Πακιστάν: Συνέδριο της Μαρξιστικής Τάσης με 2 χιλιάδες άτομα
Το διήμερο 27 και 28 Μαρτίου, στους θαυμάσιους χώρους του Aiwan Iqbal Hall, διεξήχθησαν οι εργασίες του συνεδρίου της Πακιστανικής Μαρξιστικής Τάσης σε ατμόσφαιρα μεγάλου ενθουσιασμού.
Καθώς οι σύνεδροι και οι επισκέπτες συνέρρεαν στην αίθουσα, φώναζαν επαναστατικά συνθήματα όπως «Επανάσταση! Επανάσταση! Σοσιαλιστική Επανάσταση!». Η επιμέλεια της ασφάλειας των συνέδρων φέτος έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αυστηρή, λόγω της απειλής επιθέσεων αυτοκτονίας και βομβαρδισμών από αντιδραστικούς φονταμενταλιστές τρομοκράτες που, όπως είναι γνωστό, δρουν κάτω από τον έλεγχο των υπηρεσιών ασφαλείας του Πακιστανικού κράτους (η διαβόητη ISI). Αλλά η αυστηρή επαναστατική πειθαρχία και η πολύ αποτελεσματική οργάνωση των συντρόφων παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο σ’ αυτή την απειλή.
Η συμμετοχή στο συνέδριο ήταν αξιοσημείωτη: πάνω από 2000 σύνεδροι και επισκέπτες, με εργάτες, αγρότες, συνδικαλιστές, γυναίκες και νέους από κάθε περιοχή της χώρας. Η κοινωνική σύνθεση ήταν στη συντριπτική πλειοψηφία προλεταριακή. Εκπροσωπήθηκαν 14 συνδικάτα, ανάμεσα στα οποία οι Τηλεπικοινωνίες, οι Μεταφορές, το σωματείο εργαζομένων στους σιδηροδρόμους κ.α. Υπήρχαν ακόμα στην αίθουσα πολλοί νέοι από 10 πανεπιστημιακά ιδρύματα. Τέλος, συμμετείχαν πολλοί ακτιβιστές από το ΡΡΡ και από άλλες οργανώσεις.
Τα δυτικά ΜΜΕ αρέσκονται να παρουσιάζουν το Πακιστάν σαν «λίκνο της Ισλαμικής αντίδρασης». Αλλά αυτή είναι μια πολύ διαστρεβλωμένη προσέγγιση της πραγματικότητας. Οι δυνάμεις της φονταμενταλιστικής αντίδρασης αντιπροσωπεύουν μια πολύ μικρή μειοψηφία, συγκεντρωμένη σε λίγες περιοχές. Οι εργάτες και αγρότες του Πακισταν αντιστέκονται στην αντιδραστική δημαγωγία τους.
Όταν η Μπεναζίρ Μπούτο επέστρεψε στο Πακιστάν τον Οκτώβρη του 2007, 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι (κυρίως φτωχοί), κατέβηκαν στους δρόμους για να χαιρετήσουν την ηγέτιδα του ΡΡΡ. Μετά τη δολοφονία της Μπεναζίρ, υπήρξε ένας άμεσος ξεσηκωμός των μαζών. Αν και μετά τις επόμενες εκλογές η κυβέρνηση του ΡΡΡ ακολούθησε μια δεξιά πολιτική διαψεύδοντας τις ελπίδες των μαζών, είναι φανερή η εκρηκτική κατάσταση στη χώρα. Οι δεξιές πολιτικές των ηγετών του ΡΡΡ που έχουν εντελώς συνθηκολογήσει με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και εφαρμόζουν ένα σκανδαλώδες πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με εντολή του ΔΝΤ έχουν προκαλέσει έναν διαρκώς εξαπλούμενο θυμό και αηδία στους εργάτες και αγωνιστές του ΡΡΡ, που στρέφονται τώρα με αυξανόμενους αριθμούς στους Μαρξιστές.
Η κατάσταση είναι πολύ ευνοϊκή για την ανάπτυξη της Πακιστανικής Μαρξιστικής Τάσης που εκδίδει το περιοδικό «The Struggle», ειδικά από τότε που εκκαθάρισε τη βάση της από μια οπορτουνιστική συσπείρωση γύρω από τον Manzoor Ahmed, πρώην Μαρξιστή, που ξεπουλήθηκε στον τωρινό ηγέτη του Κόμματος Zardari. Η ρήξη με το Μanzoor, απείχε πολύ από το να ζημιώσει την Πακιστανική Μαρξιστική Τάση, αντίθετα έχει αυξήσει το κύρος της στα μάτια των μαζών.
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την ομιλία του γραμματέα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης συντρόφου Alan Woods για τις Παγκόσμιες Προοπτικές. Ο Alan ασχολήθηκε με την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού (που την παρομοίασε με την παρακμή και την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), τον πόλεμο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και το εθνικό ζήτημα, καταλήγοντας την ομιλία με το σύνθημα «Κανένας πόλεμος εκτός από τον ταξικό πόλεμο!». Στη συνέχεια ακολούθησε η ομιλία του Adam Pal για το κράτος ως μηχανισμό ταξικής καταπίεσης.
Καθώς οι σύνεδροι και οι επισκέπτες συνέρρεαν στην αίθουσα, φώναζαν επαναστατικά συνθήματα όπως «Επανάσταση! Επανάσταση! Σοσιαλιστική Επανάσταση!». Η επιμέλεια της ασφάλειας των συνέδρων φέτος έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αυστηρή, λόγω της απειλής επιθέσεων αυτοκτονίας και βομβαρδισμών από αντιδραστικούς φονταμενταλιστές τρομοκράτες που, όπως είναι γνωστό, δρουν κάτω από τον έλεγχο των υπηρεσιών ασφαλείας του Πακιστανικού κράτους (η διαβόητη ISI). Αλλά η αυστηρή επαναστατική πειθαρχία και η πολύ αποτελεσματική οργάνωση των συντρόφων παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο σ’ αυτή την απειλή.
Η συμμετοχή στο συνέδριο ήταν αξιοσημείωτη: πάνω από 2000 σύνεδροι και επισκέπτες, με εργάτες, αγρότες, συνδικαλιστές, γυναίκες και νέους από κάθε περιοχή της χώρας. Η κοινωνική σύνθεση ήταν στη συντριπτική πλειοψηφία προλεταριακή. Εκπροσωπήθηκαν 14 συνδικάτα, ανάμεσα στα οποία οι Τηλεπικοινωνίες, οι Μεταφορές, το σωματείο εργαζομένων στους σιδηροδρόμους κ.α. Υπήρχαν ακόμα στην αίθουσα πολλοί νέοι από 10 πανεπιστημιακά ιδρύματα. Τέλος, συμμετείχαν πολλοί ακτιβιστές από το ΡΡΡ και από άλλες οργανώσεις.
Τα δυτικά ΜΜΕ αρέσκονται να παρουσιάζουν το Πακιστάν σαν «λίκνο της Ισλαμικής αντίδρασης». Αλλά αυτή είναι μια πολύ διαστρεβλωμένη προσέγγιση της πραγματικότητας. Οι δυνάμεις της φονταμενταλιστικής αντίδρασης αντιπροσωπεύουν μια πολύ μικρή μειοψηφία, συγκεντρωμένη σε λίγες περιοχές. Οι εργάτες και αγρότες του Πακισταν αντιστέκονται στην αντιδραστική δημαγωγία τους.
Όταν η Μπεναζίρ Μπούτο επέστρεψε στο Πακιστάν τον Οκτώβρη του 2007, 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι (κυρίως φτωχοί), κατέβηκαν στους δρόμους για να χαιρετήσουν την ηγέτιδα του ΡΡΡ. Μετά τη δολοφονία της Μπεναζίρ, υπήρξε ένας άμεσος ξεσηκωμός των μαζών. Αν και μετά τις επόμενες εκλογές η κυβέρνηση του ΡΡΡ ακολούθησε μια δεξιά πολιτική διαψεύδοντας τις ελπίδες των μαζών, είναι φανερή η εκρηκτική κατάσταση στη χώρα. Οι δεξιές πολιτικές των ηγετών του ΡΡΡ που έχουν εντελώς συνθηκολογήσει με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και εφαρμόζουν ένα σκανδαλώδες πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων με εντολή του ΔΝΤ έχουν προκαλέσει έναν διαρκώς εξαπλούμενο θυμό και αηδία στους εργάτες και αγωνιστές του ΡΡΡ, που στρέφονται τώρα με αυξανόμενους αριθμούς στους Μαρξιστές.
Η κατάσταση είναι πολύ ευνοϊκή για την ανάπτυξη της Πακιστανικής Μαρξιστικής Τάσης που εκδίδει το περιοδικό «The Struggle», ειδικά από τότε που εκκαθάρισε τη βάση της από μια οπορτουνιστική συσπείρωση γύρω από τον Manzoor Ahmed, πρώην Μαρξιστή, που ξεπουλήθηκε στον τωρινό ηγέτη του Κόμματος Zardari. Η ρήξη με το Μanzoor, απείχε πολύ από το να ζημιώσει την Πακιστανική Μαρξιστική Τάση, αντίθετα έχει αυξήσει το κύρος της στα μάτια των μαζών.Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με την ομιλία του γραμματέα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης συντρόφου Alan Woods για τις Παγκόσμιες Προοπτικές. Ο Alan ασχολήθηκε με την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού (που την παρομοίασε με την παρακμή και την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), τον πόλεμο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και το εθνικό ζήτημα, καταλήγοντας την ομιλία με το σύνθημα «Κανένας πόλεμος εκτός από τον ταξικό πόλεμο!». Στη συνέχεια ακολούθησε η ομιλία του Adam Pal για το κράτος ως μηχανισμό ταξικής καταπίεσης.
Η δεύτερη μέρα περιελάμβανε συζήτηση για τις Πακιστανικές προοπτικές. Αναλύθηκαν οι τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις που έχει δημιουργήσει η διεφθαρμένη πακιστανική μπουρζουαζία και το σύστημά της και οι ζοφερές προοπτικές για ένα χρεοκοπημένο κράτος υπό κατάρρευση. Διαπιστώθηκε ότι μόνο η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να σώσει το Πακιστάν από ένα μέλλον βαρβαρότητας.Ακολούθησε συζήτηση για τα οργανωτικά της πακιστανικής Μαρξιστικής Τάσης και της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης. Στο τέλος του συνεδρίου πάνω από 2.000 σύντροφοι συμμετείχαν στη διαδήλωση που οργανώθηκε από την Επιτροπή Υπεράσπισης των Πακιστανικών συνδικάτων (PTUDC) στους δρόμους της Λαχόρης ενάντια στην ανεργία, τη φτώχεια και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Ροδάνθη Λυράκη
