Σύντροφοι,
Στην ενενηντάχρονη ιστορία του ΚΚΕ άλλο ένα συνέδριο – 18ο. Κρίσιμο. Οπως όλα τα συνέδρια που έγιναν. Οπως και αυτά που θα γίνουν στο μέλλον. Θέσεις της ΚΕ που σωστά εκτιμούν το τι συμβαίνει και το τι πρέπει να γίνει. Κι ένας προσυνεδριακός διάλογος που ήρθε να φωτίσει επιπλέον μια σειρά από πτυχές της πολιτικής μας.
Μετά την επεξεργασία της πολιτικής, το κέντρο βάρους μεταφέρεται στην επιλογή των καθοδηγητών, στην ακριβή οργάνωση της δράσης των μελών, στην επεξεργασία συγκεκριμένων μέτρων ικανών να εξασφαλίσουν την καλή λειτουργία του Κόμματος και του κινήματος.
Το Κόμμα μπορεί να μπει επικεφαλής της δημιουργικής δράσης του κινήματος και των λαϊκών μαζών, μόνο όταν και στις δικές του γραμμές υπάρχει η δημιουργική δράση. Και δημιουργική δράση του κομμουνιστικού κόμματος, σύντροφοι, δεν είναι η αυτούσια μεταφορά των αποφάσεων των «παραπάνω» οργάνων προς τα κάτω. Απ’ το συνέδριο και την ΚΕ ως την ΚΟΒ, απαιτείται επεξεργασία, πλάτεμα και τέλος «εξειδίκευση στον κάθε χώρο».
Η κίνηση προς τα μπρος, θέλουμε δε θέλουμε, είναι πάλη αντιθέσεων. Το ίδιο ισχύει και για τις γραμμές του κόμματος της εργατικής τάξης. Αντιπαράθεση απόψεων, αποφάσεις υποχρεωτικές για όλους. Ομως αν «η καθοδήγηση» την αντιπαράθεση απόψεων τη θεωρεί εχθρική στάση, πολλές φορές λόγω της ιδεολογικής και πολιτικής της ανεπάρκειας και αυτό συμβαίνει πολλά χρόνια τώρα, καταντάμε την ΚΟΒ ένα «μη ζων κύτταρο». Ετσι δε μεταφέρεται στην οργάνωση η πολλαπλότητα των προβλημάτων του χώρου που καθοδηγεί και ο κάθε σύντροφος επαφίεται στο να ψηφίσει ό,τι έρχεται από πάνω, να αφισοκολλήσει, να κάνει οικονομική δουλειά και ίσως κι όλες τις άλλες πραχτικές δουλειές.
Οσο για τα στελέχη πολλές φορές επαναπαυμένα, νιώθουν και μεταφέρουν και στο μέλος τον πειρασμό να χρησιμοποιούν μεθόδους δουλειάς που ίσχυαν χτες και προχτές μα είναι φανερό ότι πρέπει να αντικατασταθούν με νέες, πιο πρωτοπόρες.
Ποιος θα το κάνει αυτό, σύντροφοι; Είναι όρος ύπαρξης και ανάπτυξης ενός επαναστατικού κόμματος. Αλλο τυφλή πειθαρχία και άλλο συνειδητή πειθαρχία. Πώς μ’ αυτό τον τρόπο δράσης θα έρθει ο επιθυμητός δεσμός με τις μάζες; Καθοδηγώ τις μάζες δε σημαίνει ότι τις διδάσκω διαρκώς. Πρέπει να συμμετέχουμε στη λύση των καθημερινών ζητημάτων και φωτίζοντάς τα με τις μαρξιστικές θέσεις, να προσπαθούμε να κατακτάμε τον καθοδηγητικό ρόλο με την ενεργητικότητα και την ιδεολογική μας επιρροή.
Μπορούμε να καθοδηγούμε τις μάζες μόνο όταν υπολογίζουμε το επίπεδο της συνείδησής τους και την πείρα τους, όταν δεν αποσπόμαστε απ’ την πραγματικότητα και δεν προτρέχουμε. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούμε στη θλιβερή θέση της πρωτοπορίας που έχει χάσει το δεσμό με τις βασικές δυνάμεις που έμειναν πίσω της. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι εξισωνόμαστε με την καθυστέρηση της μάζας. Το μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα τίποτε δεν επινοεί, ακολουθεί τη ζωή και τους επιστημονικούς νόμους ανάπτυξης της κοινωνίας, πηγαίνει όμως μπροστά απ’ το αυθόρμητο κίνημα, του δείχνει το δρόμο, γιατί μπορεί έγκαιρα να προτείνει λύσεις για τα προβλήματα που συγκινούν το λαό.
Ο Λένιν έλεγε ότι η πολιτική δεν είναι μόνο επιστήμη, αλλά και τέχνη. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική καθοδήγηση απαιτεί όχι μόνο σωστή γραμμή, επιστημονικά αξιόπιστη ανάλυση της κατάστασης και επεξεργασία, αλλά και μεγάλη ικανότητα, μαστοριά, πραγματική τέχνη στην εφαρμογή τους και στο πέρασμά τους στις μάζες. Χωρίς αυτή την τέχνη σε τίποτα δε θα ωφελήσει ακόμα και η πιο καλή πολιτική γραμμή.
Μπορούμε σωστά και καθορίζουμε τον κύριο σκοπό και τον κύριο εχθρό μας. Σε τι ωφελεί όμως αν δεν μπορούμε να οργανώσουμε – σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών – τον αγώνα γι’ αυτό το σκοπό και εναντίον του εχθρού που σωστά έχουμε εντοπίσει και καθορίσει;
Μπορούμε σωστά να καθορίσουμε τους συμμάχους της εργατικής τάξης. Τι κερδίζουμε όμως αν δεν μπορούμε να τους τραβήξουμε με το μέρος μας, να τους οργανώσουμε και να δυναμώσουμε τον αγώνα τους;
«Ποτέ τα εκατομμύρια των ανθρώπων δε θα ακούσουν τις συμβουλές του Κόμματος, έλεγε ο Λένιν, αν αυτές δεν πειστούν από αυτό που τους διδάσκει η πείρα της ίδιας τους της ζωής». Και σήμερα, που η πείρα της ίδιας της ζωής των μαζών, τους διδάσκει ότι οι κομμουνιστές επαληθεύονται, το ΚΚΕ επαληθεύεται, είναι κρίμα να μένουμε πίσω.
Και δε φταίει μόνο «ο υποκειμενικός παράγοντας» της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, αλλά και ο «δικός μας υποκειμενικός παράγοντας», που μπορεί να μας οδηγήσει, όπως ξανάλεγε ο Λένιν, σε «πολιτική επαναστατικής αναποτελεσματικότητας και απραξίας».
Και για να μην περάσει μια ατμόσφαιρα μηδενισμού ή επαναστατικής απαισιοδοξίας υπάρχουν τα περιθώρια. Περάσαμε σαν κόμμα συμπληγάδες, βγήκαμε όρθιοι. Οχι αλώβητοι. Ας σκύψουμε λίγο περισσότερο στο μέλος του Κόμματος, με τις ιδιαιτερότητές του. Ας αξιοποιήσουμε τις ιδιαίτερες κλίσεις του. Ας το κάνουμε πιο δημιουργικό για να μπορεί να προσφέρει από καλύτερες θέσεις τις υπηρεσίες του στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Αυτό σημαίνει ότι και η στελεχική δουλειά θα γίνει πιο υπεύθυνη και όχι «το ‘πε το Κόμμα». Γιατί το Κόμμα είμαστε όλοι μας.
Και μερικές σκόρπιες σκέψεις.
1. Πολύ μελάνι χύθηκε στον προσυνεδριακό διάλογο για το γράμμα του Γιώργου Ρούσση. Αν και διαφωνώ κάθετα με τις απόψεις του, να η εφαρμογή της διαλεχτικής στην πράξη. Απ’ αφορμή αυτό το γράμμα, φωτίστηκαν πάρα πολλά σημεία γύρω απ’ τον Στάλιν και τον Χρουστσόφ, γύρω απ’ την πορεία σε οπορτουνιστική κατεύθυνση του ΚΚΣΕ μέχρι τη νομοτελειακή διάλυσή του.
2. Επίσης αρκετά συζητήθηκε το ζήτημα «κομμουνισμός σε μια και μόνη χώρα». Ας μη σπαταλάμε άλλο μελάνι. Προϋπόθεση της κομμουνιστικής κοινωνίας είναι η κατάργηση του κράτους και όσο θα υπάρχει ιμπεριαλιστικός περίγυρος αυτό είναι αδύνατο.
Γιαννείος Προκόπης
ΚΟΒ Π. Φαλήρου
