Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης
Η παραγωγική δύναμη της Ευρώπης είναι τεράστια. Έχοντας 497 εκατομμύρια πληθυσμό και 32.300$ κατά κεφαλήν εισόδημα, η Ευρώπη είναι μία ισχυρότατη δύναμη, που δυνητικά θα μπορούσε να αναμετρηθεί με τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Παρόλα αυτά η δυνατότητα αυτή δε θα μπορέσει να υλοποιηθεί ποτέ κάτω από καπιταλιστική κυριαρχία. Όλες οι προσπάθειες προώθησης της ενοποίησης της Ευρώπης έχουν αποτύχει εξ αιτίας των συγκρουόμενων εθνικών συμφερόντων. Η ύφεση θα οξύνει αυτές τις διαφορές και θα θέσει ερωτήματα για το μέλλον της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν μία άτυπη παραδοχή του γεγονότος ότι ήταν αδύνατο να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα στο πλαίσιο μόνο της εθνικής αγοράς. Αλλά σε μία καπιταλιστική βάση η Ευρωπαϊκή ενότητα ποτέ δε θα επιτευχθεί. Τη στιγμή της κρίσης, οι αντιθέσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές των διαφόρων εθνικών κρατών έρχονται στο προσκήνιο. Η παρούσα κρίση έχει εκθέσει τις λανθάνουσες κατευθύνσεις και έχει αποκαλύψει την κενότητα ολόκληρης της δημαγωγίας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Παρά τις διαβεβαιώσεις του κυρίου Σαρκοζί, οι σχέσεις μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών είναι έντονα τεταμένες, και όχι λιγότερο, αυτές μεταξύ των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας, των δύο χωρών-κλειδιά της ΕΕ.
Η μονομερής ανακοίνωση της γερμανικής κυβέρνησης ότι το κράτος θα εγγυηθεί, με ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, για τις χρηματικές καταθέσεις σε ιδιωτικές τράπεζες της χώρας, βρήκε απροετοίμαστα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Επίσης με την κίνηση αυτή η Γερμανία φάνηκε να αθετεί την υπόσχεση για ευρωπαϊκή συνεργασία που δόθηκε προγενέστερα στη μικρή σύνοδο κορυφής στο Παρίσι με παρόντες τους ηγέτες της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας. Η κίνηση της Γερμανίας απείλησε να αποσύρει τις καταθέσεις από τράπεζες σε άλλες χώρες, οι οποίες χώρες εύλογα εξοργίστηκαν. Ποία όμως η διαφορά ανάμεσα στο γεγονός αυτό και τη δήλωση της ιρλανδικής κυβέρνησης ότι θα εγγυηθεί όλο το ενεργητικό των έξι κύριων τραπεζών της χώρας για δύο χρόνια, ή της συχνής υπόσχεσης της βρετανικής κυβέρνησης ότι θα πάρει "όλα τα πιθανά μέτρα" για να προστατέψει τους καταθέτες, καθώς και της δέσμευσης του Σαρκοζί ότι οι Γάλλοι καταθέτες δεν θα χάσουν "ούτε 1 ευρώ";
Αυτή η κίνηση έδειξε την υποκρισία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία αμφισβητεί την ιρλανδική κίνηση, δε βλέπει όμως τίποτε το μεμπτό στην "υπόσχεση" του Βερολίνου. Ποία είναι η διαφορά ανάμεσα στην Ιρλανδία και τη Γερμανία; Η Ιρλανδία είναι απλώς μία μικρή χώρα ενώ η Γερμανία μία μεγάλη χώρα, η οποία επί προσθέτως ελέγχει τα νήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμοιες εγγυήσεις έγιναν ακόμα και από μία σειρά άλλα κράτη- συμπεριλαμβανομένων της Σουηδίας, της Αυστρίας, της Δανίας και της Πορτογαλίας- ώστε να αποφευχθεί να "μεταναστεύσουν" οι καταθέτες σε γερμανικές (ή ιρλανδικές) τράπεζες.
Στην πραγματικότητα, κάθε εθνική κυβέρνηση προσπαθεί να θέσει πάνω από όλα τα δικά της συμφέροντα. Η αμοιβαία καχυποψία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων γίνεται αντιληπτή καθώς έρχονται αντιμέτωπες με την κρίση. Κάθε κυβέρνηση οφείλει να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει τον πανικό, που περνώντας από τον Ατλαντικό, φτάνει στα ευρωπαϊκά οικονομικά ιδρύματα. Η Ουάσιγκτον, με μία μόνο κυβέρνηση και ένα πολιτικό σύστημα, δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η ΕΕ, αν και έχει μία νομισματική μονάδα και ενιαία αγορά, έχει 27 κυβερνήσεις και δεν έχει ενιαίο σύστημα επιτήρησης των τραπεζών ή μία οικονομική επιτροπή.
Είναι αδύνατο να ενωθούν οικονομίες που έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις και έτσι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πληρώνουν το τίμημα της δημιουργίας ενός ενιαίου νομίσματος, χωρίς τα ιδρύματα και το ρυθμιστικό σύστημα που θα οδηγήσει στη δημιουργία ενιαίας οικονομίας. Κατά την περίοδο που θα ακολουθήσει οι προστατευτικές τάσεις αναπόφευκτα θα φανερωθούν. Οι μεμονωμένες προσπάθειες των κυβερνήσεων να συγκεντρώσουν δισεκατομμύρια ευρώ σε καταθέσεις μακριά από τις άλλες χώρες είναι αποτέλεσμα των πολιτικών πρακτικών «του ζητιάνου που διεκδικεί τη γειτονιά του» που αναμένονται εντονότερες, όσο θα ριζώνει η κρίση.
Ο Sylvester Eijffinger, ο νομισματικός σύμβουλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, από το Πανεπιστήμιο Tilburg, είπε: "Αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης. Πρώτα έγινε η οικονομική ενοποίηση και έπειτα η νομισματική ενοποίηση. Ποτέ όμως δε δημιουργήθηκε μία παράλληλη πολιτική και νομοθετική ενοποίηση που θα μας επέτρεπε να αντιμετωπίσουμε μία κρίση σαν τη σημερινή." Είναι τέτοιες οι εντάσεις ανάμεσα στα εθνικά κράτη που ίσως αμφισβητηθεί ακόμα και η ύπαρξη του ευρώ την ερχόμενη περίοδο. Είναι πιθανό η ΕΕ να διαλυθεί, ή τουλάχιστον να επιβιώσει με ριζικά αλλαγμένες δομές και να περιοριστεί σε κάτι ελαφρώς περισσότερο από μία εμπορική ένωση με χαλαρές δομές.
Η ΕΕ είναι ουσιαστικά ένα καπιταλιστικό κλαμπ όπου κυριαρχούν οι τράπεζες και τα μεγάλα μονοπώλια των κρατών-μελών. Τα νέα κράτη-μέλη της Ανατολικής Ευρώπης χρησιμεύουν ως δεξαμενή φθηνής εργασίας, με "ευρωπαϊκές" τιμές και «ανατολικούς» μισθούς. Από την άλλη μεριά, η ΕΕ είναι ένα ιμπεριαλιστικό μπλοκ που εκμεταλλεύεται τις πρώην αποικίες των Ευρωπαϊκών χωρών στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Καραϊβική. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως δεν έχει κανένα προοδευτικό στοιχείο. Ο μόνος τρόπος να αξιοποιήσουμε την αληθινή δυνατότητα για την Ευρώπη είναι εγκαθιδρύοντας μία Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, η οποία θα συγκεντρώσει τις παραγωγικές δυνάμεις της Ευρώπης, σε ένα κοινό σχεδιασμό της οικονομίας. Αυτό θα συνδυάζεται ακόμα με τη μέγιστη δυνατή αυτονομία για όλους τους λαούς της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των Βάσκων, των Καταλανών, των Σκοτσέζων, των Ουαλών καθώς και άλλων εθνικοτήτων αλλά και εθνικών και γλωσσικών μειονοτήτων. Αυτό θα θέσει τη βάση για την ειρηνική και δημοκρατική διευθέτηση του εθνικού ζητήματος σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Κύπρος. Μία Σοσιαλιστική Ομοσπονδία θα διαμορφωθεί πάνω σε μία εκούσια βάση όπου θα υπάρχει απόλυτη ισότητα ανάμεσα σε όλους τους πολίτες.
Διεκδικούμε:
1) Το τέλος της Ευρώπης της γραφειοκρατίας, των τραπεζών και των μονοπωλίων!
2) Την απαλλοτρίωση των τραπεζών και των μονοπωλίων και τη δημιουργία ενός ενοποιημένου και δημοκρατικού σοσιαλιστικού σχεδιασμού για την παραγωγή.
3) Το τέλος κάθε μορφής διάκρισης απέναντι σε μετανάστες, γυναίκες και νέους. Ίση πληρωμή για εργασία ίσης αξίας.
4) Την ανάπτυξη των δεσμών μεταξύ των συνδικαλιστών και αγωνιστών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ένα μαχητικό ενιαίο μέτωπο εργατών ενάντια στις μεγάλες πολυεθνικές.
5) Τη δημιουργία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης!
