική τους δύναμη, δίχως να κατέχουν οι ίδιοι μέσα παραγωγής. Είναι ακριβώς η θέση αυτή των εργαζομένων στην παραγωγή, που τους αναγκάζει, κατά ένα τρόπο, να αποτελούν το πιο πρωτοπόρο και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε όλα τα στάδια της παραγωγής, από το πρώτο έως και το τελευταίο, συμμετέχοντας ενεργά σε όλη τη διαδικασία. Στους χώρους δουλειάς, όπου και συσπειρώνονται, δρουν, εργάζονται και παράγουν συλλογικά διαμορφώνοντας με αυτό τον τρόπο μία ενιαία τάξη μέσα από τις συνδικαλιστικές και πολιτικές τους οργανώσεις. Συλλογικά, επίσης, ζουν και στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου επηρεάζονται από νέα ρεύματα ιδεών και αντιλήψεων. Το σπουδαιότερο όμως, είναι πως, ως τάξη, είναι απαλλαγμένοι από την διαδικασία της υπεράσπισης μιας μικρής ιδιοκτησίας αφού οι ίδιοι δεν καρπώνονται αυτό που πραγματικά παράγουν.
Εξαιτίας όλων αυτών, λοιπόν, των προαναφερθέντων λόγων, η αριστερά έχει καθήκον να αποτελέσει το πρωτοπόρο και πιο συνειδητό κομμάτι του εργατικού κινήματος εκφράζοντας αποτελεσματικά τα συμφέροντα του καταπιεζόμενου λαού και τον αγώνα του για τη σοσιαλιστική αλλαγή. Στις μέρες μας οι μισθωτοί εργαζόμενοι αγγίζουν το 65% περίπου του πληθυσμού, κάτι που φανερώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την δυναμική που μπορεί να αναπτύξει ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, στο οποίο η αριστερά θα παρεμβαίνει αποτελεσματικά.
Όμως οι ταξικές πολιτικές θέσεις, παρόλο που είναι απαραίτητες, μένουν κενές νοήματος στον βαθμό που δεν συνοδεύονται από την αντίστοιχη δράση. Είναι σημαντικό, ειδικά σήμερα που η επίθεση του κεφαλαίου είναι πιο βίαιη από ποτέ, να δώσουμε την έμφασή μας στα συνδικάτα και τις οργανώσεις μεταβάλλοντας τους συσχετισμούς στο εσωτερικό τους. Είναι καθήκον της αριστεράς να συσπειρώσει και να διεξάγει καμπάνια εγγραφής όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα, ρίχνοντας το κύριο βάρος στους μετανάστες και τους νέους. Με αυτό τον τρόπο θα ενισχυθούν οι αριστερές δυνάμεις στο εσωτερικό των συνδικάτων και αυτά, κινούμενα πλέον σε τροχιά νικηφόρων αγώνων θα συντελέσουν στην αναπτέρωση του ηθικού των εργαζόμενων μαζών.
Απέναντι στη γραφειοκρατία της ηγεσίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά και στις διασπαστικές λογικές που απο-συντονίζουν και απο-δυναμώνουν το εργατικό κίνημα, είναι βασικό να απαντούμε και να δουλεύουμε υπομονετικά για την ενότητα όλων των αριστερών δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα. Ένα μέτωπο που θα συνενώνει τις δυνάμεις της αριστεράς ενάντια στη ταξική επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας, θα σημάνει μία νέα περίοδο μαζικών και νικηφόρων αγώνων που θα φέρουν την σφραγίδα της εργατικής τάξης.
Η αριστερά, σε μία τέτοια περίοδο που οι ελπίδες για μία καλύτερη ζωή στα πλαίσια του καπιταλισμού καταρρέουν, πρέπει να υπερασπιστεί με σαφήνεια πια, τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο, τα συμφέροντα της τάξης που βιώνει καθημερινά την καταπίεση. Τα συμφέροντα της τάξης που «δεν έχει τίποτε να χάσει πέρα από τις αλυσίδες της». Στην ταξική επίθεση που δεχόμαστε, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι εξίσου ταξική.
Μ.Κ.
Π.Κ. Νομικής Κομοτηνής
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=545392
