ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ : ΞΑΝΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ!
Η κυβέρνηση της Ν.Δ στην προσπάθεια της να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης άνοιξε ένα μεγάλο μέτωπο με τη νεολαία και τους εργαζόμενους, σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού συστήματος. Το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του Μάη – Ιούνη άνοιξε απλά τους «ασκούς του Αιόλου» κι όλα δείχνουν ότι φέτος θα είναι μία νέα, πολύ «θερμή» χρονιά, όχι μόνο για την Παιδεία, αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε με «λουκέτα» στα σχολεία. Οι δάσκαλοι μπήκαν μπροστά στον αγώνα με απανωτές πενθήμερες απεργίες που σημειώνουν πρωτοφανή ποσοστά συμμετοχής. Οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κατεβαίνουν κι αυτοί σε κινητοποιήσεις ενάντια στην υποχρηματοδότηση, τις ελλείψεις και το αδιέξοδο του εξετασεοκεντρικού συστήματος.
Οι μαθητές που παραδοσιακά έδιναν τις μάχες τους δίπλα στους φοιτητές δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Άλλωστε ο βασικός λόγος που δεν είδαμε ένα μαθητικό κίνημα πλάι στο φοιτητικό, τους μήνες Μάη-Ιούνη ήταν η εξεταστική περίοδος, μια εντελώς «νεκρή» αγωνιστικά περίοδος για τους μαθητές.
Η υπουργός παιδείας πάντως δηλώνει ικανοποίηση για τα αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το πλαφόν του δέκα έχει αφήσει σχεδόν τους μισούς υποψηφίους εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ έχουν αυξηθεί δραματικά οι εγγραφές σε ιδιωτικά κολέγια.
Οι φοιτητές δεν έχουν μπει ακόμα εκ νέου στο στίβο των κινητοποιήσεων. Το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του Μάη – Ιούνη «σιγοβράζει» μέσα στην εξεταστική περίοδο. Οι αγώνες που έχουν ξεκινήσει στις υπόλοιπες βαθμίδες τις εκπαίδευσης είναι βέβαιο ότι θα «κεντρίσουν» το φοιτητικό κίνημα, κάνοντάς το πιθανότατα ακόμα πιο μαζικό και δυνατό από εκείνο του καλοκαιριού.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
Το φοιτητικό κίνημα των αρχών του περασμένου καλοκαιριού αποτέλεσε ένα από τα μαζικότερα και πιο μαχητικά των τελευταίων δεκαετιών. Είναι ξεκάθαρο ότι τέτοιες κινητοποιήσεις είχαμε να δούμε από τη δεκαετία του 80, μία περίοδο δηλαδή όπου είχαμε ένα σαφέστατα βαθιά πολιτικοποιημένο και αριστερό φοιτητικό κίνημα.
Τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια αποτέλεσαν τρανταχτό παράδειγμα της δυναμικής αυτού του κινήματος. Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές κατέβαιναν κάθε βδομάδα στο δρόμο με αγωνιστικό παλμό. Η άγρια καταστολή που είχαμε σε αυτές τις πορείες (ιδιαίτερα σε αυτή της 1 Ιούνη) έθεσε γρήγορα το ζήτημα της περιφρούρησης μέσα στις καταλήψεις και μπορούσαμε να δούμε σε κάθε πορεία καλύτερες προσπάθειες περιφρούρησης (αν και στο σύνολο τους ήταν ανοργάνωτες και ανεπαρκείς). Η κυβέρνηση βλέποντας ότι η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο παρά την καταστολή και τη βία, προσπάθησε κατόπιν με κοινοβουλευτικές μανούβρες να ξεφουσκώσει το κίνημα. Έτσι ανακοίνωσε ότι θα παγώσει το νομοσχέδιο για να συζητηθεί μετά τον Σεπτέμβρη. Οι φοιτητές όμως δεν της έδειξαν καμία εμπιστοσύνη και οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση. Η κυβέρνηση άρχισε να χάνει το παιχνίδι και έδειχνε να διακατέχεται από μεγάλη σύγχυση. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι εξευτελίζονταν μπροστά στα κανάλια υπερασπιζόμενοι τα ΜΑΤ ή αποκαλώντας τους φοιτητές αλήτες, κάτι που προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο φοιτητικό κίνημα.
Οι φοιτητές τελικά μέσα από τα όργανα τους αποφάσισαν στα τέλη Ιούνη να λήξουν τις κινητοποιήσεις ανανεώνοντας το ραντεβού τους για το Σεπτέμβρη. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είδαν αυτή την κίνηση με δυσπιστία ή την χαρακτήρισαν ακόμη και ήττα. Για να κατανοήσουμε αν μία τέτοια κίνηση ήταν ήττα ή όχι πρέπει να δούμε την ψυχολογία και την τύχη των επιδιώξεων και των αρχικών στόχων των δύο πλευρών, μετά τη λήξη των κινητοποιήσεων.
Το φοιτητικό κίνημα είναι ξεκάθαρο ότι βγήκε από αυτή τη μάχη με την ευφορία της νίκης και δεν είχε λάθος. Ανάγκασε την κυβέρνηση (που αρχικά ήταν αδιάλλακτη) να αναβάλει την κατάθεση του νόμου – πλαισίου από τη μία και από την άλλη, να το «ευνουχίσει», υπό την πίεση της κοινωνικής αποδοκιμασίας. Και παρόλα αυτά συνέχισε τις κινητοποιήσεις, παίρνοντας αργότερα (σωστά) την απόφαση τελικά να διακόψει προσωρινά τον αγώνα, ώστε να μην επιδράσουν πάνω του τα μαθήματα και οι εξεταστικές. Σημαντικό όφελος ήταν και το ότι καθ’ όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων το φοιτητικό κίνημα κέρδιζε διαρκώς τη συμπάθεια της κοινής γνώμης. Χαρακτηριστικά, μέχρι τις 17 Ιούνη το 60,4% της κοινής γνώμης τασσόταν υπέρ των καταλήψεων ( γκάλοπ της METRON ANALYSIS).
Ρίχνοντας μια ματιά στο στρατόπεδο της κυβέρνησης βλέπουμε μια εικόνα ζημιών. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παγώσει ένα νομοσχέδιο – κλειδί για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και παρουσίασε ένα νόμο – πλαίσιο μετριοπαθή σε σχέση με το προσχέδιο. Αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ξαφνικά τα όργανα αγώνα των φοιτητών και πολύ πιθανόν να ζητήσει τη συμμετοχή τους στο υποτιθέμενο διάλογο. Παράλληλα κατανοώντας ότι έρχεται μία δύσκολη χρονιά για εκείνη πρότεινε νέα κατασταλτικά μέτρα (όπως π.χ. ο περιορισμός των διαδηλώσεων) δείχνοντας ότι είναι τρομοκρατημένη μπροστά στην προοπτική ξεσπάσματος ενός νέου κινήματος. Δέχεται παράλληλα πιέσεις από τους ευρωπαίους καπιταλιστές και τη ντόπια αστική τάξη που δεν βλέπουν την ώρα να απλώσουν τα χέρια τους πάνω στην εκπαίδευση.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Η πορεία αυτή δείχνει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν για το φοιτητικό κίνημα, ώστε να ξεκινήσει ένα δυναμικό αγώνα που θα επιβάλει μία σειρά διεκδικήσεων. Η μαζικότητα και η μαχητικότητα όμως δεν επαρκούν για να είναι νικηφόρος ο αγώνας των φοιτητών. Απαιτείται οργάνωση και κοινός αγώνας με την εργατική τάξη για να προκύψουν ουσιαστικά αποτελέσματα.
- Καμία συμμετοχή στους ψευτο-διαλόγους της κυβέρνησης. Οι φοιτητές δεν πρέπει να δώσουν καμία νομιμοποίηση στο ξεπούλημα της εκπαίδευσης, μόνο οι αγώνες τους μπορούν να τους δικαιώσουν.
- Ενιαίος συντονισμός του κινήματος σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους από τις Γενικές συνελεύσεις. Απέναντι στην οργανωμένη αντίδραση και καταστολή της κυβέρνησης οι φοιτητές πρέπει να απαντήσουν οργανωμένα. Μέχρι τώρα έχουμε δει ελλιπή συντονισμό ανάμεσα στα συντονιστικά διαφορετικών πόλεων, ενώ τα συντονιστικά γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων δεν έχουν συγκεκριμένες δομές με αποτέλεσμα οι συνεδριάσεις να είναι εξαντλητικές και οι αποφάσεις όχι πάντα ξεκάθαρες. Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι οι δημοκρατικά εκλεγμένοι αντιπρόσωποι.
- Διαρκείς αγωνιστικές εκκλήσεις στο μαθητικό κίνημα. Με διαρκείς εξορμήσεις και εκκλήσεις σε σχολεία οι φοιτητές πρέπει να διεγείρουν το αίσθημα αλληλεγγύης ανάμεσα στο μαθητικό και το φοιτητικό κίνημα
- Κοινός συντονισμός με καθηγητές και δασκάλους.
- Πίεση σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για να καλέσουν 24ωρη γενική απεργία συμπαράστασης στους εκπαιδευτικούς και για την προάσπιση του δημοσίου – δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
