Η εξέλιξη των γεγονότων
Στις 15 Μαρτίου η αραβική επανάσταση όπως ήταν επακόλουθο χτύπησε και την πόρτα της Συρίας. Το μεγάλο μαζικό κίνημα που διαμορφώθηκε μέσα απο διαδηλώσεις οδήγησε σε πανικό και προκάλεσε άγχος στο δικτατορικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ με τις δυνάμεις καταστολής να προχωρούν σε μαζικές συλλήψεις στην αποκλεισμένη πόλη Ντέραα.
Η λαϊκή εξέγερση παίρνει διαστάσεις και το καθεστώς καταφεύγει ξανά στην ωμή βία για να δείξει την πυγμή του. Άρματα μάχης εναντίον αμάχων, πάνοπλοι αστυνομικοί και ασφαλίτες εναντίον άοπλων διαδηλωτών, ενώ η κυβερνητική προπαγάνδα τρομοκρατεί μιλώντας για «πράκτορες του εχθρού» και «ξένες συνωμοσίες» και στρέφεται εναντίον μουσουλμάνων εξτρεμιστών που θεώρει ότι κρύβονται πίσω από την εξέγερση προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει, εκμεταλευόμενη το φόβο και την προκατάληψη που διακατέχει ένα τμήμα του Συριακού λαού.
Ο στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας, καθοδηγούμενοι από αλαουίτες υπό την ηγεσία του αδερφού του Μπασάρ αλ Άσαντ, προχωρούν σε συλλήψεις από σπίτι σε σπίτι κάνοντας εφόδους. Εκτός από την Ντέραα, άρματα του στρατού εχουν εγκατασταθεί και στις πόλεις Μπανίας, Ραστάν, Χομς, Λατάκια και βορειότερα στις Ράκα και Ιντλίμπ αναμένοντας εξεγέρσεις. Στο Χαλέπι και στη Δαμασκό πραγματοποιήθηκαν διαμαρτυρίες στα πανεπιστήμια οι οποίες διαλύθηκαν βίαια απο αστυνομικούς με πολιτικά που άνοιξαν πυρ.
Αντικαθεστωτικοί και ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι 560 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από την αρχή της εξέγερσης, ενώ οι συλλήψεις τώρα είναι περίπου 2800 και πολλοί αγνοούνται.
Ιστορική αναδρομή
Η Συρία, που υπήρξε χώρα κάτω από τη γαλλική κυριαρχία, έγινε ανεξάρτητη το 1946. Το 1958 σχημάτισε μαζί με την Αίγυπτο την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, από την οποία αποχώρησε το 1961 και έγινε ανεξάρτητο κράτος. Την ίδια χρονιά το Μπάαθ έχασε την εξουσία από μια δεξιά αστική κλίκα, όμως την κατέλαβε ξανά το 1963 με πραξικόπημα. Το 1967 ηττήθηκε στον Πόλεμο των έξι ημερών και το Ισραήλ κατέλαβε τα Υψίπεδα του Γκολάν.
Από το 1963 η εξουσία ουσιαστικά ασκείται από το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ. Από το 1971 μέχρι και το θάνατό του το 2000 πρόεδρος ήταν ο Χαφέζ αλ Άσαντ. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Μπασάρ αλ Άσαντ. Τα άλλα κόμματα καθώς και μερίδα του ΚΚ αναγνωρίζουν την ηγετική θέση του Μπάαθ, μαζί με το οποίο συναποτελούν το «Εθνικό Προοδευτικό Μέτωπο».
Λόγω λαθεμένης τακτικής των σταλινικών ΚΚ το Μπάαθ τέθηκε επικεφαλής της επανάστασης στη Συρία. Τα ΚΚ σε Ιράκ, Λίβανο, Αίγυπτο και Συρία ήταν παραλυμένα από την υποστήριξη που τους έδινε η σταλινική γραφεικορατία στον αγγλογαλλικό ιμπεριαλισμό και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δοθεί άκριτη στήριξη σε αστικά και μικροαστικά βοναπαρτιστικά ρεύματα, αφού πρώτα η επανάσταση των μαζών είχε ανατρέψει την παλιά άρχουσα αντιιμπεριαλιστική κάστα. Ωστόσο στη Συρία είχαμε την κατάργηση του καπιταλισμού, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες αραβικές χώρες και την κρατικοποιήση της οικονομίας από το Μπάαθ και αξιωματικούς του στρατού, εγκαθιδρύοντας έτσι ένα καθεστώς «προλεταριακού βοναπαρτισμού». Ο σχεδιασμός της οικονομίας παρόλο που έφερε πολλά οφέλη στους επαναστατημένους Σύριους δεν έγινε ποτέ υπό τη δράση τους και αυτό επέτρεψε στη γραφειοκρατία να επιδοθεί σε καταλήστευση των δημόσιων ταμείων.
Με φύλλο συκής το Μέτωπο, που υποτίθεται ότι συγκυβερνά, η αστική δικτατορία του Άσαντ έχει φιμώσει κάθε διαφορετική φωνή και η παραμονή του ΚΚ της Συρίας σε αυτό τον συνασπισμό αποτελεί ένα έγκλημα και μία προδοσία για την εργατική ταξη.
Τα τελευταία γεγονότα και τα καθήκοντα των Μαρξιστών
Τελευταίες πληροφορίες από τη Συρία αναφέρουν την αποκοπή ορισμένων συνδικάτων από το Μπάαθ στο οποίο υπάρχουν τριγμοί , ενώ εμφανίζονται οι πρώτες ανταρσίες στις τάξεις του στρατού, γεγονός που προαναγγέλλει εξελίξεις τις επόμενες μέρες.
Χωρίς όμως την επαναστατική ηγεσία η οποία θα θέσει τα μεταβατικά αιτήματα εκείνα που αποσκοπούν στην αλλαγή εξουσίας προς όφελος της εργατικής τάξης της Συρίας, οι μάζες θα συνεχίσουν να αμφιταλαντεύονται και να δίνουν έναν ατέρμονο και επίπονο αγώνα με τα αντιδραστικά καθεστώτα. Γι’ αυτό οι Σύριοι μαρξιστές οφείλουν να θέσουν ως στόχο την οικοδόμηση ενός κόμματος που θα στηρίζεται στη γνήσια μαρξιστική πολιτική, με στόχο τη συνένωση του αραβικού έθνους στη βάση μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας.
