ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Τους τελευταίους μήνες, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης επίθεσης ενάντια στο πανεπιστημιακό άσυλο, που σε καθημερινή βάση απασχολεί όλα τα δελτία ειδήσεων των αστικών ΜΜΕ. Για την επίθεση αυτή, έχει επιστρατευτεί ότι πιο σάπιο και αντιδραστικό υπάρχει στην κοινωνία: από τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και της πιο δεξιάς, ξεπουλημένης πτέρυγας της ηγεσίας ΠΑΣΟΚ, έως τους εγκάθετους πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές-κοράκια που αποτέλεσαν και αποτελούν το «μακρύ χέρι» της καταστολής μέσα στο άσυλο κάθε φορά που ξεσπούν φοιτητικοί αγώνες, με διώξεις φοιτητών!
Η επίθεση αυτή έχει ως στόχο την δημιουργία κοινωνικής συναίνεσης για την κατάργηση του ασύλου, και γενικότερα για τη νομιμοποίηση της καταστολής, μέσω της κλασικής μεθόδου δημιουργίας κλίματος τρόμου! Μετά την πρόσφατη τακτική νίκη του φοιτητικού κινήματος, η επίθεση αυτή φαίνεται να εντείνεται, εκφράζοντας τη βούληση της κυβέρνησης να τσακίσει το φοιτητικό κίνημα, με όπλο την επιβολή, πάση θυσία, της αναθεώρησης του νόμου-πλαισίου. Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο για την κυβέρνηση, καθώς είναι γι’ αυτήν η μοναδική ελπίδα να αποφύγει την απόλυτη συντριβή.
Ο περιορισμός με στόχο την πλήρη κατάργηση του ασύλου έχει δύο ερμηνευτικά επίπεδα:
Πρώτον, αποτελεί αναγκαίο όρο της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου. Εφ’ όσον μέσα στα πανεπιστήμια με το νέο θεσμικό πλαίσιο, θα υπάρχει επιχειρηματική δραστηριότητα, πρέπει απαραίτητα να ληφθούν μέτρα για την περιφρούρηση και προστασία της από το κράτος. Κάθε ιδιώτης θέλει να αισθάνεται ασφαλής, όταν πρόκειται να επενδύσει τα χρήματα του. Ασφαλής βέβαια, όχι ενάντια στους κακοποιούς, τους εμπόρους ναρκωτικών και τους βιαστές, που σύμφωνα με τα ΜΜΕ έχουν κυρίαρχη παρουσία στο πανεπιστήμιο, αλλά κυρίως ασφαλής από τις εχθρικές διαθέσεις του φοιτητικού πληθυσμού, από τις πράξεις πολιτικής ανυπακοής των φοιτητικών αγώνων, όπως η κατάληψη, που σημαίνουν βέβαια αναστολή στα ερευνητικά προγράμματα και άρα στις «χρυσές δουλειές». Ταυτόχρονα το νέο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο (όπως και κάθε ιδιωτική επιχείρηση), δεν χωράει το φοιτητικό συνδικαλισμό και την πολιτική δραστηριότητα, γιατί αυτά θα διαμόρφωναν «απείθαρχους» φοιτητές και μελλοντικούς εργαζόμενους.
Δεύτερον, εντάσσεται στη γενικότερη εντατικοποίηση και αναβάθμιση της κρατικής καταστολής και των μεθόδων της (χαφιεδοκάμερες, τρομονόμος, νέες μονάδες καταστολής, περιορισμός των διαδηλώσεων κλπ). Εντάσσεται στην ίδια κατεύθυνση με τις νομικές διώξεις εναντίον αγωνιστών φοιτητών, το ξύλο στις πορείες και την ποινικοποίηση πρακτικά της ίδιας της διαδήλωσης. Εντάσσεται ακόμη στην ίδια κατεύθυνση με την πολιτική επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών.
Στην πραγματικότητα δεν μιλάμε απλά για ένταση της καταστολής, αλλά για όλο και ευρύτερη υιοθέτηση βοναπαρτιστικών μεθόδων από μια κατά τα άλλα «δημοκρατική» κυβέρνηση. Αυτό βέβαια αντανακλά την όλο και αυξανόμενη κοινωνική απομόνωση αυτής της κυβέρνησης που αδυνατεί πια να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για την αντιδραστική πολιτική της. Το μόνο κοινωνικό έρεισμα που διατηρεί αυτή η κυβέρνηση είναι η αστική τάξη. Ωστόσο οι βοναπαρτιστικές αυτές μέθοδοι δεν είναι απλά και αφηρημένα ούτε μια ιδιοτροπία της δεξιάς, ούτε και μια πολιτική επιλογή λόγω της φυσιογνωμίας και της ταξικής φύσης της ΝΔ. Είναι πολύ περισσότερο σύμπτωμα της εντεινόμενης όξυνσης της γενικευμένης κρίσης του συστήματος, που σπρώχνει την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα σε σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες, αφού δεν μπορεί να επιλύσει ούτε τα στοιχειώδη βιοτικά τους προβλήματα!
Το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα έχουν λοιπόν χρέος να προασπίσουν το άσυλο, καθώς αυτό αποτελεί αναγκαίο όρο ύπαρξης του φοιτητικού συνδικαλισμού, και αναγκαίο όρο κοινωνικής αντεπίθεσης για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και αυτής της πολιτικής. Στην πάλη αυτή, στόχος πρέπει να είναι όχι απλώς η διαφύλαξη, αλλά και η διεύρυνση του ασύλου σε σχολικούς και εργασιακούς χώρους.
Ταυτόχρονα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την περιφρούρηση του πανεπιστημίου από το κράτος, αλλά και από τους υπονομευτές του ασύλου, σε περιόδους κινητοποποιήσεων, αλλά και στην καθημερινότητα της ακαδημαϊκής ζωής.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ!
