«Ε»: Σύντροφε Ζερόμ, τι εκφράζει και που οφείλεται το κίνημα τον Κίτρινων Γιλέκων;
Ζ.Μ: Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων ένα σημείο καμπής για τη Γαλλία, είχε τρομακτικό αντίκτυπο στην κοινωνική ζωή της χώρας. Η αιτία του κινήματος είναι ξεκάθαρη, έχει έναν διεθνή χαρακτήρα: είναι η αύξηση της εξαθλίωσης εκατομμυρίων εργατών, αγροτών, φτωχών μικροαστών από την κρίση του 2008 σε συνδυασμό με την αποτυχία των ρεφορμιστών και των γραφειοκρατών να δώσουν κατάλληλη πολιτική έκφραση στις ανάγκες των μαζών.
Οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές της μεγαλύτερης εργατικής συνομοσπονδίας στη Γαλλία, της CGT, έχουν καλέσει δεκάδες λεγόμενες «μέρες δράσης» τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αυτές οι «μέρες δράσης» βασικά ήταν μεγάλες διαδηλώσεις, με πολύ λίγες απεργίες και κινητοποιούσαν συνήθως τα πιο οργανωμένα τμήματα της εργατικής τάξης, συνδικαλιστές, δημοσίους υπαλλήλους που είχαν ευκολότερη δυνατότητα να απεργούν χωρίς να χάνουν το μεροκάματο, συνταξιούχους, φοιτητές, άνεργους, πολιτικοποιημένους αγωνιστές. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών δε συμμετείχε σε καμία από αυτές.
Αντίθετα, είναι τα πιο χτυπημένα τμήματα της εργατικής τάξης και τα φτωχά τμήματα των μικροαστών που συμμετέχουν στα Κίτρινα Γιλέκα. Οι μετέχοντες στο κίνημα ήταν πολύ μακριά από την πολιτική δράση και πολλοί από αυτούς ούτε που ψήφιζαν. Επίσης οι πιο πολλοί από αυτούς ούτε που γνώριζαν πως λειτουργούν τα συνδικάτα.
Το μόνο που βλέπουν είναι συνδικαλιστές γραφειοκράτες ηγέτες που δεν δεν κάνουν τίποτα για τα αιτήματα των εργατών και επίσης βλέπουν τους απλούς συνδικαλιστές να απολαμβάνουν μικροπρονόμια. Έτσι λοιπόν, όταν κινητοποιήθηκαν φυσιολογικά δεν πήγαν προς τα συνδικάτα.
Η άμεση αιτία του κινήματος ήταν ο φόρος στα καύσιμα. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι ο φόρος μπαίνει για το περιβάλλον, αλλά αρκεί να πούμε ότι ο ίδιος ο υπουργός Περιβάλλοντος παραιτήθηκε από την κυβέρνηση και γενικότερα, όλοι κατάλαβαν ότι ήταν ένα χαράτσι ενάντια στον εργαζόμενο λαό και υπέρ των τοκογλύφων δανειστών της Γαλλία, κανείς δεν πίστεψε ότι σκοπός του φόρου ήταν περιβαλλοντικός.
«Ε»: Πως αναπτύχθηκε το κίνημα;
Ζ.Μ: Όλα άρχισαν τον Οκτώβρη με αυθόρμητες εκκλήσεις για δράση μέσα από το το facebook για μια κινητοποίηση στις 17 Νοέμβρη. Η ιδέα ήταν να καταληφθούν οι πλατείες και να κλειστούν οι δρόμοι. Διοργανωτές ήταν απλοί άνθρωποι χωρίς συνδικαλιστική ή κομματική ένταξη, ορισμένοι από τους οποίους τώρα έγιναν πανεθνικά αναγνωρίσιμοι πλέον ηγέτες των Κίτρινων Γιλέκων.
Μέσα σε 2-3 βδομάδες, το κίνημα απέκτησε μεγάλη μαζικότητα. Στις 17 Νοέμβρη, χωρίς κανένα κάλεσμα από συνδικάτα και κόμματα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στην διαδηλώσεις και μπλόκα σε όλη τη Γαλλία: 300 χιλιάδες ήταν τα επίσημα κυβερνητικά στοιχεία και σίγουρα, τουλάχιστον μισό εκατομμύριο ήταν ο πραγματικός αριθμός.
Για τον κόσμο που συμμετείχε στο κίνημα η μάχη αυτή δεν είναι συμβολική όπως οι συνδικαλιστικές «μέρες δράσης». Ο κόσμος ήθελε να μείνει εκεί και να αγωνιστεί με διάρκεια. Η κυρίαρχη διάθεση ήταν «μένουμε στον δρόμο μέχρι να νικήσουμε!». Αυτό ήταν η αρχή ενός κινήματος που ακόμα συνεχίζεται με 2 βασικές μορφές δράσης: κλεισίματα δρόμων και μία σαββατιάτικη διαδήλωση που ονομάζεται Πράξη με αύξοντα κάθε φορά αριθμό.
Τώρα βρισκόμαστε στην «Πράξη 14η». Οι διαδηλώσεις εκτός από τις μεγάλες πόλεις διοργανώθηκαν και σε πολλές μικρές πόλεις. Το κίνημα δε σταμάτησε ακόμα και τα Χριστούγεννα.
«Ε»: Πως αντέδρασε η κυβέρνηση Μακρόν;
Ζ.Μ: Η κυβέρνηση περιήλθε σε πανικό γρήγορα. Ο καθένας μπορούσε να συγκρίνει αυτό τον πανικό με τη στάση των αστικών κυβερνήσεων απέναντι στις λεγόμενες «μέρες δράσης» της CGT. Π.χ σε μια τέτοια μέρα δράσης το 2010, συμμετείχαν 3 εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά όλα ήταν υπό έλεγχο από την κυβέρνηση. Ήξερε ότι θα επαναληφθεί αυτό μετά από 2 βδομάδες και ότι οι συνδικαλιστές θα καθίσουν μετά να διαπραγματευθούν. Όμως με τα Κίτρινα Γιλέκα τίποτα δεν είναι υπό έλεγχο, οι συνδικαλιστές ηγέτες δεν ελέγχουν τίποτα και οι ηγέτες του κινήματος δεν μπορούν επίσης να ελεγχθούν.
Χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση στις αρχές Δεκεμβρίου κάλεσε τους ηγέτες των Κίτρινων Γιλέκων στο γραφείο του πρωθυπουργού και έδωσε δημοσιότητα στη συνάντηση λέγοντας «θα συζητήσουμε για όλα» κ.λπ. Αλλά μόνο δύο από αυτούς αποδέχθηκαν την πρόσκληση. Ο ένας έμεινε στο γραφείο μόνο για 5 λεπτά, γιατί έθεσε σαν όρο η όλη η συζήτηση να μεταδοθεί ζωντανά στο facebook και ο πρωθυπουργός είπε «όχι, δεν γίνεται να διαπραγματευθούμε δημόσια». Τότε ο εκπρόσωπος των Κίτρινων Γιλέκων είπε «αποχωρώ!»
Καθώς οι διαδηλώσεις γίνονταν όλο και πιο μεγάλες, η κυβέρνηση πανικόβλητη ανακοίνωσε στις αρχές Δεκέμβρη την αναστολή του φόρου στα καύσιμα και μετά από δύο μέρες, την κατάργηση του φόρου. Ήταν η πρώτη υποχώρηση και μάλιστα εμφανίστηκε η διάσπαση της κυβέρνησης, καθώς ο πρωθυπουργός είπε αρχικά ότι θα ανασταλεί ο νόμος και ήρθε αργότερα μόνος του ο Μακρόν, χωρίς να συνεδριάσει η κυβέρνηση και είπε «τον καταργούμε».
Καμία αστική κυβέρνηση στη Γαλλία δεν έκανε μετά από 10 χρόνια με τις οργανωμένες από τα συνδικάτα λεγόμενες «ημέρες δράσης», αυτό που έκανε ο Μακρόν μετά από μόλις δυο βδομάδες κινητοποιήσεων του μαζικού κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τους απλούς αγωνιστές των συνδικάτων.
«Ε»: Πως επέδρασε η έναρξη των κυβερνητικών υποχωρήσεων στο κίνημα;
Ζ.Μ: Η υποχώρηση ήταν πολύ μικρή και ήρθε πολύ αργά. Το κίνημα είχε ήδη ξεπεράσει το ζήτημα του φόρου και ανέπτυξε πιο ριζοσπαστικά συνθήματα οικονομικά και πολιτικά: αυξήσεις μισθών (όχι μόνο του κατωτάτου), αύξηση συντάξεων, μεγαλύτερη φορολογία στους πλούσιους, να διεξάγονται δημοψηφίσματα με την πρωτοβουλία των πολιτών, να διαλυθεί η Εθνοσυνέλευση και τέλος, να παραιτηθεί ο Μακρόν.
Τα κανάλια κάλεσαν τους ηγέτες του κινήματος μετά τις πρώτες υποχωρήσεις και τους ρώτησαν: «Μα τι θέλετε; Παραίτηση Μακρόν; Αυτό δεν είναι δυνατό, δεν το προβλέπει το σύνταγμα» κ.λπ.
Και εκείνοι αντέτειναν: «Δεν μας νοιάζει, εμείς θέλουμε να φύγει!».
Επίσης, ένα σύνθημα που μαζικά φωνάζεται πλέον πολύ είναι το «Η Εξουσία στον λαό!». Γενικότερα, από τις αρχές Δεκέμβρη είχαμε μια γενική στροφή του κινήματος στ’ αριστερά. Φυσικά, έχουμε όλων των ειδών τις ιδέες μέσα στο κίνημα, συμμετέχουν ακόμα και φασίστες (με επίκεντρο τη Λυών), αλλά είναι περιθωριακή η συμμετοχή και της ακροδεξιάς και των φασιστών. Ο κορμός του κινήματος επιβάλει προοδευτικά αιτήματα.
Η ηγέτης της Δεξιάς (Ρεπουμπλικάνοι – LR), ο Λοράν Βοκιέ, στην αρχή πήγε σε διαδήλωση και φόρεσε κίτρινο γιλέκο, αλλά όταν είδε την επαναστατική κατεύθυνση του κινήματος το αρνήθηκε και είπε ψευδώς «εγώ δεν φόρεσα ποτέ κίτρινο γιλέκο!». Και όσο το κίνημα στρεφόταν όλο και αριστερότερα, περισσότεροι αγωνιστές της Αριστεράς και των συνδικάτων συμμετείχαν σε αυτό.
«Ε»: Πως έφτασε ο Μακρόν στις νέες υποχωρήσεις; Πως αυτό συνδυάστηκε με την καταστολή;
Ζ.Μ: Την 1η και την 8η Δεκεμβρίου είχαμε μια ατμόσφαιρα εξέγερσης στο Παρίσι, εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένοι διαδηλωτές βρίσκονταν στους δρόμους. Έτσι πλέον ο Μακρόν βγήκε στην τηλεόραση και με απολογητικό ύφος είπε πως ίσως πλήγωσες κάποιους με τα λόγια του (είχε χαρακτηρίσει τους μετέχοντες στο κίνημα «άξεστους», «αναλφάβητους» κ.λπ., τα είπε αυτά σε δημόσιες ομιλίες και αυτό δείχνει το αληθινό του επίπεδο και την αλαζονεία του, είναι 10 φορές πιο αλλαζονικός από τον Σαρκοζί) και έκανε ακόμα περισσότερες και πιο σοβαρές παραχωρήσεις.
Μεταξύ άλλων έκανε αύξηση κατωτάτου μισθού κατά 100 ευρώ (ουσιαστικά όμως με τα λεφτά του κράτους και όχι των επιχειρήσεων), ανακοίνωσε μείωση εισφορών σε χαμηλοσυνταξιούχους, ταυτόχρονα όμως, απείλησε με ένταση της αστυνομικής καταπίεσης.
Ήταν η πρώτη φορά που αστική κυβέρνηση μέσα στα χρόνια της κρίσης υποχωρεί σε ένα κίνημα. Από μόνο του αυτό το γεγονός στέλνει ένα μήνυμα αγώνα παγκόσμια.
Γενικότερα, ήταν πρωτοφανής η αστυνομική βία: ούτε στον Μάη του 1968 δεν υπήρξε αυτή η κρατική βία. Έχουμε κοντά στους 10 νεκρούς, πάνω από 2000 τραυματίες, 4 έχασαν τα χέρια τους, 20 έχασαν το μάτι τους και εκατοντάδες μπήκαν στη φυλακή απλά επειδή συμμετείχαν σε διαδήλωση. Είχαμε φυλακίσεις με συνοπτικές διαδικασίες, με 20 λεπτά απολογίας καταδίκη σε 6 μήνες φυλάκιση!
Για να στηριχθεί η καταστολή από τους 80.000 αστυνομικούς που κινητοποιούνταν κάθε βδομάδα, τους δόθηκε αύξηση 150 ευρώ και 300 ευρώ έκτακτο «μπόνους». Επίσης, η κυβέρνηση ανησύχησε γιατί οι συνδικαλιστές των αστυνομικών ζήτησαν πολιτική λύση,λέγοντας ότι είναι εξοντωμένοι.
«Ε»: Τι συνέβη μετά τις παραχωρήσεις;
Ζ.Μ: Μετά τις παραχωρήσεις η κυβέρνηση πίστεψε ότι το κίνημα θα «καταλαγιάσει» τα Χριστούγεννα, αλλά αυτό συνεχίστηκε, πάντα με μαζικές διαδηλώσεις τα Σάββατα σε όλη τη χώρα και με κλεισίματα δρόμων.
Και οι νέοι συμμετείχαν στο κίνημα με καταλήψεις σχολείων και σχολών, ενώ και επίσης και οι εργάτες που συμμετείχαν παλιότερα στις «ημέρες δράσης». Συνολικά υπολογίζεται ότι στο κίνημα έχουν συμμετάσχει έστω για μια φορά, 2 εκατομμύρια άτομα. Τώρα το κίνημα συνεχίζεται, αλλά έχει γίνει ξεκάθαρο ότι πλέον χρειάζεται μια πιο δραστική λύση από τις διαδηλώσεις κάθε Σάββατο και από τα κλεισίματα δρόμων.
«Ε»: Τι συμβαίνει με το αίτημα για μια γενική απεργία διαρκείας;
Ζ.Μ: Στα τέλη Ιανουαρίου, οι ηγέτες των Κίτρινων Γιλέκων έκαναν έκκληση για γενική απεργία διαρκείας, αρχής γενομένης από τις 5 Φλεβάρη, γιατί εκείνη τη μέρα οι συνδικαλιστές ηγέτες είχαν προγραμματίσει μια ακόμα «ημέρα δράσης». Έκαναν βίντεο που καλούσαν τον κόσμο να συμμετάσχει, αλλά σε αυτή την ημερομηνία δεν είχαμε μια πραγματική γενική απεργία. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δε θέλει τη γενική απεργία. Ο Φιλίπ Μαρτινέζ, ο γενικός γραμματέας της CGT, δήλωσε θρασύτατα και κωμικά παράλληλα, στα ΜΜΕ: «Κοιτάξτε, η γενική απεργία είναι μύθος, τον Ιούνιο του 1936 και τον Μάη του 1968 οι ηγέτες δεν κάλεσαν καμία γενική απεργία!».
Το ζήτημα είναι ότι οι καλύτεροι αγωνιστές των συνδικάτων κατανοούν την ανάγκη για πραγματική γενική απεργία διαρκείας, αλλά αυτή δεν πραγματοποιείται, γιατί εκτός από τους ηγέτες είναι εμπόδιο και οι ίδιες οι ήττες που είχαν, οι έστω και μερικές, απεργίες διαρκείας των τελευταίων χρόνων. Π.χ το 2010 είχαμε την αρχή απεργιών διαρκείας στα διυλιστήρια, στα λιμάνια, αλλά απομονώθηκαν και ηττήθηκαν λόγω έλλειψης προσπάθειας από την ηγεσία να γενικευθούν. Μετά το 2013 είχαμε την ήττα της απεργίας διαρκείας των δασκάλων. Το 2016 είχαμε 2 μήνες απεργίας των σιδηροδρομικών και ταυτόχρονα, κινητοποιήσεις νεολαίας με το ίδιο αποτέλεσμα.
Και δεν είναι μόνο η συνδικαλιστική ηγεσία της CGT που παίζει εχθρικό ρόλο απέναντι στο μαζικό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, αλλά και και η CFDT, η άλλη μεγάλη συνομοσπονδία παίζει τον ίδιο ολέθριο ρόλο. Ο ηγέτης της χαρακτήρισε το κίνημα «ολοκληρωτικό».
Φυσικά, η ισχυρότερη CGT έχει μια στάση – σκάνδαλο και ο ηγέτης της, ο Μαρτινέζ στην αρχή του κινήματος έλεγε δεν συμμετέχουμε γιατί δεν θέλουμε να διαδηλώσουμε δίπλα στο Εθνικό Μέτωπο (ΕΜ). Αλλά στις 17 Νοέμβρη πολύ λίγα μέλη και στελέχη του ΕΜ συμμετείχαν, αντίθετα συμμετείχαν όπως είναι φυσικό πολλοί απλοί ψηφοφόροι του ΕΜ. Και αν τα συνδικάτα είχαν συμμετάσχει από την αρχή το κίνημα, αυτό θα είχε στραφεί πιο γρήγορα στ’ αριστερά.
Η αιτία που η ηγεσία της CGT δεν ήθελε να συμμετάσχει είναι ο πανικός της ότι αυτό το κίνημα θα προκαλέσει ένα ευρύτερο κίνημα ανεξέλεγκτο ανάμεσα στους εργάτες, όπως ο Μάης του 1968. Καθώς όμως το κίνημα εξελισσόταν, ο Μαρτινέζ είπε θρασύτατα στην κυβέρνηση ότι πρέπει να διαπραγματευθεί με αυτόν, παρότι η CGT δε συμμετείχε στο κίνημα.
«Ε»: Ποιο είναι το κλίμα στις διαδηλώσεις σε σύγκριση με τις συνδικαλιστικές «ημέρες δράσης»;
Ζ.Μ: Το κλίμα στις παλιές «ημέρες δράσης» ήταν πάντα το ίδιο προβλέψιμο: μεγάλα μπαλόνια, ρουρινιάρικες ομιλίες σε φορτηγά, μπορούσες να αγοράσεις ωραία λουκάνικα από το δρόμο, το σημείο κατάληξης της διαδήλωσης δεν είχε κανένα συμβολισμό. Αλλά οι διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων ήταν εντελώς διαφορετικές. Επίμονα καταλήγουν στο Προεδρικό Μέγαρο. Οι διοργανωτές δε ζητούν άδεια, απλώς πηγαίνουν εκεί και χωρίς πρόγραμμα. Οι διαδηλωτές συγκεντρώνονται από το πρωί και κάποια στιγμή ξεκινά η διαδήλωση για το Προεδρικό Μέγαρο χωρίς άδεια από τις αρχές. Κάποιος διοργανωτής ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο κάποια στιγμή: «Τι θα κάνετε μόλις φτάσετε εκεί;». Και απάντησε αυθόρμητα: «Θα μπούμε μέσα και θα μιλήσουμε στον Μακρόν». Αυτό δείχνει ότι αυτοί οι ηγέτες δεν έχουν το «τακτ» των γραφειοκρατών.
«Ε»: Τι συμβαίνει στη βάση της CGT;
Ζ.Μ: Τρομερή είναι η απήχηση του κινήματος στη βάση της CGT. Πολλοί αγωνιστές των συνδικάτων συμμετείχαν ενεργά στα Κίτρινα Γιλέκα, επέβαλαν το συντονισμό με τα συνδικάτα, ειδικά σε μικρές πόλεις, Όλοι αυτοί οι αγωνιστές τώρα είδαν στην πράξη ότι δεν ισχύει η δικαιολογία που επικαλούνται οι ηγέτες τους πως οι μάζες δεν θέλουν να αγωνιστούν. Ειδικά μετά την κοινή ανοικτή καταγγελία του κινήματος από όλες τις εργατικές συνομοσπονδίες, είχαμε την εξέγερση της βάσης της CGT, ενώ σε Τουλούζ και Μασσαλία εκδόθηκαν ανακοινώσεις που χαρακτήριζαν τον Μαρτινέζ «προδότη».
Είναι βέβαιο ότι στο ερχόμενο συνέδριο της CGT τον Μάη θα εκφραστεί η μεγάλη αυτή δυσαρέσκεια. Μάλιστα για πρώτη φορά θα προταθεί μια εναλλακτική πολιτική πλατφόρμα, που προβάλει και διεκδικήσεις για εθνικοποιήσεις.
«Ε»: Ποια είναι η γενικότερη απήχηση του κινήματος στην κοινωνία;
Ζ.Μ: Καταρχάς, το κίνημα έχει ήδη μια μεγάλη επίδραση διεθνώς. Κατέλαβε τη φαντασία των μαζών. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγες βδομάδες πριν είχαμε μια απεργία διαρκείας των οδηγών ταξί στη Βαρκελώνη, που εμπνεύστηκε από τα Κίτρινα Γιλέκα και ήταν νικηφόρα. Χρησιμοποιήθηκαν οι ίδιες μέθοδοι, διαδηλώσεις χωρίς καμία άδεια, κλεισίματα δρόμων κ.λπ.
Και στην ίδια τη Γαλλία φυσικά, έχουμε μαζική υποστήριξη του κινήματος. Καθ’ όλη τη διάρκειά του, το 60 με 70% υποστήριζε ότι είναι νόμιμο και πάνω από το 50% υποστήριζε πολιτικά το κίνημα. Η πλειοψηφία της βάσης όλων των κομμάτων επίσης το υποστηρίζει.
«Ε»: Ποιες είναι οι επιπτώσεις του κινήματος στη γαλλική πολιτική ζωή;
Ζ.Μ: Μόλις λίγους μήνες πριν τα ΜΜΕ δόξαζαν τον εκσυγχρονιστή Μακρόν και τώρα αυτός είναι πολιτικά εντελώς ανυπόληπτος. Έτσι η αστική τάξη είναι σε πλήρες αδιέξοδο. Από την άλλη πλευρά, ο Μελανσόν και το κόμμα του, «Ανυπόταχτη Γαλλία», υποστήριξε από την αρχή το κίνημα, αλλά αρνήθηκε να δώσει πολιτική καθοδήγηση. Δεν εξήγησε την ανάγκη για γενική απεργία, δεν έβαλε καθήκοντα στους συνδικαλιστές ηγέτες, έδωσε απλώς υποστήριξη.
Ακόμα χειρότερα, είδε σε αυτό μια πρακτική εφαρμογή της θεωρίας του της λεγόμενης «επανάστασης των πολιτών», σύμφωνα με την οποία τέλειωσε η εργατική τάξη και τώρα ως επαναστατικό υποκείμενο έχουμε τάχα το λαό, με όλες τις τάξεις μαζί.
Ο Μελανσόν εμφανίζεται ως ο πιο φιλικός στο κίνημα και σίγουρα θα ωφεληθεί πολιτικά. Τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση του επιτίθενται κάθε μέρα. Μάλιστα τον Οκτώβρη είχαμε μια μεγάλη κρατική επιχείρηση ενάντια στην «Ανυπόταχτη Γαλλία» (Α.Γ) με αστυνομική έρευνα στα γραφεία της και στο σπίτι του Μελανσόν, όπου 150 αστυνομικοί κατάσχεσαν τα κομπιούτερ και ό,τι άλλο βρήκαν, σε μια προσπάθεια να δυσφημίσουν και να τρομοκρατήσουν την Α.Γ με επίσημη δικαιολογία την κατηγορία για φορολογικές ατασθαλίες.
Οι αστοί μπορούν πλέον να δουν ότι η κατάρρευση Μακρόν ανοίγει τον δρόμο στον Μελανσόν και προσπαθούν να λάβουν τα μέτρα τους. Η Δεξιά του Σαρκοζί δηλαδή οι Ρεμπουμπλικάνοι, και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν έρχονται κοντά και ανοικτά βαδίζουν προς μία συμμαχία, με τα μεγάλα ΜΜΕ να υποστηρίζουν αυτή τη λύση, καθώς καταρρέει το λεγόμενο Κέντρο και θέλουν μια εναλλακτική λύση προς τα δεξιά. Και μια καμία αστική πολιτική λύση δεν είναι εφικτή χωρίς τη Λεπέν, αφού στις δημοσκοπήσεις η Δεξιά παίρνει 10-12% και η Λεπέν 20-23%.
Η Λεπέν θέλει να κυβερνήσει και γι’ αυτό θέλει τη συμμαχία με τη Δεξιά,
θέλει να γίνει αποδεκτή από την αστική τάξη και έτσι τους τελευταίους μήνες οριστικά απέσυρε όλα τα φιλολαϊκά (δημαγωγικά ασφαλώς) στοιχεία από το πρόγραμμά της. Αφαίρεσε όλες τις υποσχέσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Επίσης, αφαίρεσε την έξοδο από το ευρώ, που δηλώνει πλέον ότι δεν είναι προτεραιότητα. Αυτό ήταν πάντα το πιο βασικό σημείο στο πρόγραμμα του ΕΜ και τώρα πλέον δεν υπάρχει. Έτσι, η Λεπέν θα λέγαμε ότι κινείται στην πιο εκσυγχρονιστική γραμμή του Σαλβίνι στην Ιταλία. Το πρόβλημα είναι ότι με αυτές τις αλλαγές θα χάσει την όποια λαϊκή βάση έχτισε. Αυτό βέβαια μένει να το δούμε στις Ευρωεκλογές. Πολλά όμως μπορούν να γίνουν πριν.
«Ε»: Σε ποια φάση βρισκόμαστε τώρα; Ποιες είναι οι άμεσες πολιτικές προοπτικές;
Ζ.Μ: Το κίνημα δεν τέλειωσε. Είναι ακόμα ισχυρό και θα μπορούσε να προκαλέσει ένα μαζικό απεργιακό κίνημα. Η αρχή μιας πραγματικής γενικής απεργίας θα έφερνε το οριστικό τέλος της κυβέρνησης. Ήδη από τον Ιανουάριο βλέπουμε στον Τύπο άρθρα που εξηγούν ότι ίσως είναι ώρα για διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και για εκλογές. Αν αναπτυχθεί κι άλλο το κίνημα, τότε ο Μακρόν σίγουρα θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Αλλά αν το κίνημα τελικά υποχωρήσει λόγω της φυσιολογικής κούρασης, τότε η κυβέρνηση του Μακρόν θα είναι απλά μια πολύ αδύναμη κυβέρνηση. Η κανονική λειτουργία του κράτους έχει ήδη παγώσει, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν ισχυρισθεί ότι ξεκινούν μια επίσημη εθνική διαβούλευση στη χώρα και λένε: «Πείτε ότι θέλετε σε επίσημα μίτινγκ των δημοτικών αρχών». Άνοιξαν ειδικούς κρατικούς ιστότοπους και λένε υποκριτικά: «Γράψτε τη γνώμη σας».
H κυβέρνηση δηλαδή απλά περιμένει να εκτονωθεί με αυτά τα μέσα το κίνημα και ως τότε έχει παραλύσει. Δεν τολμά να περάσει τα μέτρα που έχει ανάγκη το γαλλικό κεφάλαιο και αντίθετα κάνει μικροπαραχωρήσεις. Επίσης, «μανουβράρει» με την προοπτική δημοψηφίσματος στις ευρωεκλογές. Αλλά δεν έχουν αποφασίσει ακόμα το ερώτημα που θα θέσουν. Όμως από τη στιγμή που το ερώτημα θα το θέσει ο Μακρόν, η απάντηση θα είναι «όχι», όπως έγινε και με τον Ντε Γκωλ το 1969, που έχασε το δημοψήφισμα και παραιτήθηκε, έναν χρόνο μετά τον Μάη του 1968.
Σκέφτονται λοιπόν, να θέσουν αστεία ερωτήματα, όπως «θέλετε κοινωνική δικαιοσύνη;», «θέλετε να ψηφίζουν οι 16άρηδες;» κ.λπ., την ώρα που οι άνθρωποι του μόχθου παλεύουν για αυξήσεις, δίκαιη φορολόγηση, να φύγει ο ίδιος ο Μακρόν κ.λπ.
Οι Γάλλοι αστοί είναι πανικόβλητοι, γιατί αντί να χάνουν με τέτοια δημοψηφίσματα τον καιρό τους έχουν τονίσει σε όλους τους τόνους ότι ο γαλλικός καπιταλισμός έχει ανάγκη από μια μεγάλη επίθεση στις συντάξεις, στο επίδομα ανεργίας και την άμεση απόλυση 120 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και την εισαγωγή μερικής και προσωρινής απασχόλησης στο κράτος. Αλλά αν προχωρήσουν σε αυτά τώρα, σίγουρα θα έχουμε μια πρωτοφανή επαναστατική έκρηξη. Γι’ αυτό οι δεξιοί πολιτικοί, όλο και πιο πολύ πιέζουν προς τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης για να υπάρξει μια νέα, πιο άφθαρτη κυβέρνηση.
«Ε»: Ποιο είναι λοιπόν, το κεντρικό συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε από τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών στη Γαλλία;
Ζ.Μ: Δεν είναι πλέον τίποτα ίδιο στη Γαλλία μετά τα Κίτρινα Γιλέκα. Κάθε Γάλλος εργάτης ξέρει πλέον τι πρέπει να γίνει για να νικήσει ένα κίνημα και να υποχωρήσει μια αστική κυβέρνηση. Τώρα πλέον είναι πιο δύσκολο για τους συνδικαλιστές γραφειοκράτες να ελέγξουν το εργατικό κίνημα. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεγάλων ταραχών και τρομερής αστάθειας στη Γαλλία, στην αρχή μιας προεπαναστατικής περιόδου, όπου θα υπάρξουν και διαλείμματα σταθερότητας. Αλλά αυτά δεν μπορεί να είναι μεγάλα σε αυτές τις συνθήκες της οξυμένης κρίσης του γαλλικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού και της βαθιάς λαϊκής δυσαρέσκειας.
«Ε»: Πως εξελίσσεται η δράση του γαλλικού τμήματος της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης που εκδίδει την εφημερίδα “Révolution”;
Ζ.Μ: Η οργάνωσή μας έχει δεκάδες μέλη στο Παρίσι, την Τουλούζ, τη Λυών και τη Μασσαλία. Πλέον έχουμε μεγάλες ευκαιρίες ανάπτυξης, καθώς τα γεγονότα ριζοσπαστικοποίησαν τη νεολαία στην οποία παρεμβαίνουμε με τις ιδέες μας συστηματικά. Ήδη αποκτήσαμε 2 νέους τομείς στην Τουλούζ και στο Παρίσι. Είμαστε η μόνη μαρξιστική οργάνωση που παρεμβαίνουμε με πολιτικό υλικό στο κίνημα από την πρώτη στιγμή. Παρότι ο πολιτικός μας προσανατολισμός είναι η δουλειά διάδοσης του μαρξιστικού προγράμματος στη ριζοσπαστικοποιημένη βάση της «Ανυπόταχτης Γαλλίας», η «Α.Γ» παραμένει ένας προσωποπαγής εκλογικός μηχανισμός, χωρίς τακτική λειτουργία σαν κόμμα με ενεργά μέλη. Έτσι το επίκεντρο της δράσης μας είναι προς το παρόν τα πανεπιστήμια, όπου η Νεολαία του ΚΚ Γαλλίας και το NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, υποστηρικτές των απόψεων του Ερνέστ Μαντέλ, «Ενιαία Γραμματεία της 4ης Διεθνούς») είναι ουσιαστικά πολιτικά απόντες από τα πανεπιστήμια.
Στις πανεπιστημιακές σχολές στο Μονπελιέ, τη Ναντέρ, την Τουλούζ και τη Μασσαλία κάναμε μια εξαιρετικά επιτυχημένη παρέμβαση στις μαζικές συνελεύσεις χιλιάδων φοιτητών που έλαβαν χώρα στο πλαίσιο του μαζικού κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων. Οι ομιλητές μας έπιασαν το κλίμα και περάσαν τα ψηφίσματά μας, που μιλούσαν για την ανάγκη σύνδεσης με το εργατικό κίνημα και τη διεξαγωγή μιας γενικής απεργίας διαρκείας με σκοπό την ανατροπή του Μακρόν και την εκλογή μας εργατικής κυβέρνησης με αντικαπιταλιστικό – σοσιαλιστικό πρόγραμμα.
Επιμέλεια-μετάφραση: Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
