O Nίκος Ρωμανός τον Φλεβάρη του 2013 μαζί με άλλους 3 αναρχικούς προβαίνουν σε ένοπλη ληστεία σε κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας στο Βελβεντό Κοζάνης και συλλαμβάνονται. Στην περασμένη σχολική περίοδο διαγωνίζεται στις πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πετυχαίνει την εισαγωγή του στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Αθήνας. Οι νόμοι του ελληνικού κράτους προβλέπουν τόσο τακτικές όσο και εκπαιδευτικές άδειες για την περίπτωσή του. Παρ’ όλα αυτά, τα σχετικά αιτήματά του δεν εγκρίνονται από τη διοίκηση της φυλακής και στις 10 Νοεμβρίου αποφασίζει να ξεκινήσει απεργία πείνας. Οι εισαγγελικές αρχές αντί να ικανοποιήσουν το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του Ν. Ρωμανού, διατάζουν αναγκαστική σίτιση που σύμφωνα με την ιατρική δεοντολογία και το κοινό αίσθημα συνιστά βασανιστήριο. Έτσι, μετά από 22 μέρες απεργίες πείνας η υγεία του Ν. Ρωμάνου μπαίνει σε περιπέτειες και ο θάνατος του μοιάζει ένα ορατό ενδεχόμενο, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του άμεσα.
Την ίδια ώρα η κυβέρνηση Σαμαρά παρά την πίεση από την κοινωνική κατακραυγή, τα κόμματα της Αριστεράς αλλά και κύκλους μέσα από την ίδια την κυβέρνηση (χαρακτηριστική η περίπτωση του Υπουργού Παιδείας, Λοβέρδου) “νίπτει τα χείρας της” δια στόματος του ίδιου του Υπουργού Δικαιοσύνης Αθανασίου, ο οποίος ευθαρσώς δηλώνει αναρμόδιος να παρέμβει. Οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, όπως πάντα, βλέπουμε να τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά εξαντλώντας την σκληρότητά τους σε έναν 21χρονο απεργό πείνας, την ίδια ώρα που οι ναζί βουλευτές της Χρυσής Αυγής (που κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης) και ο Άκης Τσοχατζόπουλος (ο οποίος καταχράστηκε δημόσιο χρήμα) αντιμετωπίζονται με διαμετρικά αντίθετες συνθήκες κράτησης.
Μέσα σε συνθήκες ακραίας, παρατεταμένης και βαθιά ταξικής επιθέσης σε βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, μία αστική κυβέρνηση νομοτελειακά δεν μπορεί παρά να φλερτάρει με το φασισμό και να στραφεί σε αυταρχικές πρακτικές, κατευθυνόμενες κατά κύριο λόγο ενάντια στο πιο μαχητικό κομμάτι της κοινωνίας: τη νεολαία.
Αυτό αποδεικνύει η καταστολή της κατάληψης του κτιρίου της Νομικής και αμέσως μετά η καταστολή ενάντια στους φοιτητές που παρέστησαν στη σύγκλητο του ΕΚΠΑ για να εκφράσουν τις διαμαρτυρίες και τα αιτήματά τους. Αυτό αποδεικνύει η πρωτοφανής αριθμητικά παρουσία δυνάμεων της αστυνομίας στην πορεία του Πολυτεχνείου και η απρόκλητη επίθεσή τους κατά διαδηλωτών. Αυτό αποδεικνύει τώρα και η περίπτωση του Νικόλα Ρωμανού.
Ο 21χρονος απεργός πείνας δεν είναι μόνο στόχος μιας κυβέρνησης που επικαλείται όπου σταθεί και όπου βρεθεί τη “νομιμότητα” (πού πήγε τώρα, άραγε, η πρεμούρα της για την εφαρμογή των νόμων ή μήπως αυτή περιορίζεται στους νόμους που κατακρεουργούν το βιοτικό επίπεδο των μαζών), αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο μίας αναζοπύρωσης του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να στείλει το σαφές πολιτικό μήνυμά της:
1) οποιοσδήποτε αντιστέκεται, θα τιμωρείται παραδειγματικά και
2) οι καταπιεζόμενοι πρέπει να είναι διατεθιμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για να διεκδικήσουν ακόμα και τα αυτονόητα και νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους.
Παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και την αμέριστη συμπαράστασή μας στο Ν. Ρωμανό. Το ίδιο έπραξαν πολύ σωστά τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
Όμως, οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν πρέπει να μείνουν μόνο σε ανακοινώσεις συμπαράστασης, αλλά από κοινού με την ηγεσία των συνδικάτων και του φοιτητικού κινήματος να καλέσουν τη νεολαία και την εργατική τάξη σε έναν μαζικό και συντονισμένο αγώνα, που θα περιλαμβάνει συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης για το Ν. Ρωμάνο, πριν να είναι αργά και θρηνήσουμε άλλο ένα θύμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της κρατικής αυθαιρεσίας, και που θα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο δράσης και θα κορυφωθεί με μία γενική πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της αντιδραστικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
